In 1991 verdween de Sovjet-Unie. Washington veranderde zijn anti-Cuba-retoriek van de Koude Oorlog in mensenrechten. Maar één probleem blijft bestaan: een Amerikaanse economische kolonie die in 1959 losbrak, weigert nog steeds zich over te geven.
Het ‘straf-Cuba’-beleid, nu 53 jaar oud, is grijs geworden en regelrecht zinloos geworden in de jaren tachtig, toen Reagan het dagelijkse Cuba-beleid overdroeg aan de rechtse Cubaans-Amerikanen in Miami – behalve natuurlijk toen er periodieke crises uitbraken. Maar onder deze ogenschijnlijke idiotie schuilt een nog verderfelijke absurditeit.
In mei heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken bijvoorbeeld visumaanvragen afgewezen van elf Cubaanse geleerden, die ook pleiten voor betere betrekkingen tussen Cuba en de Verenigde Staten. Tientallen andere Cubanen kregen hun visum om de bijeenkomst van de Latin American Studies Association in San Francisco bij te wonen.
Tegelijkertijd kreeg Mariela Castro, directeur van het Cubaanse Instituut voor Seksuele Educatie, tevens de dochter van Raul, haar visum, tot grote vreugde van de leiders van de homo-, lesbische, biseksuele en transgendergemeenschappen in San Francisco en New York, die ze bezocht. Ze bewonderen haar heroïsche werk op het gebied van LGBT-rechten.
Deze vreemde, gemengde boodschap bracht geruchten voort dat de weigering van visa een deal aantoonde tussen gehackte Cubaans-Amerikaanse Amerikaanse senatoren en een gefrustreerd – en middelmatig – ministerie van Buitenlandse Zaken. Marco Rubio (R-FL) en Bob Menendez (D-NJ) hadden de benoeming van Roberta Jacobson tot adjunct-staatssecretaris voor Inter-Amerikaanse Zaken stopgezet. Door een aantal visa te weigeren en de regels voor reizen naar Cuba aan te scherpen, heeft de staat de twee Cubaans-Amerikaanse solons (een beetje) gerustgesteld. Hopen de strategen van het Witte Huis dat het bezoek van Mariela de homo-steun (geld en stemmen) voor Obama zal versterken?
Ondertussen hebben de tegenstanders van Washington en Havana zelfs geen kleinzielige agenda voor het herstellen van de betrekkingen ontwikkeld. De staat heeft de Cubaanse voorstellen inzake migratie verworpen of erover gezwegen – maar slechts voor twee jaar. Het Witte Huis heeft geen tijd voor Cuba terwijl het de herverkiezing van de president nastreeft.
In mei sijpelde het Amerikaans-Cuba-beleid door in ‘The Situation Room’ van CNN. Wolf Blitzer interviewde Alan Gross (Amerikaanse gevangene in Cuba) en Josefina Vidal (Amerikaanse balie bij het Cubaanse ministerie van Buitenlandse Zaken). Die week verzekerde Victoria Nuland, perssecretaris van Buitenlandse Zaken, de pers en minister van Buitenlandse Zaken Hilary Clinton hield vol dat Alan onschuldig was, ondanks de verklaring van Judith Gross (vrouw): “We weten nu dat [Alan] de Cubaanse wet heeft overtreden.” http://groups.yahoo.com/group/CubaNews/message/132982
Hilary negeerde ook het bericht van Desmond Butler van Associated Press over de wandaden van Gross. In Cuba speelde Gross zijn rol in een door de Amerikaanse overheid gesteund ‘regime change’-beleid. Gross werd betaald door Development Alternatives Incorporated, dat een contract had gesloten met USAID.
Net als Clinton en Nuland weerspiegelde Blitzer ook zijn onwetendheid – of ontkenning – van Butlers verslag van Gross’ ‘reisverslagen’ uit 2009 uit Cuba. Butler beschrijft vanuit Gross’ eigen schriftelijke verslag aan zijn bedrijf hoe Alan illegaal materiaal smokkelde en ondoordringbare communicatienetwerken opzette in Cuba. http://www.businessweek.com/ap/financialnews/D9SSHGPG2.htm
Blitzer introduceerde ook het Cuban 5-thema opnieuw. In de jaren negentig stuurde Cuba inlichtingenagenten naar Miami om te infiltreren in groepen in ballingschap die geweld tegen Cubaanse toeristenplaatsen voorbereidden. Cuba heeft de bevindingen van de agenten over explosieven en wapenopslagplaatsen in het gebied aan de FBI doorgegeven. In 1990 arresteerde de FBI, nadat ze de informatie van de agenten had gebruikt om voorraden explosieven in Miami in beslag te nemen, de Cubaanse agenten – haar eigen informanten. In een proces uit 1998 verklaarde een geïntimideerde jury in Miami hen schuldig aan grote misdaden en een rechter veroordeelde hen tot draconische straffen.
Zou president Obama hen kunnen vrijlaten – na de verkiezingen uiteraard – in ruil voor Alan Gross? ‘Echt niet’, zei State. Gross is onschuldig. De 5 werden veroordeeld voor ernstige misdrijven. Dit soort kleine leugenachtigheid heeft een beschamend niveau bereikt. Gross gaf toe dat hij de Cubaanse wetten had overtreden, en het AP-verhaal bevestigt zijn schuld.
Toen vond er nog een vreemde gebeurtenis plaats. Carlos García-Pérez, directeur van het door de Amerikaanse overheid gefinancierde Cubaanse Broadcasting Office (Radio en TV Marti), “noemde de aartsbisschop van Havana een lakei die samenspant met een onderdrukkend regime.” (William Booth, Washington Post, 5 mei).
Denkt president Obama dat de kardinaal, die voorstander is van een dialoog, slechts een boodschapper is van de Cubaanse president Raul Castro? Of komt deze onzinnigheid voort uit diepere zinloze wortels?
Tweeënvijftig jaar geleden, tijdens mijn eerste reis naar Cuba. Ik zag sociale veranderingen, geluk kwam voort uit de armen; woede van degenen die rijkdom, eigendom, privilege, status en prestige verloren. Ik was ook getuige van geweld toen door de CIA gesteunde ballingen uit Miami het eiland bombardeerden.
Al vijf decennia lang hebben de VS een embargo tegen Cuba ingesteld. De CIA steunde een invasie van ballingen in de Varkensbaai in april 1961 en sponsorde duizenden gewapende aanvallen op het eiland: terrorisme.
Na meer dan een halve eeuw heeft Cuba ruim een miljoen Cubanen naar Florida geëxporteerd, en zij hebben veranderingen aangebracht in die staat – en in het lot van de VS. In 2000 hielpen ze George W. Bush president van de VS te worden. De Cubaanse contrarevolutie had tot doel het Amerikaanse – en niet het Cubaanse – lot te veranderen.
Hoewel de onstuimige revolutionaire dagen van Cuba voorbij zijn, heeft Latijns-Amerika zijn onafhankelijkheidsweg gevolgd. In maart kenmerkten imperiale onwetendheid en arrogantie de rol van president Obama op de Cartagena Summit of the Americas in april. Washington bleef weigeren Cuba toe te staan deel te nemen aan toekomstige besprekingen op het halfrond. Zelfs de Amerikaanse marionettenregering van Honduras stemde samen met dertig andere staten om Cuba op te nemen in toekomstige bijeenkomsten. Alleen Canada stemde voor de Amerikaanse lijn. 30 jaar opgehoopte gal.
Obama’s antwoord op zijn critici hier en in Cuba? “Ze weten dat we het beter kunnen doen.”
Landau’s WILL THE REAL TERRORIST PLEAASE STAND UP speelt op 8 juni om 7 uur in het Brava Theatre in San Francisco. Counterpunch publiceerde zijn BUSH & BOTOX WORLD
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren