De pas 26-jarige singer-songwriter Grace Petrie speelde op het Leftfield-podium in Glastonbury, zong op BBC Radio 4 en toerde met cabaretier Josie Long.
The Guardian heeft haar een ‘jonge volksophitser’ genoemd met ‘dezelfde soort stoere, gepassioneerde welsprekendheid’ als Billy Bragg. Zij heeft, zo zou ik zeggen, de geest van de strijd tegen Camerons Broken Britain beter dan wie dan ook weten te vangen.
In een gesprek vóór het lanceringsoptreden van haar nieuwe album, Love Is My Rebellion, legt de in Sheffield gevestigde Petrie uit dat ze niet begon als politiek songwriter. “De regeringswisseling heeft mij gepolitiseerd”, zegt ze over de vorming van de coalitie in 2010. Twee dingen staken vooral bij haar het vuur aan: de ommekeer van de liberaal-democraten op het gebied van het collegegeld en de Sectie 28-ondersteunende Teresa May die Minister van Vrouwenzaken en Gelijkheid. “Ik herinner me dat ik dacht dat deze rechten die ik als homoseksueel heb, zijn omdat ik het geluk heb gehad geboren te worden in een tijd waarin ik beschermd word en ik de vrijheid heb omdat mensen voor mij moesten komen en moesten vechten en winnen.” Als reactie daarop schreef ze het anti-coalitielied ‘Farewell to Welfare’. “Voor ik het wist was het twee albums later en werd ik protestzangeres genoemd”, vertelt ze. “Het was niet per se iets wat ik van plan was te doen.”
Hoewel haar muzikale richting misschien toevallig is, hebben haar liedjes vaak een sterk doel en een boodschap. Ze heeft een hele reeks politieke volksliederen – van het door de Spaanse Burgeroorlog geïnspireerde ‘They Shall Not Pass’ tot ‘Emily Davison Blues’ en het meeslepende ‘The Redundancy Hymn’. Later die avond speelt ze met haar band en vertoont ze de podiumpraatjes van een doorgewinterde veteraan, waarbij ze geestige terzijdes combineert met een gezonde dosis zelfspot. Ze heeft ook een heleboel verwoestende liefdesliedjes om het publiek mee te verleiden, haar vertolkingen van ‘Inspector Morse’ en het maar al te echte break-up-verhaal ‘How Long Has it Been? (The Topshop Song)’ leidt het publiek in massale meezingers.
Het is dan ook verrassend om te ontdekken dat ze nog nooit door een platenlabel is benaderd. “Als ze dat vandaag zouden doen, weet ik niet wat ik zou zeggen. Ik denk dat het heel bevrijdend is om niemand anders te hebben om op te antwoorden.
Love Is My Rebellion, haar derde studioalbum, opgenomen met haar folky tweedelige band The Benefits Culture, “gaat over opgroeien”, zegt ze.
“Ik begon liedjes over politiek te schrijven en daarna werd ik politiek behoorlijk cynisch”, herinnert ze zich. “Ik denk dat dat iedereen overkomt. We zijn nu halverwege de termijn en mensen vechten al drie jaar tegen deze regering. Het is vermoeiend." Ze zegt dat ze politiek naïef was toen ze in 2010 ‘Farewell to Welfare’ schreef. ‘Ik dacht dat we de regering ten val zouden brengen. Ik wist niet veel over het systeem waarover ik schreef.”
Tegenwoordig vermengt haar optimisme zich met frustratie en een beetje verdriet. “De mensen van mijn generatie en jonger dan ik zijn totaal klote. We moeten deze generatie beschouwen als een verloren generatie.” Ze heeft echter weinig vertrouwen in de Labour-partij om de noodzakelijke verandering door te voeren. “Ik geloof niet dat Labour een aanpak biedt die ideologisch anders genoeg is. Uiteindelijk zijn het verschillende schakeringen van kapitalisme en corporatisme.”
“Hoe kwaad moet het minste van de twee kwaden worden voordat je besluit om ervan weg te lopen?” vraagt ze, onder verwijzing naar Tony Blair.
In plaats daarvan steunt ze de Groene Partij. “Ik denk dat de Groene Partij, voor zover ik kan zien, het meest verstandige beleid voert in termen van het renationaliseren van zaken en hun beleid om jonge mensen aan het werk te krijgen.”
“Ik denk dat het krachtigste instrument van mensen als David Cameron, Iain Duncan Smith en Jeremy Hunt de kracht is om mensen zich alleen te laten voelen en hen het gevoel te geven dat ze onmogelijk een verschil kunnen maken”, betoogt ze.
Welk verschil kan protestmuziek maken? “Ik denk dat het mensen verenigt”, antwoordt ze. “Het meeste waar iemand als ik op kan hopen is dat we iets kunnen creëren waar mensen zich mee kunnen identificeren, waardoor ze denken dat ze niet alleen zijn en dat velen van ons aan dezelfde kant werken. Maak een verschil."
Grace Petrie's nieuwe album Love Is My Rebellion en informatie over haar aanstaande optredens zijn verkrijgbaar bij www.gracepetrie.com
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren