Op maandag 26 maart 2007 stroomde in Noord-Gaza een rivier van ongezuiverd rioolwater en puin van een ingestorte aarden dijk naar een vluchtelingenkamp, dat 3,000 Palestijnen uit hun huizen verdreef. Vijf bewoners verdronken, 25 raakten gewond en tientallen huizen werden verwoest.
De New York Times, Washington Post en de televisiemedia gaven de schuld aan een slechte infrastructuur. De Daily Alert (het huisorgaan van de presidenten van de grote Amerikaans-Joodse Organisaties) gaf de Palestijnen de schuld van wie zij beweerden dat ze zand aan het verwijderen waren om aan bouwaannemers te verkopen, waardoor de aarden dijk werd ondermijnd. De ramp bij Umm Naser (het dorp in kwestie) is emblematisch voor alles wat er mis is met de Amerikaans-Israëlische politiek in het Midden-Oosten. De ramp in dit geïsoleerde dorp heeft in de eerste plaats zijn wortels in Washington, waar AIPAC en zijn politieke bondgenoten met succes de Amerikaanse steun hebben veiliggesteld voor Israëls financiële en economische boycot van de Palestijnse regering na de democratische verkiezingsoverwinning van Hamas. De overwinning van AIPAC in Washington weergalmde in heel Europa en daarbuiten – aangezien de Europese Unie ook sancties oplegde die de financiering van alle nieuwe infrastructuurprojecten en het onderhoud van bestaande faciliteiten stopzetten. Op de AIPAC-conventies van 2005 tot en met 2007 beloofden de leiders van beide grote Amerikaanse partijen, congresleiders en het Witte Huis de boycot- en sanctiestrategie van AIPAC te versterken. AIPAC vierde haar overwinning voor het Israëlische beleid en claimde het auteurschap van de wetgeving. Naast ondervoeding ondermijnde het beleid alle openbare onderhoudsprojecten.
Evenzeer van cruciaal belang voor de ramp waren de massale aanhoudende bombardementen van Israël op Gaza in de zomer van 2006, waarbij wegen, bruggen, rioolwaterzuiveringsinstallaties, waterzuivering en elektriciteitscentrales werden vernield. Noord-Gaza was een van de vele doelwitten, waardoor de toch al precaire infrastructuur en overheidsbegrotingen, waaronder het onderhoud van rioolwaterzuiveringsinstallaties en beerputten, zwaar onder druk kwamen te staan.
De Israëlische economische blokkade van Gaza heeft de werkloosheid, de armoede en de honger tot ongekende hoogten doen stijgen. Werkloze Gazanen bereikten meer dan 60% van de bevolking – grote gezinnen met jonge kinderen werden teruggebracht tot één maaltijd per dag. Familiehoofden zochten wanhopig naar een manier om geld te verdienen om een pond kikkererwten, olie, rijst en meel voor brood te kopen. Het is mogelijk dat sommige wanhopige arbeiders, onder invloed van de door de AIPAC veroorzaakte boycot tussen de VS en de EU en de Israëlische bombardementen en blokkades, wat zand rond de beerput hebben verwijderd. Het voorwendsel dat door de presidenten van de Major American Jewish Organizations (PMAJO) wordt aangehaald om de Palestijnse slachtoffers de schuld te geven van hun eigen lijden, en de Israëliërs, de AIPAC en hun congrescliënten vrij te pleiten.
De PMAJO heeft negenendertig jaar Israëlische bezetting en criminele verwaarlozing van de fundamentele rioolwaterzuiveringsfaciliteiten in Gaza gerechtvaardigd. Israël geeft per hoofd van de bevolking minder dan 2% uit aan basisvoorzieningen in de Bezette Gebieden, die het volgens het internationaal recht verplicht moet bieden, dan het in Israël uitgeeft. De Verenigde Naties en Israëlische mensenrechtenorganisaties hebben het harteloze gebrek aan verantwoordelijkheid van Israël tegenover de Palestijnse burgers onder zijn brute bezetting gedocumenteerd. Het is niet verrassend dat de presidenten van de grote Amerikaans-Joodse organisaties niets beters kunnen bedenken dan de berooide Palestijnen de schuld te geven van de ineenstorting van een primitieve aarden wal en de gruwelijke doden.
Voor zover welke Palestijnse leider dan ook verantwoordelijk kan worden gehouden, wijst de vinger naar de door de VS en Israël gesteunde PLO en zijn titulair hoofd Abbas, die alle 'humanitaire' hulp ontvangt die Palestina binnenstroomt. De tientallen miljoenen dollars aan Palestijnse importbelastingen die in handen waren van Israëlische banken werden overgedragen aan Mahmoud Abbas en zijn CIA-Mossad-contactpersoon, Mohammed Dahlen, om hun anti-Hamas-burgerwachten te bewapenen. De afgelopen twintig jaar hebben de door de VS gesteunde ‘gematigde’ PLO-leiders en handlangers ‘kapitalisten’ tientallen miljoenen dollars en euro’s naar hun particuliere overzeese bankrekeningen gesluisd, met instemming van hun Europese, Amerikaanse en Israëlische beschermheren. Wat is een beetje Palestijnse corruptie als het betekent dat je een incompetente groep soepele ‘leiders’ overeind moet houden?
Het lot van de dorpelingen van Umm Naser, die overspoeld werden door hun eigen rioolwater, was noch een daad van het lot, noch het resultaat van lokale nalatigheid of diefstal: het was een direct gevolg van alles wat er mis is in de politiek tussen de VS en het Midden-Oosten, het kiezen van partij voor een meedogenloze koloniale macht en haar krachtige stemmen en organisaties in Washington. Umm Naser wordt in heel Palestina, Irak en Libanon breed geschreven: Miljoenen Arabische dorpelingen lijden onder de gevolgen van preventieve oorlogen om Groot-Israël veilig te stellen, zoals zowel president Bush als vice-president publiekelijk hebben verklaard ter rechtvaardiging van hun agressie. Hun toezeggingen volgen het script van de Lobby, en dat is ‘toevallig’ precies wat het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken bevalt.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren