Bron: Counterpunch
Sinds 1969 overstijgt het verbruik van hulpbronnen door de mensheid ieder jaar het vermogen van de aarde om deze hulpbronnen te regenereren met een steeds groter volume. Het beschadigen van de levensondersteunende systemen van de planeet zal uiteindelijk de ineenstorting van de menselijke beschaving veroorzaken.
Desondanks zei de CEO van CIBC Victor Dodgig onlangs dat Canada “geobsedeerd moet zijn door economische groei”. De verklaring van de bankier, gepubliceerd op de voorkant van het Globe and Mail Report on Business, werd met weinig commentaar aangenomen.
Met een van 's werelds hoogste BBP per hoofd van de bevolking hebben Canadezen ook een van de grootste ecologische voetafdrukken. Volgens een recente studie waarin naar het grondstoffenverbruik van 160 landen in de afgelopen halve eeuw is gekeken, heeft Canada de op een na hoogste overschrijding per hoofd van de bevolking (Australië is het slechtst en de VS het derde slechtst). Gemiddeld overschrijden de Canadezen de consumptie van duurzame hulpbronnen jaarlijks met 25.82 ton.
Er bestaat dus niet echt een rechtvaardige/duurzame manier om de Canadese economie te laten groeien.
Een deel van het verontrustende aan de opmerking van Dodgig is dat hij niet alleen maar probeert zijn eigen portemonnee en die van zijn aandeelhouders te vullen. In plaats daarvan geeft hij uitdrukking aan het perspectief van zijn klasse en hoe zij de positie van Canada binnen de wereldeconomie zien. Voortdurende groei is essentieel voor het kapitalisme. Zonder dit systeem raakt het systeem in een crisis. In zijn onverzadigbare zoektocht naar winst drijft het systeem opvallende consumptie en steeds meer exploitatie van hulpbronnen aan.
In plaats van de oproep van Dodgig te volgen om 'geobsedeerd' te zijn door groei, zouden we moeten proberen de productie/consumptie terug te dringen in sectoren die tot sociale verbeteringen zullen leiden of beperkte nadelen hebben. De wapen-, jacht-, plastic zak- en andere industrieën moeten worden ingekrompen. De wegwerpeconomie moet ook worden beteugeld en geplande veroudering moet worden verboden. Op macroniveau moet het consumentisme worden ontmoedigd, het aantal uren werk worden ingekort en eenvoudige vrijetijdsbestedingen worden aangemoedigd. (Denk aan wandelen, tuinieren, gemeenschapstheater, kunst, kaartspelen, etc.)
De waarheid is dat we een beter leven kunnen leiden met minder uitgaven aan nutteloze, destructieve consumptie.
Zoals Bianca Mugyenyi en ik beschrijven in Stop Signs: Cars and Capitalism on the Road to Economic, Social and Ecological Decay maakt de groei van transport-/leefsystemen steden doorgaans duurzamer, gezonder en aangenamer. Hoe meer het transport wordt gestructureerd om gebruik te maken van schoenen, fietsen en spoorwegen, hoe minder middelen er worden besteed aan het verplaatsen.
Op nationaal niveau besteedt de hyperautocentrische VS ongeveer twee keer zoveel van zijn bbp aan transport als Japan. Vergelijkingen tussen steden zijn ook nuttig. Mensen in het autogerichte Houston, Dallas en Tampa geven veel meer uit aan vervoer dan die in New York, Boston of Portland. In meer loop- en fietsgerichte steden zoals Kopenhagen, Fez of Amsterdam zijn de transportuitgaven slechts een fractie van die van zelfs de minst autoafhankelijke Noord-Amerikaanse steden.
De particuliere auto ligt ook ten grondslag aan de hulpbronnenintensieve wildgroei-economie. Auto's faciliteren grote detailhandelaren en enorme huizen met veel banken, koelkasten, tv's, enz. Privé-auto's maken een extra grote cultuur mogelijk, die het kapitalistische economische systeem op volle kracht voortstuwt.
Het idee dat we het autocentrische landschap zouden kunnen/moeten behouden en eenvoudigweg de brandstofbron van voertuigen zouden kunnen vervangen door een alternatief met een lager koolstofgehalte is absurd. Meer in het algemeen is de simpele overstap van fossiele brandstoffen naar brandstoffen met een lagere COXNUMX-uitstoot geen weg naar ecologische duurzaamheid.
Hoewel we grote delen van de huidige economie moeten inkrimpen, zouden sommige gebieden met een laag koolstofgehalte en weinig hulpbronnen moeten groeien. Kinderopvang, ouderenzorg, beschikbaarheid van bibliotheken, kunst- en danslessen en andere arbeidsintensieve sociale programma's moeten worden uitgebreid. Maar deze sectoren bieden beperkte mogelijkheden om winst te maken, waardoor ze niet populair zijn bij kapitalisten.
Het is vrijwel onmogelijk om de ecologische achteruitgang onder het kapitalisme adequaat terug te draaien. Daarom is het belangrijk om postkapitalistische economische visies te verkennen. Ecosocialisme, “een samenleving waarin de productie wordt uitgevoerd door vrij geassocieerde arbeid en met bewust ecocentrische middelen en doelen”, is een postkapitalistisch model dat naar voren is gebracht. Een ander alternatief is de economische democratie, die geworteld is in sociaal eigenaarschap, democratie op de werkplek en menselijke rechten.
Het kapitalisme is ecocidaal. Om onze planeet te redden en het voortbestaan van de mensheid te garanderen, moet deze worden gestopt.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Ik snap dit, maar ik snap dit niet.
Postkapitalistische visies verkennen? Wat hij dit nu zegt in 2022 bij Counterpunch. Een andere plaats waar Paul Street veel publiceert en soms iets dergelijks zegt over eco-socialisme… maar dan… niets.
Ik zou graag vervolgessays willen zien van deze Engler en misschien van zijn medewerkers, collega's, vrienden, over precies wat hij suggereert. Zeg maar eens over No Bosses van Michael Albert. De participatieve Economie-website. Echte Utopia-website. De website van het volgende systeemproject. Commons Transition-website. De nieuwe DiEM25 verbonden Meta.
En wat dacht je van de expliciete vermelding van, links naar, expliciete schetsen van de Global Green New Deal, met een rechtvaardige transitie, van een linkse variant, die misschien de dingen zou kunnen doen die Engler specifiek noemt in dit korte essay, niet veel langer dan dit. gemodereerd commentaar, en is nu eigenlijk zo snel mogelijk nodig.
Zou leuk zijn, maar het is eigenlijk idealistisch en utopisch om grote hoeveelheden essays bij Counterpunch, Jacobin en elders gewijd te zien aan precies datgene waar Engler het over heeft. Zoals Global Green New Deals en positieve uitleg die discussies zouden kunnen bevorderen rond bijvoorbeeld uitstekende postkapitalistische visies die al dertig jaar en langer bestaan, zoals Parecon.
Een verschuiving van de focus door degenen die in het Linkse Landschap wonen, zodat 80% of meer van de aandacht en het schrijven wordt besteed aan een GGND en waarbij degenen die in de doorgewinterde en ervaren gebieden van het Linkse Landschap wonen, denken dat we allemaal, wij allemaal gewone mensen die het niet weten shit, moet weg.
Hoe groot is de kans dat Engler de bazen van Counterpunch tot het uiterste drijft met eindeloze artikelen gewijd aan zaken als GGND’s en Parecon?