Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry heeft vandaag opgeroepen tot toestemming van het Congres voor de Nieuwe Oorlog, voordat hij dat niet deed.
In plaats daarvan stelde Kerry de schijn van een machtiging voor voordat hij het idee van echte publieke en congresverantwoordelijkheid ontnam. Leden van het Congres moeten zorgvuldig kijken naar deze belediging van hun constitutionele rol.
Ten eerste zei Kerry dat het “glashelder” was dat de president geen Amerikaanse troepen wil bij gevechtsoperaties ter plaatse, maar dat het Congres niet “preventief de handen van de opperbevelhebber moet binden om te reageren op veranderende omstandigheden.”
Ten tweede zei Kerry dat hij geen onbeperkte tijdlijn voor oorlog wil, maar dat de toestemming drie jaar of langer moet gelden, veilig na de verkiezingen van 2016.
Ten derde beloofde Kerry geen bredere oorlog buiten Irak en Syrië, maar hij wil geen enkele beperking voor de VS om ISIS militair achterna te gaan in andere landen.
HOE DIT GEBEURDE
Dit is niets anders dan een poging om een gênante nederlaag op het slagveld gedurende de komende twee jaar te vermijden voordat de missie om ISIS te laten ontsporen aan de volgende president wordt overgedragen. Tegelijkertijd zal het de mogelijkheid van het Congres beperken om het beleid ter discussie te stellen zodra het zich heeft aangemeld. Dit is hoe escalatie werkt.
Het is waar dat de president een vacuüm in Irak heeft achtergelaten toen hij in december 2011 de Amerikaanse troepen terugtrok. Maar het is evenzeer waar dat hij het vacuüm in Irak financierde en liet opvullen met repressieve sektarische sjiitische milities en legereenheden die gemeenschappen met een soennitische meerderheid bezetten, waardoor de voorwaarden voor het ISIS-offensief namens vervolgde soennieten. Het was niet nodig dat Obama en het Pentagon de Amerikaanse troepen achter zich lieten. Wat nodig was, was een volledig niet-sektarisch regime en leger achter zich te laten, wat zij niet deden. De stappen die sindsdien zijn gezet – het verdrijven van al-Maliki, pogingen om sektarische meningsverschillen bij te leggen – zijn onvoldoende om de schade ongedaan te maken die Irak in een sektarische oorlog dreigt te doen verdwijnen.
Ten tweede creëerde de aarzeling van de regering over de Syrische burgeroorlog een enorm vacuüm waarin ISIS in opstand kon komen tegen het Assad-regime, waardoor een grensoverschrijdende zone van soennitische opstand ontstond tegen twee vijandige regimes.
Het ‘verslaan’ van ISIS kan mogelijk zijn, maar een andere ISIS zal weer opstaan zolang deze omstandigheden blijven bestaan. ISIS is immers ontstaan als een ontsnapping uit Al Qaeda, dat in Irak opkwam als reactie op de Amerikaanse invasie.
Een belangrijke les van Vietnam is dat Amerikaanse functionarissen en hun lokale bondgenoten een catastrofale noodlanding kunnen ondergaan terwijl ze proberen reputaties te redden voor conflicten die in de eerste plaats niet nodig waren. De Amerikaanse vredesbeweging en de vredestemmers in het algemeen kunnen de eer opeisen voor het blokkeren van nog grotere escalaties, maar kunnen weinig doen om de ware gelovigen tegen te houden die hun mislukkingen niet kunnen toegeven.
Dezelfde brutale les ligt in het verschiet in Afghanistan, waar Obama heeft ingestemd met het behoud van een paar duizend Amerikaanse troepen voor nog een jaar. Dat is om te voorkomen dat de Humpty-Dumpty, bekend als de Afghaanse 'regering', de kant van Irak opgaat en vóór het einde van het Obama-tijdperk volledig instort.
De serieuze haviken wilden Irak en Afghanistan sowieso nooit verlaten, ook niet nadat Amerikaanse troepen waren ingezet. Zij zijn aanhangers van de Lange Oorlogsdoctrine (2005), die een vijftig tot tachtig jaar durende oorlog tegen islamitische fundamentalisten over vele fronten voorspelt. Welkom in jaar tien.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren