Het was nooit een oprechte vraag. De geldmedia praatten voort over de zogenaamd onuitsprekelijke eisen van Occupy Wall Street, op dezelfde manier waarop ze de tekenen van het eindekapitalisme terzijde schoven en zich afvroegen wat de demonstranten in Seattle in gedachten hadden. Dat gezegd zijnde is het bij de Occupy-beweging altijd meer om doen dan om eisen gegaan, en deze week heeft OWS nog een stapje verder gezet.
Op december 6, Bezet uw huizen samen met lokale gemeenschapsorganisatoren de huisvestingscrisis aanpakken. In vijfentwintig steden onderbraken demonstranten huizenveilingen, blokkeerden ze uitzettingen en bezetten ze afgeschermde huizen. In Oost-New York verhuisden ze Alfredo Carrasquillo, Tasha Glasgow en hun twee kinderen naar een afgeschermd huis dat al drie jaar leeg stond. Ik was dinsdag bij de actie en kon mezelf niet wegslepen. Zelfs toen de regen miezerde en de temperatuur daalde, zag ik het aantal demonstranten groeien en dacht ik aan de vele, vele leden van ondergefinancierde gemeenschapsgroepen met wie ik door de jaren heen heb gesproken. Daartoe behoren Community Voices Heard, New York Communities for Change, Picture the Homeless, Organize for Occupation, VOCAL-NY en Reclaim the Land. Ze praatten verder GRITtv over giftige leningen en gerichte buurten, gedwongen huisuitzettingen, angst en het algemene gebrek aan nationaal belang.
Afgelopen dinsdag zag ik weer leden van diezelfde groepen, waaronder GRITtv-vaste klant Rob Robinson. Robinson is een activist tegen dakloosheid die een tijdje op straat heeft geleefd nadat hij zijn baan bij een gegevensverwerkingsbedrijf was kwijtgeraakt. Robinson heeft jarenlang gewerkt voor Picture the Homeless, en nu voor Reclaim the Land. Oost-New York heeft een van de grootste concentraties eengezinswoningen in de stad, en een van de hoogste percentages huisuitzettingen en huisuitzettingen van het land. 'Twee jaar lang hebben we van blok tot blok geklopt,' zei Robinson. Deze dinsdag liep hij opnieuw door die blokken, deze keer met 500 mensen – en een hele reeks camera’s – achter hem aan. Glimlachte Robinson: “Het maakt een wereld van verschil.”
Malik Rhasaan is een 28-jarige man uit Zuid-Jamaica, Queens, die een van de organisatoren is achter Bezet de kap. Rhassan begon, samen met collega's in Detroit en Atlanta, Occupy Wall Street ertoe aan te zetten om samen te werken met gemeenschappen in nood sinds het protest in Zuccotti Park begon. 'Als je mensen wilt voeden, doe dat dan in de South Bronx', zei hij. ‘Wil je de uitzetting bestrijden? Vecht ertegen in de South Bronx.’ Voor Rhassan was 6 december een sprong in de goede richting. “Nu zullen we zien hoe lang de bal rolt.” In de vierentwintig uur die volgden ontving Occupy The Hood “ongeveer honderd e-mails” van mensen waar Rhassaan nog nooit van had gehoord, met het verzoek aan OWS om naar hun blok te komen.
Donderdagmiddag, toen er een tweet uitging dat er meer OWS-steun nodig was op 702 Vermont Avenue, het bezette huis in Oost-New York, zei Rhasaan: “Ik hoop alleen dat de mensen die hebben deelgenomen [aan de actie van 6 december] beseffen hoe ernstig dit is. is. Die vader [Alfredo] vertrouwt erop dat de gemeenschap er voor hem zal zijn…' In feite is dat vanaf het begin de vraag voor de beweging geweest: kan zij alles in stand houden waar zij aan heeft bijgedragen? Het ging eerst over vertrouwen. Robinson zegt dat hij sceptisch was totdat hij zag dat de bezetting lang genoeg duurde om fouten te maken – en om hulp te vragen. “Ze staken hun hand uit. En daar was ik van onder de indruk.” Toen ging het over een plek: bied lang genoeg voedsel en onderdak en al snel trek je mensen aan die geen eigen plek hebben en moeten eten. Rhasaan zegt: “Dakloze kinderen gaven OWS zijn cijfers.…OWS gaf die kinderen een tweede kans op een leven.” Nu zijn het gemeenschappen.
Zoals Boots Riley van Occupy Oakland (and the Coup) me een paar weken geleden vertelde. “Waar we nu over nadenken is hoe OWS een hulpmiddel kan worden in de handen van gemeenschappen.” Dat wil zeggen: waar kunnen 500, 1,000, 2,000 mensen een verschil maken? Bij een huisuitzetting, een huizenveiling, een hoorzitting van het schoolbestuur, in het kantoor van een congreslid – OWS heeft laten zien dat ze op al die plaatsen impact kunnen maken. Amerikaanse werkgevers hebben de nare gewoonte om organisatoren die alleen werken, uit te schakelen.
Zal dat het volgende zijn? "Het is beslist moeilijker om een vakbondsorganisator van Walmart te ontslaan voor een menigte, in het openbaar", zegt Riley. OWS kennende, zullen we waarschijnlijk een beetje van al het bovenstaande zien. Het is veel om af te bijten en op te kauwen.
“De manier om gemeenschapssteun te krijgen,” zegt Rhasaan, “is door in de gemeenschap te werken. Bied verandering aan die mensen kunnen meten.” Let op, hij zei niet ‘geloof in’. Ben daar geweest, heb dat gedaan. Wat er nu van OWS wordt gevraagd, is niet wat de beweging kan eisen, maar wat ze kunnen leveren, voor mensen die het gevoel hebben dat hun leven, en niet alleen hun hoop, op het spel staat.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren