Van alle vele commentaren, pro en contra, die zijn gemaakt over de wijdverbreide pogingen om de Amerikaanse vakbonden te verzwakken, was er geen duidelijker of treffender dan de woorden van president Bob King van de United Auto Workers Union.
King staat uiteraard aan de vakbondskant van het betoog. Maar zoals King heel duidelijk maakte: dat is de kant waar je voor moet kiezen als je gelooft dat werkende mensen volledige collectieve onderhandelingsrechten moeten hebben, evenals de fatsoenlijke lonen, uren en arbeidsvoorwaarden die voortvloeien uit eerlijke onderhandelingen.
De opmerkingen van King stonden in een uitzonderlijke column in het laatste nummer van Solidarity, het officiële tijdschrift van de UAW. De column heeft eenvoudigweg de titel 'Doe recht'.
Voor Bob King betekent ‘recht doen niet dat we proberen de lonen, uitkeringen en levensstandaard van alle werknemers in Amerika te verlagen’, zoals veel te veel Republikeinse politici op alle overheidsniveaus proberen te bereiken, met als voornaamste doel: nu – overheidspersoneel.
‘Recht aan mij doen’, zei King, ‘betekent dat iedereen gelijke kansen heeft, en als ze de individuele beslissing nemen om hard te werken en zich aan de regels te houden, zullen ze in staat zijn een levensstandaard van de middenklasse te leven en waardig met pensioen gaan en de levensstandaard van de middenklasse behouden."
Ik weet, en jij weet dat dat niet kan gebeuren als werkende mensen het essentiële recht op vakbondslidmaatschap wordt ontzegd – het essentiële recht op een sterke onderhandelingsstem bij het bepalen van hun loon en voordelen via hun vakbonden. Dat is duidelijk, want vakbondsvorming is de belangrijkste reden voor de opkomst van een Amerikaanse middenklasse, te beginnen met het toekennen van vakbondsrechten aan de meeste werknemers door federale wetgeving in de jaren dertig.
Maar zoals Bob King waarschuwde, worden deze rechten en de door hen gevestigde middenklasse ernstig aangevallen door anti-vakbondspolitici en anderen die “de visie van schaarste, de visie van verdeeldheid en de visie van angst prediken.”
Ons land is begiftigd met grote overvloed, met genoeg om ieder van ons een eerlijk deel van te geven. Maar vakbondstegenstanders die ‘de visie van schaarste’ prediken, ontkennen dat. Ze doen alsof er niet genoeg is in dit, het rijkste land ter wereld, om iedereen een eerlijk deel te geven.
Toch is er genoeg te doen, zoals we moeten weten, en vakbonden zijn de belangrijkste instrumenten om te garanderen dat werkende mensen een eerlijk deel van onze overvloed krijgen.
Dat is de reden waarom hebzuchtige bedrijfsbelangen en andere anti-arbeiderskrachten die een groter aandeel willen ten koste van anderen, egoïstisch pleiten tegen vakbonden en zelfs tegen het concept van collectieve onderhandelingen.
De anti-vakbondskrachten die schaarste prediken, zo merkte King op, zeggen in feite dat we egoïstisch moeten zijn, dat ‘we maar beter jaloers kunnen zijn op iedereen die meer heeft dan wij. dan wij en breng ze terug naar ons niveau van schaarste in plaats van te proberen onszelf (en alle anderen) naar hun niveau te brengen."
Dat is duidelijk wat er achter de pogingen zit om ambtenaren en anderen de pensioenen en andere secundaire arbeidsvoorwaarden te verlagen of zelfs te ontzeggen, en in sommige gevallen de loonsverhogingen die ze tijdens eerdere onderhandelingen hebben gewonnen en die ze verdienden door hun vaak harde werk.
Het gaat niet alleen om lonen, uren en arbeidsomstandigheden. Zoals King zei, betekent gerechtigheid ook "werknemers een echte stem geven in de besluitvorming bij het bouwen van het beste product of het bieden van de beste service aan hun klanten."
Autobedrijven weten dat maar al te goed. Het zijn niet de Amerikaanse autoarbeiders die verantwoordelijk zijn voor het ontwerpen en op de markt brengen van de auto's die zoveel Amerikaanse kopers afwijzen ten gunste van de auto's die zijn ontworpen en vakkundig op de markt zijn gebracht door Japanse bedrijven en andere buitenlandse autofabrikanten. Amerikaanse autofabrikanten bouwen ze alleen, in overeenstemming met de ontwerpen van anderen die niet populair zijn gebleken bij zoveel Amerikaanse chauffeurs.
We moeten ook niet vergeten, zoals King zijn leden in herinnering bracht, dat de uitoefening van de wettelijke vakbondsrechten die Amerikaanse werknemers in de jaren dertig verleenden ‘de armoede dramatisch terugdrong en een veel grotere verdeling van de rijkdom van dit land creëerde. bouwde de Grote Amerikaanse Middenklasse.” Wij willen een beweging die tot dergelijke daden in staat is, zeker niet vernietigen of zelfs maar verzwakken.
King zei: "De krachten die schaarste, verdeeldheid en angst aanleren, hebben zeer succesvol gewerkt om de Amerikaanse middenklasse te vernietigen. Ze willen dat arbeiders steeds minder hebben, zodat de rijksten steeds meer kunnen hebben."
Het is hard nodig om de middenklasse opnieuw op te bouwen in plaats van te vernietigen, want “er kan geen sterke democratie zijn zonder een sterke middenklasse, en er kan geen sterke middenklasse zijn zonder sterke vakbonden.”
Het komt hierop neer, zei president King van autobedrijven: 'Willen we een Amerika van schaarste, verdeeldheid en angst, of willen we een Amerika van overvloed, algemeen welzijn en diepe zorg voor elkaar?'
Dick Meister is een columnist uit San Francisco die al meer dan een halve eeuw verslag doet van arbeid en politiek als verslaggever, redacteur, auteur en commentator. Neem contact met hem op via zijn website, dickmeister.com, die meer dan 300 van zijn columns bevat.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren