Wanneer burgers van andere landen hun democratische rechten worden ontzegd, wanneer zij het slachtoffer worden van mensenrechtenschendingen door hun eigen staten, en wanneer hun acties om hun rechten veilig te stellen met nog meer misbruik worden geconfronteerd, is de kans groot dat de gevestigde Amerikaanse media ons hierover zullen informeren. over hun lot is veel groter wanneer de staat die hen schade berokkent tot de ‘vijanden’ van de Verenigde Staten behoort, dan wanneer het de Verenigde Staten zelf zijn, een bondgenoot van de Verenigde Staten, of een cliënt die zijn bevelen uitvoert.
Wat volgt is een verkenning van hoe dit patroon van het establishment de afgelopen achttien maanden werd herhaald door delen van de Amerikaanse linkse en liberale opinie, zoals blijkt uit iets dat Edward S. Herman en ik hebben zojuist afgerond: "Iran en Honduras in het propagandasysteem: hoe links aan boord van de kar van het establishment klom"(ZCommunicatie, 15 december 2010). (Zie ook David Peterson, "
–David Peterson
Interesses en normen op tv van het liberale establishment: MSNBC's Olbermann- en Maddow-shows
Dat de liberale Amerikaanse media zich hebben aangesloten bij het gevestigde consensus-model van het ministerie van Buitenlandse Zaken over Iran en Honduras dat we hebben geïllustreerd in Deel 1 by gebruik de New York Times's berichtgeving over de Iraanse verkiezingen en de staatsgreep in Honduras, waarbij de laatste in juni 16 slechts zestien dagen volgde op de eerste. Het bemonsteren van de TimesUit de berichtgeving hierover kwamen we tot de conclusie dat vanuit het perspectief van de Newspaper of Record, terwijl de democratie die naar verluidt in Iran werd gedwarsboomd, een grote schending van de mensenrechten vormde en van urgent belang was voor de wereld, een daadwerkelijke schending van de mensenrechten. staatsgreep in Honduras was een relatief kleine aangelegenheid.
We kunnen dit patroon verder illustreren door te kijken naar de twee meest “linkse” politieke primetime-shows van de MSNBC-kabeltelevisiezender: Countdown met Keith Olbermann en De Rachel Maddow Show. Gebruikmakend van een reeks van drie voorbeeldperioden van 25 shows voor beide Countdown en Maddow-show,[13] we hebben gevonden dat Countdown wijdde ongeveer 22,000 woorden aan de Iraanse presidentsverkiezingen van 12 juni 2009 en de publieke protesten die daarop volgden, maar nul tot 28 juni 2009 staatsgreep in Honduras, en nul aan de demonstratieverkiezingen van 29 november 2009 door het staatsgreepregime. De Maddow-show was nauwelijks beter en besteedde 32 keer zoveel woorden aan Iran (ca. 27,000) als aan de staatsgreep in Honduras (ca. 850), en 771 keer zoveel aan Iran als aan de Hondurese verkiezingen (35 woorden in alles).
Veelzeggend: de eerste twee Countdown shows die werden uitgezonden na de moord op Neda Agha-Soltan op 20 juni (uitgezonden op 22 en 23 juni) besteedden meer tijd aan Iran dan wie dan ook Countdown's andere negen shows over Iran. "Als elk verzet of elke revolutie zijn martelaar heeft”, aldus Keith Olbermann verklaarde bij de opening van zijn show van 22 juni: "de Iraans De verkiezingsopstand lijkt zijn eigen weg te hebben gevonden in het aangezicht van Neda...Sommigen noemen de 27-jarige Neda…de ‘engel’ of de ‘Jeanne d’Arc’ van Iran." Als een soortgelijk patroon van opnieuw geïntensiveerde focus op
In onze voorbeeldperioden Countdown had acht gasten en de Maddow-show tien die de Iraanse verkiezingen en de nasleep ervan bespraken (waaronder de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright, die op de Maddow-show op 23 juni), maar geen van beide Countdown noch Maddow-show had zelfs maar één gast die de staatsgreep in Honduras besprak of de verkiezingen die vijf maanden later onder het staatsgreepregime werden gehouden.14] Nog opvallender is dat geen van deze achttien gasten – en zeker niet Keith Olbermann of Rachel Maddow (of hun occasionele gastgastheren) – ooit de consensus van het establishment in twijfel trok dat de verkiezingen in Iran ‘gestolen’ waren en dat met de afwijzing door het geestelijke regime van de wil van de meerderheid van de Iraniërs had het zijn legitimiteit in de ogen van de Iraanse burgers en de wereld vernietigd. Zoals Fawaz Gerges, destijds een Midden-Oostenexpert
Hoewel de New America Foundation had deelgenomen aan een belangrijk onderzoek naar de Iraanse opinie dat zij drie weken vóór de verkiezingen had afgerond, en hoewel uit dit onderzoek bleek dat Ahmadinejad een voorsprong van meer dan 2 tegen 1 had op Mir Hossein Mousavi,15Toen Steve Clemons van deze groep op deze MSNBC-shows verscheen, verzuimde hij te benadrukken dat het onderzoek van zijn eigen organisatie geloofwaardigheid verleende aan de officiële resultaten van Iran. In plaats daarvan zei Clemons tegen Olbermann dat er binnenin een ‘zeer geavanceerd spel van manipulatie plaatsvindt Iran" en "IHet is zo duidelijk dat het werkelijk de legitimiteit begint te ondermijnen van wat we hebben zien gebeuren tijdens de verkiezingen en de legitimiteit van de leiding van de Opperste Leider” (12 juni). Tien dagen later zei Clemons tegen Maddow: “Een onderdeel van dit protest dat de heer Mousavi en zijn aanhangers organiseren, is het gebruik van geweldloze methoden om te marcheren en naar buiten te treden en dat te gebruiken om een conflict te veroorzaken en in wezen de knoppen van de regering in te drukken. ….Als je niet alleen de legitimiteit van de staat, maar feitelijk ook het veiligheidsapparaat van die staat ongedaan wilt maken, moet je jezelf gaan bewapenen om dat aan te kunnen en dan heb je feitelijk massale afvalligheid nodig van het veiligheidsapparaat van die staat” (22 juni).
[13] Factiva-database zoekt naar transcripties van de eerste 25 afleveringen van Countdown met Keith Olbermann (codo) en de eerste 25 afleveringen van De Rachel Maddow Show (trmads) die beginnen op of onmiddellijk na elk van de drie gebeurtenissen: de Iraanse presidentsverkiezingen van 12 juni 2009; de 28 juni 2009 staatsgreep in Honduras; en de nationale verkiezingen van 29 november 2009 in Honduras. De exacte zoekparameters voor Countdown met Keith Olbermann waren: rst=codo en
Vervolgens hebben we elk transcript gecontroleerd om te bepalen of dit het geval was
[14] Tussen Aftellen met Keith Olbermann en De Rachel Maddow Show, de 18 verschillende gasten die bespraken
[15] Zien Resultaten van een nieuw landelijk opinieonderzoek over Iran vóór de presidentsverkiezingen van 12 juni 2009, (11 – 20 mei), Terror Free Tomorrow, Centrum voor Publieke Opinie en New America Foundation, Q27, p. 52. Deze vraag stelde: "Als de presidentsverkiezingen vandaag zouden plaatsvinden, op wie zou u dan stemmen?" De reacties waren 34% voor Ahmadinejad en 14% voor Mousavi. Zie ook Ken Ballen en Patrick Doherty, ‘Het Iraanse volk spreekt’ Washington Post, Juni 15, 2009.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren