Ништо нема да се промени во Ирак по 30 јуни – освен во светот на измислениот Џорџ Буш, пишува Тарик Али.
Пред војната тие велеа дека Ирак има „оружје за масовно уништување“ што му се закануваше на Западот. Оние од нас кои се спротивставија на војната рекоа дека ова е лага. Џорџ Буш, Тони Блер и Џон Хауард мислеа дека ако ја зголемат невистината, луѓето ќе поверуваат. Тие не. Сега е официјално. Во Ирак не постоеше ОМУ.
Тогаш ни беше кажано дека народот на Ирак ќе го поздрави „ослободувањето“. Некои од нас предупредуваа дека ќе има отпор и беа обвинети дека живееле во минатото. Отпорот се појави и ги разоткри слабостите на окупацијата.
Американските воени водачи тогаш рекоа дека отпорот е едноставно „остаток од стариот режим“ и го води Садам Хусеин и штом ќе биде приведен, проблемите ќе можат да се управуваат. Рековме дека по апсењето на Садам отпорот уште повеќе ќе расте. Сега на сите, освен на слепите, им е очигледно дека со делумен исклучок на курдските племенски водачи, најголемиот дел од Ирак сака Западот да ја напушти нивната земја. Востанијата во јужен Ирак минатиот април покажаа колку е слаба контролата на окупацијата.
Дали сега граѓаните на државите-воинственици ќе го следат шпанскиот пример и ќе ги казнат нивните водачи или спомените се толку кратки деновиве што лагите или се сметаат за безначајни или заборавени? Будното, интелигентно и будно граѓанство треба да се погрижи неговите водачи да не се извлечат со убиство.
Соединетите Држави веќе ја загубија војната со слики. Статуата на Садам што беше урната од американската воена опрема и неколку платеници во град со неколку милиони жители, не се сеќава баш на Берлинскиот ѕид. Токму фотографиите од тортурата (сега случајно во делови од западните медиуми се нарекуваат „злоупотреба“) станаа симбол на војната и колонијалната окупација.
Будното, интелигентно и будно граѓанство треба да се погрижи неговите водачи да не се извлечат со убиство.
Секој народ што претрпел колонијална власт знае дека тортурата била дел и дел од империјалната политика. Кога се појави веста, Гери Адамс, лидерот на Шин Фејн, во напис во весник опиша како бил соблен и понижен од Британците. Бројни Палестинци опишаа што сè уште се случува во израелските гулази. Граѓаните на Запад беа изненадени. Тие заборавија што правеа нивните водачи во поголемиот дел од 20 век.
Планот за „пренесување на суверенитетот“ на Ирачаните на 30 јуни е, се разбира, уште една неверојатна. Иронијата во овој случај е што, како што се сеќаваат сите Ирачани, ова е фарсично повторување на она што го направија Британците по Првата светска војна кога добија мандат од Лигата на народите да управуваат со Ирак. Кога истече закупот, тие ги задржаа своите воени бази и доминираа во ирачката политика. Британската амбасада во Багдад ги донесе клучните одлуки.
По 30 јуни, американската амбасада ќе ја игра оваа улога, а Џон Негропонте, испробан и проверен колонијален функционер, кој бенигно гледаше како одредите на смртта создаваат хаос во Централна Америка, ќе биде де факто владетел на Ирак. Поранешниот агент на ЦИА, Ајад Алави, кој работеше како полициски шпион на ниско ниво за режимот на Садам и беше одговорен за предавање на имињата на бројни дисиденти, ќе биде новиот „премиер“.
Како може и најнаивните логорски следбеници на американската империја да ја сметаат оваа операција како пренос на суверенитет?
Алави изјави дека она што е потребно е цврста политика за да се врати редот. И питомите коментатори веќе почнуваат да папагалат дека Арапите претпочитаат моќници отколку демократија. Ако Алави не успее, како што ќе успее, тогаш како паднатиот измамник Ахмед Чалаби, и тој ќе биде отстранет. И двајцата се сервери на времето кои, со едно климање од освојувачот, ќе потонат во примитивна нејасност.
Богатството и воената сила на САД може да им овозможат да ги купуваат услугите и поддршката на посиромашните и послабите држави, но тоа нема да го спречи отпорот во Ирак.
Ајатолахот Али ал Систани, највисокиот шиитски свештеник во Ирак, прв го покрена барањето за избрано конститутивно собрание за да се утврди идниот устав во земјата. Неговите приврзаници тврдеа дека не е голем проблем да се подготви избирачки список бидејќи граѓаните веќе биле пријавени за добивање субвенции за храна од стариот режим.
Но, ова барање беше одбиено. Беше рано за демократија. Луѓето беа истрауматизирани итн.
Американските идеолози како Семјуел Хантингтон сега зборуваат за „демократскиот парадокс“. Парадоксот е фактот што луѓето би можеле да изберат влади што не се пријателски настроени кон САД.
И малкумина се сомневаат дека двете клучни барања на која било вистински избрана влада во Ирак би биле (а) повлекување на сите странски трупи и (б) ирачка контрола врз ирачката нафта. Тоа е она што обединува голем дел од земјата, и јас сум убеден дека курдските водачи кои моментално се вклучени во опасни маневри со Израел ќе бидат изолирани на сопствената територија ако продолжат на овој начин.
Ништо нема да се смени во Ирак по 30 јуни. Тоа е свет на измислено верување каде работите се направени да значат она што окупаторите сакаат да значат, а не она што навистина се. Ирачкиот отпор е тој што ќе ја одреди иднината на земјата. Нивните дејствија насочени и кон странски војници и корпоративни платеници ја направија окупацијата неодржлива. Нивното присуство е тоа што спречи Ирак да биде префрлен на внатрешните страници на печатените медиуми и заборавен од ТВ. Храброста на сиромашните од Багдад, Басра и Фалуџа е она што ги разоткри политичките лидери на Западот кои го поддржаа овој потфат.
Единствениот одговор што го добија САД е да ја засилат репресијата, но дали Негропонте ќе се вклучи во големото убиство пред претседателските избори во САД, останува да се види.
Тоа може да биде ризично претпријатие.
Тарик Али, авторот на Буш во Вавилон: Реколонизацијата на Ирак, ќе зборува на јавен состанок во Градското собрание на Мелбурн вечерва во 7.30 часот.