ម្នាក់គឺជាសមាជិកនៃសមាគមកីឡាគ្រីឃីតស្រុក Malkangiri និងជាអ្នកថែរក្សាឧបករណ៍កីឡាគ្រីឃីតរបស់ខ្លួន។ មួយទៀតអ្នកម៉ៅការតូចតាចក្នុងគម្រោងការងារសាធារណៈ។ ទីបីបើកហាងតូចមួយ។ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែមានឫសគល់យ៉ាងស្អាតនៅក្នុង Malkangiri ។ មិនខុសគ្នាខ្លាំងពីក្រុមទីក្រុងតូចៗផ្សេងទៀតទេ។ លើកលែងតែក្រុមមួយនេះមានអតីតអ្នកចម្បាំងតាមីលស្រីលង្កាមួយក្រុមដែលតាំងទីលំនៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាល Orissa ក្នុងស្រុកក្រីក្របំផុតមួយរបស់ប្រទេសដែលពួកគេមានជិត 20 ឆ្នាំមកហើយ។
មនុស្សជាច្រើននិយាយភាសា Oriya និងហិណ្ឌូយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ហើយអាចនិយាយ ឬយល់ភាសាអង់គ្លេសបានល្អ។ នៅពេលដែលពួកគេមកទីនេះក្នុងឆ្នាំ 1990 ភាសាតាមីលគឺនិយាយអំពីអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយនៅក្នុងទឹកដីដែលមនុស្សចម្លែកទាំងស្រុងចំពោះពួកគេនៅក្នុងភាសា វប្បធម៌ និងភូមិសាស្ត្រ។ អ្នកប្រមូល Malkangiri Nitin Bhanudas Jawale មានប្រសាសន៍ថា "ពួកគេជាអ្នកស្រុកច្រើនឬតិចឥឡូវនេះ ឯករាជ្យច្រើន ឬតិច ច្រើនឬតិចដោយខ្លួនឯង"។ (គាត់ជាប្រធានសមាគមកីឡា cricket ស្រុក។ អ្នកខ្លះបានរៀបការជាមួយអ្នកស្រុក ហើយកូនៗរបស់ពួកគេបានទៅសាលារៀននៅទីនេះ។ មានពួកគេជិតពីរពាន់នាក់ នៅពេលដែលពួកគេមកទីនេះក្នុងឆ្នាំ 1990 ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ក្រុមប្រឆាំង LTTE តាមីល។ ឥឡូវនេះនៅសល់តិចជាងមួយរយនាក់ ដែលភាគច្រើននៃពួកគេគឺជាអ្នកប្រយុទ្ធដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលពីរណសិរ្សរំដោះជាតិប្រជាធិបតេយ្យ Eelam (ENDLF)។
លោក S. Prabhakaran មេដឹកនាំរបស់ពួកគេនៅទីនេះ និងជាអតីតមេបញ្ជាការ ENDLF មានប្រសាសន៍ថា "យើងរីករាយដែលបាននៅ Orissa" ។ "ជាពិសេសនៅក្នុងទីក្រុង Malkangiri ។ ទាំងនេះគឺជាមនុស្សសុភាពរាបសារ។ មានភាសាជាច្រើនដែលនិយាយនៅក្នុងទីក្រុងនេះ ហើយភាសារបស់យើងត្រូវបានទទួលយកជាភាសាមួយផ្សេងទៀត។ យើងមិនមានអារម្មណ៍ដូចជាមនុស្សចម្លែកទេ។ យើងមានមិត្តនៅទីនេះច្រើនជាងកន្លែងផ្សេង។" នេះមិនតែងតែដូច្នេះទេ។
ក្នុងឆ្នាំ 1993 ខ្ញុំបានជំពប់ដួលក្នុងក្រុមនេះដោយចៃដន្យ ដោយមានការចាប់អារម្មណ៍ដោយសំឡេងតាមីលនៅខាងក្នុងអូរីសា។ នោះផងដែរនៅក្នុងស្រុកកុលសម្ព័ន្ធដ៏លើសលប់នេះ។ ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនដែលពោរពេញដោយសំណង់ដំបូលសំណប៉ាហាំងដ៏អាក្រក់ដែលហួសពីការស៊ូទ្រាំនៅក្នុងតំបន់ដែលសីតុណ្ហភាពរដូវក្តៅអាចឆ្លងផុត 45{+0} C។ ស្ថានភាពដ៏គួរឱ្យសោកស្ដាយសូម្បីតែបានឃើញប្រជាជនតាមីលធ្វើកូដកម្មអត់អាហារ។ សរុបមក ពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់។ ប៉ុន្តែតើយុទ្ធជនតាមីលមួយក្រុមមកពីស្រីលង្កាត្រូវបញ្ចប់ដោយរបៀបណានៅជនបទអូរីសា? ការដកខ្លួនចេញពី IPKF បានមើលឃើញថា LTTE កាត់ផ្តាច់ភាពជាអ្នកដឹកនាំ និងកម្មាភិបាលកំពូលនៃក្រុមតាមិលផ្សេងទៀតនៅក្នុងប្រទេសស្រីលង្កា។ មនុស្សជាច្រើនបានចាកចេញពីប្រទេសដែលត្រូវបានបំផ្លាញដោយសង្គ្រាម រួមទាំងយុទ្ធជនទាំងនេះដែលត្រូវបានជម្លៀសចេញតាមនាវា Tipu Sultan ដោយកងកម្លាំងឥណ្ឌា។
ពួកគេនឹងចុះចតនៅ Chennai ប៉ុន្តែត្រូវបានបដិសេធដោយរដ្ឋាភិបាល Karunanidhi នៅពេលនោះ។ ដូច្នេះ ទីបំផុត ពួកគេត្រូវបានគេដឹកចេញនៅ Vishakhapatnam ក្នុងរដ្ឋ Andhra Pradesh។ បន្ទាប់ពីនោះកាយវិការដ៏សប្បុរសដោយលោក Biju Patnaik នាយករដ្ឋមន្រ្តី Orissa បានឃើញពួកគេទទួលបានជម្រកនៅ Malkangiri ។ Biju Patnaik នៅតែជាវីរបុរសរបស់ពួកគេ។ S. Prabhakaran ដែលគ្រួសារទាំងមូលត្រូវបានសម្លាប់ក្នុងអំពើហឹង្សាប្រឆាំងជនជាតិតាមីលឆ្នាំ 1984 នៅប្រទេសស្រីលង្កា និយាយថា "គាត់បានសង្គ្រោះពួកយើង" និយាយថា "គាត់បានជួយសង្គ្រោះយើង" នៅពេលគាត់មានអាយុ 16 ឆ្នាំ។
ស្ថានភាពនៃជំរំរបស់ពួកគេគឺគួរឲ្យសង្វេគណាស់សម្រាប់ប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូង។ មនុស្សជាច្រើនបានបោះបង់ចោល ក្រុមខ្លះទៀតបានត្រឡប់ទៅលង្កាវិញ បន្ទាប់ពីធ្វើកូដកម្មជាមួយកូឡុំបូ ហើយខ្លះទៀតបានចាកចេញទៅកាន់កន្លែងផ្សេងទៀតក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ ឥឡូវនេះមានមនុស្សប្រហែល 65 នាក់នៅសល់នៅទីនេះ ហើយប្រហែលជាពីរបីនាក់ទៀតនៅក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃស្រុក។ ពួកគេស្ទើរតែទាំងអស់មានដើមកំណើតមកពី Trincomallee ។
"យើងមានបញ្ហាអាហារ ភាសា និងការប្រាស្រ័យទាក់ទង។ សម័យនោះគ្មានទូរសព្ទទេ។ យើងត្រូវជិះឡានក្រុងទៅកន្លែងណាមួយ ហើយស្វែងរកកន្លែងផ្ទុកជំងឺកាមរោគ។ អ្វីដែលអាក្រក់បំផុតគឺអាកាសធាតុ។" មិនប្រើសម្រាប់កំដៅស្ងួតហើយជាញឹកញាប់សីតុណ្ហភាពដ៍សាហាវបានស្រក់ចូលក្នុងស្រក់ដោយដំបូលសំណប៉ាហាំងនិងសងខាងហើយទទួលបានមិនលើសពី Rs. 150 ក្នុងមួយខែក្នុងមនុស្សម្នាក់ ពួកគេមានការលំបាក។ ពួកគេក៏មិនត្រូវបានហ្វឹកហ្វឺនឲ្យធ្វើអ្វីផ្សេងក្រៅពីការប្រយុទ្ធនឹងសង្គ្រាមដែរ។ S. Bala ដែលឥឡូវរវល់ក្នុងសមាគមកីឡាគ្រីឃីតស្រុកនិយាយថា៖ «អ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាននៅទីនេះគឺការងារជាកម្មករ»។ (គាត់ក៏ជាកីឡាករបាល់ទាត់សកម្ម និងអ្នកចាំទីជាមួយក្រុមក្នុងស្រុក)។ អ្នកខ្លះក៏ធ្វើការជាអ្នកបើកបរ អ្នកលក់ផ្លែឈើ ឬអ្នកលក់តូចតាចផងដែរ។
ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ មនុស្សជាច្រើនទទួលបានជំនាញថ្មីៗ។ ដូច Sounder Rajan ដែល "មកទីនេះពេលខ្ញុំអាយុ 32 ឆ្នាំ ហើយបានរៀនជាងឈើនៅ Malkangiri"។ អ្នកប្រយុទ្ធជាច្រើននាក់ទៀតស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់ ឬអាយុ 20 ឆ្នាំ ហើយដូច្នេះបានចំណាយពេលជិតពាក់កណ្តាលជីវិតរបស់ពួកគេនៅទីនេះ។ ពេលនេះ បាឡា គឺជាអ្នកមើលការខុសត្រូវក្នុងប្រតិបត្តិការរបស់អ្នកម៉ៅការក្នុងស្រុក។ អ្នកផ្សេងទៀតដូចជា Yoganathan បានធ្វើការជាកម្មករ (គាត់បានរៀបការជាមួយស្ត្រី Oriya ហើយកូនរបស់ពួកគេទៅសាលាមធ្យម Oriya ។) សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេរស់នៅក្នុងផ្ទះតូច ប៉ុន្តែសមរម្យ ហើយជាផ្នែកមួយនៃទីក្រុង Malkangiri យ៉ាងពេញលេញ។ (អ្នកខ្លះចតកង់ និងម៉ូតូរបស់ពួកគេនៅក្នុងទ្រុងចាស់ដែលពួកគេធ្លាប់រស់នៅ។) "ពួកគេពិតជាត្រូវបានរួមបញ្ចូលនៅក្នុងសហគមន៍" អ្នកនិពន្ធ Nitin Jawale និយាយ។ «ពួកគេបានរៀបការជាមួយអ្នកស្រុក និងបង្កើតមុខរបរសម្រាប់ខ្លួនឯង»។ កូនរបស់ពួកគេខ្លះទៅសាលារៀននៅទីនេះ ខ្លះទៅទីក្រុង Bangalore ជាកន្លែងដែលមេដឹកនាំរបស់ពួកគេបានបង្កើតសាលាមួយសម្រាប់កុមារតាមីលស្រីលង្កាទាំងអស់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។
ពួកគេថែមទាំងបានសាងសង់ប្រាសាទតូចមួយនៅទីនេះដោយខ្លួនឯង។ Gopi Krishna Patnaik អ្នករាយការណ៍ Malkangiri សម្រាប់ Oriya daily Samaj បាននិយាយថា "ហើយប្រាសាទនេះអាចជាប្រាសាទ Ganesh ដំបូងនៅក្នុងតំបន់ Koraput ទាំងមូល" ។ "អ្នករាល់គ្នាប្រើវា" Prabhakaran ញញឹម ពេលគាត់បង្ហាញយើងជុំវិញប្រាសាទ។ "Oriyas, Telugus និងអ្នកដទៃផងដែរ។"
យុទ្ធជនដែលធ្លាប់មានវ័យក្មេងឥឡូវនេះភាគច្រើនជាបុរសក្នុងក្រុមគ្រួសារ ហើយបានដាក់ពង្រាយនៅក្រុង Malkangiri។ មួយផ្នែកនៃពួកគេ អូសទៅកាន់ផ្ទះមួយផ្សេងទៀត ពេលវេលាមួយទៀត។ ពួកគេរស់នៅទីនេះយ៉ាងមានសុភមង្គល ប៉ុន្តែរកឃើញគំនិតនៃការនិរទេសដែលមិនចេះចប់មិនចេះចប់។ ពួកគេត្រូវបានប្រឆាំងនឹង LTTE ប៉ុន្តែជាក់ស្តែងមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងអំពីជោគវាសនារបស់ជនស៊ីវិលតាមីលនៅក្នុងប្រទេសស្រីលង្កានាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ កាន់តែដូច្នេះទៅទៀត ខណៈដែលពួកគេមើលឃើញថា គ្មាននរណាម្នាក់ឈរនៅចន្លោះប្រជាជនរបស់ពួកគេ និងកងទ័ពស្រីលង្កា។ តើគេធ្លាប់គិតចង់វិលវិញទេ? "យើងនៅទីនេះឥឡូវនេះ ហើយយើងស្រឡាញ់ Malkangiri ជាកន្លែងដែលមនុស្សគ្រប់គ្នា ប្រជាជន និងមន្ត្រីមានចិត្តល្អចំពោះយើង។ ប៉ុន្តែយើងនឹងរង់ចាំពាក្យរបស់មេដឹកនាំរបស់យើង Gnana Rajan (មានមូលដ្ឋាននៅទីក្រុង Bangalore និង Chennai) អំពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ។ យើងនឹងធ្វើ។ ដូចមេដឹកនាំរបស់យើងនិយាយ»។
របៀបដែលអ្នកចម្បាំងដែលធ្លាប់តែក្លាហានបានប្រែក្លាយដាវរបស់ពួកគេទៅជាកន្លែងភ្ជួររាស់ ហើយត្បាញខ្លួនឯងទៅក្នុងសហគមន៍គឺពិតជាទាក់ទាញ។ ពួកគេនៅផ្ទះនៅទីនេះ។ ប៉ុន្តែដូច Prabhakaran និយាយថា៖ "អ្នកស្រមៃចង់បានផ្ទះផ្សេង។ មាតុភូមិតែងតែជាមាតុភូមិ"។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ