លទ្ធផលបោះឆ្នោត Likud។ ការវាយប្រហារលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅកេនយ៉ា។ ប្រជាជនប៉ាឡេស្ទីន ស្លាប់កាន់តែច្រើននៅហ្គាហ្សា។ ប្រធានាធិបតី ប៊ូស ស៊ីបឺរ ស្តីអំពីប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់។ ការស្រេកទឹកដែលមិនអាចបំបាត់បានរបស់យើងចំពោះការពុលប្រេងដែលបំពុលឆ្នេរសមុទ្រអេស្ប៉ាញ និងសត្វស្លាបសមុទ្រ។ ទាហានអ៊ីស្រាអែលបានសម្លាប់មន្ត្រីអង្គការសហប្រជាជាតិ ហើយរត់គេចខ្លួន។ ថវិកាការពារជាតិដ៏ធំបំផុតរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រឆ្លងកាត់ជាមួយនឹងការតវ៉ាតិចតួច។ Henry Kissinger និង Elliott Abrams ឧក្រិដ្ឋជនពីប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមក ត្រលប់មកការិយាល័យសាធារណៈវិញ។ ពិភពលោកកំពុងវិលទៅរកសង្គ្រាម ការស្អប់ ភាពវឹកវរ និងភាពមិនច្បាស់លាស់។
ការស្ទង់មតិរបស់កាសែត Reuters និង UPI ខ្ញុំបានយកឈ្នះដោយការរមាស់ក្នុងការសរសេរ Op Ed ។ សេចក្តីព្រាងមួយបានដួលរលំនៅលើឥដ្ឋ ហើយទីពីរក៏រលត់ទៅវិញនៅពេលដែលខ្ញុំដឹង៖ ខ្ញុំបានសរសេរនេះរួចហើយកាលពីខែមេសាឆ្នាំមុន។ ខ្ញុំក៏អាចកែច្នៃ Op Eds ឡើងវិញបានដែរ ចាប់តាំងពីតម្រូវការក្នុងការអនុវត្តច្បាប់អន្តរជាតិ ដំណោះស្រាយរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ អនុសញ្ញាទីក្រុងហ្សឺណែវ និងសុភវិនិច្ឆ័យដែលត្រូវការច្រើនគឺមានភាពបន្ទាន់ជាងពេលនេះគឺនៅនិទាឃរដូវមុន។
ប៉ុន្តែការដំណើរការឡើងវិញដែលងាយស្រួល Op Eds គឺជានាយកដ្ឋានរបស់ Thomas Friedman ច្រើនជាងរបស់ខ្ញុំ ហើយការពិតដែលថាវិបត្តិគ្រប់ប្រភេទកំពុងកើតឡើង ខណៈពេលដែលការព្យាយាមរិះគន់ ព្រមាន ប្រកែក និងបញ្ចុះបញ្ចូលមានផលប៉ះពាល់តិចតួចធ្វើឱ្យខ្ញុំងឿងឆ្ងល់ថាតើបញ្ហាដែលកើតឡើងមកលើយើងធ្វើមិនបាន ដេកជ្រៅជាងផ្ទៃនៃ 700 ពាក្យមធ្យម Op Ed ។
អស់មួយសប្តាហ៍កន្លងមកនេះ បន្ទាត់ពីកំណាព្យដែលខ្ញុំបានអានចុងក្រោយកាលនៅវ័យជំទង់នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1970 បាននិងកំពុងកើតឡើងក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំឡើងវិញ។ កំណាព្យនេះគឺជាស្នាដៃរបស់ Adrienne Rich ដែលមានចំណងជើងថា "Diving into the Wreck"។ ខ្ញុំមិនអាចចាំឃ្លាទាំងអស់បានទេ ដូច្នេះខ្ញុំបានរកមើលកំណាព្យទាំងមូល ហើយបានដឹងថាវាពាក់ព័ន្ធទៅនឹងស្ថានភាពឥឡូវនេះ ដែលប្រឈមមុខនឹងសកម្មជនសិទ្ធិមនុស្ស និងប្រជាពលរដ្ឋដែលពាក់ព័ន្ធ ព្រួយបារម្ភចំពោះគ្រោះមហន្តរាយជាច្រើនដែលកំពុងគំរាមកំហែងមជ្ឈិមបូព៌ា ចាប់ពីអ៊ីស្រាអែល/ប៉ាឡេស្ទីន រហូតដល់អាស៊ីកណ្តាល។ ដូចដែលវាគឺសម្រាប់មេដឹកនាំនៃចលនាស្ត្រីនិយមក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1970 ដែលបានឃើញភារកិច្ចបដិវត្តន៍ និងបញ្ហាប្រឈមរបស់ពួកគេបង្ហាញជានិមិត្តរូបនៅក្នុងបន្ទាត់ដែលតាក់តែងយ៉ាងឆើតឆាយរបស់វា៖
ការជ្រមុជទឹកចូលទៅក្នុងការខូចខាត (សង្ខេប)
ជាដំបូងដោយបានអានសៀវភៅទេវកថា ហើយផ្ទុកកាមេរ៉ា ហើយពិនិត្យមើលគែមរបស់កាំបិត ខ្ញុំបានពាក់ពាសដែកកៅស៊ូខ្មៅ ប្រដាប់បិទបាំងផ្នូរ និងរបាំងដ៏ឆ្គង។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើរឿងនេះមិនដូច Cousteau ជាមួយក្រុមជំនួយការរបស់គាត់នៅលើ schooner លិចទឹក ប៉ុន្តែនៅទីនេះតែម្នាក់ឯង។
មានជណ្ដើរមួយ។ ជណ្ដើរតែងតែនៅក្បែរអ្នករត់គេចខ្លួនដោយគ្មានកំហុស។ យើងដឹងថាវាសម្រាប់អ្វី យើងដែលបានប្រើវា…
ខ្ញុំទៅចុះ។ រត់បន្ទាប់ពីរត់ហើយនៅតែមានអុកស៊ីហ៊្សែនជ្រលក់ពន្លឺពណ៌ខៀវដល់អាតូមច្បាស់លាស់នៃខ្យល់មនុស្សយើង…។
ទីមួយ ខ្យល់ពណ៌ខៀវ ហើយបន្ទាប់មកវាពណ៌ខៀវ ហើយបន្ទាប់មកពណ៌បៃតង បន្ទាប់មកខ្មៅ ខ្ញុំក៏ខ្មៅ ប៉ុន្តែរបាំងរបស់ខ្ញុំគឺខ្លាំង វាបូមឈាមខ្ញុំដោយថាមពល សមុទ្រគឺជារឿងមួយទៀត សមុទ្រមិនមែនជាសំណួរនៃថាមពល ខ្ញុំត្រូវរៀនតែម្នាក់ឯង ដើម្បីបង្វែររាងកាយរបស់ខ្ញុំដោយគ្មានកម្លាំងនៅក្នុងធាតុជ្រៅ។
ហើយឥឡូវនេះ៖ វាងាយស្រួលក្នុងការបំភ្លេចអ្វីដែលខ្ញុំបានមក… អ្នកដកដង្ហើមខុសគ្នានៅទីនេះ។
ខ្ញុំមកស្វែងរកការខូចខាត។ ពាក្យគឺជាគោលបំណង។ ពាក្យគឺផែនទី។ ខ្ញុំមកមើលការខូចខាតដែលបានធ្វើ និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលមាន។ ខ្ញុំចាប់ធ្នឹមចង្កៀងរបស់ខ្ញុំយឺតៗតាមបណ្តោយរបស់អ្វីដែលអចិន្ត្រៃយ៍ជាងត្រី ឬស្មៅ
រឿងដែលខ្ញុំមកសម្រាប់៖ បំណែកនៃការខូចខាត និងមិនមែនជារឿងដែលខូចនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជារឿងទេវកថា ដែលមុខលង់ទឹកតែងតែសម្លឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះអាទិត្យ ភស្តុតាងនៃការខូចខាតដោយអំបិល ហើយចេញទៅក្នុងខ្សែស្រឡាយនេះ នាំឲ្យសម្រស់ឆ្អឹងជំនីរនៃគ្រោះមហន្តរាយកោង។ ការអះអាងក្នុងចំណោមពួកខ្មោចលង។
នេះជាកន្លែង។ ហើយខ្ញុំនៅទីនេះ គឺនាងមច្ឆាដែលសក់ខ្មៅស្ទ្រីមពណ៌ខ្មៅ ជាអ្នកពាក់ពាសដែករបស់គាត់។ យើងធ្វើរង្វង់ដោយស្ងៀមស្ងាត់អំពីការខូចខាតដែលយើងចូលទៅក្នុងការឃុំឃាំង។ ខ្ញុំជានាង៖ ខ្ញុំជាគាត់
មុខដែលលង់ទឹក ដេកដោយបើកភ្នែក ដើមទ្រូងនៅតែទ្រាំនឹងភាពតានតឹង ដែលទំនិញប្រាក់ ទង់ដែង វល្លិ៍ បង្កប់ក្នុងធុងដោយពាក់កណ្ដាល ហើយទុកឲ្យរលួយ យើងជាឧបករណ៍ដែលបំផ្លាញចោលពាក់កណ្តាល ដែលធ្លាប់កាន់ក្នុងវគ្គដែលទឹកស៊ីឈើ។ ត្រីវិស័យខូច
យើងជាខ្ញុំ អ្នកគឺជាអ្នកដោយកំសាក ឬក្លាហានជាអ្នកដែលរកផ្លូវត្រឡប់ទៅកន្លែងកើតហេតុវិញ ដោយកាន់កាំបិត កាមេរ៉ា សៀវភៅទេវកថាដែលឈ្មោះរបស់យើងមិនលេចឡើង។
— Adrienne Rich*
ឥឡូវនេះយើងកំពុងរស់នៅក្នុងគ្រោះមហន្តរាយ - យើងទាំងអស់គ្នា ពីវ៉ាស៊ីនតោនឌីស៊ី ទៅកាន់ជំរុំជនភៀសខ្លួននៃទីក្រុងបេរូត និងហ្គាហ្សា ទៅកាន់ភូមិដែលត្រូវបានទម្លាក់គ្រាប់បែកនៅអាហ្វហ្គានីស្ថាន រហូតដល់ឆ្នេរសមុទ្រដែលបក់បោកខ្លាំងនៃរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា ទៅកាន់ជាយក្រុង Tel Aviv ។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ពិភពលោកបានក្លាយទៅជាតំណាងនៃគ្រោះមហន្តរាយលិចទឹក ដែលរសាត់ទៅក្រោមរលកនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ សេដ្ឋកិច្ច និងនយោបាយ ដោយគ្មានភាពជាអ្នកដឹកនាំ ចក្ខុវិស័យ យុត្តិធម៌ ឬក្តីមេត្តា។ ពិភពលោករបស់យើង ការខូចខាតនេះ គឺជារបស់ដ៏មានតម្លៃ ស្មុគស្មាញ និងរងរបួស។ ផ្នែករបស់វាកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺន ប៉ុន្តែនៅតែទាក់ទងគ្នាតាមរបៀបដែលយើងមិនអាចដឹងបាន លុះត្រាតែយើងស៊ើបអង្កេត មុជទឹកឱ្យកាន់តែជ្រៅ ដឹកនាំភ្លើងពិលរបស់យើងចូលទៅក្នុងសមបក។
មនុស្សភាគច្រើនមិនមានឆន្ទៈក្នុងការប្រើជណ្ដើរនោះ ("តែងតែនៅទីនោះ ព្យួរដោយគ្មានកំហុសនៅចំហៀងអ្នករត់គេចខ្លួន") ដើម្បីចុះទៅជម្រៅ។ ពួកយើងភាគច្រើននៅអាមេរិកខាងជើងនៅតែអាចមានលទ្ធភាពមិនអើពើ ឬបដិសេធអ្វីដែលលាក់ខ្លួននៅក្រោម និងជុំវិញខ្លួនយើង។ ដូច្នេះហើយ ពួកយើងជាច្រើនបានឈប់ប្រឈមមុខនឹងការបំផ្លិចបំផ្លាញនៅថ្ងៃមួយទៀត សប្តាហ៍មួយទៀត - ប្រហែលជាមួយឆ្នាំទៀត។ ហើយព័ត៌មានពេលរាត្រី និងការផ្សាយតាមទូរទស្សន៍ជួយយើងឱ្យពន្យាពេលនូវអ្វីដែលជៀសមិនរួច ដោយបង្វែរការយកចិត្តទុកដាក់របស់យើងពីភាពអយុត្តិធម៌ដ៏ខ្មៅងងឹតដែលរីករាលដាលដូចជាផ្សែងពុលនៅក្រោមផ្ទៃដែលមិនស្ងប់ស្ងាត់នៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។
ទោះយ៉ាងណា គ្រោះមហន្តរាយកំពុងរង់ចាំយើង។ ប៉ុន្តែដូចដែល Rich សន្យានឹងយើង វាមិនត្រឹមតែផ្ទុកនូវភាពភ័យរន្ធត់ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានទ្រព្យសម្បត្ដិទៀតផង។ វាអាចមានផែនទី និងឧបករណ៍រុករក ដែលយើងអាចជួយសង្គ្រោះអនាគតរបស់យើង និងធ្វើតារាងវគ្គសិក្សាថ្មី។ នេះជាអ្វីដែលនាងកំពុងមុជយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីស្វែងរក៖
“ការខូចខាតមិនមែនជារឿងរបស់ការខូចខាតនោះគឺជារបស់ខ្លួនឯងនិងមិនមែនទេវកថា…”
នេះគឺជាអ្វីដែលបាត់នៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយអាមេរិកខាងជើង ការជជែកដេញដោល និងការពិភាក្សាអំពីស្ថានភាពនៃពិភពលោក។ នេះជាមូលហេតុដែលវាហាក់ដូចជាគ្មានប្រយោជន៍ក្នុងការសរសេរ Op Ed ផ្សេងទៀត។ យើងច្រើនតែនិយាយជុំវិញ ខាងលើ នៅក្បែរ និងបដិសេធការបំផ្លាញ។ ការវិភាគប៉ូលម៉ិចមួយទៀត មិនមែនជាអ្វីដែលគេហៅថាទេ ឥឡូវនេះ យើងបានឈានទៅដល់ភាពធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះហើយ។
កំណាព្យរបស់លោក Rich ដាក់ឈ្មោះយ៉ាងចំៗនូវអ្វីដែលត្រូវការ៖ ភាពក្លាហាន និងឆន្ទៈចង់ទៅមើលខ្លួនឯងថារឿងពិតជាអ្វី ហ៊ានប្រថុយនោះ មុជទឹកនោះ កាត់ចោលនូវទេវកថា ហើយឃើញអ្វីនៅខាងក្រោម ដើម្បីចាប់អ្វី។ បាននាំយើងទៅកន្លែងកើតហេតុនៃគ្រោះមហន្តរាយនេះ។
កន្លែងដែលមជ្ឈិមបូព៌ា និងជម្លោះដ៏សាហាវកាន់តែមានការព្រួយបារម្ភ ការជ្រមុជទឹកចូលទៅក្នុងការបាក់បែក និងឆ្លងកាត់ទេវកថានាំឱ្យយើងប្រឈមមុខជាមួយនឹងការពិតដ៏គួរឱ្យតក់ស្លុតមួយចំនួនដែលមិនទាន់ដោះលែង។ យើងក៏អាចរកឃើញកំណប់ទ្រព្យ កូនសោ ផែនទីចាស់ដែលលិចទឹក ដើម្បីជួយយើងចេញពីការបាក់បែកដែលតំបន់នេះបានក្លាយជា ប៉ុន្តែមិនមែនទាល់តែយើងទៅទីនោះ។ ហើយវាប្រហែលជាមិនមែនជាការជ្រមុជទឹកងាយស្រួលនោះទេ។
ការរស់នៅក្នុងទីក្រុង Beirut អស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ដោយបង្រៀននិស្សិតមហាវិទ្យាល័យដែលបានចំណាយពេលច្រើនជាងនៅក្នុងជម្រកគ្រាប់បែកជាងនៅក្នុងបណ្ណាល័យ ហើយការដឹងពីស្ថានភាពនៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួននៅពេលដំបូង ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំកំពុងរស់នៅក្នុងគំនរបាក់បែក។ វាមិនអាចបដិសេធបានទេ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់សង្គមក្រោយសង្រ្គាម ដែលមនុស្សប្រុសស្រី និងកុមារមានស្លាកស្នាមដោយភាពឃោរឃៅ អំពើហឹង្សា ការស្លាប់ ការក្បត់ ភាពអយុត្តិធម៌ និងការធ្វេសប្រហែស។
ពេលខ្លះវាពិបាកនឹងដកដង្ហើមគិតអំពីទំហំ និងជម្រៅនៃការខូចខាតដែលបានធ្វើចំពោះមនុស្សជាច្រើនអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ វាពិតជាច្រើនលើសលប់ក្នុងការស្រមៃពីអ្វីដែលត្រូវបានទាមទារដើម្បីចាប់ផ្តើមព្យាបាលប្រទេសដែលរងរបួសនោះ។ វាមានអារម្មណ៍ដូចជាជ្រៅនៅក្រោមទឹក។
នៅពេលខ្ញុំផ្លាស់ទៅលីបង់ដំបូងក្នុងឆ្នាំ 1993 ខ្ញុំមានសុបិន្តអាក្រក់នៃរថក្រោះវាយប្រហារផ្ទះល្វែងរបស់យើង គ្រាប់បែកធ្លាក់ក្នុងសួនច្បារ សាកសពរលួយនៅតាមផ្លូវ។ រឿងទាំងអស់នេះបានកើតឡើងនៅក្នុងសង្កាត់ East Beirut ជាកន្លែងដែលយើងរស់នៅដំបូង។ អ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ Francine បានប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងរ៉ាវសង្រ្គាមរបស់នាង នៅពេលដែលយើងអង្គុយនៅលើដំបូលអគាររបស់យើងមើលថ្ងៃលិច។ ការបំភ្លឺបារីបន្ទាប់ពីបារី នាងបានរៀបរាប់ពីភាពតក់ស្លុតរបស់នាង ដែលមិនទាន់រលត់ជិតពីរទស្សវត្សរ៍ក្រោយ ដោយឃើញបុរសកងជីវពល Phalangist អូសសាកសពជនភៀសខ្លួនប៉ាឡេស្ទីនដែលត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងជំរុំ Dbaye យកទៅដុតក្នុងភ្លើងនៅចំណតរថយន្តនៃផ្សារទំនើបដែលខ្ញុំបានទិញទំនិញ។ រៀងរាល់សប្តាហ៍សម្រាប់គ្រឿងទេសរបស់ខ្ញុំ។
នាងបានរៀបរាប់ថា កងជីវពលគ្រិស្តសាសនិកបានពិនិត្យមើលថាសាកសពមួយណាត្រូវបានកាត់ស្បែក។ ទាំងនេះត្រូវបានគេសន្មត់ថាជាមូស្លីម ហើយចូលទៅក្នុងភ្លើងដែលពួកគេបានទៅ។ សាកសពគ្រិស្តបរិស័ទ Francine បានសន្មតថា ត្រូវតែទទួលបាន "កិត្តិយស" នៃការបញ្ចុះសពដ៏ធំ ប្រហែលជាមិនឆ្ងាយពីអគារផ្ទះល្វែងរបស់យើងទេ។
ថ្ងៃមួយ នាងបានរៀបរាប់អំពីក្លិនផ្សែង សំរាម និងសាកសពដែលរលួយពេញផ្លូវ នៅល្ងាចរដូវក្តៅ។ នាងបានលូកដៃមក កោសដៃខ្ញុំស្រាលៗដោយក្រចកដៃរលោងរបស់នាង ហើយនិយាយថា “នោះហើយជាអរិយធម៌ដ៏ជ្រាលជ្រៅ នោះហើយជាក្រាស់។ កោសបន្តិច ហើយវាចេញមកភ្លាម។ ពេលដឹងហើយ វាពិបាកនឹងធ្វើទៀតហើយ!”
ប៉ុន្តែ Francine បានបំពេញមុខងារយ៉ាងអស្ចារ្យ។ នាងកំប្លែង គិតច្រើន ចិត្តល្អ និងរស់រវើក។ នាងជាម្ចាស់ផ្ទះដ៏អស្ចារ្យ ម្ដាយដែលលះបង់ និងជាភរិយាដ៏ពេញចិត្ត។ ហើយនាងបានជួយខ្ញុំចុះចូលទៅក្នុងគំនរបាក់បែកដែលជាទីក្រុងបេរូត និងរស់រានមានជីវិតពីចំណេះដឹងមួយចំនួនដែលខ្ញុំបានរកឃើញនៅទីនោះ ក៏ដូចជាស្ត្រីជាច្រើនផ្សេងទៀតដូចជានាង ដែលខ្ញុំបានស្គាល់ ស្រឡាញ់ និងគោរពក្នុងអំឡុងឆ្នាំរបស់ខ្ញុំនៅប្រទេសលីបង់។
មុជចុះទៅជម្រៅនៃបទពិសោធន៍របស់មនុស្ស ធ្លាក់នៅទីនោះដោយសង្រ្គាមដែលពួកគេមិនបានជ្រើសរើស ពួកគេបានរស់រានមានជីវិត ហើយត្រលប់មកផ្ទៃវិញដោយកាន់គ្រឿងអលង្ការដ៏មានតម្លៃមួយចំនួននៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេ៖ ពួកគេបានដឹងពីគ្រោះថ្នាក់នៃការស្អប់ខ្ពើម គ្រោះថ្នាក់នៃការបន្ទាបបន្ថោកមនុស្ស។ មួយទៀតអធិប្បាយពីភាពបរិសុទ្ធខាងមនោគមវិជ្ជា និងការដោះសារឃាតកម្ម។ ពួកគេបានដឹងថាវាពិតជាមិនទំនងទាល់តែសោះ ដែលមនុស្សមួយក្រុមអាចជឿ--------------------,------------------------"--"),"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""" នៃប្រអប់ដែលមានស្លាកយ៉ាងស្អាត។ ពួកគេនឹងមិនមានការអត់ធ្មត់ចំពោះគំនិតដូចជា "អ័ក្សនៃអំពើអាក្រក់" នោះទេ។
ស្ត្រីក្លាហានទាំងនេះបានរៀនអាថ៌កំបាំងធំ ដែលអូសាម៉ា ប៊ីនឡាដិន ចច ប៊ូស ជឺ និងអារីអែល សារ៉ុន មិនចង់ឱ្យអ្នកដឹង៖ មិនមានជនជាតិយូដា មូស្លីម គ្រិស្តសាសនា អារ៉ាប់ អ៊ីស្រាអែល ឬជនជាតិអាមេរិកនៅលើលោកនេះទេ។ មានតែមនុស្សទេ។ ពួកគេមិនអាចត្រូវបានគេដាក់ក្នុងប្រអប់ ដកចេញ សម្លាប់ក្រៅប្រព័ន្ធតុលាការ ជាប់គុកដោយខុសច្បាប់ ផ្តាច់ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច និរទេសរួម ធ្វើទារុណកម្មដោយស្ងៀមស្ងាត់ ឬកប់ក្នុងផ្នូរដ៏ធំ ដោយមិនប្រថុយនឹងការបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ប្រហែលជាអចិន្ត្រៃយ៍ ចូលទៅក្នុងគំនរបាក់បែក ដែលពួកយើងទាំងអស់គ្នារស់នៅឥឡូវនេះ។
អ្វីដែលជួយសង្គ្រោះពីការទៅមើលនាវាដ៏យូរមកពីការមើលវាដោយភាពក្លាហាននិងភាពស្មោះត្រង់ ដូចដែលមិត្តភ័ក្ដិស្ត្រីដ៏ឈ្លាសវៃរបស់ខ្ញុំនៅក្រុងបេរូតបានធ្វើ គឺជាការដឹងយ៉ាងជ្រៅថាគ្មាន "យើង" និង "ពួកគេ" ទេ។ នៅក្រោមទឹកមិនមានព្រំដែនឬរបងទេ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងហូរចូលគ្នា៖ ក្តីសង្ឃឹម ភាពភ័យរន្ធត់ ការចងចាំ សុបិន ការភ័យខ្លាច និងការងឿងឆ្ងល់។
យើងនៅក្នុងការខូចខាតជាមួយគ្នា; យើងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃការលង់ទឹកក្នុងសមុទ្រតែមួយ ត្រូវការអុកស៊ីសែនដូចគ្នានៃយុត្តិធម៌ សតិអារម្មណ៍ ភាពសមរម្យ មេត្តាធម៌ និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ ហើយត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយគ្រោះថ្នាក់ដូចគ្នា៖ មនោគមវិជ្ជាមូលដ្ឋាននិយមគ្រប់ប្រភេទ - ជាតិនិយម និងសាសនាដូចគ្នា; ជំនឿដ៏អាក្រក់ដែលថាជីវិតមួយចំនួនគឺថោក, អ្នកផ្សេងទៀតគឺសក្ដិសម; ហើយការភាន់ច្រឡំថាកម្លាំងយោធា និងកម្លាំងបង្ខិតបង្ខំនឹងរំដោះយើងពីគ្រោះមហន្តរាយដែលកំពុងតែកើតឡើងហើយគួរឲ្យសោកស្ដាយ។
* ពីការជ្រមុជទឹកចូលទៅក្នុងការបំផ្លិចបំផ្លាញ: កំណាព្យ 1971-1972 ដោយ Adrienne Rich ។ រក្សាសិទ្ធិ (c) 1973 ដោយ WW Norton & Company, Inc.
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ