ប្រធានាធិបតី George W. Bush ដូចជាសាធារណជនអាមេរិកភាគច្រើន ដឹងពីសង្គ្រាមជាចម្បងតាមរយៈកញ្ចក់ភាពយន្ត។ "Rambo" "Delta Force" និងខ្សែភាពយន្តជាច្រើនទៀតដែលបង្ហាញពីសង្គ្រាម machismo ដែលមានភាពសុចរិតដោយខ្លួនឯងជាការប្រកួតកីឡាបាល់ទាត់ដែលដាក់មនុស្សល្អប្រឆាំងនឹងមនុស្សអាក្រក់។ ទុក្ខវេទនាប្រចាំថ្ងៃនៃសង្រ្គាមជាបទពិសោធន៍ជីវិតមិនធ្វើឱ្យការកែសម្រួលចុងក្រោយនៅក្នុងហូលីវូដនោះទេ។
នៅលើអេក្រង់ ការប្រយុទ្ធដ៏មុតស្រួចបានមកដល់ហើយភ្លាមៗ វីរបុរសលេចចេញនូវជ័យជំនះ គ្មានជនស្លូតត្រង់ណាមានស្លាកស្នាម ឬខូចខាតទេ ហើយគ្រប់គ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយរីករាយ និងមោទនភាព។ នេះគឺជាសង្រ្គាមដែលប្រយុទ្ធ និងឈ្នះដោយព្រះ ដែលប្រជាជនអាមេរិកភាគច្រើន ជាពិសេសមេដឹកនាំរបស់យើង ចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជា ជាពិសេសបន្ទាប់ពីការដួលរលំនៃសហភាពសូវៀត។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ 1991 មក ពួកយើងបានក្លាយជាកន្លែងទាក់ទាញដ៏សំខាន់៖ មហាអំណាច មេដឹកនាំតែមួយគត់នៃពិភពលោក មនុស្សដែលខ្លាំងបំផុតនៅលើភពផែនដី។ អ្វីដែលយើងនិយាយទៅ។
បន្ទាប់ពីបានរស់នៅក្នុងមជ្ឈិមបូព៌ាអស់រយៈពេល 6 ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំមានការងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំងចំពោះមជ្ឈមណ្ឌលអាមេរិកាំងដែលមានចរិតលក្ខណៈនេះ។ គួរឱ្យស្តាយ សូម្បីតែអ្នកតវ៉ាសង្រ្គាមដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្តនោះ គ្រវីបដា និងស្រែកពាក្យស្លោកនៅមុខសេតវិមាន ហាក់បីដូចជាមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯងខ្លាំងបំផុតចំពោះភ្នែករបស់ខ្ញុំ ដែលបានឃើញសង្រ្គាម។ ខ្ញុំច្រណែននឹងការសន្មត់ដ៏ងាយស្រួលរបស់អ្នកតវ៉ាដែលថាតម្លៃ ជំនឿ និងគោលការណ៍ដែលពួកគេគោរពអាចបញ្ឈប់ឧបាយកលនៃសង្រ្គាម-និងពាណិជ្ជកម្មនៃសង្រ្គាម-ដែលបានកំណត់រួចហើយនៅក្នុងចលនា ឥឡូវនេះស្ទើរតែមិនអាចបញ្ឈប់បាន។
កាលពីពីរឆ្នាំមុន ពេលកំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសលីបង់ ខ្ញុំបានភ្លក់រសជាតិសង្រ្គាមដំបូងរបស់ខ្ញុំ។ វាជារសជាតិលោហធាតុ រសជាតិជូរចត់នៃទុក្ខព្រួយ កំហឹង និងការភ័យខ្លាចដែលមិនអាចលេបបាន ឬក្អួត។ អារម្មណ៍ច្រេះទាំងនេះជាប់ក្នុងបំពង់ករបស់អ្នកពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ ហើយខ្ញុំទើបតែបានឃើញសង្រ្គាមរយៈពេល 16 ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ៖ ការវាយលុករបស់អ៊ីស្រាអែលលើប្រទេសលីបង់ដែលមានលេខកូដ "Grapes of Wrath" ។ នោះគឺជាពេលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្ញុំដើម្បីរៀនពីរបៀបដែលសង្រ្គាមរំខានដល់ការរំលាយអាហាររបស់អ្នក កាលវិភាគរបស់អ្នក និងទំនាក់ទំនងរបស់អ្នក។ សីតុណ្ហភាពឆេះ ដំណេកហួតហែង ហើយការផ្តោតអារម្មណ៍ក៏រលាយ។
សង្គ្រាមក៏ធ្វើឲ្យការសន្មត់ និងការរំពឹងទុករបស់អ្នកខូចចិត្តផងដែរ។ ខ្ញុំបានរៀនពីអត្ថន័យនៃការគ្មានអំណាច ដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់មនុស្សគ្មានមេត្តា។ ខ្ញុំបានឃើញថា មនុស្សស្លូតត្រង់អាចត្រូវបានគេសម្លាប់ដោយនិទណ្ឌភាព ខណៈពិភពខាងក្រៅសើចដោយព្រងើយកន្តើយ។ ខ្ញុំបានដឹងថាជីវិតរបស់នរណាម្នាក់នៅក្នុងជួរកងទ័ពអាកាសអ៊ីស្រាអែលមានតម្លៃថោកប៉ុណ្ណា ដែលយន្តហោះរបស់ពួកគេដូចជាស្នែងឆ្កួត បានស្រែកយំ និងស្រែកថ្ងូរដោយកំហឹងលើក្បាលរបស់យើងដែលគំរាមកំហែងដល់ការស្លាប់ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញរៀងរាល់ថ្ងៃ។ បទពិសោធន៍ខ្លីៗនៃសង្គ្រាមរបស់ខ្ញុំបានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្ញប់ស្ញែងចំពោះកម្លាំងរបស់មនុស្សនៅក្នុងប្រទេសលីបង់ ដែលបានរួចរស់ជីវិតពីភាពភ័យរន្ធត់ ភាពអស់សង្ឃឹម និងភាពចលាចលអស់រយៈពេល 16 ឆ្នាំជាមួយនឹងអារម្មណ៍កំប្លែង និង joie de vivre នៅដដែល។
នៅពេលដែលខ្ញុំបានផ្លាស់ទៅលីបង់ដំបូងក្នុងឆ្នាំ 1993 ខ្ញុំបានស្មានខុសថាខ្ញុំនឹងមិនបានឃើញសកម្មភាពយោធាណាមួយទេ។ ដោយមានអារម្មណ៍ថានៅឆ្ងាយដោយសុវត្ថិភាពពីសង្គ្រាមដែលបានបំផ្លាញទីក្រុងបេរូត ប៉ុន្តែចង់ដឹងថាតើវាចាប់ផ្តើមដោយរបៀបណា ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយមិត្តភ័ក្តិជាញឹកញាប់អំពីរបៀបដែលនាងបានឆ្លងកាត់សង្រ្គាមលីបង់កាលពីកុមារភាព។ ហាណាឌី ជាអ្នកសារព័ត៌មាន និងជាកូនស្រីរបស់និពន្ធនាយកកាសែត Beiruti ដ៏គួរឱ្យគោរពម្នាក់ មានអាយុត្រឹមតែប្រាំពីរឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ នៅពេលដែលសង្រ្គាមបានចាប់ផ្តើម។ នៅចុងបញ្ចប់នាងមានអាយុ 24 ឆ្នាំ ប៉ុន្តែមើលទៅចាស់ជាង។
"តើមានពេលមួយទេដែលអ្នកដឹងកាលពីក្មេងថាសង្រ្គាមបានចាប់ផ្តើម?" ខ្ញុំបានសួរនាងនៅល្ងាចមួយ នៅពេលដែលយើងមើលព្រះអាទិត្យលិចលើសមុទ្រមេឌីទែរ៉ាណេ។ “បាទ” នាងឆ្លើយយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ដោយមើលទៅក្នុងភ្នែកពណ៌បៃតងរបស់នាង។ ខ្ញុំរំពឹងថានឹងមានរឿងនិទានដ៏អស្ចារ្យមួយកើតឡើង៖ ទាហានដែលកំពុងប្រយុទ្ធនៅតាមផ្លូវ រថក្រោះនៅបង្អួចរបស់នាង គ្រាប់បែកដែលធ្លាក់ក្នុងសួនរបស់នាង។
ប៉ុន្តែជំនួសមកវិញ Hanady បាននិយាយថា "ខ្ញុំបានដឹងថាមានរឿងដ៏អាក្រក់មួយកំពុងកើតឡើង នៅពេលដែលខ្ញុំត្រលប់មកផ្ទះវិញនៅរសៀលថ្ងៃមួយ ហើយបានឃើញឪពុករបស់ខ្ញុំឈរនៅកណ្តាលផ្លូវកំពុងនិយាយជាមួយបុរសមួយចំនួន ហើយគាត់កំពុងពាក់អាវងូតទឹក និងស្បែកជើងក្នុងបន្ទប់គេងរបស់គាត់"។ ការរំខានតិចតួចនៃភាពធម្មតានេះ - ឪពុកម៉ូដរបស់នាងដែលអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនគេមើលឃើញនៅក្នុងក្រណាត់ទេសឯកនៅលើផ្លូវ Hamra - បានចាប់ផ្តើមការយល់ដឹងរបស់នាងអំពីសង្គ្រាម។ ឮបែបនេះ ខ្ញុំទប់សំណើចមិនបាន។ វាហាក់ដូចជាអស្ចារ្យណាស់។
ការចងចាំដ៏យូរអង្វែងរបស់ខ្ញុំអំពី "Grapes of Wrath" មិនមែនជាថ្ងៃដែលខ្ញុំអង្គុយវាយអក្សរនៅកុំព្យូទ័ររបស់ខ្ញុំក្នុងទីក្រុង West Beirut ហើយឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាធ្មេញ និងជើងរបស់ខ្ញុំញ័រទេ គ្រាន់តែឃើញខ្ញុំស្រាប់តែស្រែកខណៈដែលផែនដីកំពុងផ្ទុះឡើង។ ម៉ាយកន្លះបានអង្រួនរាងកាយខ្ញុំ។
ហើយក៏មិនមែនជាការសម្លឹងមើលទៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់សហសេវិកប៉ាឡេស្ទីនរបស់ខ្ញុំដែរ នៅពេលដែលនាងដុតបារីដោយដៃញាប់ញ័រ ហើយនិយាយដោយស្នាមញញឹមជូរចត់ដែលប្រាប់ខ្ញុំថា ឥឡូវនេះខ្ញុំជាអ្នកផ្តួចផ្តើមចូលទៅក្នុងអាថ៌កំបាំងនៃសង្គ្រាមសម័យទំនើប “Shayfee…mitl al-infijaar byitla' min batnik, mush haik? ("អ្នកឃើញទេ វាដូចជាការផ្ទុះចេញពីក្នុងក្រពះរបស់អ្នកមែនទេ?")។
វាមិនមែនជាកន្លែងកើតហេតុទេ បន្ទាប់ពីមានការសម្លាប់រង្គាលនៅព័ត៌មានពេលល្ងាច៖ ក្មេងស្រីសិស្សសាលាដែលកាត់ក្បាល ទារកដែលត្រូវគេវាយដំ ជនភៀសខ្លួនដែលត្រូវបានដុត និងម្តាយយំសោក។ ហើយក៏មិនមែនជាសត្វកន្លាតដែលចាប់ផ្តើមឡើងនៅក្នុងផ្លែឈើ និងបន្លែរបស់យើងដែរ ដែលជាលទ្ធផលធម្មជាតិនៃការកើនឡើងយ៉ាងគំហុកនៃចំនួនមនុស្សហោះហើររបស់ប្រទេសលីបង់ ដោយសារតែគ្រោងឆ្អឹងសត្វចៀម ពពែ សេះ សត្វលា និងសូម្បីតែមនុស្សជាច្រើនដែលរលួយនៅក្នុង វាលស្រែមានជីជាតិនៃលីបង់ខាងត្បូង។
វាមិនមែនសូម្បីតែសំឡេងឪពុកខ្ញុំតាមទូរស័ព្ទ ញ័រដោយភាពភ័យខ្លាច និងកំហឹង នៅពេលដែលគាត់បានអង្វរប្តីខ្ញុំ និងខ្ញុំឱ្យត្រលប់ទៅអាមេរិកវិញ ព្រោះគាត់ទើបតែបានឃើញវីដេអូនៅលើ CNN នៃការសម្លាប់រង្គាលនៅឯមូលដ្ឋាន UNIFIL ក្នុងទីក្រុង Qana៖ “ផ្អែម ព្រះយេស៊ូ! មានទារកដុតក្នុងដៃម្តាយស្លាប់! ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានវង្វេងស្មារតី។ ពួកគេអាចនឹងបោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមានមកអ្នក ប្រហែលជាសូម្បីតែនុយក្លេអ៊ែររបស់ពួកគេ! សូមអញ្ជើញមកផ្ទះឥឡូវនេះ!”
ហើយវាមិនមែនជាយន្តហោះ Mirage របស់អ៊ីស្រាអែលទេ ដែលស្រាប់តែហោះកាត់បង្អួចផ្ទះបាយរបស់ខ្ញុំ ដោយមានសំឡេងគ្រហឹមដូចគ្រាប់កាំភ្លើងដែលហែកចេញពីដែក ដូច្នេះខ្ញុំអាចមើលឃើញអ្នកបើកយន្តហោះនៅពេលខ្ញុំលបទៅលើឥដ្ឋ ហើយស្រែក។ ហើយក្រោយមកបានយំ នៅពេលដែលខ្ញុំដឹងថា យន្តហោះបានកំពុងធ្វើដំណើរដើម្បីទម្លាក់មនុស្សចូលទៅក្នុង smithereens ក្នុង Baalbek ហើយគ្មានអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានដើម្បីបញ្ឈប់ការសម្លាប់នេះ ឬឃាតកម្មប្រចាំថ្ងៃផ្សេងទៀតនោះទេ។
ទេ ការចងចាំដ៏រស់រវើកបំផុតរបស់ខ្ញុំអំពីសង្រ្គាមដ៏ខ្លីដែលខ្ញុំបានឃើញនៅប្រទេសលីបង់គឺពិតជាអស្ចារ្យដូចការចងចាំរបស់ Hanady អំពីសង្រ្គាមមុននេះ យូរជាងនេះទៅទៀត។ មានចម្រៀងមួយបទដែលពេញនិយមនៅលើវិទ្យុកាលពីខែមេសា ដែលជាបទចម្រៀងដែលគួរឱ្យខ្លាចរបស់ Joan Osborne ដែលមានចំណងជើងថា "ចុះបើព្រះជាព្រះតែមួយនៃយើង?" វាចាប់បានការចាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំជាលើកដំបូងនៅថ្ងៃដែលស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំជាប់នៅក្នុងការស្ទះចរាចរណ៍ដ៏ធំ ខណៈដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាព្យាយាមរត់គេចពីទីក្រុង Beirut បន្ទាប់ពីការវាយលុកតាមអាកាសរបស់អ៊ីស្រាអែលលើកដំបូងលើទីក្រុងក្នុងរយៈពេលដប់បួនឆ្នាំ។
វាជាថ្ងៃដ៏ក្តៅគគុកមួយសម្រាប់ដើមខែមេសា ហើយបទចម្រៀងបានបន្លឺឡើងពីវិទ្យុរថយន្តមួយទៅវិទ្យុមួយទៀត តាមរយៈបង្អួចបើកចំហរាប់មិនអស់ ដូចជាតន្ត្រីផ្ទៃខាងក្រោយដ៏ស្រើបស្រាលនៃទុក្ខព្រួយរបស់យើង ដែលជាការចោទប្រកាន់ចំអកថាយើងទាំងអស់គ្នាមិនដូចព្រះនៅពេលនោះ ស្រៀវស្រើបដូចសត្វកន្លាត ខ្លាចត្រូវជើងធំធ្លាក់ពីលើមេឃ។
បីថ្ងៃក្រោយមក ពួកយើងបានបើកបង្អួចនៅការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ដោយសារតែអាកាសធាតុក្តៅខុសពីធម្មតា បើទោះបីជាយើងដឹងថា សំឡេងគ្រហឹមនៃយន្តហោះអ៊ីស្រាអែលដែលហោះជុំវិញនឹងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត។ ដូចដែលយើងបានធ្វើដូច្នេះ សិស្សម្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់អន្តេវាសិកដ្ឋានក្បែរនោះបានផ្លុំតន្ត្រីចេញពីបង្អួចរបស់នាង ពេញផ្លូវទទេរដោយបទចម្រៀងប្រធានបទនោះម្តងទៀត៖ «ប្រសិនបើព្រះមានមុខ/តើវាមើលទៅដូចអ្វី? ហើយតើអ្នកចង់ឃើញ / បើឃើញមានន័យថាអ្នកនឹងត្រូវតែជឿ?
ហើយវាបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំដែលបញ្ហាគឺថា យើងមួយចំនួនពិតជាគិតថាព្រះជាម្ចាស់ជាយើងម្នាក់ ឬច្បាស់ជាងនេះទៅទៀត ថាយើងខ្លះជាព្រះ៖ ប្រជាជនដែលបានជ្រើសរើសរបស់ព្រះកំពុងវាយលុកគណបក្សនៃព្រះតាមរបៀបដែលគ្មានព្រះ។
ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានចាក់ខ្សែអាត់ Joan Osborne របស់ខ្ញុំ ហើយបានស្តាប់បទចម្រៀងនោះម្តងទៀត។ នៅពេលដែលតន្ត្រីមានអាថ៌កំបាំង វាបាននាំមកនូវការចងចាំ និងអារម្មណ៍ត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងអាំងតង់ស៊ីតេគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមញាប់ញ័រហើយយំនៅពេលបទចម្រៀងបានសួរសំណួរដែលទាក់ទងនឹងព្រះរបស់យើងឬខ្វះវា។ ខ្ញុំយំមិនមែនដោយសារទុក្ខព្រួយទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែខ្ញុំអស់សង្ឃឹមមុនពេលអ្វីដែលអាចនឹងមកដល់ មិនត្រឹមតែនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានទូទាំងមជ្ឈឹមបូព៌ាទាំងមូលផងដែរ។ ខ្ញុំញាប់ញ័រ ដោយសារមនុស្សជាច្រើនអាចនឹងស្លាប់ ខណៈពេលដែលលោក George និង Saddam លេងព្រះជាមួយនឹងជីវិតរបស់អ្នកដទៃ ហើយព្រោះវាហាក់ដូចជាគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំនោមពួកយើងអាចបញ្ឈប់វាបានទេ៖ ព្រះនៃសង្រ្គាមបានសម្រេចចិត្ត។
Laurie ដើមឡើយបានសរសេរអត្ថបទនេះក្នុងឆ្នាំ 1998។ ដោយមានការអនុញ្ញាតពីនាង យើងបានជំនួសពាក្យ George W. Bush សម្រាប់ Bill Clinton ហើយមិនអាចឃើញសញ្ញាណាមួយដែលថាវាត្រូវបានសរសេរជាង XNUMX ឆ្នាំមុននោះទេ។ The Piece ត្រូវបានបោះពុម្ពដំបូងនៅក្នុង National Catholic Reporter។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ