កាលពីថ្ងៃទី 9 ខែកុម្ភៈ នាវាមុជទឹកវាយប្រហារនុយក្លេអ៊ែររបស់អាមេរិក USS Greeneville ជាមួយនឹងការទៅសួរសុខទុក្ខជនស៊ីវិលនៅក្នុងបន្ទប់ត្រួតពិនិត្យនោះ បានលិចយ៉ាងលឿននៅក្រោមកប៉ាល់នេសាទជប៉ុន Ehime Maru ដោយបានលិចវា ជាក់ស្តែងជាមួយនឹងការបាត់បង់ជីវិតចំនួន XNUMX នាក់។ សាធារណជនជប៉ុនមានការខឹងសម្បារ ហើយទោះបីជាមន្ត្រីអាមេរិកបានសុំទោសក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ការរិះគន់ចំពោះទំនាក់ទំនងយោធាអាមេរិក និងជប៉ុនទាំងមូលត្រូវបានសម្តែង។
អ្នកសរសេរអត្ថបទ Washington Post លោក Richard Cohen បានត្អូញត្អែរថា វ៉ាស៊ីនតោនបានសុំទោសគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ គាត់បានចោទប្រកាន់ជនជាតិជប៉ុនថា "លាក់ពុតជាវីរភាព" ដោយសារតែខណៈពេលដែលសហរដ្ឋអាមេរិកបានក្លាយទៅជា "ការសុំទោសបំផុតរបស់ប្រទេស" ដោយបង្ហាញពីការសោកស្តាយរបស់ខ្លួន "សម្រាប់តែរឿងទាំងអស់" ជនជាតិជប៉ុនមិនបានកាន់កាប់ឧក្រិដ្ឋកម្មសង្រ្គាមរបស់ពួកគេពីមុន និងអំឡុងពេលសង្គ្រាមលោកទេ។ II. នៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ណាមួយដែលលោក Cohen បានប្រកាសថា ការលិច Ehime Maru គឺមិនពាក់ព័ន្ធទាំងស្រុងទៅនឹងសំណួរនៃទំនាក់ទំនងយោធាអាមេរិក និងជប៉ុននោះទេ។
យើងអាចកត់សម្គាល់ថា "ការសុំទោសបំផុតនៃប្រជាជាតិ" នេះមិនបានសុំទោសសម្រាប់អ្វីគ្រប់យ៉ាងនោះទេ - ការវាយឆ្មក់នៃទីក្រុងរបស់ជប៉ុន និងការទម្លាក់គ្រាប់បែកបរមាណូលើទីក្រុង Hiroshima និង Nagasaki ដែលបានឆក់យកជីវិតជនស៊ីវិលរាប់សែននាក់។ លោក Cohen ត្រឹមត្រូវដែលរដ្ឋាភិបាលជប៉ុនអភិរក្សនិយមមិនទាន់បានសម្អាតភាពឃោរឃៅពីអតីតកាលរបស់ខ្លួននៅឡើយទេ ប៉ុន្តែជនជាតិជប៉ុនដែលស្រែកថ្ងូរបំផុតក្នុងការទាមទារឱ្យមានការគិតឡើងវិញអំពីទំនាក់ទំនងយោធាអាមេរិក និងជប៉ុន គឺជាអ្នកដែលរិះគន់ខ្លាំងបំផុតចំពោះការបរាជ័យរបស់រដ្ឋាភិបាលខ្លួនឯង។ ចំពោះឧក្រិដ្ឋកម្មសង្គ្រាមរបស់ខ្លួន។ ខណៈពេលដែល Ehire Maru អាចនឹងលិចនៅឆ្នេរសមុទ្រ Hawaii ឧបទ្ទវហេតុនេះគឺបង្ហាញពីគំរូនៃការចុះក្រោមផលប្រយោជន៍សាធារណៈចំពោះផលប្រយោជន៍របស់យោធាអាមេរិក ដែលជាគំរូមួយដែលបានធ្វើឱ្យប្រជាជនជប៉ុនរងគ្រោះជាងហាសិបឆ្នាំមកហើយ។ ហើយគ្មានជនជាតិជប៉ុនណាម្នាក់ត្រូវបានគេរំលោភបំពានខ្លាំងជាងប្រជាជននៃកោះតូចៗនៃកោះ Okinawa ដែលជាខេត្តភាគខាងត្បូងបំផុតរបស់ជប៉ុននោះទេ។
អូគីណាវ៉ាត្រូវបានបញ្ចូលដោយប្រទេសជប៉ុននៅឆ្នាំ 1865។ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ការព្រងើយកន្តើយទាំងនៅទីក្រុងតូក្យូ និងវ៉ាស៊ីនតោនចំពោះជោគវាសនារបស់ប្រជាជនអូគីណាវ៉ាបានធ្វើឱ្យកោះនេះក្លាយជាកន្លែងនៃការប្រយុទ្ធដ៏អាក្រក់ដែលក្នុងនោះជនស៊ីវិល 120,000 នាក់ដែលស្មើនឹងមួយភាគបួននៃចំនួនប្រជាជនបានបាត់បង់ជីវិត។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសង្រ្គាម សហរដ្ឋអាមេរិកបានកាន់កាប់ប្រទេសជប៉ុន ជាដំបូងដើម្បីបំបែកឧស្សាហកម្មសង្រ្គាមរបស់ជប៉ុន ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកបានសម្រេចចិត្តបង្កើតវាឡើងជាផ្នែកនៃយុទ្ធសាស្រ្តសង្រ្គាមត្រជាក់របស់ខ្លួនប្រឆាំងនឹងសហភាពសូវៀត។ នៅពេលដែលការកាន់កាប់នេះត្រូវបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ 1952 សហរដ្ឋអាមេរិកបានទទូចឱ្យជប៉ុនចុះហត្ថលេខាលើសន្ធិសញ្ញាសន្តិសុខជាមួយទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន អនុញ្ញាតឱ្យមន្ទីរបញ្ចកោណរក្សាមូលដ្ឋានយោធាសំខាន់ៗនៅលើកោះសំខាន់ៗរបស់ជប៉ុន ហើយថាសហរដ្ឋអាមេរិកនឹងរក្សាអធិបតេយ្យភាពលើកោះអូគីណាវ៉ា។ សម្រាប់រយៈពេលម្ភៃឆ្នាំខាងមុខ សហរដ្ឋអាមេរិកបានបង្កើតបណ្តាញមូលដ្ឋានដ៏ធំមួយនៅលើកោះអូគីណាវ៉ា ដោយរុញច្រានរាប់ពាន់នាក់ចេញពីទឹកដីរបស់ពួកគេក្នុងដំណើរការ។ គ្រឿងបរិក្ខារទាំងនេះបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងគោលនយោបាយអាស៊ីរបស់ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ជាពិសេសក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមវៀតណាម នៅពេលដែលយន្តហោះ B-52 ពីមូលដ្ឋានអូគីណាវ៉ានបានវាយលុកប្រទេសវៀតណាមជាច្រើន (ខាងជើង និងខាងត្បូង) ឡាវ និងកម្ពុជា។
នៅឆ្នាំ 1972 សហរដ្ឋអាមេរិកបានប្រគល់អូគីណាវ៉ាទៅប្រទេសជប៉ុនវិញ ប៉ុន្តែបានរក្សាមូលដ្ឋានទ័ព។ ទោះបីជាអូគីណាវ៉ាមានផ្ទៃដីតិចជាងមួយភាគរយនៃផ្ទៃដីរបស់ប្រទេសជប៉ុនក៏ដោយ វាមានមូលដ្ឋានទ័ពអាមេរិកភាគច្រើន និង 75% នៃកងទ័ពអាមេរិកនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន។ មូលដ្ឋានទ័ពអាកាស Kadena របស់អូគីណាវ៉ា គឺជាកន្លែងយោធាដ៏ធំបំផុតរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅខាងក្រៅទ្វីបសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយអូគីណាវ៉ាគឺជាកន្លែងប្រមូលផ្តុំកងកម្លាំងអាមេរិកដ៏ធំបំផុតមួយនៅក្នុងពិភពលោក។
ចំពោះទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន មូលដ្ឋានទ័ពទាំងនេះអនុញ្ញាតឱ្យសហរដ្ឋអាមេរិកគ្រប់គ្រងលើមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកខាងលិច ដែលជាគោលដៅដែលមិនរលាយបាត់ជាមួយនឹងការបញ្ចប់នៃសង្គ្រាមត្រជាក់។ ជាការពិតណាស់ នៅក្នុងឆ្នាំ 1995 ក្រសួងការពារជាតិបានប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងការដាក់ពង្រាយទ័ព 100,000 នាក់នៅអាស៊ីឦសានរហូតដល់ឆ្នាំ 2015។ ពេលខ្លះមន្ត្រីអាមេរិកពន្យល់ថា កងកម្លាំងទាំងនេះគឺចាំបាច់ដោយសារតែតំបន់ដែលមានភាពតានតឹងដូចជាព្រំដែនរវាងកូរ៉េខាងជើង និងកូរ៉េខាងត្បូង។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ 1998 រដ្ឋមន្ត្រីការពារជាតិ William Cohen បានប្រកាសថានឹងមានវត្តមានរបស់អាមេរិកនៅលើឧបទ្វីបកូរ៉េ បើទោះបីជាកូរ៉េត្រូវបានបង្រួបបង្រួមក៏ដោយ។ មូលដ្ឋានទ័ពអាមេរិក - នៅអូគីណាវ៉ា និងកន្លែងផ្សេងទៀតក្នុងតំបន់ - បម្រើបុព្វហេតុនៃការត្រួតត្រា មិនមែនការពារទេ។
សម្រាប់មន្ត្រីជប៉ុន ការមានមូលដ្ឋានទ័ពអាមេរិកនៅអូគីណាវ៉ា គឺជាមធ្យោបាយមួយដើម្បីបំពេញចិត្តទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន ដោយមិនចាំបាច់មានបន្ទុកដាក់កងទ័ពអាមេរិកមួយចំនួនធំនៅលើកោះសំខាន់ៗនោះទេ។ (ក្នុងឆ្នាំ 1945 មន្ត្រីជប៉ុនបានបង្កើតប្រតិបត្តិការពេស្យាចារជាសម្ងាត់ដើម្បីបម្រើទាហានអាមេរិក ជាមធ្យោបាយមួយដើម្បីរារាំងជនជាតិអាមេរិកពីការបង្ខំខ្លួនឯងលើស្ត្រីជនជាតិជប៉ុន "ល្អ" ។ សព្វថ្ងៃនេះ វាហាក់ដូចជាអូគីណាវ៉ានត្រូវបានគេរំពឹងថានឹងទទួលបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរនៃការធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះយោធាអាមេរិក។ មធ្យោបាយមួយដើម្បីរក្សាជនជាតិអាមេរិកឱ្យនៅឆ្ងាយពីកោះសំខាន់ៗ។) ដូច្នេះហើយ អូគីណាវ៉ានត្រូវទទួលរងនូវពេស្យាកម្ម ឧក្រិដ្ឋកម្ម (ដូចជាការរំលោភក្មេងស្រីអាយុ 12 ឆ្នាំដោយទាហានអាមេរិកបីនាក់ក្នុងឆ្នាំ 1995) កង្វះដី ការបំពុលសំឡេង និងអ្វីៗទាំងអស់។ ជំងឺផ្សេងទៀតដែលអមជាមួយមូលដ្ឋានយោធាអាមេរិកនៅទូទាំងពិភពលោកមិនឈប់ឈរ។
ប្រជាជនអូគីណាវ៉ានមិនបានទទួលយកការកុហកទាំងអស់នេះទេ។ ពួកគេបានប្រមូលផ្តុំនយោបាយប្រឆាំងទាំងមន្ទីរបញ្ចកោណ និងមេដឹកនាំរបស់ពួកគេនៅទីក្រុងតូក្យូ ដោយអំពាវនាវ - នៅក្នុងការបោះឆ្នោតប្រជាមតិទូទាំងខេត្ត ក្នុងការបោះឆ្នោតសភា និងនៅក្នុងដំណោះស្រាយតាមសង្កាត់ - សម្រាប់ការកាត់បន្ថយ ឬដកកងកម្លាំងយោធាអាមេរិកចេញពីអូគីណាវ៉ា។ ក្រុមអ្នកគាំទ្រនៅសហរដ្ឋអាមេរិក - បណ្តាញបូស្តុនអូគីណាវ៉ា - បានចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍មួយ (បោះពុម្ពខាងក្រោម) ដែលភ្ជាប់ការលិចលង់នៃ Ehime Maru ជាមួយនឹងការវិវត្តថ្មីៗនៅអូគីណាវ៉ា។ ជាពិសេស ពលរដ្ឋអាមេរិកនឹងធ្វើបានល្អដើម្បីឱ្យរដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេ និងជាពិសេសប្រធានាធិបតី Bush ដឹងថាសន្តិភាព និងយុត្តិធម៌ទាមទារឱ្យបិទមូលដ្ឋានទ័ពអាមេរិកនៅអូគីណាវ៉ា និងជាទូទៅនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន។
ជនស៊ីវិលនៅការគ្រប់គ្រងនាវាមុជទឹកនុយក្លេអ៊ែររបស់អាមេរិកពិតជាមានគ្រោះថ្នាក់។ ប៉ុន្តែក៏មានបុគ្គលិកយោធាអាមេរិកនៅអូគីណាវ៉ា ប្រទេសជប៉ុន និងជុំវិញពិភពលោកផងដែរ។
សេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់បណ្តាញបូស្តុន អូគីណាវ៉ា យោធាសហរដ្ឋអាមេរិក និងប្រជាជនជប៉ុន
ថ្មីៗនេះ យោធាអាមេរិកបានទទួលខុសត្រូវចំពោះឧប្បត្តិហេតុដ៏ក្ដៅគគុកជាច្រើន ដែលបានធ្វើឱ្យមានការខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ប្រជាជនជប៉ុន និងលើទំនាក់ទំនងជប៉ុន-អាមេរិក។ ហេតុការណ៍ដ៏អាក្រក់បំផុតនេះ បានកើតឡើងកាលពីថ្ងៃទី៩ ខែកុម្ភៈ នៅពេលដែលនាវាមុជទឹកវាយប្រហារនុយក្លេអ៊ែររបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ឈ្មោះ Greeneville ធ្វើសមយុទ្ធលើផ្ទៃខាងលើ បានបុក និងលិចទូកនេសាទជប៉ុន Ehime Maru នៅឯឆ្នេរសមុទ្រ Hawaii ។ នាវា Ehime Maru គឺជាកប៉ាល់ហ្វឹកហាត់សម្រាប់នេសាទជប៉ុន។ ក្នុងចំណោមមនុស្ស 9 នាក់នៅលើយន្តហោះនោះ មាន 35 នាក់កំពុងបាត់ខ្លួន រួមទាំងនាវិក XNUMX នាក់ គ្រូបង្រៀន XNUMX នាក់ និងសិស្ស XNUMX នាក់ ដែលឥឡូវនេះទាំងអស់ត្រូវបានគេសន្មត់ថាបានស្លាប់។ របាយការណ៍ដែលលេចធ្លាយចេញពីកោះហាវ៉ៃបង្ហាញថា ការលិចនាវា Ehime Maru បណ្តាលមកពីការធ្វេសប្រហែសទាំងស្រុង និងពីការប្តេជ្ញាចិត្ត "យោធាដំបូង" របស់មន្ទីរបញ្ចកោណ និងអ្នកបង្កើតគោលនយោបាយអាមេរិកជាច្រើន។
នាវាកងទ័ពជើងទឹកដូចជា Greeneville ស្ទើរតែជាការបង្ហាញតែមួយគត់នៃអំណាចយោធារបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងប៉ាស៊ីហ្វិក។ ទាហានអាមេរិក 47,000 នាក់ និងមូលដ្ឋានយោធាជាង 100 និងកន្លែងដំឡើងនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ដែលប្រមូលផ្តុំនៅអូគីណាវ៉ា ដើរតួនាទីកណ្តាលនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៃអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក និងប្រជាជនរបស់ខ្លួន។
នៅថ្ងៃទី 23 ខែមករា ពីរសប្តាហ៍មុនពេលការលិចនៃនាវា Ehime Maru ឧត្តមសេនីយ៍ទោ Earl B. Hailston មេបញ្ជាការកងវរសេនាធំម៉ារីនអាមេរិកដែលមានមូលដ្ឋាននៅអូគីណាវ៉ាបានផ្ញើអ៊ីមែលផ្ទៃក្នុងទៅកាន់សមាជិក 13 នាក់នៃបញ្ជាការរបស់គាត់ដែលគាត់បានហៅ អភិបាលខេត្តអូគីណាវ៉ា និងមេដឹកនាំនយោបាយអូគីណាវ៉ាផ្សេងទៀត "គ្រាប់និងចង្កោម" ។ ភាពក្រអឺតក្រទម និងភាពក្រអឺតក្រទមនេះគឺជាប្រតិកម្មរបស់ឧត្តមសេនីយ៍ចំពោះការអនុម័តជាឯកច្ឆ័ន្ទដោយសភាខេត្តអូគីណាវ៉ានៃដំណោះស្រាយដែលអំពាវនាវឱ្យមានការកាត់បន្ថយកងម៉ារីនអាមេរិកនៅអូគីណាវ៉ា។ ដំណោះស្រាយខ្លួនឯងគឺជាលទ្ធផលនៃកំហឹងជាសាធារណៈចំពោះការរំលោភផ្លូវភេទកាលពីថ្ងៃទី 9 ខែមករារបស់ក្មេងស្រីអូគីណាវ៉ាអាយុ 16 ឆ្នាំដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ដោយទាហានម៉ារីនអាមេរិក។
ភាសាប្រមាថរបស់មេបញ្ជាការ Hailston គឺជាការប្រមាថដោយផ្ទាល់ដល់ប្រជាជនអូគីណាវ៉ា និងមេដឹកនាំរបស់ពួកគេ។ បែកធ្លាយដល់សារព័ត៌មាន វាបានបង្កឱ្យមានការខឹងសម្បារផ្នែកនយោបាយក្នុងប្រទេសជប៉ុន និងមានការអាម៉ាស់យ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។ សភានៃទីក្រុង និងទីប្រជុំជនអូគីណាវ៉ានជាច្រើនបានអនុម័តដំណោះស្រាយដែលអំពាវនាវឱ្យបណ្តេញមេបញ្ជាការ Hailston ។ ដំណោះស្រាយរបស់ទីប្រជុំជន Chatan ក៏ត្រូវបានជំរុញដោយកំហឹងចំពោះការវាយប្រហារដោយភ្លើងឆេះជាបន្តបន្ទាប់លើភោជនីយដ្ឋានក្នុងស្រុកដោយទាហានម៉ារីនអាមេរិក និងការពន្យារពេលរយៈពេលមួយខែដោយអាជ្ញាធរយោធាអាមេរិកក្នុងការបញ្ជូនជនសង្ស័យទៅប៉ូលីស និងអាជ្ញាធរតុលាការជប៉ុន។ ដំណោះស្រាយរបស់ទីប្រជុំជន Chatan បានអំពាវនាវឱ្យដកទាហានម៉ារីនអាមេរិកទាំងអស់ចេញពីអូគីណាវ៉ា ហើយវាគឺជាការជួបប្រជុំគ្នាលើកដំបូងនៅអូគីណាវ៉ាដែលលើកឡើងនូវតម្រូវការនេះ។
ក្នុងនាមជាប្រជាពលរដ្ឋ និងប្រជាជនអាមេរិកដែលរស់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក យើងសូមអំពាវនាវដល់លោកប្រធានាធិបតី Bush អគ្គមេបញ្ជាការនៃកងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធសហរដ្ឋអាមេរិក ឱ្យកែតម្រូវ អំពើទុច្ចរិតយោធាទាំងនេះ ដែលបានឆក់យកអាយុជីវិតជនជាតិជប៉ុន និងធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ប្រជាជនរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ អូគីណាវ៉ា និងជប៉ុន។ អ្នកដែលទទួលខុសត្រូវចាប់ពីថ្នាក់ខ្ពស់ដល់ថ្នាក់ទាបបំផុតត្រូវទទួលខុសត្រូវ។ ជាមួយនឹងការបំពានរបស់គាត់នៅក្នុងភស្តុតាងរួចហើយ ឧត្តមសេនីយ៍ឯក Hailston ត្រូវតែត្រូវបានដកចេញពីមុខតំណែងបញ្ជារបស់គាត់។
កងទ័ពជើងទឹកសហរដ្ឋអាមេរិកកំពុងធ្វើការស៊ើបអង្កេតលើការបុកគ្នាយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងររបស់នាវា Greeneville ជាមួយនឹងនាវា Ehime Maru ។ ការស៊ើបអង្កេតនេះត្រូវតែឆ្លើយសំណួរពីរ៖ តើវាអាចទៅរួចដោយរបៀបណាដែលនាវាមុជទឹកអាមេរិកនេះបំពាក់ដោយបច្ចេកវិទ្យាទំនើបដើម្បីកំណត់ទីតាំងកប៉ាល់នៅក្នុងដែនទឹកជាប់គ្នា បានបុក និងបំផ្លាញទូកនេសាទជប៉ុនដែលអណ្តែតពីលើវា? តើវាយ៉ាងដូចម្តេចដែលហ្គ្រីនវីលមិនបានព្យាយាមជួយសង្គ្រោះអ្នកដំណើររបស់ Ehime Maru ដូចការចោទប្រកាន់ដោយប្រធានក្រុមអ្នកអូស?
លោកប្រធានាធិបតី Bush នឹងធ្វើបានល្អក្នុងការវាយតម្លៃឡើងវិញនូវវត្តមានយោធារបស់ប្រទេសរបស់យើងនៅអូគីណាវ៉ា និងប្រទេសជប៉ុន។ កងម៉ារីនអាមេរិកបាននឹងកំពុងប្រព្រឹត្តិបទល្មើសប្រឆាំងនឹងប្រជាជនអូគីណាវ៉ាន ដូចអ្វីដែលបានលើកឡើងខាងលើដោយមិនឈប់ឈរចាប់តាំងពីពួកគេបានមកដល់ដំបូងហាសិបប្រាំមួយឆ្នាំកន្លងមក។ ការសុំទោស កិច្ចព្រមព្រៀង និងការសន្យាមិនចេះចប់ មិនបានជួយសម្រួលដល់ស្ថានភាពរបស់អូគីណាវ៉ានទេ។ ច្រើនដូចអ្នកបោះឆ្នោតនៅអូគីណាវ៉ាពីមុន ក្នុងការធ្វើប្រជាមតិទូទាំងខេត្ត អ្នកតំណាងដែលជាប់ឆ្នោតតាមបែបប្រជាធិបតេយ្យរបស់ប្រជាជនអូគីណាវ៉ាកំពុងអំពាវនាវឱ្យកាត់បន្ថយ និងដកទ័ពចេញជាយថាហេតុនៃកងកម្លាំងកាន់កាប់របស់សហរដ្ឋអាមេរិកទាំងអស់។ នេះហាក់ដូចជាវិធីតែមួយគត់ដើម្បីបំបាត់ការឈឺចាប់ដ៏គ្រោះថ្នាក់ និងយូរអង្វែងនៅក្នុងទំនាក់ទំនងអាមេរិក-ជប៉ុន។ ដំណោះស្រាយនេះហាក់បីដូចជាអាចធ្វើទៅបានច្រើនជាងមុន ចាប់តាំងពីមានការគម្រាមកំហែងនៃការពង្រីករបស់សូវៀត ហេតុផលក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 សម្រាប់វត្តមានយោធាអាមេរិកនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនលែងមានទៀតហើយ ដោយសារតែប្រទេសចិនមិនមែនជាសត្រូវរបស់ជប៉ុន ហើយមិនបង្កការគំរាមកំហែងភ្លាមៗចំពោះប្រទេសជប៉ុន។ ឬទៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
សម្រាប់គណៈកម្មាធិការបូស្តុន អូគីណាវ៉ា លោកបណ្ឌិត Joseph Gerson, Cathy Hoffman, Yuichi Moroi, វេជ្ជបណ្ឌិត Daniel Schirmer
សម្រាប់សាវតាបន្ថែមទៀត សូមមើល Tim Shorrock, "Okinawa and US Military in Northeast Asia," Foreign Policy in Focus, Vol. 5 លេខ 22 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 2000 (http://www.foreignpolicy-infocus.org
/briefs/vol5/v5n22okinawa.html); និង Masamichi Sebastian Inoue, John Purves, និង Mark Selden, "Okinawa Citizens, US Bases and the Dugong," Bulletin of Concerned Asian Scholars, vol. 29, ទេ។ ថ្ងៃទី 4 ខែតុលាដល់ខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៩៧ (http://csf.colorado.edu/bcas/
campaign/okinawa.htm) ។