Þegar fyrsta World Social Forum var haldið í Porto Alegre, Brasilíu árið 2001, var það ætlað sem mótvægi við World Economic Forum í Davos í Sviss. Davos var heimur Eina prósentsins. Porto Alegre var heimur okkar hinna. Í dag er Kathmandu, staður sextánda alheimssamfélagsins, heimur okkar hinna.
World Social Forum var ætlað að koma á framfæri viðnám okkar gegn alþjóðlegum kapítalisma og eyðileggingu hans. Það var líka ætlað að vera staðfesting á samstöðu allra fólks og tengslaneta sem berjast fyrir félagslegu réttlæti og friði. Þetta var líka tækifæri til að koma saman til að skipuleggja framtíðina, framtíð þar sem, eins og slagorð WSF orðaði það, annar heimur er mögulegur.
Í skáldsögu sinni um líf samofin frönsku byltingunni sagði skáldsagnahöfundurinn Charles Dickens að þetta væri besti tíminn og sá versti.
Þessir dagar eru vissulega verstu tímar. Loftslagsslys ógnar jörðinni. Nýfrjálshyggja hefur misheppnast verulega, en hún er enn rótgróin sem hugmyndafræði og stefna. Við erum að verða vitni að uppgangi fasisma á heimsvísu - reyndar, rétt suður af Nepal, höfum við séð fasisma lyfta ljótu höfði á Indlandi. Við verðum vitni að tveimur þjóðarmorðum. Einn á sér stað í Myanmar, þar sem hernaðarelítan hangir í örvæntingu við völd með því að drepa alla stjórnarandstöðu óspart, verkefni sem er ómögulegt þar sem andspyrnan ræður nú yfir 60 prósentum landsins. Stærra þjóðarmorð eiga sér stað á Gaza, þar sem Ísraelar hafa þegar drepið um 29,000 Palestínumenn, 70 prósent þeirra eru konur og börn. Nú eru þeir tilbúnir til að fara inn í borgina Rafah og lofa meiri slátrun, meiri sorg.
Ég hef ekki sofið góðan nætursvefn síðan Ísraelsmenn réðust inn á Gaza. Reyndar getur maður ekki notið einni stundar persónulegrar hamingju á meðan gríðarlegt blóðbað á sér stað einhvers staðar í heiminum. Þessi hæfileiki til að hafa samúð með þjáningum annarra er grundvöllur mannlegrar samstöðu. Það stafar af sameiginlegu mannkyni okkar.
Við spyrjum okkur, hvers vegna er Ísrael svo staðráðið í að tortíma Palestínumönnum algerlega sem þjóð? Við spyrjum, hvers vegna eru Bandaríkin svona staðráðin í að útvega vopn og skotfæri til að gera þjóðarmorð kleift? Við spyrjum, hvers vegna styður Evrópa, sem eitt sinn sagði okkur í hinu alþjóðlega suðurhluta að hún væri hátind siðmenningarinnar, villimennsku?
Já, þetta er versti tíminn. En er það besti tíminn? Það veltur á hverju og einu okkar. Erum við tilbúin að takast á við hinar miklu áskoranir samtímans?
Erum við tilbúin að beita okkur öllum til að bjarga jörðinni frá þeim loftslagsslysum sem alþjóðlegur kapítalismi hefur skapað?
Ætlum við að halda áfram að heyja pólitíska og hugmyndafræðilega baráttu til að uppræta og rífa niður nýfrjálshyggju?
Erum við tilbúin að setja líkama okkar á strik gegn framgangi fasismans?
Ætlum við að gefa allt í baráttuna við að stöðva þjóðarmorð á Gaza og víðar?
Læt ég enda á að vitna í viðtal Ég gerði það með Usamah Hamdan, fulltrúa Hamas í Líbanon, að ég gerði það í Beirút árið 2004. Ég spurði hann hvort hann óttaðist ekki um líf sitt þar sem hann væri háttsettur leiðtogi samtakanna. Hér var svar hans:
Ég er á tveimur [morð] listar, einn með sex nöfnum og annar með 12 nöfnum. En ég lifi mínu eigin lífi eðlilega. Ég borða morgunmat með börnunum mínum, ég reyni alltaf að gera þetta því þetta er þegar ég get talað við þau og spurt þau um daginn þeirra og plön. Ég heimsæki vini mína og vinir mínir heimsækja mig. Ég fór nýlega út með börnunum mínum að synda í sjónum. Þú deyrð bara einu sinni og það getur verið úr krabbameini, í bílslysi eða morð. Miðað við þessa valkosti kýs ég morð.
Andinn sem endurspeglast í svari Hamdans er að mínu mati ástæðan fyrir því að Palestínumenn munu sigra á endanum, jafnvel þótt þjóðarmorð séu framin. Söfnum styrk frá þeim anda. Palestína þarfnast okkar. En við þurfum líka Palestínu. Og við skulum þakka Palestínu fyrir að leiða brautina, fyrir að lýsa veginn fyrir restina af heiminum.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja