SÞ féllu loks undan. Atkvæðagreiðslan fór fram í öryggisráðinu 16. október: 15-Ást í þágu ályktun Bandaríkjanna nr. 1511. Pútín Rússlandsforseti tók minna en klukkutíma að sannfæra Frakka Jacques Chirac og Þjóðverja Gerhard Schröder um að taka þátt í samhljóða úrskurðinum. Jack Straw, utanríkisráðherra Bretlands, hvatti Li Zhaoxing utanríkisráðherra Kína til að setja neitunarvald sitt aftur í vasa sinn. Sýrland, sem nýlega var hafnað í viðleitni sinni til að gagnrýna Ísrael fyrir árás þeirra norður af Damaskus, hafði engan maga til að berjast. Forsíða Sameinuðu þjóðanna, sem lengi hefur verið eftirsótt um allan heim, er nú í boði fyrir öll vígaveldin til að sundra Írak, ekki lengur kannski undir stjörnum og röndum, heldur nú undir púðurbláu.
Í ágúst virtist Kofi Annan taka sjálfstæða stefnu þegar hann tók þátt í aðgerð SÞ í Írak, „ekki bara að deila byrðum heldur einnig að deila ákvörðunum og ábyrgð með hinum. Ef það gerist ekki held ég að það verði mjög erfitt að fá aðra upplausn sem mun fullnægja öllum.“
Ekkert slíkt gerðist. Ályktun 1511 (sem sett var fram af Bandaríkjunum, Bretlandi, Spáni og Kamerún) staðfestir einfaldlega fullveldi Íraks, en krefst ekki þess að það verði beitt strax. Það kallar bráðabirgðayfirvald bandalagsins („Authority“, það er að segja hersveitir Bandaríkjanna og Bretlands) „tímabundið“ og í 5. greininni er farið fram á að stofnunin „skili stjórnandi ábyrgð og yfirvöldum til íbúa Íraks eins fljótt og auðið er. .”
Það er engin ákveðin tímaáætlun, en það er tafarlaus krafa um „að deila byrðum“. Í lið 8 segir að SÞ „ætti að styrkja mikilvægt hlutverk sitt í Írak, þar á meðal með því að veita mannúðaraðstoð, stuðla að efnahagslegri uppbyggingu og skilyrði fyrir sjálfbærri þróun í Írak og efla viðleitni til að endurreisa og koma á fót innlendum og staðbundnum stofnunum fyrir fulltrúa ríkisstjórnarinnar. Þetta eru auðvitað leyniorð: með aðgerðum sínum í Írak hefur bandarísk yfirvöld sýnt að hugtakið „sjálfbær þróun“ þýðir í raun einkavæðingu.
Ennfremur, 14. liður „hvetur aðildarríkin til að leggja fram aðstoð samkvæmt umboði Sameinuðu þjóðanna, þar á meðal hersveitir, til fjölþjóðahersins“: skjól SÞ fyrir Tyrki, Pakistana og Indverja til að leggja fram brúna lík til að deyja fyrir gróðavélina.
Ályktun 1511 er um hermennina, en hún er líka fyrir peningana. Colin Powell fór í þjóðernisútvarpið skömmu eftir atkvæðagreiðsluna og sagði: „Jæja, augljóslega erum við mjög ánægð með þessa einróma atkvæðagreiðslu um það sem nú er ályktun 1511. Hún sýnir alþjóðasamfélagið koma saman.“
Samhengið fyrir ummæli Powells var peningar: 87 milljarða dollara talan. Demókratar og aðrir þeirra gera mikinn hávaða um stærð endurreisnarpakkans. Þú sagðir okkur að þetta yrði ódýrt stríð, virðast þeir segja við Bush, og það var lygi. Ef stríðið kostaði minna, værum við hamingjusamari? Myndum við styðja ódýr stríð? Er ekki kominn tími til að við tölum um skaðabótatölu, ekki aðeins fyrir útreiknaða eyðileggingu í þessari líkamsárás, heldur fyrir áratugalanga refsiaðgerðakerfið? Stuðningur SÞ gerði það auðveldara að setja upp völlinn fyrir Madrid-fund gjafa til Íraks 23.-24. október.
Eins og Franco Frattini, utanríkisráðherra Ítalíu, orðaði það: „Ég myndi búast við meiri örlæti og vilja en ég hefði kannski búist við áður en þessi ályktun var samþykkt. Fundurinn í Madríd jók forkeppnina fyrir umheiminn, en jafnvel þessi hópur gerði það ljóst að bandarískir skattgreiðendur yrðu að bera megnið af kostnaðinum: þú brýtur það, þú lagar það. Að auki lofuðu ríkin á gjafafundi í Tókýó fyrir endurreisn Afganistan að opna tékkabækur sínar, en þau hafa ekki gert það enn sem komið er og ef til vill gera það ef til vill ekki. Það er ópíum sem hefur veitt stríðsherra/Karzai/Bandaríkjastjórn stöðugleika sem er enn við lýði.
Þegar SÞ beygja sig, enn og aftur, fyrir vilja BushCo, afhjúpar það holuleika „einhliða-fjölhliða“ umræðunnar: raddir í hreyfingum okkar vildu að BushCo myndi skapa samstöðu hjá SÞ um marghliða innrás í Írak, svo að við „ekki gera það einn“ og svo að við „skiljum engan Evrópu eftir.“
Umgjörð fjöl-uni viðurkennir ekki að BushCo fylgir nú þegar að minnsta kosti tveimur fjölhliða aðferðum í átt að ofurveldi, hvorug þeirra góð, og að að kalla nálgun sína einhliða missir raunverulegan stuðning sem það hefur meðal spilltra leiðtoga heimsins fyrir völd þess. Hér eru tvær aðferðir við BushCo fjölþjóðahyggju:
(1) Forsíða SÞ: Völdin tala opinskátt um að veita spilltum, ólýðræðislegum ríkjum heimsins „skjól“ svo þau geti fallið undir kapítalíska hnattvæðingu án þess að tapa innra lögmæti. SÞ eru ekki óhlutbundin stofnun sem getur alltaf staðið við sáttmála sinn. Þegar við segjum „SÞ“ er oft átt við Öryggisráðið – aðallega vegna þess að önnur starfsemi þess hefur verið snauð vegna fjárskorts, eða að öðrum kosti lögð niður (til dæmis reyndi Miðstöð Sameinuðu þjóðanna fyrir fjölþjóðleg fyrirtæki að hafa eftirlit með alþjóðlegum fyrirtækjum í þrjátíu ár, áður en það var leyst upp árið 1992 og breytt í nýfrjálshyggjuskrifstofu verslunar og þróunar Sameinuðu þjóðanna – nú ekki til að stjórna fyrirtækjum heldur til að hvetja til einkavæðingar). Og með „öryggisráði“ er átt við ríkin fimm sem hafa neitunarvald vegna þess að þau voru fyrst til að prófa og beita kjarnorkuvopnum.
Að eiga kjarnorkuvopn er að hafa neitunarvald yfir heimsmálum: engin furða að allir fangar vilji eiga sínar eigin sprengjur til að ganga til liðs við upprunalega fangagalleríið. „Aðildarríki“ SÞ eru ekki alltaf dæmigerð fyrir skoðanir almennings: meðal þeirra höfum við konungsríki, hernaðareinræði eða annars kapítalískt lýðræði þar sem frambjóðendurnir með mesta peningana koma upp á toppinn. Þessar valdaklíkur eru fúsar til að raska ekki því varlega jafnvægi sem gerir þeim kleift að viðhalda völdum - það sem þeir kalla „stöðugleika“ og „öryggi“.
Þegar íbúar þeirra verða eirðarlausir yfir völdum Bandaríkjanna, gera leiðtogarnir nafnlausar bendingar gegn gyðingum (eins og Mohammad í Malasíu gerði nýlega), gegn hryðjuverkum múslima (eins og stjórnarflokkur Indlands gerir alltaf), gegn þessari eða hinni tilteknu stefnu Bandaríkjanna (eins og Þjóðverjar gera oft). : En þegar öllu er á botninn hvolft leitast allar þessar ríkisstjórnir við að gera vel við Bandaríkin, aðallega vegna þess að þeir hafa hagsmuna að gæta í aðstoð Bandaríkjanna, stuðningi Bandaríkjanna við aðstoð Alþjóðagjaldeyrissjóðsins og öðrum slíkum nauðsynjum sem byrgja þeirra eigin hrunna dagskrá fyrir félagslega þróun. Þeir þurfa skjól frá SÞ til að hjálpa heimsvaldastefnu Bandaríkjanna.
(2) Samvirkni: Bandaríski herinn æfir með hersveitum um allan plánetuna, frá sjóher Singapúr til sérsveita Úsbekistan. Tilgangurinn með þessum „sameiginlegu þjálfunaræfingum“ er að ná „samvirkni“ eða að gera tveimur eða fleiri hersveitum kleift að starfa saman í vígvallaraðstæðum. Verið er að þjálfa herafla heimsbyggðarinnar til að vera í samræmi við bandaríska herinn - til að tengja við vélar Pentagon ef þess er þörf. Þessi samskipti eru ekki hlutlaus, bara um dreifingu tækniþekkingar.
Árið 2003 þjálfuðu bandarískar og indverskar sérsveitir bæði í skógum Mizoram og í fjöllum Ladakh, bæði héruðum sem liggja að Kína; ennfremur hafa indverski og bandaríski sjóherinn sinnt sameiginlegum aðgerðum í Malaccasundi, aðalrás olíuflutninga frá Persaflóa til Kína og Japans – eins og Brahma Chellaney, frá einkafjármögnuðu Center for Policy Research í Nýju Delí og brunnur. -þekktur og vel upplýstur haukur gegn Kína, segir að Amphex-æfingarnar í nóvember 2001 á vegum sjóheranna tveggja í Bengalflóa hafi „beint að Kína. Forysta okkar veit að Bandaríkjamönnum líkar ekki hervera Peking á Indlandshafi og gæti verið að segja Nýju Delí að grípa til varnaraðgerða. Indverjar voru ákafir í að senda sendingu af hermönnum til Íraks, en þeir hafa ekki stöðvað her sinn í þjónustu Empire annars staðar.
Við erum hvorki hlynnt marghliða né einhliða heimsvaldastefnu: það er niðurstaðan. Við erum á móti heimsvaldastefnu, hvort sem það er beitt af bandarísku herskipunum einum saman eða með hjálp hinna ýmsu „leiðtoga“ um allan heim sem eru, eins og Neruda kallaði þá, „mykju- og svitasogandi vínviður/kæfa lianas/keðjur af feudal boas. Látum okkur ekki villa um fyrir ramma norður-suðurs, einhliða og marghliða – allar þessar leiðir til að svívirða bandaríska stofnunina eina, án þess að beina á sama tíma greinandi reiði okkar að ákafir bandamenn þeirra sem ráða ríkjum í heiminum. „SÞ“ er ekki lengur það sem það gæti hafa verið; þessi 77 manna hópur er aðeins fús til að slást í hóp 7, síðan 8 (Rússland), nú hægt og rólega, kannski 9 (með Indlandi), eða 10 (með Ísrael), og enn er talið.