Rippað af: Útskýrir Ameríku í einu línuriti
Ég hef tekið töfluna frá grein eftir Jonathan Tasini. Það sýnir að laun Bandaríkjanna hafa staðið í stað síðan á áttunda áratugnum, jafnvel þar sem framleiðni hefur næstum tvöfaldast. Þetta er svolítið abstrakt, svo hér er eitthvað aðeins nær heimilinu:
Ef línurnar hefðu haldið áfram að fylgjast náið saman eins og þær gerðu fyrir áttunda áratuginn, væru lágmarkslaunin meira en $1970 á klukkustund. Lágmarkslaun!
Núverandi lágmarkslaun á landsvísu er $7.25. Roger Bybee tjáir sig að þessi munur, sem væri mikið mál fyrir hinn almenna launþega, nemur um 3 billjónum dollara á ári sem hefur verið dreift upp á við. Ef við báðum um það í $1 seðlum gæti það verið vefja um miðbaug yfir 8 sinnum.
Tasini bendir á að þetta vaxandi bil sé undirrót nýjustu fjármálakreppunnar. Launin hækkuðu aldrei og því gæti neysla (lykildrif í bandaríska hagkerfinu) aðeins aukist með því að safna skuldum. Og þegar greiðslukostnaður var orðinn of hár hlyti bólan að springa.
Þó að þetta graf hjálpi til við að útskýra margt, krefst það enn frekari skýringa. Til dæmis, hvers vegna brotnaði samfélagssáttmálinn sem Tasini lýsir - "ef þú vannst hörðum höndum og yrðir afkastameiri, myndirðu sjá svitann í laununum þínum" - svo stórkostlega? Raunverulega dyggð þessa grafs er að það er ekki auðvelt að útskýra það með handveifandi þvælu um hnattvæðingu eða þekkingarhagkerfi. Til að skilja hvernig það gerðist þarf að spyrja margra spurninga um menningu, sögu, stjórnmál, tækni, kynþátt, iðnaðarskipulag osfrv.
Bybee býður upp á nokkuð stutt svar:
Það eru þrjár meginástæður fyrir því að 3 trilljónir Bandaríkjadala hafa sogast upp á við. Í fyrsta lagi: Bandarísk fyrirtæki hafa notað hótunina um flutning til Mexíkó eða Kína til að lækka laun í Bandaríkjunum.
Í öðru lagi hafa milljónir Bandaríkjamanna misst réttinn til að semja um laun sín þar sem þungt verkalýðssamsettar verksmiðjur hafa verið lokaðar og oft fluttar til láglaunaþjóða. Við höfum tapað 5.6 milljónum iðnaðarstarfa – um 32% af heildarstarfinu – frá árinu 2000 einum.
Í þriðja lagi hefur rétturinn til að stofna stéttarfélög orðið fyrir niðurfellingu í reynd. Vinnuveitendur gera sér grein fyrir því að þeir geta ógnað og rekið starfsmenn sem eru hlynntir verkalýðsfélögum (yfir 31,000 árið 2005 einni saman, að sögn Philip Dine, höfundar stéttarfélaganna) án eftirmála, þannig að andrúmsloft ótta og kvíða ásækir bandaríska vinnustaði.
Í stuttu máli má segja að munurinn á þessum tveimur línum – annarri, framleiðni, hækkandi hækkun og hinni, launum, flatarmáli – er samningsstyrkur. En að spyrja hvernig núverandi staða mála hefur þróast er flókin spurning! Ég held að það sé merkilegt td aðeins 41% Bandaríkjamanna hefur jákvæða skoðun á verkalýðsfélögum Jafnvel þó að megnið af þeim réttindum sem við njótum á vinnustaðnum séu ekki til vegna frama vinnuveitanda heldur verkalýðshreyfingar.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja