Errusiako presidentetzarako hauteskundeak konfrontazio bihurtu dira agintariek laguntza galtzen baitute eta gizarteak muskulu politikoa irabazten baitu. Drama honetako jokalarien jokaera are garrantzitsuagoa da botoa zikindu zuten hauteskunde-urraketa ugari eta askotan absurdoak baino. Lehen ministroa eta orain presidente hautatua Vladimir Putin ez zuen inolako programa, ideologia edo estrategiarik eskaintzen. Bere kanpainaren ideia nagusia zen jendeak bere liderra maitatu eta obeditu behar zuela, berak egiten edo esaten zuena. Errusiako herriari bere buruzagi nazionalarekiko maitasun irrazionala erakusteko eskatzen dio, nolabaiteko sumisio alai bat, askatasunak eta erantzukizun pertsonalak ekarriko lituzkeen zalantzaren beldurrekin nahastuta.
"Inteligentsia artistiko"ko kide nabarmenek (aktoreak, idazleak, musikariak, abeslariak, dantzariak eta zirko prestatzaileak) publikoaren babesa adierazi zieten Putini eta bere "aurkariei", farsari lehiaketa demokratiko baten antza emateko hautatuak izan ziren pertsonei. Bitartean, inteligentsiako beste kideek haserre egotzi zieten lankideei aginteei saltzea.
Putinen aldeko jarrera adierazi zuten artista eta interprete gehienek abantaila ugari jaso zituzten gobernuaren aldetik, eta ez da harritzekoa egoeraren aldaketaren aurka egotea. Horrek gogorarazten ditu Sobietar garaiko intelektual artistikoko kide pribilegiatuak, hauek izan baitziren egoera madarikazio egiten eta barregarri egiten hasi zen unean. Izan ere, gaur egun saldu izana leporatzen dieten pertsona asko gizarteak lehen kritikatzen zituen lidergo nazionalarekiko eskergabetasunagatik.
Zoritxarrez, kargu hauek bermatuta daude bi kasuetan. Arazoa ez da pertsona hauek hartu duten jarrera, adierazteko modua baizik. 1990eko hamarkadako elite intelektualak ez zuen bere moraltasunik erakutsi agintari sobietarrei ziurtatu izanagatik, baizik eta ez zuten errurik sentitzen abantailak onartzeagatik, bizitza osoa beren gobernuaren babesleen aurka borrokan aritu izan balira bezala jokatuz. Haien aurkako egungo kexa hauxe da: herrialdeari bere garapenerako printzipiorik eta planik eskaintzen ez dieten agintariei laguntza ematen dietela. Iraganeko eta oraineko egoeretan, arazoa moraltasunari edo horren faltari dagokio, eta ez ikuspegi politikoei.
Pertsonaia publiko horietako gehienak hauteskunde kanpainaren aurretik politikoki inaktibo egon zirela kontuan hartuta, arraro samarra izan zen bat-batean Putinen aldeko sutsu bihurtzen ikustea bozketa baino egun batzuk lehenago. Ez da arraroa pertsona sortzaileek beren ikuspuntua aldatzea edo inola ere kargurik ez edukitzea, baina ez dago ezer lotsagarriagoa bai zeure burua peoi politiko gisa erabiltzen uztea baino, inongo konbentzimendu irmorik izan gabe. Jende sortzaileak beren aukera politikoen atzean egon behar dute; bestela, artista gisa duten lana desprestigiatu besterik ez du egiten.
Andrei Sinyavsky egile entzutetsua 1960ko hamarkadan disidente bihurtu zen erregimen sobietarrarekin desberdintasun estetiko hutsak zituela esanez, desberdintasunak horregatik kartzelara joan zen. Gustu ona duen edonork uxatu egingo luke 2012ko hauteskunde kanpainaren ikaragarrizko xahukeriak, eta bertan parte hartu zuten komunitate sortzaileko kideek artista gisa deskreditatu dute. Putini lagunduz, gizartearen aurka ez ezik, beren lanbidearen oinarri moralaren aurka ere jartzen dute. Haien krimenagatik, musek uko egingo diote etorkizunean bisitatzeari.
Boris Kagarlitsky Globalization Studies Institutuko zuzendaria da.