Ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία του εξαιρετικά καταστροφικού πολέμου της Ουκρανίας έγκειται στο γεγονός ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Ο πιο προφανής τρόπος ήταν η ρωσική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το σχέδιό της για τη στρατιωτική κατάκτηση της Ουκρανίας.
Το πρόβλημα σε αυτό το επίπεδο, ωστόσο, ήταν ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν αποφασισμένος να αναβιώσει το καθεστώς της «μεγάλης δύναμης» της Ρωσίας. Αν και οι προκάτοχοί του είχαν υπογράψει το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (που απαγορεύει τη «χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους»), καθώς και Μνημόνιο της Βουδαπέστης και την Συνθήκη για τη φιλία, τη συνεργασία και την εταιρική σχέση (και οι δύο δέσμευσαν συγκεκριμένα τη ρωσική κυβέρνηση να σεβαστεί την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας), ο Πούτιν ήταν ένας φιλόδοξος ηγέτης, αποφασισμένος να αποκαταστήσει αυτό που θεωρούσε το αυτοκρατορικό μεγαλείο της Ρωσίας.
Αυτή η προσέγγιση οδήγησε όχι μόνο στη ρωσική στρατιωτική επέμβαση Μέση Ανατολή και αφρικανικός έθνη, αλλά για την εκ νέου ανάληψη του ελέγχου των εθνών που προηγουμένως κυριαρχούσε η Ρωσία. Αυτά τα έθνη περιελάμβαναν την Ουκρανία, η οποία εξέτασε ο Πούτιν, σε αντίθεση με την ιστορία και τις διεθνείς συμφωνίες, ως «ρωσική γη».
Ως αποτέλεσμα, αυτό που ξεκίνησε το 2014 καθώς η ρωσική στρατιωτική κατάληψη της Κριμαίας και ο οπλισμός μιας αυτονομιστικής εξέγερσης στην ανατολική Ουκρανία εξελίχθηκε σταδιακά στην ευρείας κλίμακας εισβολή του Φεβρουαρίου 2022—τη μεγαλύτερη, πιο καταστροφική στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι επίσημες δικαιολογίες για αυτές τις επιθετικές πράξεις, που διαλαλήθηκαν από το Κρεμλίνο και τους απολογητές του, ήταν αρκετά αδύναμος. Εξέχουσα θέση μεταξύ αυτών ήταν ο ισχυρισμός ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελούσε υπαρξιακό κίνδυνο για τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, όμως, το 2014 –ή ακόμα και το 2022– η Ουκρανία ήταν απίθανο να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ επειδή βασικά μέλη του ΝΑΤΟ αντιτάχθηκε στην παραδοχή του. Επίσης, ΝΑΤΟ, που ιδρύθηκε το 1949, δεν είχε ξεκινήσει ποτέ πόλεμο με τη Ρωσία και δεν είχε δείξει ποτέ καμία πρόθεση να το κάνει.
Η πραγματικότητα ήταν ότι, όπως και η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ σχεδόν δύο δεκαετίες πριν, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν ήταν σύμφωνη τόσο με το διεθνές δίκαιο όσο και με τις επιταγές της εθνικής ασφάλειας. Ήταν ένας πόλεμος επιλογής που οργανώθηκε από έναν κυβερνήτη που διψούσε για την εξουσία.
Σε βαθύτερο επίπεδο, ο πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί επειδή τα Ηνωμένα Έθνη, που ιδρύθηκαν για να εγγυώνται την ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια, δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα για να σταματήσουν τον πόλεμο ή να τον τερματίσουν.
Ομολογουμένως, τα Ηνωμένα Έθνη καταδίκασαν επανειλημμένα τη ρωσική εισβολή, την κατοχή και την προσάρτηση της Ουκρανίας. Στις 27 Μαρτίου 2014, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα με ψήφους 100 εθνών κατά 11 κατά (με 58 αποχές), καταγγέλλοντας τη ρωσική στρατιωτική κατάληψη και την προσάρτηση της Κριμαίας. Στις 2 Μαρτίου 2022, με ψήφους 141 εθνών κατά 5 (με 35 αποχές), απαιτούσε την άμεση και πλήρη αποχώρηση των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων από την Ουκρανία. Σε μια απόφαση για τη νομιμότητα της ρωσικής εισβολής, ο Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης, με ψήφους 13 κατά 2 κατά, διακήρυξε ότι η Ρωσία πρέπει να αναστείλει αμέσως την εισβολή της στην Ουκρανία. Εκείνο το φθινόπωρο, όταν η Ρωσία άρχισε να προσαρτά τις ουκρανικές περιοχές Ντόνετσκ, Λουχάνσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια, Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ κατήγγειλε αυτή την ενέργεια ως παραβίαση «τους σκοπούς και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών», ενώ η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με ψήφους 143 εθνών κατά 5 (με 35 αποχές), κάλεσε όλες τις χώρες να αρνηθούν να αναγνωρίσουν την «παράνομη προσάρτηση» της ουκρανικής γης από τη Ρωσία.
Τραγικά, αυτή η υπεράσπιση αρχών του διεθνούς δικαίου δεν συνοδεύτηκε από μέτρα επιβολής του. Στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, η οντότητα του ΟΗΕ επιφορτισμένη με τη διατήρηση της ειρήνης, η Η ρωσική κυβέρνηση απλώς άσκησε βέτο στη δράση του ΟΗΕ. Ούτε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ παρέκαμψε την παράλυση του Συμβουλίου Ασφαλείας ενεργώντας από μόνη της. Αντίθετα, τα Ηνωμένα Έθνη εμφανίστηκαν καλοπροαίρετα αλλά αναποτελεσματικά.
Αυτή η αδυναμία σε θέματα διεθνούς ασφάλειας δεν ήταν τυχαία. Τα έθνη -και ιδιαίτερα τα ισχυρά έθνη- από καιρό προτιμούσαν να κρατούν τους διεθνείς οργανισμούς αδύναμους, γιατί η δημιουργία ισχυρότερων διεθνών θεσμών θα περιόριζε τη δική τους επιρροή. Φυσικά, λοιπόν, φρόντισαν ώστε ο προκάτοχος του ΟΗΕ, η Κοινωνία των Εθνών, να μπορεί να ενεργεί σε ζητήματα διεθνούς ασφάλειας μόνο με με ομόφωνη ψήφο των μελών του. Και ακόμη και αυτή η περιορισμένη εξουσία αποδείχθηκε υπερβολική για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία αρνήθηκε να ενταχθεί στη Λίγκα. Ομοίως, όταν ιδρύθηκαν τα Ηνωμένα Έθνη, οι πέντε μόνιμες έδρες στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δόθηκαν σε πέντε μεγάλες δυνάμεις, καθεμία από τις οποίες μπορούσε, και συχνά έκανε, βέτο στα ψηφίσματά του.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ουκρανίας, ο Ουκρανός Πρόεδρος Volodymir Zelensky παραπονέθηκε δημόσια για την αδυναμία των Ηνωμένων Εθνών να επιβάλουν την εντολή τους. «Οι πόλεμοι του παρελθόντος ώθησαν τους προκατόχους μας να δημιουργήσουν θεσμούς που θα πρέπει να μας προστατεύουν από τον πόλεμο». παρατήρησε τον Μάρτιο του 2022, «αλλά δυστυχώς δεν λειτουργούν». Στο πλαίσιο αυτό, ζήτησε τη δημιουργία «μιας ένωσης υπεύθυνων χωρών . . . να σταματήσουν οι συγκρούσεις» και να «κρατήσουν την ειρήνη».
Η ανάγκη να ενισχυθούν τα Ηνωμένα Έθνη και, ως εκ τούτου, να μπορέσουν να διατηρήσουν την ειρήνη, έχει αναγνωριστεί ευρέως. Για την εξασφάλιση αυτού του στόχου, έχουν γίνει εδώ και χρόνια προτάσεις για να τονιστεί Προληπτική διπλωματία του ΟΗΕ και να μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πιο πρόσφατα, Οι μεταρρυθμιστές του ΟΗΕ υπερασπίστηκαν ταχεία ανάπτυξη προσωπικού του ΟΗΕ (συμπεριλαμβανομένων ανώτερων διαμεσολαβητών) σε ζώνες σύγκρουσης, επέκταση του Συμβουλίου Ασφαλείας και προσφυγή στη Γενική Συνέλευση για δράση όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν ενεργεί. Αυτά και άλλα μεταρρυθμιστικά μέτρα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από τη Σύνοδο Κορυφής για το Μέλλον του παγκόσμιου οργανισμού, που προγραμματίζεται για το 2024.
Εν τω μεταξύ, παραμένει πιθανό ο πόλεμος της Ουκρανίας να τερματιστεί μέσω σχετικής δράσης. Μια πιθανότητα είναι ότι η ρωσική κυβέρνηση θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η στρατιωτική κατάκτηση της Ουκρανίας έχει γίνει πολύ δαπανηρή από άποψη ζωών, πόρων και εσωτερικής σταθερότητας για να συνεχιστεί. Ένα άλλο είναι ότι οι χώρες του κόσμου, που έχουν βαρεθεί με καταστροφικούς πολέμους, θα εξουσιοδοτήσουν επιτέλους τα Ηνωμένα Έθνη να προστατεύσουν τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Το ένα ή και τα δύο θα ήταν ευπρόσδεκτα από τους ανθρώπους στην Ουκρανία και σε όλο τον κόσμο.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά
5 Σχόλια
Το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι συνεπές με τη γενική προπαγάνδα των εταιρικών μέσων ενημέρωσης: όπως οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ρωσίας, το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί απειλή για τη Ρωσία.
Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας είναι προφανής και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτό. Την ίδια ώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες φλερτάρουν επίσης την Ουκρανία και την Ταϊβάν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους λένε ότι το συμφέρον τους είναι να αποδυναμώσουν τη Ρωσία και να δράσουν για να εμποδίσουν τις ειρηνευτικές συνομιλίες. Λένε επίσης ότι η προηγούμενη συμφωνία στην Ουκρανία ήταν απλώς για να κερδίσει χρόνο για να ενισχύσει την Ουκρανία.
Όσον αφορά το δεύτερο σημείο, η ενίσχυση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, εάν αναφέρεται στη δράση σύμφωνα με τους κανόνες των Ηνωμένων Πολιτειών, επιτρέπει μόνο στην ευρωπαϊκή και αμερικανική αυτοκρατορία να ελέγχουν τα Ηνωμένα Έθνη. Αλλά αν αυτό σημαίνει να ενεργούμε σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, τότε αυτή είναι μια πολύ καλή πρόταση, αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα ξεπηδήσουν πρώτα: τελικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η πιο αιματηρή αυτοκρατορία
Σίγουρα θα συμφωνήσω μαζί σου με τα περισσότερα σημεία σου τα οποία το άρθρο αγνοεί.
Τα σημεία 1 και 3 μπορεί να είναι αμφισβητήσιμα για την ακρίβεια, αλλά έχουν και κάποια αξία.
Θεωρώ επίσης και τα 4 μέρη (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και Ουκρανία) ένοχα που δεν απέφυγαν αυτήν την καταστροφή, όπως επισημάνατε.
Ο κόσμος είναι σε τόσο τρομερή κατάσταση και τρισεκατομμύρια δολάρια σπαταλούνται σε πολέμους και όπλα αντί να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης. Έχουμε τρομερή ηγεσία που είναι πιόνια μεγάλων εταιρικών συμφερόντων, στρατιωτικοί, φαρμακευτικοί, πετρελαϊκοί κ.λπ. που οι ίδιοι είναι πολύ ανόητοι και ανίδεοι για να δουν ότι τα εγγόνια τους θα έχουν τελικά την ίδια πίστη στο μέλλον με τα εγγόνια όλων. Ντροπή σε όλους.
Αγαπητέ κύριε Wittner, Σας ευχαριστώ για τις σκέψεις σας σχετικά με αυτό το θέμα. Συμφωνώ μαζί σας ότι ο πόλεμος πρέπει πάντα να αποφεύγεται με οποιοδήποτε κόστος, και επίσης πιστεύω ότι ο Πούτιν είναι τέρας και δικτάτορας, αλλά έχετε αφήσει μερικές ερωτήσεις αναπάντητα:
1. Εάν ο Πούτιν είχε αποφασίσει να μην αντιδράσει, θα μπορούσε να είχε παραμείνει στην εξουσία ή θα είχε ανατραπεί από τον στρατό επειδή ήταν προδότης που αρνείται να προστατεύσει τη χώρα του;
2. Ποιανού ευθύνη είναι η προστασία των ρωσόφωνων μειονοτήτων στο Ντονμπάς που σκοτώθηκαν από χιλιάδες για 8 χρόνια από το 2014; Κάποια συγκεκριμένη πρόταση για το πώς να το κάνουμε αυτό χωρίς να εμπλακούμε σε πόλεμο;
3. Εάν η Ρωσία δεν είχε αντιδράσει, αυτό δεν θα αύξανε την πιθανότητα οι ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την Ουκρανία για να επιτεθούν στη Ρωσία και να τη διαλύσουν μακροπρόθεσμα σε μικρότερες χώρες; Αυτό δεν θα είχε ως αποτέλεσμα τόσο περισσότερο θάνατο και ταλαιπωρία; Αυτό δεν θα αύξανε την πιθανότητα πυρηνικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ;
4. Εάν η Ουκρανία είχε αρνηθεί να παίξει μαζί με τις ΗΠΑ και αντ' αυτού δήλωνε ότι θέλει να έχει ειρηνικές σχέσεις και με τη Ρωσία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, δεν θα είχε αποτρέψει αυτόν τον πόλεμο;
5. Εάν οι ΗΠΑ είχαν αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσουν να ανταγωνίζονται τη Ρωσία, και αντ' αυτού αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια λιγότερο συγκρουσιακή προσέγγιση στη Ρωσία, δεν θα είχε αποτρέψει αυτόν τον πόλεμο;
Θα εκτιμούσα τα σχόλιά σας για αυτά, ευχαριστώ!
Σίγουρα θα συμφωνήσω μαζί σου με τα περισσότερα σημεία σου τα οποία το άρθρο αγνοεί.
Τα σημεία 1 και 3 μπορεί να είναι αμφισβητήσιμα για την ακρίβεια, αλλά έχουν και κάποια αξία.
Θεωρώ επίσης και τα 4 μέρη (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και Ουκρανία) ένοχα που δεν απέφυγαν αυτήν την καταστροφή, όπως επισημάνατε.
Ο κόσμος είναι σε τόσο τρομερή κατάσταση και τρισεκατομμύρια δολάρια σπαταλούνται σε πολέμους και όπλα αντί να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης. Έχουμε τρομερή ηγεσία που είναι πιόνια μεγάλων εταιρικών συμφερόντων, στρατιωτικοί, φαρμακευτικοί, πετρελαϊκοί κ.λπ. που οι ίδιοι είναι πολύ ανόητοι και ανίδεοι για να δουν ότι τα εγγόνια τους θα έχουν τελικά την ίδια πίστη στο μέλλον με τα εγγόνια όλων. Ντροπή σε όλους.
Θα μπορούσα, θα έπρεπε… Η φωτογραφία που ανοίγει αυτό το άρθρο είναι καταστροφική. Όχι σε πρόσωπο στη φωτογραφία, σιωπηρά, τα λέει όλα. Ανατριχιάζουμε όταν αναφέρονται ο Χίτλερ, ο Στάλιν, τα στρατόπεδα θανάτου, το Πολ Ποτ, οι βομβαρδισμοί στο Βιετνάμ και ούτω καθεξής. Πώς αντιδρούμε σήμερα σε αυτόν τον πόλεμο; Πρέπει όλοι να νιώσουμε ότι επενδύουμε στο αποτέλεσμα, στις διαπραγματεύσεις και στο τέλος της. Αν δεν νιώθουμε κάτι… τι λέει αυτό για όλους μας;