Τον Ιούνιο του 2012, κινήματα και ηγέτες θα συναντηθούν στο Ρίο για το Ρίο+20, 20 χρόνια μετά τη διοργάνωση της Συνόδου Κορυφής για τη Γη το 1992 για να αντιμετωπίσουν επείγουσες οικολογικές προκλήσεις όπως η εξαφάνιση ειδών, η διάβρωση της βιοποικιλότητας και η κλιματική αλλαγή. Η Σύνοδος Κορυφής για τη Γη μας έδωσε δύο πολύ σημαντικούς διεθνείς περιβαλλοντικούς νόμους, τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τη Βιοποικιλότητα και τη Σύμβαση πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή. Μας έδωσε επίσης τις αρχές του Ρίο, συμπεριλαμβανομένης της αρχής της προφύλαξης και της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει».
Ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά από το 1992, και δυστυχώς, όχι προς το καλύτερο. Η οικολογική βιωσιμότητα έχει συστηματικά θυσιαστεί για ένα συγκεκριμένο μοντέλο οικονομίας, το οποίο βρίσκεται και το ίδιο σε κρίση.
Το 1995 δημιούργησε μια τεκτονική αλλαγή στο ποιες αξίες καθοδηγούν τις αποφάσεις μας και ποιος παίρνει τις αποφάσεις. Το Ρίο βασίστηκε στις αξίες της οικολογικής βιωσιμότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικονομικής ισότητας, μεταξύ των χωρών και εντός των χωρών. Το Ρίο διαμορφώθηκε από οικολογικά κινήματα και οικολογική επιστήμη, και από κυρίαρχες κυβερνήσεις. Η ίδρυση του ΠΟΕ και το παράδειγμα του παγκόσμιου εταιρικού κανόνα, που ανακριβώς αποκαλείται «ελεύθερο εμπόριο», που περιγράφεται ακριβέστερα ως εταιρική παγκοσμιοποίηση, άλλαξε τις αξίες και τις δομές διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Η διατήρηση των πόρων της Γης και η δίκαιη κατανομή αντικαταστάθηκε από την απληστία και την αρπαγή και ιδιωτικοποίηση των πόρων. Οι βιώσιμες οικονομίες και κοινωνίες αντικαταστάθηκαν από μη βιώσιμα συστήματα παραγωγής και μια αδυσώπητη προσπάθεια εξάπλωσης του ιού του καταναλωτισμού. Η λήψη αποφάσεων πέρασε στα χέρια των παγκόσμιων εταιρειών, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι όταν συναντιόμαστε στο Rio+ 20 η οικολογική κρίση είναι βαθύτερη από ό,τι ήταν την εποχή της Συνόδου Κορυφής για τη Γη και η βούληση και η ικανότητα των κυβερνήσεων είναι πιο αδύναμες.
Ενώ οι εταιρείες έγραψαν τους κανόνες του ΠΟΕ και του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου, έχουν επίσης ανατρέψει τους περιβαλλοντικούς κανόνες που υποτίθεται ότι ρυθμίζουν τις εμπορικές τους δραστηριότητες για να διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα. Έχουν μεταλλάξει τους περιβαλλοντικούς νόμους που υποτίθεται ότι ρυθμίζουν το εμπόριο σε νόμους για την εμπορευματοποίηση και την εμπορευματοποίηση των πόρων και των οικολογικών λειτουργιών της γης. Έχουν ανατρέψει τη Συνθήκη για το Κλίμα και τη Σύμβαση για τη Βιοποικιλότητα. Αντί να πληρώνουν οι ρυπαίνοντες και να ελέγχονται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για να σταματήσει η ρύπανση, οι μεγαλύτεροι ρυπαίνοντες της ατμόσφαιρας που έχουν συμβάλει περισσότερο στην κλιματική αλλαγή καθορίζουν τους κανόνες για τον τρόπο αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας που έχει προκαλέσει γενετική ρύπανση απελευθερώνοντας γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς στο περιβάλλον θέτει τους κανόνες για τη διαχείριση της βιοποικιλότητας και τον τρόπο ρύθμισης της Βιοασφάλειας. Η προσπάθεια εισαγωγής της BRAI, της Ρυθμιστικής Αρχής Βιοτεχνολογίας της Ινδίας, είναι ένα παράδειγμα.
Ο αρχικός στόχος της Συνθήκης για το Κλίμα ήταν να τεθούν σε εφαρμογή νομικά δεσμευτικοί στόχοι μείωσης των εκπομπών για τους ιστορικούς ρυπαίνοντες, οι οποίοι στην περίοδο πριν από την παγκοσμιοποίηση ήταν συγκεντρωμένοι στον πλούσιο βιομηχανικό Βορρά. Η συνθήκη καταστράφηκε στη σύνοδο κορυφής για το κλίμα στην Κοπεγχάγη, από μια προσπάθεια αντικατάστασής της με μια μη δεσμευτική Συμφωνία της Κοπεγχάγης. Το Πρωτόκολλο του Κιότο εισήγαγε την εμπορία εκπομπών, που στην πραγματικότητα σήμαινε ότι ο ρυπαίνων πληρωνόταν και δεν τιμωρούνταν. Οι μεγάλοι βιομηχανικοί ρυπαίνων πληρώθηκαν αρχικά επιτρέποντάς τους να αποκτήσουν ιδιωτικά δικαιώματα στα ατμοσφαιρικά μας κοινά. Στη συνέχεια πληρώθηκαν αποκομίζοντας κέρδη από το εμπόριο άνθρακα. Τα κέρδη αυξήθηκαν και οι εκπομπές ρύπων αυξήθηκαν. Το κλιματικό χάος είναι χειρότερο σήμερα από ό,τι ήταν το 1992. Και οι ρυπαίνοντες αναζητούν νέους δρόμους για να βγάλουν χρήματα και να αρπάξουν πόρους. Τώρα θέλουν να εμπορευματοποιήσουν τις οικολογικές λειτουργίες και υπηρεσίες που παρέχει η φύση. Αυτή θα είναι η μεγάλη συζήτηση για το κλίμα στο Ρίο+20.
Ο αρχικός στόχος της Σύμβασης για τη Βιοποικιλότητα ήταν η διατήρηση της βιοποικιλότητας και η βιώσιμη και δίκαιη χρήση της. Αυτός ο στόχος έχει ανατραπεί και αντικαθίσταται όλο και περισσότερο από στόχους εμπορίου γενετικών πόρων, κερδών και ιδιωτικοποιήσεων. Το Πρωτόκολλο της Ναγκόγια για την πρόσβαση και την κοινή χρήση οφελών περιορίζει την πρόσβαση μόνο σε παγκόσμιους παίκτες, αγνοώντας την πρόσβαση των τοπικών κοινοτήτων. Αντιμετωπίζει ως αξιοποίηση μόνο τη χρήση για έρευνα και εμπόριο, αγνοώντας τις ανάγκες επιβίωσης των τοπικών κοινωνιών. Είναι στην πραγματικότητα νομιμοποιημένη Βιοπειρατεία, επειδή επιτρέπει τη μεταφορά γενετικού πλούτου από τις τοπικές κοινότητες σε παγκόσμιες εταιρείες, υπονομεύει τις οικονομίες και τους πολιτισμούς της βιοποικιλότητας που έχουν διατηρήσει τη βιοποικιλότητα και είναι απαραίτητοι για τη διατήρησή της για το μέλλον.
Τόσο στη Συνθήκη για το Κλίμα όσο και στη Σύμβαση για τη Βιοποικιλότητα, το εμπόριο και το εμπόριο αντικαθιστούν τη διατήρηση και τα κοινά. Το Rightsof Corporations αντικαθιστά τα Δικαιώματα της Φύσης και των Ανθρώπων.
Και αυτή η αλλαγή στις αξίες, από τη διατήρηση και την κοινή χρήση για εκμετάλλευση και ιδιωτικοποίηση, δικαιολογείται στο όνομα της οικονομικής προόδου και της οικονομικής ανάπτυξης. Ωστόσο, το οικονομικό παράδειγμα για το οποίο λεηλατείται και καταστρέφεται η Γη και η Κοινωνία, βρίσκεται το ίδιο σε βαθιά κρίση. Κοιτάξτε τις αυτοκτονίες των αγροτών και την κρίση πείνας και υποσιτισμού στην Ινδία. Δείτε τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα ή την Ισπανία ή το κίνημα Occupy του 99% στις ΗΠΑ.
Όπως είπαν οι Ισπανοί αγανακτισμένοι
«Αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί πρέπει να πληρώσουμε το κόστος της κρίσης, ενώ οι εμπνευστές της συνεχίζουν να καταγράφουν κέρδη ρεκόρ. Είμαστε άρρωστοι και κουρασμένοι από τη μια αδικία μετά την άλλη. Θέλουμε ξανά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αυτός δεν είναι ο κόσμος στον οποίο θέλουμε να ζούμε, και είμαστε εμείς που πρέπει να αποφασίσουμε τι κόσμο θέλουμε. Ξέρουμε ότι μπορούμε να το αλλάξουμε και περνάμε υπέροχα.»
Απαιτείται απεγνωσμένα μια αλλαγή παραδείγματος. Και δεν θα έρθει σε αυτούς που δημιούργησαν την κρίση και που αναζητούν νέους τρόπους για να παρατείνουν τη ζωή της οικονομίας της Απληστίας εμπορευματοποιώντας και ιδιωτικοποιώντας όλη τη ζωή στη γη. Θα έρθουν στο Rio+20 για να ζωγραφίσουν το Greed Economy Green και να το ονομάσουν Green Economy. Και θα έχουν στο πλευρό τους ισχυρές κυβερνήσεις.
Κινήματα για οικολογική βιωσιμότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και βαθιά δημοκρατία θα έρθουν στο Ρίο+20 με ένα άλλο παράδειγμα, ένα με επίκεντρο τα Δικαιώματα της Μητέρας Γης, τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών, των γυναικών, των αυτόχθονων κοινοτήτων και των αγροτών.
Είναι αυτός ο επικός διαγωνισμός μεταξύ ενός καταστροφικού και ετοιμοθάνατου παρωχημένου παραδείγματος και ενός αναδυόμενου παραδείγματος που ενισχύει τη ζωή που θα είναι η πιο σημαντική πτυχή του Rio+20. Το αποτέλεσμα αυτού του διαγωνισμού θα καθορίσει το μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν θα εισέλθει στις διαπραγματεύσεις, που δεν μπορεί παρά να είναι ο χαμηλότερος κοινός παρονομαστής στο σημερινό πλαίσιο της εταιρικής επιρροής. Αλλά θα προσφέρει την ενέργεια για τη Σύνοδο Κορυφής του Λαού και πολλές κυβερνητικές πρωτοβουλίες στο Ρίο Σέντρο. Αυτός ο διαγωνισμός θα συνεχιστεί πέρα από το Ρίο, σε κάθε χώρα, σε κάθε χωριό και πόλη, σε κάθε φάρμα και χώρο εργασίας, σε κάθε σπίτι και δρόμο. Κανείς από εμάς δεν έχει ανοσία από την κρίση ή από την απάντηση σε αυτήν. Κανείς μας δεν είναι παρευρισκόμενος. Είμαστε όλοι βυθισμένοι διαδικασίες που είτε απειλούν τον πλανήτη και το δικό μας μέλλον, είτε βρίσκουν δημιουργικούς τρόπους να διαμορφώσουν ένα βιώσιμο και δίκαιο μέλλον. Κάθε μέρα είναι μια σύνοδος κορυφής της γης στη ζωή μας. Και ο καθένας μας διαπραγματεύεται τη συλλογική του μοίρα στη γη.