[Komunikata e EZLN-së e cila u lexua gjatë demonstratës në Romë, Itali, më 15 shkurt 2003. U lexua nga Heidi Giuliani, nëna e aktivistit Carlo, i cili u vra nga policia italiane në Xhenova në korrik të vitit 2001. Përkthyer nga irlandesa]
Vëllezërit dhe motrat e Italisë rebele:
Përshëndetje nga burrat, gratë, fëmijët dhe pleqtë e Ushtrisë Zapatiste Nacionalçlirimtare. Fjala jonë është bërë re për të kaluar oqeanin dhe për të arritur botët që janë në zemrat tuaja.
Ne e dimë se sot në mbarë botën po mbahen demonstrata për t'i thënë 'Jo' luftës së Bushit kundër popullit të Irakut.
Dhe duhet thënë kështu, sepse nuk është një luftë e popullit të Amerikës së Veriut, as nuk është një luftë kundër Sadam Huseinit.
Është një luftë me para, e cila përfaqësohet nga Señor Bush (ndoshta për të theksuar se atij i mungon plotësisht inteligjenca). Dhe është kundër njerëzimit, fati i të cilit tani është në rrezik në tokën e Irakut.
Kjo është lufta e frikës.
Objektivi i saj nuk është të mposht Huseinin në Irak. Qëllimi i saj nuk është të heqë Al Kaedën. As nuk kërkon të çlirojë popullin e Irakut. Nuk është drejtësia, as demokracia, as liria që e shtyn këtë terror. Është frika.
Frika se e gjithë bota do të refuzojë të pranojë një polic i cili i thotë se çfarë duhet të bëjë, si duhet ta bëjë dhe kur duhet ta bëjë. Është frika.
Frika se bota do të refuzojë të trajtohet si plaçkë.
Frika nga ajo thelbi njerëzor që quhet rebelim.
Frika se miliona qenie njerëzore që po mobilizohen sot në mbarë botën do të jenë fitimtarë në ngritjen e kauzës së paqes.
Sepse viktimat e atyre bombave që do të hidhen mbi tokat irakiane nuk do të jenë vetëm civilë, fëmijë, gra, burra dhe pleq irakianë, vdekja e të cilëve do të jetë thjesht një aksident në rrugën e pandërprerë, arbitrare të atij që nga ana e tij, thërret Zotin si alibi për shkatërrim dhe vdekje.
Personi që drejton këtë marrëzi (që mbështetet nga Berlusconi në Itali, Blair në Angli dhe Aznar në Spanjë), Sean Bush, përdori para për të blerë atë pushtet që ai po përpiqet të hedhë mbi popullin e Irakut.
Sepse nuk duhet harruar se Sean Bush është kreu i policisë së vetëshpallur botërore, falë një mashtrimi kaq të madh sa mund të mbulohej vetëm nga hijet e kullave binjake në Nju Jork, dhe nga gjaku i viktimave të sulmeve terroriste të 11 shtatorit 2001.
As Huseini dhe as populli irakian nuk kanë rëndësi për qeverinë e Amerikës së Veriut. Ajo që ka rëndësi për të është të demonstrojë se mund të kryejë krimet e saj në çdo pjesë të botës, në çdo moment, dhe se mund ta bëjë këtë pa u ndëshkuar absolutisht.
Bombat që do të bien në Irak synojnë të bien edhe mbi të gjitha kombet e tokës. Ata gjithashtu do të binin në zemrat tona, dhe kështu do të universalizonin frikën që mbartin brenda.
Kjo luftë është kundër gjithë njerëzimit, kundër të gjithë burrave dhe grave të ndershme.
Kjo luftë kërkon të njohim frikën, të besojmë se ka të drejtë edhe ai që ka para dhe forcë ushtarake.
Kjo luftë shpreson që ne të ngremë supet, ta bëjmë cinizmin një fe të re, të heshtim, të konformohemi, të japim dorëheqjen, të dorëzohemi… që të harrojmë…
Se do të harrojmë Karlo Xhulianin, rebelin e Xhenovas.
Për zapatistët, ne jemi burrat që ëndërrojnë të vdekurit tanë. Dhe sot të vdekurit tanë po ëndërrojnë një rebel 'JO'.
Për ne ka vetëm një fjalë dinjitoze dhe një veprim të ndërgjegjshëm përballë kësaj lufte. Fjala 'JO' dhe veprimi rebel.
Prandaj duhet t'i themi 'JO' luftës.
Një 'JO' pa kushte dhe justifikime.
Një 'JO' pa gjysmë masa.
Një 'JO' e panjollosur nga zonat gri.
Një 'JO' me të gjitha ngjyrat që pikturojnë botën.
Një 'JO' e qartë, kategorike, tingëlluese, përfundimtare, mbarëbotërore.
Ajo që është në rrezik në këtë luftë është marrëdhënia midis të fuqishmit dhe të dobëtit. I fuqishmi është i fuqishëm sepse na bën të dobët. Ai jeton nga puna jonë, nga gjaku ynë. Kështu ai shëndoshet ndërsa ne lëngojmë.
Të fuqishmit kanë thirrur Zotin në krahun e tyre në këtë luftë, në mënyrë që ne të pranojmë fuqinë e tyre dhe dobësinë tonë si diçka që është vendosur nga plani hyjnor.
Por pas kësaj lufte nuk ka zot tjetër përveç zotit të parasë, as ndonjë të drejtë tjetër përveç dëshirës për vdekje dhe shkatërrim.
E vetmja forcë e të dobëtit është dinjiteti i tyre. Kjo është ajo që i frymëzon ata të luftojnë për t'i rezistuar të fuqishmëve, për t'u rebeluar.
Sot ka një 'JO' që do të dobësojë të fuqishmit dhe do të forcojë të dobëtit: 'JO' luftës.
Disa mund të pyesin nëse fjala që ka mbledhur kaq shumë anembanë botës do të jetë në gjendje të parandalojë luftën ose, pasi të ketë filluar, ta ndalojë atë.
Por pyetja nuk është nëse ne mund ta ndryshojmë marshimin vrastar të të fuqishmëve. Jo. Pyetja që duhet të bëjmë është: a mund të jetojmë me turpin që nuk kemi bërë gjithçka që është e mundur për të parandaluar dhe ndaluar këtë luftë?
Asnjë burrë apo grua e ndershme nuk mund të qëndrojë i heshtur dhe indiferent në këtë moment.
Të gjithë ne, secili me zërin e vet, në mënyrën tonë, në gjuhën tonë, me veprimin tonë, duhet të themi 'JO'.
Dhe, nëse të fuqishmit dëshirojnë të universalizojnë frikën përmes vdekjes dhe shkatërrimit, ne duhet të universalizojmë 'JO-në'.
Sepse 'JO' për këtë luftë është gjithashtu një 'JO' për t'u frikësuar, një 'JO' për dorëheqjen, një 'JO' për t'u dorëzuar, një 'JO' për harresën, një 'JO' për të hequr dorë nga humanizmi ynë.
Është një 'JO' për njerëzimin dhe kundër neoliberalizmit.
Shpresojmë që kjo 'JO' të kapërcejë kufijtë, të kapërcejë zakonet e kaluara, të kapërcejë dallimet gjuhësore dhe kulturore dhe të bashkojë pjesën e ndershme dhe fisnike të njerëzimit, e cila është gjithashtu dhe nuk duhet. të harrohet, shumica.
Sepse ka mohime që bashkojnë dhe dinjitizojnë.
Sepse ka mohime që pohojnë burrat dhe gratë në më të mirën e tyre, domethënë në dinjitetin e tyre.
Sot qiejt e botës janë të mbuluar me avionë luftarakë, me raketa - të cilat e quajnë veten 'inteligjente' thjesht që të mund të fshehin marrëzinë e atyre që janë në krye të tyre dhe atyre që, si Berlusconi, Blair dhe Aznar, justifikojnë ato – me satelitë të cilët tregojnë se ku ka jetë dhe ku do të ketë vdekje.
Dhe toka e tokës është njollosur me makina lufte që do ta lyenin tokën me gjak dhe turp.
Vjen stuhia.
Por agimi do të vijë vetëm nëse fjalët e bëra re për të kapërcyer kufijtë kthehen në një gur të bërë "JO" dhe ato bëjnë një hapje në errësirë, një çarje nëpër të cilën e nesërmja mund të rrëshqasë.
Vëllezër dhe motra të Italisë rebele dhe dinjitoze:
Ju lutemi pranoni këtë 'JO' që po ju dërgojmë ne, zapatistët, më të vegjlit.
Lejo që 'JO'-ja jonë të bashkohet me tuajën dhe me të gjitha 'JO-të' që po lulëzojnë sot në mbarë tokën.
Viva rebelimin që thotë 'JO!'
Vdekje vdekjes!
Nga malet e Meksikës Juglindore.
Nga Gjenerali Comandancia i Komitetit Klandestin Revolucionar Indigjen të Ushtrisë Zapatiste të Çlirimit Kombëtar.
Nënkomandant kryengritës Marcos
Meksikë, shkurt 2003.
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj