“De legendarische organisator Bayard Rustin, een volmaakte praktische radicaal, bekritiseerde twee andere dominante manieren om sociale verandering te benaderen: 'Mijn ruzie met de 'no-win'-tendens in de burgerrechtenbeweging (en de reden dat ik die zo heb omschreven) loopt parallel met mijn ruzie. met de gematigden buiten de beweging. Terwijl laatstgenoemden de visie of de wil voor fundamentele verandering ontberen, ontberen eerstgenoemden een realistische strategie om deze te verwezenlijken. Voor een dergelijke strategie vervangen ze strijdbaarheid. Maar strijdbaarheid is een kwestie van houding en volume en niet van effect.” pagina ix
“Een beslissende uitdaging voor linkse organisaties vandaag de dag is het opbouwen van gezonde culturen die een echt strategisch debat aanmoedigen en het opbouwen van zorgzame gemeenschappen waar mensen zich bij willen aansluiten. Onze ervaring is dat veel organisaties naar de ene of de andere pool neigen – ofwel door eerlijke maar harde debatten te voeren die tot verdeeldheid leiden en mensen wegjagen, ofwel door een cultuur van ‘aardigheid’ te ontwikkelen die verhindert dat meningsverschillen worden aangegaan op een manier die nodig is voor een doorbraakstrategie. Het terugdringen van schadelijke en onnodige conflicten kan de voorwaarden scheppen voor generatieve conflicten, die gezond kunnen zijn voor organisaties en bewegingen.” P. 263
Deepak Bhargava en Stephanie Luce hebben een belangrijk en actueel boek geschreven, Practical Radicals: Seven Strategies to Change the World. Voor degenen onder ons die zich dag in dag uit op een zo effectief mogelijke manier willen inzetten om fundamentele, transformerende, sociale en economische veranderingen teweeg te brengen, is er veel stof tot nadenken in dit inhoudelijke boek.
Wat zijn de zeven strategieën die zij als essentieel beschouwen?
-Base Building: “Om iets te winnen, moet je mensen organiseren, vaak één voor één, deur voor deur, collega voor collega, en sterke banden en leiderschapscapaciteiten ontwikkelen.”
-Disruptive Movement: “Disruptie is het vermogen om de machthebbers ervan te weerhouden te doen wat ze willen doen en om de status quo te doorbreken.”
-Narrative Shift: “Een groot verhaal, geworteld in gedeelde waarden en gemeenschappelijke thema’s, dat van invloed is op de manier waarop het publiek informatie verwerkt en beslissingen neemt.”
-Electorale verandering: “Organisaties steunen kandidaten of runnen hun eigen kandidaten, ontwikkelen platforms, streven naar stemmen en proberen de macht te verwerven om te regeren.”
-Inside-Outside: “Behaal grote beleidshervormingen door ‘binnen’ te werken in alliantie met sympathieke wetgevers, maar ook door ‘buiten’ druk op te bouwen door middel van grassroots-organisatie.”
-Momentummodel: “Momentumgedreven campagnes proberen het politieke weer te veranderen – om uit te breiden wat mogelijk is om te winnen door het ‘gezond verstand’ over een bepaalde kwestie te veranderen.”
-Collectieve zorg: “Hoewel zorg – het voorzien in de basisbehoeften van mensen op het gebied van voedsel, gezondheid, emotionele steun of gemeenschap – deel uitmaakt van ieders dagelijks leven, kan de zorg voor elkaar meer inhouden dan overleven; het kan strategisch zijn.”
Om mensen te helpen deze zeven benaderingen van wereldverandering beter te begrijpen, schrijven de auteurs over het werk van negen organisaties of bewegingen: Make the Road New York, St. Paul Federation of Educators, de welzijnsrechtenbeweging, Occupy Wall Street, New Georgia Project, Fight for Fifteen, 350.org en Gay Men's Health Crisis.
Een van de belangrijkste punten die de auteurs op basis van hun onderzoek en denkwijze naar voren brengen, is deze: “Transformationele verandering zal waarschijnlijk meerdere vormen van macht en alle zeven strategiemodellen vereisen. Het opbouwen van een basis is van fundamenteel belang, maar de andere modellen werken het beste onder bepaalde omstandigheden. Met het oog hierop moeten de organisatoren nadenken over de manieren waarop verschillende strategiemodellen samen kunnen passen in een grotere strijd op lange termijn.” P. 241
Eén aspect van het boek dat ik op prijs stelde, was de integratie van actie op het gebied van de klimaatcrisis. Eén van de hoofdstukken was exclusief gewijd aan het werk van de internationale klimaatgroep 350.org, maar op verschillende andere punten maken de auteurs duidelijk dat zij geloven dat dit een belangrijk aandachtspunt moet zijn van de algemene volksbeweging voor positieve, systemische verandering.
Eén zwakte was echter het ontbreken van een consistente identificatie van wie we moeten overwinnen als we echt toenemende aanvallen op de rechten en het levensonderhoud van mensen van kleur, mensen met een laag inkomen en lage welvaart en werknemers willen voorkomen; 21st eeuws fascisme; en de wereldwijde ineenstorting van ecosystemen en de samenleving. Een van de weinige plaatsen waar ze dit doen is een verwijzing naar waar Bernie Sanders consequent en herhaaldelijk over sprak tijdens zijn presidentiële campagnes van 2016 en 2020. Dit is wat ze op een gegeven moment zeiden:
“Sommige delen van de progressieve beweging richten zich uitsluitend op afzonderlijke kwesties of beleidsmaatregelen, wat het een uitdaging maakt om steun voor transformationele verandering op te bouwen. Als ze ernaar streven een meerderheidscoalitie samen te stellen, moeten linkse politieke opstanden over verschillende kwesties heen werken en met verschillende kiesdistricten spreken. Een sprekend voorbeeld is de presidentiële campagne van Bernie Sanders, die in 2016 een onwaarschijnlijk momentum kreeg, deels vanwege de geweldige organisatie van de basis, maar ook omdat Sanders meer bood dan een waslijst aan beleidsmaatregelen. Hij leverde een kritiek waarin de schurken werden genoemd: bedrijven en de miljardairs en miljonairs die verantwoordelijk waren voor en profiteerden van de strijd van de werkende mensen, ‘de 1%’, zoals voor het eerst genoemd door Occupy Wall Street. P. 20
Dit is geen klein probleem. Als het ons niet duidelijk is dat dit de belangrijkste reden is waarom de mensheid en alle andere levensvormen momenteel in zo’n groot gevaar verkeren, zullen we nooit de politieke en sociale krachten, de tientallen miljoenen mensen, de multiraciale arbeidersklasse en bondgenoten bij elkaar kunnen brengen. , dat is absoluut strategisch noodzakelijk.
Er is nog een andere kwestie die van belang is. Tegen het einde van het boek, op pagina 300, doen de auteurs verslag van een ‘planningsoefening’ waar ze in 2022 aan deelnamen, waarbij het belang van een ‘langetermijnvisie’ werd benadrukt. “We keken naar een mogelijk scenario van een ineenstorting van het klimaat en een autoritaire machtsovername over tien jaar in de toekomst, en vervolgens naar een wereld met een multiraciale, feministische, mondiale sociale democratie over drie decennia.”
Ik ben voorstander van een langetermijnvisie. Een lange blik hebben, zowel achteruit als vooruit kijken, is een belangrijk onderdeel van persoonlijke en bewegingskracht. Maar de manier waarop over deze specifieke oefening werd gerapporteerd, vond ik opvallend.
Waarom zo’n verschil in tijdschema tussen deze twee mogelijke trajecten? Dachten mensen echt dat we dertig jaar nodig hadden om onze zaken op orde te krijgen? Beseften ze dat er klimaatomslagpunten zijn waarna het op zijn best extreem moeilijk zal zijn voor de wereld om te herstellen van deze eeuw: het uitdrogen van het Amazone-regenwoud, de smelting van de Noordpool en Antarctica, de uitstoot van enorme hoeveelheden methaan die momenteel opgesloten in ijs op de oceaanbodem terwijl de oceanen opwarmen, waardoor de vertraging van de Golfstroom mogelijk kan leiden tot weerinstabiliteit en mislukte oogsten over de hele wereld?
Terug naar de Bernie Sanders-campagne van 2016: de Bernie-beweging kreeg dat jaar ruim 13 miljoen stemmen, en uit opiniepeilingen bleek letterlijk maandenlang dat als Sanders de nominatie voor de Democratische Partij had gewonnen, hij zijn algemene verkiezingscampagne met ongeveer 10 procentpunten vóór Trump zou zijn begonnen. . Dit is één groot voorbeeld – er zijn anderen, zoals de meerderheid die nu steunt in tegenstelling tot de Amerikaanse steun aan Israëls genocidale oorlog tegen Gaza en de Palestijnen – dat er werkelijk tientallen miljoenen mensen zijn die een sterke progressieve agenda steunen. En dat kan pas over dertig jaar in winnende macht worden vertaald?
Het boek van Bhargava en Luce kan ons helpen ons te verenigen op een basis die blijvend is, en eerder vroeger dan later. Dat is wat we nodig hebben. Dat is inderdaad wat strategisch gezien absoluut nodig is.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren