Het is een veelbelovende tijd voor 500 jonge klimaatactivisten van over de hele wereld om in Istanbul samen te komen. Nog maar een paar weken geleden leidde een poging om het Taksimplein en het Gezipark (een van de laatste groene ruimten in het stadscentrum) van de stad te redden van ontwikkeling tot een volwaardige, door mensen aangedreven beweging door het hele land. Toen 350.org en onze bondgenoten zich twee jaar geleden voorstelden deze brede bewegingsconvergentie bijeen te roepen, hadden we nooit kunnen vermoeden dat we dit evenement te midden van een volksopstand zouden houden. Toch voelt het passend (hoewel een beetje surrealistisch). Dit tenslotte Wereldwijde machtsverschuiving convergentie is erop gericht een nieuwe fase te helpen katalyseren van een internationale klimaatbeweging die in staat zal zijn zo’n grootschalig en aanhoudend machtsvertoon te tonen dat het de status quo ontwricht en tot de publieke verbeelding spreekt. Net zoals de activisten op het Taksimplein hebben gedaan.
Nu onze strategiebijeenkomsten hier in Istanbul nog maar net zijn begonnen, ben ik diep geïnspireerd en vernederd door de mensen die ik ontmoet en hun inzet om de klimaatcrisis aan te pakken. Er zijn hier jonge klimaatactivisten uit de vlakten van Oost-Afrika, uit de verste uithoeken van het Canadese Noordpoolgebied, uit de altiplano uit Bolivia en uit Russisch Siberië. Ongeveer 70 procent van de deelnemers komt uit het Mondiale Zuiden. Landry Ninteretse uit Burundi maakte een busrit van 16 uur naar de Turkse ambassade in Oeganda om een toeristenvisum te krijgen voor Istanbul, en moest vervolgens wacht 8 dagen in Kampala om zijn papieren te ontvangen. Sao Sotheary uit Cambodja vocht maandenlang tegen de Turkse overheidsbureaucratie om toestemming te krijgen om naar Istanbul te komen. Ons team van Turkse coördinatoren heeft Global Power Shift georganiseerd te midden van traangas en waterkanonnen, te midden van wat de Turkse coördinator van 350.org, Mahir Ilgaz, “de politiek meest significante ontwikkeling in Turkije in een generatie” noemt.
Het is niet overdreven om te zeggen dat dit een historische bijeenkomst is: Global Power Shift markeert de eerste internationale bijeenkomst georganiseerd door jonge klimaatactivisten, voor jonge klimaatactivisten, die heeft plaatsgevonden buiten de klimaatonderhandelingen van de Verenigde Naties.
Afgelopen juni was ik in Rio de Janiero, vlak voor de twintigste verjaardag van de Earth Summit van de Verenigde Naties. Wij bij 20.org hebben de kans aangegrepen om onze Latijns-Amerikaanse activistische netwerken samen te brengen voor strategievorming en samenwerking. Eerlijk gezegd hadden we niet veel vooruitgang verwacht van de VN-conferentie zelf. We waren gewend geraakt aan de cyclus van lage verwachtingen en machteloosheid waar de klimaatbesprekingen van de VN in terecht zijn gekomen. Toch hebben de jaarlijkse VN-conferenties ons ook gesterkt door de gevoelens van inspiratie die we voelden toen we jonge mensen zagen samenkomen om een mondiale beweging op te bouwen, ongeacht wat er op de officiële agenda stond. We zijn het er allemaal over eens dat als de VN enige relevantie wil hebben in de aanpak van de klimaatverandering, progressieve sociale bewegingen aan de basis over de hele wereld sterker, beter georganiseerd, lokaal geworteld en succesvoller moeten zijn in het veranderen van het spel van wat regeringen als ‘politiek realistisch’ beschouwen. En in hun ‘belangen’.
Terwijl organisatoren van Bolivia tot Argentinië hun verhalen deelden in Rio, brainstormden we over een idee dat al een tijdje ronddwaalde binnen 350.org: het creëren van een werkelijk internationale jeugdconvergentie. buiten het VN-proces dat zou kunnen dienen als een ruimte voor het afstemmen van strategieën, het delen van ideeën en het opbouwen van concrete vaardigheden om campagnes te voeren en te winnen om de uitstoot van broeikasgassen een halt toe te roepen. Jongeren wachten niet tot regeringen hun achterstand inhalen; zij nemen het voortouw en organiseren hun eigen gemeenschappen. En nu zijn we hier, in Istanbul.
We trapten onze openingsavond af met culturele optredens van mensen over de hele wereld. Het was adembenemend om het donder van de jeugd door de plenaire zaal te voelen schudden. Mikaele Maiava vertelde een verhaal over zijn gemeenschap in Tokelau die vocht voor het behoud van traditionele manieren van leven, ondanks de stijgende zeespiegel die een bedreiging vormt voor volkeren op het land over de hele wereld. Het Global Power Shift Pacific-team bood ons een traditionele Haka-krijgersdans aan en verbonden verhalen van eilanden rond de Stille Oceaan (hier is een video waarin het team debuteerde bij de convergentie, die een deel van hun energie opvangt).
De 500 jonge activisten in Turkije deze week werken samen om een gemeenschappelijke uitdaging aan te gaan waar we allemaal mee te maken hebben in de loop van onze organisatie van klimaatrechtvaardigheid, waar we ook vandaan komen: Hoe we breedte en diepte in evenwicht kunnen brengen terwijl we in onze gemeenschappen werken. Dat wil zeggen, hoe organiseren we met de miljoenen mensen nodig om de omvang van de klimaatcrisis aan te pakken, en dat op een manier die geworteld is, transformationeel is en ons betrekt bij onze eigen hoop en menselijkheid? Hoe kunnen we omgaan met de psychologische last van deze generatie-uitdaging? En hoe kunnen we met succes het hoofd bieden aan een tegenstander die zo machtig is als de fossiele-brandstofindustrie?
Om deze vragen te helpen beantwoorden, hebben we een opmerkelijk internationaal facilitatieteam gerekruteerd dat een uniek curriculum heeft ontworpen dat tegemoetkomt aan de gevarieerde behoeften van jongeren uit meer dan 135 landen. We hebben een geografisch divers ‘Luisterteam’, met vaardigheden op het gebied van interculturele dialoog en bemiddeling om te kunnen reageren op de behoeften van de deelnemers. De workshops omvatten sessies van een week over ‘harde vaardigheden’, zoals campagne voeren aan de basis, beleidsbeïnvloeding, geweldloze directe actie en coördinatie van burgerlijke ongehoorzaamheid, creatieve kunsten, digitale innovatie en media-outreach. In de loop van de week hopen we het inzicht te vergroten dat bewegingen op verschillende plaatsen verschillende behoeften en omstandigheden hebben, maar ook kunnen samenwerken in gedeelde kaders om een beweging op te bouwen die groter is dan de som der delen. Samen kunnen we synergie opbouwen om een gemeenschappelijke vijand het hoofd te bieden – de fossiele-brandstofindustrie – en een gedeelde visie creëren op lokale oplossingen voor schone energie die de macht wegneemt van bedrijven en deze in de handen van mensen legt.
Het is niet gemakkelijk. We erven allerlei oude machtsverdelingen die door de generaties vóór ons zijn opgebouwd: economie, ras, koloniale erfenissen, geslacht en nog veel meer. Eén manifestatie hiervan is taal: Engels is de ‘taal van het imperium’ waarin dit soort internationale bijeenkomsten worden gehouden. Zonder de middelen om tegelijkertijd naar tientallen talen te vertalen, worstelt onze hele convergentie proactief met creatieve facilitatietechnieken om het gesprek op gang te brengen. toegankelijk voor degenen die Engels als geleerde taal spreken. Elke dag organiseren de deelnemers zichzelf en maken ze plannen in regionale groepen, waarvan sommige in verschillende talen worden gefaciliteerd. De poging om de communicatie te democratiseren is zelf een spiegel van ons werk hier – het is rommelig en onvolmaakt, maar het is een eerlijke poging om de barrières te overwinnen die ons scheiden en ons de vaardigheden geeft die we nodig hebben om echt samen te werken en ons in elkaar te leven. trainingen Dit soort dingen leren ons niet alleen hoe we vaardig moeten zijn in activisme – ze leren ons ook betere mensen te zijn. Ik werd getroffen door een opmerking van een deelnemer na onze openingsavond: “we horen hier allemaal omdat we allemaal verschillend zijn. Ja, we horen hier allemaal.” Dit is een nieuwe fase in de groei van onze bewegingen.
De bijeenkomst in Istanbul is slechts fase één van een meerjarenplan om de macht van de fossiele brandstoffenindustrie uit te dagen en een gezond klimaat te eisen. Terwijl er hier in Turkije 500 jongeren zijn, hebben meer dan 5,000 anderen zich ertoe verbonden hieraan deel te nemen Fase Twee. De tweede fase heeft drie centrale doelstellingen: het rechtstreeks richten op de fossielebrandstofindustrie en haar gevaarlijke bedrijfsmodel; het verbinden van de punten tussen extreme weersomstandigheden en de mondiale klimaatverandering en tegelijkertijd het creëren van veerkracht van de gemeenschap bij weerrampen; en het bouwen van lokale, door de gemeenschap gecontroleerde hernieuwbare energiesystemen.
We zullen deze tweede fase aftrappen met ten minste zeventig nationale en regionale convergenties en topconferenties die de komende achttien maanden zullen plaatsvinden. De wereld zal getuige zijn van een nieuwe golf van gebeurtenissen en mobilisaties die de vernieuwde geest van onze evoluerende bewegingen belichamen. De mobilisaties zullen er op verschillende plaatsen anders uitzien en de lokale behoeften en leiderschap weerspiegelen, maar zullen de cultuur delen die hier bij Global Power Shift collectief is opgebouwd.
Een gemeenschap van ruim 45 mensen organisatorische partners zal de komende mobilisaties leiden. Partners zijn onder meer De mondiale campagne om klimaatrechtvaardigheid te eisen (een netwerk van meer dan 250 frontlijngemeenschapsgroepen, voornamelijk uit het Mondiale Zuiden), Jubilee South, Greenpeace en Friends of the Earth International. Deze en anderen groepen bieden ondersteuning en coaching aan jongeren in hun thuisland. Daarnaast gaan we samenwerken met Wereldwijde Greengrants het beheren van kleine subsidies voor elke top, met de nadruk op het ondersteunen van jongeren om hun eigen fondsenwerving te doen om hen te helpen autonome financiële capaciteit te ontwikkelen, zodat onze bewegingen zichzelf kunnen voorzien van middelen en het landschap van non-profit financieringsmodellen opnieuw vorm kunnen geven.
Wij zien Global Power Shift en de follow-up ervan als een proactief antwoord op de situatie waarin de mondiale klimaatbeweging zich na 2009 bevond. Vier jaar geleden was er enorme aandacht voor het aannemen van alomvattende klimaatwetgeving in de Verenigde Staten en ook voor het creëren van een nieuwe klimaatwetgeving. bindend mondiaal verdrag om de uitstoot van broeikasgassen terug te dringen. Zoals we allemaal weten, eindigden deze inspanningen in een teleurstelling. Deze doelstellingen waren belangrijk – en zijn dat nog steeds – maar een belangrijke les voor de beweging was dat zij niet over de nationale politieke macht beschikte om politici ter verantwoording te roepen. De beweging heeft geleerd van groepen die zich in direct getroffen gebieden organiseren do macht hebben – de macht van onze eigen gemeenschappen. De afgelopen jaren is de lokale, gemeenschapsgerichte organisatie blijven bestaan meer koolstof in de grond dan welke andere poging dan ook. Met Global Power Shift maakt de huidige generatie activisten een sprong naar een plek van duurzamer en vaardiger leiderschap. Misschien – heel misschien – zullen deze en andere inspanningen ook een nieuw politiek paradigma vormen voor de volgende golf van internationale klimaatonderhandelingen in Parijs in 2015.
Ondertussen biedt de situatie hier in Istanbul een hoopvol voorbeeld van hoe burgerprotesten de status quo in slechts korte tijd kunnen ontwrichten. Veel Turkse organisatoren van Global Power Shift zijn nauw betrokken bij de protesten hier, en zij zeggen dat de straatmobilisaties de geest van de Turkse burgermaatschappij hebben vernieuwd.
Vorige week riep de gouverneur van Istanbul bijvoorbeeld de ouders van jongeren die het Gezi Park bezetten op om hun kinderen op te halen en naar huis te brengen. In plaats daarvan kwamen moeders massaal naar buiten en omsingelden het park om hun kinderen tegen de politie te beschermen. Moeders brachten mengsels mee om door traangas verbrande ogen en andere benodigdheden te genezen.
Het is een prachtige real-time les in volksmobilisatie, en het is precies wat we nodig hebben in de mondiale beweging voor klimaatrechtvaardigheid: wijdverbreide, generatieoverschrijdende solidariteit die bestand is tegen de machtsstructuren en de nieuwe systemen kan opzetten die we nodig hebben om te overleven en gedijen op deze planeet. Een van onze panels van vandaag had de titel ‘een beweging van bewegingen’: met verhalen over het inheemse verzet van Idle No More in Canada, de Indignados in Spanje, de Arabische Lente in Egypte, de opstanden in Brazilië, Occupy Wall Street en natuurlijk de Turkse opstanden. We leggen verbindingen.
De problemen die de klimaatverandering veroorzaakten, scheidden ons. Wij geloven dat samenkomen om een mondiaal probleem op te lossen de wereld op het juiste spoor kan zetten. Klimaatverandering is niet alleen het grootste probleem waar de mensheid ooit mee te maken heeft gehad, het is ook onze grootste kans om de manier waarop we leven te heroverwegen, ons economisch systeem te heroverwegen en de manier waarop we met elkaar en de planeet omgaan te heroverwegen. In feite zullen we deze nieuwe systemen nodig hebben om op deze planeet te kunnen overleven.
Dit artikel verschijnt in samenwerking met Earth Island Journal en was daar gezamenlijk gepubliceerd.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren