Bron: Jacobijn
Maar vandaag juichen rechtsen na de Ik, Daniel Blake directeur was verdreven van de partij vorige week. Loach, wiens films worden beschouwd als bakens van het sociaal realisme, zei dat hij eruit werd gezet nadat hij een bevel weigerde om afstand te doen van linkse vrienden en kameraden die waren weggestuurd, samen met de nu verboden groeperingen waarvan zij lid waren.
Hij kondigde zijn verwijdering aan via TwitterLoach was uitdagend – hij verklaarde dat “Starmer en zijn kliek nooit een partij van het volk zullen leiden” en benadrukte “Wij zijn met velen, zij zijn met weinigen.” Spreken met kapduif in zijn eerste interview sinds zijn uitzetting schetst de filmmaker een somber beeld van het leven binnen de partij voor Links. Hij vertelde Mattha Busby dat recente gebeurtenissen suggereren dat Labour niet langer geïnteresseerd is in het luisteren naar zijn leden – en dat het zich terugtrekt in de bezadigde, rechtse politiek van Blairs tijd, in de hoop de Tory-pers te vertroetelen.
Dit interview is enigszins aangepast voor de duidelijkheid en beknoptheid, en er is contact opgenomen met de Labour Party voor commentaar.
Wat gebeurde er precies toen je uit het feest werd gezet?
In de brief die ik kreeg werd mij beschuldigd van het steunen van een verboden organisatie; Nou, volgens de wet, zoals ik het begrijp, kun je, als je een wet aanneemt om een daad strafbaar te stellen, niet iemand vervolgen omdat hij dat heeft gedaan voordat de wet werd aangenomen. Je kunt mensen niet met terugwerkende kracht straffen voor dingen die geen misdaden waren toen ze ze deden.
Al het belachelijke bewijsmateriaal dat ze tegen mij naar voren brachten, citeerde dingen die lang vóór deze verbodsbepalingen gebeurden. Dus hoe stapelt zich dat op? Ik heb niet de energie of de wil om betrokken te zijn bij een langdurig geschil, omdat het zo tijdverspilling is. Ik werk liever en maak een film, dan met kwaadwillende mensen te praten. Het is eigenlijk net zoiets als het beëindigen van een gewelddadige relatie: er valt een last van je schouders.
Hoe groot was uw betrokkenheid bij deze inmiddels verboden organisaties?
Ik ben geen lid van een van de verboden organisaties. Maar ik steun veel van de mensen die zijn verdreven, omdat ze goede vrienden en kameraden zijn. Er is een heksenjacht gaande binnen de partij, en ik zal daar niet van afzien. Partij-apparatchiks oefenen een willekeurig en volkomen ondemocratisch bestuur uit; gaandeweg de regels verzinnen. Dat iemand als Keir Starmer, die bedoeld is als senior advocaat en voormalig hoofd van de Crown Prosecution Service, dit allemaal zijn goedkeuring geeft, laat zien wat voor een slordige man hij is.
Het lijkt erop dat er geen liefde verloren is tussen jou en de leider. Wat is uw mening over zijn leiderschap over de partij in het algemeen?
Wat Starmer probeert te doen is heel duidelijk. Als leider is hij volkomen onbetrouwbaar en een regelrechte leugenaar. Hij zei dat hij de partij zou verenigen, maar hij heeft meer dan 120,000 leden verdreven. Uit zijn daden blijkt dat dit vanaf de eerste dag zijn bedoeling was, dus het was geenszins zijn bedoeling om de partij te verenigen. Hij heeft de leden bewust misleid. Hij ontpopte zich als onbetrouwbaar en werkelijk gewetenloos. En voor zover ik kan zien is het zijn bedoeling om een kleine partij te hebben zonder lastige activisten, zonder transformatief programma. Het is een terugtrekking uit het linkse binnenlandse beleid op het gebied van staatseigendom, huisvesting, de verzorgingsstaat en het milieu. Het is een terugtrekking uit een buitenlands beleid dat gebaseerd is op internationaal recht en mensenrechten.
Wat hij doet door middel van uitzettingen en het verdrijven van mensen is het reproduceren van de partij van Blair – een kleine partij waar hij via de media met het electoraat spreekt en de rechtse pers ervan probeert te overtuigen dat Labour geen bedreiging vormt voor hun macht.
U behoorde tot degenen die de kwestie van antisemitisme binnen de partij bagatelliseerden, en u werd beschuldigd van ontkenning van de Holocaust. Denkt u dat dit een rol heeft gespeeld bij uw verwijdering?
Mijn standpunt over de ontkenning van de Holocaust is heel duidelijk. Ik ben er absoluut tegen. Het staat daar op de plaat. “In een BBC-interview, waar de toespraken elkaar overlapten, zijn mijn woorden verdraaid om te suggereren dat ik denk dat het acceptabel is om de realiteit van de Holocaust in twijfel te trekken. Ik doe niet. De Holocaust is een even reële historische gebeurtenis als de Tweede Wereldoorlog zelf en die mag niet ter discussie worden gesteld”, aldus het rapport. Ik heb hierover bedreigingen tegen mijn familie gehad, mensen die op straat naar me toe kwamen en je tegen de muur duwden, gewoon de ergste mishandeling.
Ik merk dat u gefrustreerd bent over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Koestert u enige bitterheid over uw uitzetting?
Voor mij is het een ereteken – ik heb er geen probleem mee om ruzie te maken met de kliek van Starmer. De democratie in de Labour-partij is dood: kiesdistrictpartijen zijn zonder reden gesloten; resoluties zijn buiten gebruik gesteld als ze Starmer hebben bekritiseerd of de Palestijnen hebben gesteund. Er is hen verteld dat ze geen resoluties mogen aannemen, waarin commentaar wordt gegeven op het feit dat ze bepaalde resoluties niet kunnen aannemen. Het is een totale ontkenning van de interne democratie.
Klinkt behoorlijk Orwelliaans. Lijkt het überhaupt chaotisch?
In het hele disciplinaire proces is er helemaal geen eerlijk proces. Mensen krijgen te horen dat ze geschorst zijn, ze schrijven terug en krijgen geen antwoord; het gaat maanden en maanden door. Voor Starmer, die naam heeft gemaakt als advocaat, ziet hij er belachelijk uit. Hij is een figuur van plezier. Ze zeiden dat het met Gordon Brown als leider was alsof Stalin Mr Bean werd; voor Starmer is het andersom, hij is Mr Bean die probeert zich als Stalin te gedragen, en hij doet het heel onhandig.
Ik heb nu het beeld van Stalin die Peter Mandelson opdracht geeft de Mona Lisa schoon te schrobben en hem te straffen omdat hij zijn werk niet goed heeft gedaan. Maar even serieus: wat vindt u van dit moment in de Britse politiek?
Er is een grote vraag voor de democratie. Onder Jeremy Corbyn was Labour de grootste politieke partij van Europa: bijna zeshonderdduizend leden. De leden waren zeer sterk eensgezind over het partijprogramma, wat voor transformatie zou hebben gezorgd. Maar een kliek binnen de parlementaire partij, waarvan de meesten Blairieten waren, leidde met succes pogingen om deze te ondermijnen. Je kent het verhaal van de gelekte e-mails van het Labour-hoofdkwartier – een aantal functionarissen was dat wel actief strijden tegen een overwinning van Labour in 2017 en waren blij toen ze verloren, te midden van de meest grofgebekte beledigingen aan het adres van mensen als Diane Abbott en de weinige parlementsleden die loyaal waren aan Corbyn, en nu worden ze beloond onder Starmer. Dit alles doet mij afvragen of het mogelijk is een partij te kiezen die zich inzet voor transformatieve verandering; Is het Britse establishment zo almachtig dat het dit kan voorkomen?
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren