“Er verandert niets op nieuwjaarsdag...” (U2)
In het equivalent van een primeur in de bedrijfsmedia ‘braken’ Dana Priest en Barton Gellman van de Washington Post het verhaal van de Amerikaanse marteling van Arabische en Afghaanse ‘gedetineerden’. Het artikel van 26 december, perfect getimed om te verdwalen in de vakantieshuffle, begint als een slechte spionageroman: “Diep in de verboden zone van de door de VS bezette Bagram-luchtmachtbasis in Afghanistan, om de hoek van het detentiecentrum en buiten de gesegregeerde clandestiene militaire eenheden bevinden zich een cluster van metalen zeecontainers, beschermd door een drievoudige laag concertinadraad. De containers bevatten de meest waardevolle prijzen in de oorlog tegen door terrorisme gevangengenomen Al Qaeda-agenten en Taliban-commandanten.”
Priest en Gellman melden dat degenen die weigeren mee te werken “soms urenlang moeten staan of knielen, met zwarte kappen of met een spuitverf opgespoten bril” of “in lastige, pijnlijke houdingen worden vastgehouden en van hun slaap worden beroofd met een 24 uur durend bombardement van lichten” ( eufemistisch ‘stress- en dwangtechnieken’ genoemd). En dit zijn de gelukkigen.
Andere gevangenen (de status van krijgsgevangene wordt gemakshalve ontkend) worden overgedragen aan “bondgenoten met een twijfelachtige reputatie op het gebied van de mensenrechten, waarin de traditionele grenzen tussen goed en kwaad, legaal en inhumaan evolueren en vervagen”, schrijven Priest en Gellman, die een niet nader genoemde officiële bron citeren. zoals uitgelegd: “We schoppen ze niet weg. We sturen ze naar andere landen, zodat ze de [krachtterm] eruit kunnen schoppen.”
Voormalig CIA-inspecteur-generaal Fred Hitz beweert dat de CIA niet “aan marteling doet”, maar als een land informatie aanbiedt die uit ondervragingen is verkregen, “kunnen we de vruchten ervan gebruiken.”
Deze benadering, die ‘operationele flexibiliteit’ wordt genoemd, is naar verluidt iets nieuws. Tijdens een gezamenlijke hoorzitting van de inlichtingencommissies van het Huis en de Senaat op 26 september verklaarde Cofer Black, toenmalig hoofd van het CIA Counterterrorist Center: “Na 9 september gaan de handschoenen uit.”
Dit is zeker nieuws voor de rest van de wereld, waar door de VS gesponsorde martelingen nauwelijks een openbaring zijn.
Er zijn veel voorbeelden van directe Amerikaanse marteling, bijvoorbeeld een onderzoekscommissie van de Senaat uit 1975 onthulde Amerikaanse methoden voor het ondervragen van paren Vietcong-gevangenen. In één geval werd de eerste gevangene, toen hij weigerde te spreken, op 3000 meter hoogte uit een vliegtuig gegooid. De tweede gevangene beantwoordde alle vragen, maar werd toch uit het vliegtuig gegooid. Andere technieken waren het afsnijden van vingers, vingernagels, oren of geslachtsorganen van de ene gevangene terwijl de andere toekeek.
Dankzij training van de CIA en de VS ligt de echte Amerikaanse erfenis van martelingen echter in de bloedige vingerafdrukken die over de hele wereld worden aangetroffen. Neem SAVAK, de beruchte Iraanse geheime politie uit het Sjah-tijdperk, die gezamenlijk door de CIA en Israël is opgericht. Amnesty International beschouwde de geschiedenis van marteling van SAVAK als “ongelooflijk.”
In de jaren zestig gebruikte de door de VS uitgeruste politie in Griekenland, onder het bewind van de betaalde CIA-agent George Papadopoulos, methoden zoals het door de strot duwen van vermoedelijke communisten van ‘een smerige lap, vaak gedrenkt in urine en soms uitwerpselen’.
Tijdens de heilige oorlog van de CIA tegen de USSR in Afghanistan drogeerden de door de VS opgeleide en gefinancierde Moujahedeen gevangengenomen Sovjetsoldaten en hielden ze in kooien op. Een verslaggever van de Far Eastern Economic Review vertelde over Sovjet-soldaten die in een slagerij werden gedood, gevild en opgehangen. ‘Eén gevangene’, zo meldde hij, ‘vond zichzelf het middelpunt van de aantrekkingskracht tijdens een spelletje buzkashi’, een Afghaanse vorm van polo waarbij een geit zonder kop als bal werd gebruikt. In dit geval werd de Sovjetgevangene levend gebruikt. “Hij werd letterlijk in stukken gescheurd”, aldus de verslaggever.
Ronald Reagan noemde de Nicaraguaanse contra’s ‘het morele equivalent van de Founding Fathers’. Deze nobele groep 'vrijheidsstrijders' viel regelmatig burgers aan, waarbij ze de borsten van vrouwen en de testikels van mannen afsneed, de ogen uitstak, baby's onthoofde, kinderen gebruikte voor schietoefeningen, de keel doorsneed en de tong van het slachtoffer door de spleet naar buiten trok. Een 14-jarig meisje werd verkracht en onthoofd. Haar hoofd werd op een paal geplaatst als waarschuwing voor regeringsaanhangers in haar dorp. De voorzitter van Americas Watch en Helsinki Watch concludeerde dat “de VS de verantwoordelijkheid voor deze wreedheden niet kan vermijden.”
Elders in Latijns-Amerika trainde Dan Mitrione, hoofd van het Orwelliaanse Amerikaanse Office of Public Safety, de Braziliaanse politie in de jaren zestig. Eén van de technieken die Mitrione leerde, was het plaatsen van het uiteinde van een rietje in de anus van een naakte man die opgehangen hing. Het andere uiteinde van het riet wordt in olie gedrenkt en aangestoken. In Uruguay werd Mitrione ingeschakeld om te helpen omgaan met de Tupamaros, een groep die William Blum ‘misschien wel de slimste, vindingrijkste en meest geavanceerde stadsguerrilla’s noemt die de wereld ooit heeft gezien’. Onder leiding van Mitrione constateerde de Uruguayaanse Senaat dat marteling een ‘normale, frequente en gebruikelijke gebeurtenis’ was geworden. Technieken omvatten onder meer elektrische schokken op de geslachtsorganen, elektrische naalden onder de vingernagels en het gebruik van ‘een draad die zo dun is dat deze tussen de tanden in de mond kan worden gestoken en door tegen het tandvlees te drukken de elektrische lading vergroot’.
Dergelijke tactieken werden aangescherpt in Mitrione's eigen geluiddichte kelderkamer. Blum schrijft over Mitrione's gebruik van vier straatbedelaars om de effecten van verschillende spanningen op verschillende delen van het lichaam aan te tonen. Alle vier de mannen stierven.
Mitrione werd uiteindelijk ontvoerd en vermoord door de Tupamaros. Op zijn begrafenis verklaarde Witte Huis-woordvoerder Ron Ziegler: “Mr. Mitrione’s toegewijde dienst aan de zaak van vrede in een ordelijke wereld zal een voorbeeld blijven voor vrije mensen overal ter wereld.”
Stel je voor dat hij de handschoenen uit mocht doen.
Zoals een ambtenaar die toezicht heeft gehouden op de recente arrestatie en overbrenging van beschuldigde terroristen tegen Priest en Gellman zei: “Als je af en toe iemands mensenrechten niet schendt, doe je waarschijnlijk je werk niet.”
“Alles kan veranderen op een nieuwjaarsdag...” (Rage Against the Machine)
Mickey Z. is de auteur van Saving Private Power: The Hidden History of “The Good War” (www.softskull.com ) en het komende boek, The Murdering of My Years: Artists & Activists Making Ends Meet (http://www.powells.com/cgi-bin/biblio?inkey=62-1887128786-0 ). Hij is te bereiken op: [e-mail beveiligd] .
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren