Bron: Truthout
De Russische invasie van Oekraïne verraste een groot deel van de wereld. Het is een niet-uitgelokte en ongerechtvaardigde aanval die de geschiedenis zal ingaan als een van de grootste oorlogsmisdaden van de 21e eeuw, betoogt Noam Chomsky in het exclusieve interview voor Truthout dat volgt. Politieke overwegingen, zoals die aangehaald door de Russische president Vladimir Poetin, kunnen niet worden gebruikt als argumenten om het lanceren van een invasie tegen een soevereine natie te rechtvaardigen. Maar in het licht van deze gruwelijke invasie moeten de VS dringende diplomatie verkiezen boven militaire escalatie, omdat deze laatste een ‘doodvonnis voor de soort zou kunnen betekenen, zonder overwinnaars’, zegt Chomsky.
Noam Chomsky wordt internationaal erkend als een van de belangrijkste intellectuelen ter wereld. Zijn intellectuele status wordt vergeleken met die van Galileo, Newton en Descartes, aangezien zijn werk een enorme invloed heeft gehad op een verscheidenheid aan gebieden van wetenschappelijk en wetenschappelijk onderzoek, waaronder taalkunde, logica en wiskunde, informatica, psychologie, mediastudies, filosofie, politiek en internationale zaken. Hij is de auteur van zo'n 150 boeken en de ontvanger van tientallen zeer prestigieuze prijzen, waaronder de Sydney Peace Prize en de Kyoto Prize (het Japanse equivalent van de Nobelprijs), en van tientallen eredoctoraten van de meest gerenommeerde universiteiten ter wereld. Chomsky is emeritus hoogleraar aan het MIT en momenteel laureaat hoogleraar aan de Universiteit van Arizona.
CJ Polychroniou: Noam, de Russische invasie van Oekraïne heeft de meeste mensen verrast en schokgolven over de hele wereld veroorzaakt, hoewel er voldoende aanwijzingen waren dat Poetin behoorlijk geagiteerd was geraakt door de uitbreiding van de NAVO naar het oosten en de weigering van Washington om zijn “rode lijn”-veiligheid serieus te nemen eisen met betrekking tot Oekraïne. Waarom denk je dat hij op dit moment besloot een invasie te lanceren?
Noam Chomski: Voordat we ons tot deze vraag wenden, moeten we eerst een paar feiten ophelderen die onbetwistbaar zijn. De meest cruciale is dat de Russische invasie van Oekraïne een grote oorlogsmisdaad is, naast de Amerikaanse invasie van Irak en de Hitler-Stalin-invasie van Polen in september 1939, om maar twee treffende voorbeelden te noemen. Het is altijd zinvol om naar verklaringen te zoeken, maar er is geen rechtvaardiging, geen verzachting.
Wat betreft de vraag: er zijn tal van uiterst zelfverzekerde ontboezemingen over de geest van Poetin. Het gebruikelijke verhaal is dat hij verwikkeld is in paranoïde fantasieën, alleen handelt, omringd door kruiperige hovelingen van het soort dat bekend is hier in wat er nog over is van de Republikeinse Partij, op weg naar Mar-a-Lago voor de zegen van de Leider.
De vloed aan scheldwoorden kan accuraat zijn, maar misschien kunnen andere mogelijkheden worden overwogen. Misschien meende Poetin wat hij en zijn medewerkers al jaren luid en duidelijk zeggen. Het kan zijnBijvoorbeeld: “Aangezien de belangrijkste eis van Poetin de verzekering is dat de NAVO geen nieuwe leden zal aannemen, en in het bijzonder niet Oekraïne of Georgië, zou er uiteraard geen basis voor de huidige crisis zijn geweest als er geen uitbreiding van het bondgenootschap had plaatsgevonden na het einde van de Koude Oorlog, of als de expansie in harmonie had plaatsgevonden met het opbouwen van een veiligheidsstructuur in Europa waar ook Rusland deel van uitmaakte.” De auteur van deze woorden is de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland, Jack Matlock, een van de weinige serieuze Rusland-specialisten in het Amerikaanse diplomatieke korps, die kort voor de invasie schreef. Hij concludeert verder dat de crisis “gemakkelijk kan worden opgelost door de toepassing van gezond verstand…. Volgens elke maatstaf van gezond verstand is het in het belang van de Verenigde Staten om vrede te bevorderen, en niet conflict. Proberen Oekraïne los te maken van de Russische invloed – het uitgesproken doel van degenen die actie voerden voor de ‘kleurenrevoluties’ – was een dwaze en gevaarlijke onderneming. Zijn we de les van de Cubaanse rakettencrisis zo snel vergeten?”
De opties die na de invasie overblijven zijn somber. Het minst slechte is de steun voor de diplomatieke opties die nog steeds bestaan.
Matlock is bepaald niet de enige. Veel de dezelfde conclusies over de onderliggende kwesties wordt bereikt in de memoires van CIA-hoofd William Burns, een andere van de weinige authentieke Rusland-specialisten. [Diplomaat] Het nog sterkere standpunt van George Kennan is te laat breed geciteerd, ook gesteund door voormalig minister van Defensie William Perry, en buiten de diplomatieke gelederen door de bekende geleerde op het gebied van internationale betrekkingen John Meersheimer en talloze andere figuren die nauwelijks meer mainstream kunnen zijn.
Niets hiervan is onduidelijk. Amerikaanse interne documenten, uitgebracht door Wikileaks, onthullen dat het roekeloze aanbod van Bush II aan Oekraïne om lid te worden van de NAVO meteen scherpe waarschuwingen van Rusland uitlokte dat de zich uitbreidende militaire dreiging niet kon worden getolereerd. Begrijpelijk.
We zouden terloops kennis kunnen nemen van het vreemde concept van “links” dat regelmatig opduikt ter verheerlijking van “links” wegens onvoldoende scepsis over de “lijn van het Kremlin”.
Feit is, om eerlijk te zijn, dat we niet weten waarom dit besluit is genomen, zelfs niet of het door Poetin alleen is genomen of door de Russische Veiligheidsraad, waarin hij de leidende rol speelt. Er zijn echter enkele dingen die we met redelijk vertrouwen weten, waaronder de gegevens die in enig detail zijn beoordeeld door degenen die zojuist zijn aangehaald, die op hoge plaatsen binnen het planningssysteem hebben gestaan. Kortom, de crisis broeit al 25 jaar, terwijl de VS minachtend de Russische veiligheidsproblemen verwierp, in het bijzonder hun duidelijke rode lijnen: Georgië en vooral Oekraïne.
Er zijn goede redenen om aan te nemen dat deze tragedie tot het laatste moment voorkomen had kunnen worden. We hebben het al vaker besproken. Over de reden waarom Poetin nu de criminele agressie lanceerde, kunnen we speculeren zoveel we willen. Maar de directe achtergrond is niet onduidelijk – ontweken maar niet betwist.
Het is gemakkelijk te begrijpen waarom degenen die onder het misdrijf lijden het als een onaanvaardbare toegeeflijkheid beschouwen om te onderzoeken waarom het is gebeurd en of het vermeden had kunnen worden. Begrijpelijk, maar verkeerd. Als we op de tragedie willen reageren op een manier die de slachtoffers helpt, en nog ergere catastrofes willen voorkomen die in het verschiet liggen, is het verstandig en noodzakelijk om zoveel mogelijk te leren over wat er mis is gegaan en hoe de koers had kunnen zijn. gecorrigeerd. Heroïsche gebaren kunnen bevredigend zijn. Ze zijn niet behulpzaam.
Zoals zo vaak word ik herinnerd aan een les die ik lang geleden heb geleerd. Eind jaren zestig nam ik deel aan een bijeenkomst in Europa met een paar vertegenwoordigers van het Nationale Bevrijdingsfront van Zuid-Vietnam (‘Vietcong’, in Amerikaans taalgebruik). Het was tijdens de korte periode van intens verzet tegen de verschrikkelijke Amerikaanse misdaden in Indochina. Sommige jonge mensen waren zo woedend dat ze vonden dat alleen een gewelddadige reactie een passend antwoord zou zijn op de zich ontvouwende wangedrochten: het breken van ramen in Main Street, het bombarderen van een ROTC-centrum. Alles minder kwam neer op medeplichtigheid aan verschrikkelijke misdaden. De Vietnamezen zagen de zaken heel anders. Zij waren fel gekant tegen al dergelijke maatregelen. Ze presenteerden hun model van een effectief protest: een paar vrouwen die in stil gebed stonden bij de graven van Amerikaanse soldaten die in Vietnam waren omgekomen. Ze waren niet geïnteresseerd in de redenen waarom Amerikaanse tegenstanders van de oorlog zich rechtvaardig en eervol voelden. Ze wilden overleven.
Het is een les die ik vaak in een of andere vorm heb gehoord van slachtoffers van afschuwelijk lijden in het Zuiden, het voornaamste doelwit van imperialistisch geweld. Eén die we ter harte moeten nemen, aangepast aan de omstandigheden. Tegenwoordig betekent dat een poging om te begrijpen waarom deze tragedie plaatsvond en wat gedaan had kunnen worden om deze te voorkomen, en om deze lessen toe te passen op wat er daarna komt.
De vraag snijdt diep. Er is geen tijd om deze uiterst belangrijke kwestie hier te bespreken, maar herhaaldelijk is de reactie op een echte of ingebeelde crisis het grijpen naar de zes wapens geweest in plaats van naar de olijftak. Het is bijna een reflex en de gevolgen zijn over het algemeen verschrikkelijk geweest – voor de traditionele slachtoffers. Het is altijd de moeite waard om te proberen de waarschijnlijke gevolgen van handelen of nalaten te begrijpen en een paar stappen vooruit te denken. Natuurlijk zijn dit waarheden, maar het is de moeite waard om ze te herhalen, omdat ze zo gemakkelijk terzijde worden geschoven in tijden van gerechtvaardigde hartstocht.
Natuurlijk is het waar dat de VS en hun bondgenoten het internationaal recht zonder een oogwenk schenden, maar dat biedt geen verzachting voor de misdaden van Poetin.
De opties die na de invasie overblijven zijn somber. Het minst slechte is steun voor de diplomatieke opties die nog steeds bestaan, in de hoop een uitkomst te bereiken die niet ver verwijderd is van wat een paar dagen geleden zeer waarschijnlijk haalbaar was: neutralisatie van Oekraïne naar Oostenrijkse stijl, met een of andere versie van het Minsk II-federalisme daarbinnen. Veel moeilijker te bereiken nu. En – noodzakelijkerwijs – met een ontsnappingsluik voor Poetin, anders zullen de resultaten nog erger zijn voor Oekraïne en alle anderen, misschien wel bijna onvoorstelbaar.
Zeer ver verwijderd van gerechtigheid. Maar wanneer heeft gerechtigheid gezegevierd in internationale aangelegenheden? Is het nodig om de verschrikkelijke staat van dienst opnieuw te bekijken?
Of je het nu leuk vindt of niet, de keuzes zijn nu teruggebracht tot een lelijke uitkomst die Poetin eerder beloont dan straft voor de daad van agressie – of de sterke mogelijkheid van een terminale oorlog. Het kan bevredigend zijn om de beer in een hoek te drijven waar hij in wanhoop uit zal halen – als hij maar kan. Nauwelijks verstandig.
Intussen moeten we alles doen wat we kunnen om betekenisvolle steun te bieden aan degenen die moedig hun vaderland verdedigen tegen wrede agressors, aan degenen die aan de verschrikkingen ontsnappen, en aan de duizenden moedige Russen die zich publiekelijk tegen de misdaad van hun staat verzetten, met groot persoonlijk risico. wij allemaal.
En we moeten ook proberen manieren te vinden om een veel bredere groep slachtoffers te helpen: al het leven op aarde. Deze catastrofe vond plaats op een moment waarop alle grote machten, ja wij allemaal, moeten samenwerken om de grote plaag van de vernietiging van het milieu onder controle te krijgen, die nu al een grimmige tol eist, en die binnenkort nog veel erger zal worden als er geen grote inspanningen worden geleverd. snel. Om het voor de hand liggende duidelijk te maken: het IPCC gewoon uitgebracht de nieuwste en verreweg meest onheilspellende van zijn reguliere beoordelingen van hoe we op weg zijn naar een catastrofe.
Ondertussen worden de noodzakelijke acties stopgezet en zelfs teruggedraaid, omdat de broodnodige hulpbronnen worden besteed aan vernietiging en de wereld nu op koers is om het gebruik van fossiele brandstoffen uit te breiden, inclusief de gevaarlijkste en gemakkelijkst overvloedige ervan, steenkool.
Een meer groteske conjunctuur kan nauwelijks door een kwaadaardige demon worden bedacht. Het kan niet worden genegeerd. Elk moment telt.
De Russische invasie is een duidelijke schending van artikel 2, lid 4, van het VN-Handvest, dat de dreiging met of het gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit van een andere staat verbiedt. Toch probeerde Poetin tijdens zijn toespraak op 24 februari juridische rechtvaardigingen te geven voor de invasie, en Rusland haalt Kosovo, Irak, Libië en Syrië aan als bewijs dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten herhaaldelijk het internationaal recht schenden. Kunt u commentaar geven op de juridische rechtvaardigingen van Poetin voor de invasie van Oekraïne en op de status van het internationaal recht in het tijdperk na de Koude Oorlog?
Er valt niets te zeggen over Poetins poging om zijn agressie juridisch te rechtvaardigen. De verdienste ervan is nul.
Natuurlijk is het waar dat de VS en hun bondgenoten het internationaal recht zonder een oogwenk schenden, maar dat biedt geen verzachting voor de misdaden van Poetin. Kosovo, Irak en Libië hadden echter directe gevolgen voor het conflict over Oekraïne.
De invasie in Irak was een schoolvoorbeeld van de misdaden waarvoor nazi's in Neurenberg werden opgehangen: pure, niet-uitgelokte agressie. En een klap in het gezicht van Rusland.
Betwisting is een doodvonnis voor de soort, zonder overwinnaars. We bevinden ons op een cruciaal punt in de menselijke geschiedenis.
In het geval van Kosovo werd beweerd dat de NAVO-agressie (dat wil zeggen Amerikaanse agressie) ‘illegaal maar gerechtvaardigd’ was (bijvoorbeeld door de Internationale Commissie voor Kosovo onder voorzitterschap van Richard Goldstone) op grond van het feit dat de bombardementen waren ondernomen om een einde te maken aan de aanhoudende wreedheden. Dat oordeel vereiste een omkering van de chronologie. Het bewijsmateriaal is overweldigend dat de vloed aan wreedheden het gevolg was van de invasie: voorspelbaar, voorspeld, verwacht. Verder, diplomatieke opties waren beschikbaar, [maar] zoals gewoonlijk genegeerd ten gunste van geweld.
Hoge Amerikaanse functionarissen bevestigen dat het vooral het bombarderen van de Russische bondgenoot Servië was – zonder hen zelfs maar van tevoren op de hoogte te stellen – die de Russische pogingen om op de een of andere manier samen te werken met de VS om een Europese veiligheidsorde na de Koude Oorlog op te bouwen, ongedaan maakte, een ommekeer die werd versneld door de invasie. van Irak en de bombardementen op Libië nadat Rusland ermee had ingestemd geen veto uit te spreken over een resolutie van de VN-Veiligheidsraad die de NAVO onmiddellijk had geschonden.
Gebeurtenissen hebben gevolgen; de feiten kunnen echter verborgen zijn binnen het leerstellige systeem.
De status van het internationaal recht veranderde in de periode na de Koude Oorlog niet, zelfs niet in woorden, laat staan in daden. President Clinton maakte duidelijk dat de VS niet van plan waren zich hieraan te houden. De Clinton-doctrine verklaarde dat de VS zich het recht voorbehoudt om ‘eenzijdig op te treden wanneer dat nodig is’, inclusief ‘eenzijdig gebruik van militaire macht’ om zulke vitale belangen te verdedigen als ‘het verzekeren van ongeremde toegang tot belangrijke markten, energievoorraden en strategische hulpbronnen’. Ook zijn opvolgers, en ieder ander die ongestraft de wet kan overtreden.
Dat wil niet zeggen dat het internationaal recht geen waarde heeft. Het heeft een scala aan toepasbaarheid en is in sommige opzichten een nuttige standaard.
Het doel van de Russische invasie lijkt te zijn om de Zelenski-regering neer te halen en in plaats daarvan een pro-Russische regering te installeren. Maar wat er ook gebeurt, Oekraïne gaat een lastige toekomst tegemoet vanwege zijn besluit om een pion te worden in de geostrategische spelletjes van Washington. Hoe waarschijnlijk is het in deze context dat de economische sancties ervoor zullen zorgen dat Rusland zijn standpunt ten opzichte van Oekraïne zal veranderen – of zijn de economische sancties op iets groters gericht, zoals het ondermijnen van de controle van Poetin in Rusland en het ondermijnen van de banden met landen als Cuba, Venezuela en mogelijk zelfs China zelf?
Oekraïne heeft misschien niet de meest verstandige keuzes gemaakt, maar het beschikte in niets over de opties waarover de imperiale staten beschikten. Ik vermoed dat de sancties Rusland tot een nog grotere afhankelijkheid van China zullen drijven. Behoudens een serieuze koerswijziging is Rusland een kleptocratische petrostaat die afhankelijk is van een hulpbron die scherp moet afnemen, anders is het allemaal afgelopen. Het is niet duidelijk of dat zo is Financieel systeem kan een scherpe aanval doorstaan, door middel van sancties of andere middelen. Reden te meer om een vluchtluik met een grimas aan te bieden.
Westerse regeringen, reguliere oppositiepartijen, waaronder de Labour Party in Groot-Brittannië, en de bedrijfsmedia zijn begonnen aan een chauvinistische anti-Russische campagne. Tot de doelwitten behoren niet alleen de Russische oligarchen, maar ook muzikanten, dirigenten en zangers, en zelfs voetbaleigenaren zoals Roman Abramovich van Chelsea FC. Rusland is na de invasie zelfs uitgesloten van het Eurovisie Songfestival in 2022. Dit is dezelfde reactie die de bedrijfsmedia en de internationale gemeenschap in het algemeen vertoonden jegens de VS na de invasie en daaropvolgende vernietiging van Irak, nietwaar?
Je wrange opmerking is volkomen terecht. En we kunnen doorgaan op manieren die maar al te bekend zijn.
Denkt u dat de invasie een nieuw tijdperk zal inluiden van aanhoudende strijd tussen Rusland (en mogelijk in alliantie met China) en het Westen?
Het is moeilijk te zeggen waar de as zal vallen – en dat blijkt misschien geen metafoor te zijn. Tot nu toe speelt China het rustig aan en zal het waarschijnlijk proberen zijn uitgebreide programma voor economische integratie van een groot deel van de wereld binnen zijn zich uitbreidende mondiale systeem, een paar weken geleden, voort te zetten. Argentinië opnemen binnen het Belt and Road-initiatief, terwijl ze zien hoe rivalen zichzelf vernietigen.
Zoals we eerder hebben besproken, is betwisting een doodvonnis voor de soort, zonder overwinnaars. We bevinden ons op een cruciaal punt in de menselijke geschiedenis. Het kan niet worden ontkend. Het kan niet worden genegeerd.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Bedankt hiervoor!