Het komt dus allemaal hierop neer: een grillig hek, een gepantserde jeep en een sluipschuttertoren; een eenzaam huis met kogelwonden dat nauwelijks onderdak biedt aan een doodsbange familie aan de rand van Rafah, aan de rand van Palestina, aan de rand van menselijk fatsoen en uithoudingsvermogen.
Een wervelende wind blaast stof, zand en afval langs een korte, hobbelige straat naar de grens. Flarden van oude kranten kunnen de overkant bereiken, voorbij het hek wegzeilen en deze hel uit, maar de mensen die hier wonen kunnen nergens heen.
Blijven is ook niet echt een optie. Alleen al het bestaan in het bezette en belegerde Rafah vergt onvoorstelbare kracht en voortdurende moed. De enige manier waarop iemand Gaza kan verlaten is door het leven zelf te verlaten. Een verlengde militaire sluiting maakt doodgaan de enige exit-optie.
Alle pijpen en trommels van politieke bijeenkomsten en herdenkingsparades; alle inkt van geschiedenisboeken, beleidsdocumenten, samenvattingen en polemische traktaten; alle plechtige nieuwsbytes, sturm en drang en de verdraaiing van de berichtgeving in de media zijn zinloos hier aan de rand van Gaza. Praat of schreeuw, schreeuw of rationaliseer, pontificeer of analyseer wat je wilt, maar het komt allemaal hierop neer: een man, een vrouw en hun drie kleine kinderen die zich vastklampen aan de ijdele hoop op thuis en normaal leven in een verwoeste buurt met gesloopte huizen . Een gezin zonder wapens, paspoorten, geld of connecties, voortdurend in de gaten gehouden en bedreigd door rondzwervende tanks, enorme bulldozers, zoemende drones en dodelijke helikopters.
Dit is het Israëlisch-Palestijnse conflict, de ‘Palestinakwestie’, de ‘Midden-Oostencrisis’. Dit is hoe ver diplomatie, hulppakketten, politieke prikkels, internationale conferenties, beginselverklaringen en dialooggroepen ons hebben gebracht: precies hier, naar dit grillige hek en dit verwoeste gebouw onder een stoffige, donkere hemel. Dit is het: een 24/7, non-stop freakshow over mensenrechtenschendingen en ernstige overtredingen van het internationaal recht en de Vierde Conventie van Genève. Dit is genocide volgens het afbetalingsplan.
Niemand heeft een universitaire studie, een specialist in politieke zaken, een krantencolumnist of een bepaalde etnische of religieuze achtergrond nodig om te weten dat wat hier gebeurt absoluut en obsceen verkeerd is. Iedereen met ogen kan zien, iedereen met een hart kan voelen, iedereen met een verstand kan daaruit afleiden dat geen enkel mens – en zeker geen kinderen – ooit zo zou moeten leven.
Dit is fout. Dit is terrorisme. Dit is slecht.
Het is dus geen verrassing dat de Israëlische regering en haar bezettingsleger niet willen dat buitenlandse ogen, harten of geesten hier in Rafah rondsnuffelen, aan de rand van de rand, waar de waardigheid bijna net zo snel uiteenvalt als het laatst overgebleven granaat. pokdalige gebouwen, waar het geluid van iets dat breekt de hoop van een kind kan zijn, het serviesgoed van een gezin, de trots van een man, de geest van een vrouw of het geheel van wetten van de internationale gemeenschap. Niet horen, niet vragen. Denk niet. Het is niets dat u zorgen baart.
Als niemand deze massale rechtenschendingen en dagelijkse, berekende wreedheden ziet, hebben ze dan werkelijk plaatsgevonden? Als niemand erkent dat dit mensen hier zijn, die in de kleine ruimtes tussen het dradenkruis van de sluipschutters leven, zijn mensenrechten dan wel een probleem? Als niemand het snikken van de nabestaanden hoort of het geschreeuw van degenen die gestoord zijn door de dagelijkse verkrachting van de geest die bezig is, is er dan werkelijk iets verloren gegaan?
Dit is tenslotte een tijdperk van de rede, en wij, die in de VS naar onze televisie kijken, staan bekend als redelijke mensen. Daarom moet alles wat we niet kunnen zien, horen, ruiken, proeven of aanraken in werkelijkheid worden betwijfeld, met een korreltje zout worden genomen en als achterdochtig worden beschouwd met onze karakteristieke, straatbewuste achterdocht. We zijn tenslotte niemands dupes; Niemand zal op onze gevoelens inspelen met deze sentimentele, tweedehands verhalen van wee over hoe de onderdrukten lijden in een stad waarvan we de naam niet eens kunnen uitspreken.
We zullen ons oordeel onthouden totdat we zelf kunnen beslissen wat wat is. Misschien zullen Christiane Amanpour of Ted Koppel een speciaal segment doen….
De IDF handelde inderdaad heel redelijk toen zij besloot al die ogen, harten en geesten ver weg te houden van Rafah. Met de nieuwe eis dat alle bezoekers een verklaring van afstand moeten ondertekenen waarin de IDF bij voorbaat wordt vrijgesteld van moord en chaos, is het onwaarschijnlijk dat veel harten, geesten en ogen überhaupt ooit Gaza zullen bereiken.
Het beste is dat hun voeten nooit de weg vinden naar deze rand van onmenselijkheid en wanhoop. Het beste is dat de wereld over ‘het conflict’ blijft denken in termen van abstracte stellingen, hypothetische oplossingen en diplomatieke scenario’s.
Laat ze op afstand over Road Maps nadenken, maar houd ze verdorie weg van deze zandweg die naar deze grillige rand van Rafah leidt. Laat ze nooit de weg vinden die leidt naar dit enorme, gapende gat in iemands graf, iemands wond, iemands gesloopte huis, iemands verbrijzelde internationale rechtssysteem, iemands mislukte visie op een land dat ernaar streefde een ‘licht voor de naties’ te zijn.
Laat ze op afstand blijven aannemen dat ze op geen enkele manier betrokken zijn bij de gebeurtenissen die vanavond zullen plaatsvinden als man en vrouw de met kogels doorzeefde voordeur van hun gehavende huis in Rafah sluiten en in de duisternis hurken om hun huis te beschermen. drie kleine kinderen door suizende kogels, binnenkomende artillerie en zwevende Apache-aanvalshelikopters met alles wat ze nog hebben: vermoeide lichamen die harten omsluiten die gevuld zijn met meer liefde en pijn dan welk grillig hek of militair bevel ooit zou kunnen omvatten.
Laurie King-Irani is een van de vier medeoprichters van de Elektronische Intifada. Ze doceert sociale antropologie in British Columbia en fungeert als Noord-Amerikaanse coördinator voor de internationale campagne voor gerechtigheid voor de slachtoffers van Sabra en Shatila.www.indictsharon.net).
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren