Bron: TomDispatch.com
Wat alt-right goeroe Steve Bannon niet heeft kunnen creëren, zijn de Duitse belastingbetalers zojuist tussenbeide gekomen om nieuw leven in te blazen: een Nationalistische Internationale. Dankzij de Duitse regering staat extreem-rechts op het punt zijn eigen welgestelde mondiale denktank te krijgen, compleet met het soort politieke academie dat Bannon zo dierbaar was. plan voor wereldheerschappij.
Het geschenk van Duitsland aan extreemrechts is de Desiderius Erasmus Foundation, de afdeling openbaar beleid van de meest prominente extremistische partij van het land, de Alternative für Deutschland (AfD). Erasmus, een Nederlandse humanist uit de Renaissance, vooral bekend om zijn ironische essay ‘In Praise of Folly’, zou geschokt zijn geweest door zo’n groteske verduistering van zijn naam. De AfD heeft haar politieke basis immers gebouwd op een reeks dwaasheden die diametraal tegenovergesteld staan aan het humanisme, van haar aanvankelijke anti-immigratie-dekvloeren tot haar huidige toenaderingen tot de anti-vaccinatie menigte.
Vreemd genoeg presteerde de AfD ondermaats bij de recente Duitse verkiezingen, waarbij de parlementaire delegatie elf zetels verloor. Toch haalde de partij, door iets meer dan 11% van de stemmen te behalen, voor de tweede keer op rij het parlement. Hierdoor komt zij in aanmerking voor wat alle andere grote partijen ook krijgen: overheidssteun van haar stichting. Tenzij juridische pogingen daartoe aanleiding geven blok Als deze vrijgevigheid slaagt, zal de Erasmusstichting binnenkort het equivalent van tientallen miljoenen belastingdollars per jaar genieten.
Bedenk dat dit een buitengewoon schot in de roos is voor extreemrechts in de wereld, aangezien de AfD gefinancierd zal worden om overal ter wereld voorposten van haat te vestigen. De stichting van de linkse partij Die Linke, die beter de Rosa Luxemburg Stiftung heet, heeft al kantoren in meer dan twintig landen. De stichting van de Groene Partij, vernoemd naar de Nobelprijswinnende Duitse romanschrijver Heinrich Böll, bestaat in meer dan dertig landen. Extreemrechts heeft dit soort kansen voor mondiale expansie niet meer gehad sinds de hoogtijdagen van het fascisme in de jaren dertig.
Het idee dat de AfD zich zou kunnen bezighouden met iets dat ook maar enigszins op ‘politieke opvoeding’ lijkt, zou lachwekkend moeten zijn. Maar dat is precies hoe de stichting van plan is de komende federale meevaller te gebruiken: werven en opleiden een nieuwe generatie extreemrechtse denkers en activisten. De Erasmus Stiftung heeft als doel mensen aan te werven meer dan 900 mensen voor zijn politieke academie en aanverwante onderwijsinstellingen. Dat is nog ambitieuzer dan de academie van intellectuele ‘gladiatoren’ Bannon ooit gedroomd van creëren in een voormalig klooster op het Italiaanse platteland.
De Erasmus van de zegt niets over zijn mondiale ambities. Gebaseerd op de AfD nieuwste platformverwachten echter dat de stichting eurosceptici zal samenbrengen om de uitroeiing van de Europese Unie te beramen; het anti-immigrantenplatform van de AfD bevorderen met tegenhangers in heel Europa zoals Lega in Italië, Vlaams Belang in België, Marine Le Pen’s National Rally in Frankrijk, en verschillende extremistische groeperingen op de Balkan; en geld steken in het vestigen van een ‘respectabel’ gezicht voor het blanke nationalisme door te netwerken tussen identitaire groepen in Noord-Amerika, de voormalige Sovjet-Unie en Australazië.
Dit onweer aan de rechterkant klinkt zeker onheilspellend. En toch, na de nederlaag van Donald Trump bij de verkiezingen van 2020, de steile helling afwijzen Wat betreft de publieke steun voor president Jair Bolsonaro in Brazilië en de voortdurende inspanningen om extreemrechts in Oost-Europa tegen te gaan, lijkt het vooruitzicht van een Nationalistische Internationale vandaag misschien verder weg dan pakweg vier jaar geleden.
Eén goed gefinancierde Duitse stichting zal die voorspelling waarschijnlijk niet veranderen. Helaas is de Erasmus Stichting allesbehalve de enige stormwolk aan de politieke horizon.
In werkelijkheid is de mondiale desillusie over de reguliere politiek die de opkomst van Trump en zijn soortgenoten heeft aangewakkerd de afgelopen maanden alleen maar intenser geworden. Nieuwe autoritaire populisten hebben de macht geconsolideerd in plaatsen als El Salvador – waar president Nayib Bukele noemt zichzelf de “coolste dictator ter wereld” – en staan klaar voor mogelijke overnames in landen als Chili en Italië. En wie weet? Zelfs Donald Trump zou in 2024 zijn weg terug naar het Witte Huis kunnen vinden.
Met andere woorden: net toen je dacht dat het eindelijk veilig zou zijn om terug te keren naar de internationale gemeenschap, zou de mondiale situatie nog veel erger kunnen worden. Met de hulp van de Duitse belastingbetalers en geholpen door de woede over vaccinmandaten, een slecht functionerende wereldeconomie en de aanhoudende corruptie van de machtigen, zou mondiaal rechts zich kunnen herstellen en de komende jaren meer macht en invloed kunnen verwerven.
De opbouwende reactiegolf
Op dit punt zou Donald Trump volgens alle wetten van de politiek radioactief moeten zijn. Hij verloor zijn herverkiezingsbod in november 2020 en zijn daaropvolgende poging tot staatsgreep mislukte. Hij heeft een slechte staat van dienst als het gaat om het uitbreiden van de macht van de Republikeinse Partij, omdat hij diezelfde partij heeft geholpen de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden in 2018 en de meerderheid in de Senaat in 2020 te verliezen. geconfronteerd met meerdere rechtszaken en onderzoeken. Hij is uitgesloten van Facebook en Twitter.
Voor Trump is de politiek echter een steen der wijzen. Hij is erin geslaagd zijn loodzware stijl – om nog maar te zwijgen van zijn talloze privé-faillissementen en professionele faillissementen – om te zetten in politiek goud. De grote verrassing is dat zoveel mensen blijven vallen voor dit dwaze goud.
Dankzij zijn fervente, altijd loyale steunbasis blijft Trump de Republikeinse Partij controleren en blijft hij op koers om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap in 2024, zonder dat er geloofwaardige Republikeinse concurrentie in zicht is. Zelfs zijn algehele populariteit, die nooit hoger is gekomen 50% toen hij president was, is onlangs marginaal verbeterd van een dieptepunt van 38.8% in februari naar een bijna zonnig 43.4%.
Onder leiding van deze stedelijke elitair uit New York heeft de Republikeinse Partij de steden en de betrouwbaar blauwe regio's van het land vrijwel opgegeven. Toch beheerst het nu alle machtsinstrumenten in 23 staten, terwijl de Democraten dat in slechts 15 doen. Met een mengeling van gerrymandering, onderdrukking van kiezers, federale tegenwerking en een meesterlijk verhaal over frauduleuze verkiezingen, streven de Republikeinen ernaar de controle over het Congres terug te winnen in 2022 – iets wat de kansen onwaarschijnlijk achten. steeds meer voorstander – op weg om het Witte Huis in 2024 terug te winnen. Op dit moment is Donald Trump de leider de keuze van de bookmakers om de volgende presidentsverkiezingen te winnen, grotendeels op grond van het feit dat hij niet Joe Biden was (net zoals hij in 2016 won door niet Hillary Clinton te zijn).
Omdat hij zich niet kandidaat kan stellen voor de koning van de wereld, geeft Trump weinig om het opbouwen van internationale allianties, maar het groeiende potentieel voor hem om in 2024 weer aan de macht te komen heeft rechtse populisten wereldwijd geïnspireerd te geloven dat ook zij hun land kunnen leiden. zonder de vereiste vaardigheden, ervaring of psychologische stabiliteit. Van president Rodrigo Duterte van de Filipijnen tot president Daniel Ortega van Nicaragua: vulgair en wreed zijn heeft een groot aantal van hen al maar al te goed gediend.
Nog verontrustender is de nieuwe generatie politici in Trump-stijl die wereldwijd op de voorgrond treedt. In Chili bijvoorbeeld heeft de ooit traditionele conservatieve José Antonio Kast zichzelf omgevormd tot extreemrechtse populist en in november won de eerste ronde van de presidentsverkiezingen van dat land. Aan de andere kant van de Stille Oceaan op de Filippijnen vindt een al te letterlijk politiek huwelijk plaats tussen autoritarisme en populisme, nu Bongbong Marcos, de zoon van de beruchte voormalige dictator Ferdinand Marcos, Sara, de dochter van Rodrigo Duterte, heeft uitgekozen om zijn leidende rol te spelen. partner bij de presidentsverkiezingen van volgend jaar. Polling heeft ze al geplaatst ver vooruit van de concurrentie. In Frankrijk, waar Marine Le Pen al tien jaar de extremistische stemming in de gaten houdt, daagt journalist Éric Zemmour haar uit van rechts met zijn voorspellingen van een komende burgeroorlog en een islamitische machtsovername.
Ondertussen versterken de handlangers van Trump in Amerika hun internationale verbindingen om een mondiaal droomveld te creëren. Voor velen van hen blijft Hongarije de thuisplaat van dat droomveld. Rechtsen zijn massaal naar Boedapest gekomen om te horen hoe de premier van dat land, Viktor Orbán, de meest liberale hoek van Oost-Europa heeft getransformeerd in het meest reactionaire land van de regio. (Toegegeven, hij krijgt nu te maken met hevige concurrentie van de Partij voor Recht en Rechtvaardigheid in Polen en de Sloveense Democratische Partij van Janez Janša, naast andere rechtse krachten in Oost-Europa.)
Typisch genoeg bracht voormalig vice-president Mike Pence in september een bezoek aan Boedapest lof Orbáns ‘gezinsgerichte’ anti-abortusversie van sociaal beleid. Deze zomer, Tucker Carlson uitzenden een volledige week van zijn Fox News-programma uit diezelfde stad. Daarbij wijdde hij een hele show aan de fel anti-immigranteninitiatieven van Orbán, met als headliner: “Waarom kunnen we dit niet in Amerika hebben?” Sterker nog, de meest reactionaire politieke types van dit land zijn zo verliefd op Hongarije dat ze volgend voorjaar de jaarlijkse Conservatieve Beleidsactieconferentie in Boedapest plannen, die pas volgend jaar zal plaatsvinden. een dergelijke transatlantische band te versterken.
Bedenk dat Orbán in 2002 na één ambtstermijn uit het ambt van premier werd gezet, om in 2010 weer aan de macht te komen. Sindsdien regeert hij. De Trumpista’s dromen ervan zo’n politieke comeback in Amerika te bewerkstelligen.
Elders in Europa heeft de Spaanse extreemrechtse partij Vox haar eigen Disenso Foundation opgericht om een reactionaire ‘Iberosfeer’ samen te brengen die onder meer het Mexicaanse rechts, extremisten in Colombia Bolsonaro-familie in Brazilië, en zelfs senator van Texas Ted Cruz. Maar de West-Europese staat die het voorbeeld van Hongarije het meest waarschijnlijk zal volgen, is Italië. Op dit moment leidt premier Mario Draghi, voormalig hoofd van de Europese Centrale Bank, een technocratisch bestuur in Rome. De Italiaanse politiek stevent echter regelrecht af op het neofascisme. De partij die pas onlangs naar de bovenaan de peilingen, Brothers of Italy, heeft zijn wortels in een groep die in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog werd opgericht door hardnekkige aanhangers van de fascistische dictator Benito Mussolini. Het promoot een anti-vaxx ‘Italië eerst’ agenda en als er vandaag verkiezingen zouden worden gehouden, waarschijnlijk zou creëren een regerende coalitie met de alt-rechtse Lega-partij en Forward Italy van de rechts-populistische Silvio Berlusconi.
Ondertussen zijn verschillende rechtse nationalisten en populisten hun cv aan het opvullen voor een toekomstige rol als hoofd van een nieuwe Nationalistische Internationale. De Russische president Vladimir Poetin heeft misschien wel de grootste aanspraak op de titel, gezien zijn lange staat van dienst ondersteuning voor rechtse en eurosceptische partijen, en ook voor de manier waarop hij Rusland als de meest vooraanstaande heeft gepositioneerd anti-liberale macht in de omgeving van.
Sluit de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan echter niet uit. Hij is herstelde hekken met extreemrechts in zijn eigen land, terwijl hij probeert Turkije als regionale hegemon te vestigen. Hij raakte steeds meer gedesillusioneerd door zijn NAVO-collega's en kocht wapens van Rusland en zelfs van Rusland gezinspeeld op Turkije in de nucleaire club duwen. En vergeet ook de Indiase premier Narendra Modi niet. De hindoe-nationalist werkt overuren om China in bedwang te houden en heeft ook ijverig sterke betrekkingen opgebouwd met de rechtervleugel in zowel de VS als de VS. Israël.
Het creëren van een daadwerkelijke as van het illiberalisme vanuit zulke uiteenlopende landen zou niet eenvoudig zijn gezien de geopolitieke rivaliteit, ideologische verschillen en persoonlijke ambities. Toch bieden de mislukkingen van de huidige mondiale instellingen – en het liberale internationalisme dat hen bezielt – een krachtige lijm met het potentieel om werkelijk uiteenlopende elementen binnen opkomend rechts bij elkaar te houden, wat kan leiden tot een nieuwe versie van mondiaal fascisme.
Wanneer de toekomstige leden van een Nationalistische Internationale betogen dat de status quo – een woedende pandemie, een op hol geslagen klimaatverandering, aanhoudende economische ongelijkheid, duizelingwekkende aantallen ontheemden op de vlucht – doorbroken is en zij precies het plan hebben om dit op te lossen, -extremisten zullen de boodschap waarschijnlijk maar al te overtuigend vinden. Omdat ze weinig hoop hebben en wanhopig op zoek zijn naar verandering, zijn de ontevredenen en rechtelozen bereid gebleken de luidruchtige nationalisten en reactionaire populisten een kans op de macht te bieden (wat, gezien hun gewetenloze tactieken, misschien wel alles is wat ze nodig hebben).
De wereld redden (van liberalen)
Een van de meest hardnekkige symbolen van de internationale politiek is ongetwijfeld de muur geweest. Denk aan de Grote Muur van China, ontworpen om opeenvolgende dynastieën te beschermen tegen de predaties van nomadische buitenstaanders. Veel grootstedelijke gebieden over de hele wereld hebben een deel van de historische muren behouden die hen ooit tot stadstaten maakten. De Berlijnse Muur was het meest zichtbare symbool van de Koude Oorlog, terwijl de grensmuur van Trump het enige infrastructuurprogramma van zijn presidentschap was (ook al was dat nooit echt gebouwd).
Extreem rechts is nu – bedankt, Donald Trump! – geobsedeerd door muren, niet alleen gebaseerd op de geschiedenis, maar ook op een diep reservoir van angst voor de buitenstaander. Net als 'bezuinigingen' voor neoliberalen zijn 'muren' het one-size-fits-all antwoord van extreemrechts op bijna elke vraag gebleken. Immigranten? Muur ze uit. Klimaatverandering? Bouw nu muren om toekomstige golven van wanhopige, opwarmende vluchtelingen te voorkomen. Economische achteruitgang? Hé, installeer die tariefmuren. Boze buren? Muren van wapens en raketafweersystemen zijn het voor de hand liggende antwoord.
Extreemrechts is van mening van niet stijgende zeespiegel maar de mondialisering – handelsstromen, het verkeer van mensen, de uitbreiding van het internationale bestuur – is het tij dat moet worden bedwongen. Extreemrechtse populisten zijn druk bezig met het bouwen van allerlei soorten dijken om dergelijke ongewenste mondiale stromen buiten te houden en de nationale controle te behouden in een steeds chaotischer wordende wereld.
Als we langs de grote bestuursketen kijken, is het geen verrassing dat extreemrechts ook gemeenschappen cultureel wil afschermen om wat zij 'familiewaarden' noemt hoog te houden tegenover tegengestelde burgerwaarden, verschillende religieuze praktijken en alternatieve opvattingen over seksualiteit en gender. Het wil zelfs individuen tegenhouden ‘beschermen’ ze tegen opdringerige overheidspraktijken zoals vaccinmandaten. Om zulke muren, letterlijk of metaforisch, veilig te stellen, is er vooral een opgeblazen leger op nationaal niveau nodig, paramilitairen op gemeenschapsniveau en een semi-automatisch systeem in de handen van ieder roodbloedig rechts individu.
Dergelijke muren vormen een bescherming tegen onzekerheid, hoewel ironisch genoeg de grootste bijdrage van extreemrechts aan de moderne politieke ideologie niet zekerheid is, maar radicaal scepticisme. Zeker, die oude rechtse Amerikaanse ploeg, de John Birch Society, handelde in complottheorieën waarbij communisten en gefluorideerd water betrokken waren. Maar dat was niets vergeleken met de manier waarop modern politiek rechts complottheorieën heeft bewapend om permanente macht te verwerven. Met claims van gestolen verkiezingen, Donald Trump, Benjamin Netanyahu en anderen hebben zelfs twijfel gezaaid over het vermogen van de democratie om kiezers te vertegenwoordigen, waarbij wordt benadrukt dat alleen populistische extremisten de ‘authentieke’ wensen van het electoraat kunnen vertegenwoordigen.
Aan de andere kant zijn verkiezingen die extreemrechtse kandidaten winnen, zoals de recente gouverneursrace in Virginia, automatisch gedefinieerd als vrij en eerlijk. Radicaal scepticisme over het kiesstelsel is tenslotte slechts een handige ladder die extreemrechts, eenmaal aan de macht, maar al te bereid is om weg te trappen.
De laatste samenzweringstheorie die zal vallen zal ongetwijfeld de zijn schande van de ‘globalisten’ die samenwerken om de “kostbare lichaamsvloeistoffen”van pure Amerikanen (of Brazilianen of Hongaren). Zolang liberale internationalisten mondiale instellingen als de Wereldbank en de Wereldgezondheidsorganisatie besturen, zullen ‘globalisten’ nuttige boemans zijn voor de nationalisten om hun volgelingen te verzamelen. Als de Trumps van deze wereld echter voldoende landen veroveren en met succes mondiale instellingen infiltreren, zal er geen sprake meer zijn van kwade globalisten.
In dat ergste geval zal zelfs een Nationalistische Internationale niet langer nodig zijn als we op Hemingway-wijze ontdekken dat voor Trump en zijn soortgenoten ook de zon opkomt. Praktisch gezien zullen rechtse populisten de wereld hebben overgenomen. Gezien hun blije minachting voor pandemieën en klimaatverandering zou een dergelijke overwinning uiteraard een pyrrusoverwinning zijn.
Hun overwinning, het verlies van de mensheid.
Copyright 2021 John Feffer
John Feffer, een TomDispatch regelmatig, is de auteur van de dystopische roman Splinterlands en de directeur van Foreign Policy In Focus bij het Institute for Policy Studies. Frostlands, een origineel van Dispatch Books, is deel twee van hem Splinterlands serie en de laatste roman in de trilogie, Songlanden, is zojuist verschenen. Hij heeft ook geschreven De pandemische draai. Meer informatie over het nieuwe IPS-project over een Global Just Transition kunt u vinden hier gevonden.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren