Bron: Common Dreams
Foto door Per Grunditz/Shutterstock
Met de Verenigde Naties Over minder dan een paar dagen in Glasgow zien de vooruitzichten op het smeden van een mondiale consensus over transformatieve mitigatiestrategieën voor de noodsituatie op het gebied van klimaatverandering er niet veelbelovender uit dan tijdens eerdere rondes van internationale klimaatdiplomatie.
Hoewel het elimineren van het kapitalisme op het huidige historische moment nauwelijks mogelijk is, is het temmen van het beest nauwelijks moeilijk en een absolute noodzaak om een concurrerende klimaatcrisis te voorkomen.
Vanaf de Rio Earth Summit in 1992 tot de COP25 in Madrid in 2019 is het project van het bevorderen van mondiale actie om de klimaatcrisis aan te pakken nogal jammerlijk mislukt. In feite wordt een groot deel van de vooruitgang in de strijd tegen de opwarming van de aarde gedreven door steden en lokale overheden, dankzij grassroots activisme. En het zijn feitelijk de jonge activisten die de aandacht van de wereld hebben getrokken in de strijd tegen de klimaatcrisis, wat lijkt te suggereren dat onze “laatste hoop” inderdaad op revolutionair activisme zou kunnen liggen. De meeste nationale regeringen zijn er nog niet in geslaagd om van de strijd tegen de opwarming van de aarde een topprioriteit te maken. Ze zitten vol grote praatjes, maar heel weinig actie.
Neem bijvoorbeeld de toezeggingen – bekend als ‘nationaal bepaalde bijdragen’ – op de COP21 om de uitstoot van broeikasgassen te beteugelen. De meeste landen zijn dat wel vallend ver verwijderd van het doel om de opwarming tot 1.5 graden Celsius te beperken. De temperaturen zijn al geweest Risen 1.2 graden Celsius boven het pre-industriële niveau, en er is in feite zeer weinig kans dat we de opwarming van de aarde kunnen beperken tot “ruim onder” 2 graden Celsius, wat een hoofddoel is van de internationale overeenkomst.
Bovendien neemt de mondiale vraag naar olie opnieuw toe, is de uitstoot van kooldioxide in 2021 enorm gestegen en blijft China afhankelijk van steenkool, ondanks de crisis. recente toezeggingen om te stoppen met de bouw van nieuwe kolencentrales in het buitenland. Wat de grootste economie ter wereld betreft: de Verenigde Staten ver achter Europa in de transitie naar een groene economie. In feite zijn de VS het land dat tot nu toe het meeste heeft gedaan in het blokkeren van effectieve maatregelen om de klimaatcrisis te bestrijden.
En laten we de vernietiging van het grootste Amazone-regenwoud ter wereld niet vergeten, een proces dat grote gevolgen heeft gehad geïntensiveerd onder de Braziliaanse president Jair Bolsonaro, in naam, zo beweert hij, van de ontwikkeling.
Zou de internationale gemeenschap niet verplicht moeten zijn om in het buitenland in te grijpen om onomkeerbare milieuschade te voorkomen?
Het falen van het bevorderen van mondiale actie tegen het ernstigste sociale, politieke, economische en ecologische probleem waarmee de mensheid en de planeet worden geconfronteerd, komt voort uit twee onderling verbonden feiten: (a) de aanwezigheid van een internationaal economisch systeem (kapitalisme) dat winsten boven mensen plaatst en planeet, en (b) het ontbreken van effectieve mechanismen voor internationale samenwerking.
Laten we eerlijk zijn. Kapitalistische 'logica' is wat de planeet vernietigt. Hoewel het elimineren van het kapitalisme op het huidige historische moment nauwelijks mogelijk is, is het temmen van het beest nauwelijks moeilijk en een absolute noodzaak om een concurrerende klimaatcrisis te voorkomen. Dit kan worden gedaan door de sociale staat terug te brengen, de roofzuchtige en parasitaire praktijken van financieel kapitaal af te schaffen, en een koers van duurzame ontwikkeling uit te stippelen via een mondiaal regelgevingsregime voor de bescherming van het milieu.
We kunnen beginnen met de volgende maatregelen:
1. Schaf alle subsidies voor fossiele brandstoffen af, zoals blijkt uit een recente studie van het IMF hoeveelheden tot 5.9 biljoen dollar in 2020
2. Verbied banken om nieuwe projecten op het gebied van fossiele brandstoffen te financieren. Verbazingwekkend genoeg is er tot nu toe in de internationale klimaatbesprekingen geen melding gemaakt van een ‘moratorium’ op nieuwe investeringen in de kolen-, olie- en gasindustrie. In feite werden de woorden ‘fossiele brandstof’, ‘steenkool’ en ‘olie’ niet eens genoemd in de COP21-overeenkomst, dus het mag geen verrassing zijn dat banken gegoten tussen 4 en 2016 bijna 2020 biljoen dollar in de fossielebrandstofindustrie.
3. Maak van ecocide een internationale misdaad vergelijkbaar met genocide, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden. Terwijl we op weg zijn naar een groene economie, moeten we alle maatregelen nemen om ervoor te zorgen dat we alle entiteiten – individuen, staten en bedrijven – verantwoordelijk houden voor het veroorzaken van ‘wijdverbreide, ernstige of langdurige schade aan het milieu’.
4. Eis de kwijtschelding van schulden voor de lagere inkomenslanden, wat nu het geval is meerdere keren doorbrengen meer op het aflossen van schulden dan op het aanpakken van de uitdagingen van de opwarming van de aarde.
Uiteraard zal geen van de bovengenoemde maatregelen werkelijkheid worden zonder internationale samenwerking. De mate waarin staten zich zullen realiseren dat het behartigen van hun nationale belangen in een tijdperk van opwarming van de aarde schadelijk kan zijn voor het grotere goed van de mondiale samenleving, lijkt echter niet afhankelijk te zijn van de wijsheid en welwillendheid van staatshoofden en gekozen politici. maar veeleer over de bereidheid van de gemiddelde burger om het bestaande politieke establishment en de belangen die zij dienen uit te dagen.
In deze context zou revolutionair activisme namens de planeet inderdaad onze ‘laatste hoop’ kunnen zijn. De uitdaging die voor ons ligt, is dus om van elke stad en elke gemeente in vrijwel elk groot land ter wereld een bolwerk van de mondiale klimaatbeweging te maken. Dan, en alleen dan, kunnen we realistisch gezien verwachten dat er geloofwaardige actie komt van de mondiale klimaattoppen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren