Pater Miguel D'Escoto Brockmann, die een paar dagen geleden stierf, was een katholieke priester en voormalig voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN. De Nicaraguaanse diplomaat was ook een leidende gewetensstem op het gebied van de vrede in het Midden-Oosten – en een dierbare vriend, geliefd en bewonderd door ons beiden, die een inspirerende figuur werd voor velen over de hele wereld.
Net als iedereen die we ooit zijn tegengekomen, leefde pater Miguel zoals hij predikte. Hij werkte en leefde tussen de armen en vocht jarenlang tegen de dictatuur en onrechtvaardigheid in zijn land. We willen niet alleen stilstaan bij dit persoonlijke verlies, maar ook de aandacht vestigen op zijn publieke rol, zowel in zijn geboorteland Nicaragua als als wereldburger – een identiteit die het krachtigst tot uiting komt in zijn toewijding aan de Verenigde Naties.
Een priester en een diplomaat
Pater Miguel, een Maryknoll-priester, werd een vroege en gepassioneerde beoefenaar van de bevrijdingstheologie. Later verwierf hij internationale bekendheid als Nicaragua's minister van Buitenlandse Zaken in de Sandinistische regering in de jaren tachtig, een periode waarin zijn kleine land werd geplaagd door de beruchte Contra-guerrilla-opstand die door de Amerikaanse regering was gefinancierd, uitgerust en getraind.
Jaren later werd hij gekozen tot voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN – slechts enkele weken voordat de Israëlische Operatie Cast Lead eind 2008 van start ging. Hij groeide al snel uit tot misschien wel de belangrijkste woordvoerder van de wereld voor Palestijnse rechten.
Richard ontmoette pater Miguel voor het eerst halverwege de jaren tachtig toen hij een historische zaak voor het Internationale Gerechtshof aan het voorbereiden was tegen de Verenigde Staten vanwege hun rol bij het helpen van de Contra's en het anderszins plegen van agressie, waaronder de mijnbouw in de havens van Nicaragua. Hij werkte nauw samen met pater Miguel in een herenhuis in New York om te bepalen hoe in Den Haag verder te gaan met een juridisch argument dat zou kunnen resulteren in een mate van internationale aansprakelijkheid voor Washingtons flagrante schendingen van de Nicaraguaanse soevereine rechten onder het internationaal recht.
In een opzienbarende uitspraak van het Wereldgerechtshof in 1986 werden de belangrijkste grieven van Nicaragua aanvaard, en hoewel de Verenigde Staten de procedure boycotten, voldeden ze uiteindelijk aan de belangrijkste bevindingen van de uitspraak. Het was niet alleen een morele en politieke overwinning, maar een rechtvaardiging van Miguels onderliggende overtuiging dat het internationaal recht, en niet geweld, de basis was van vrede en gerechtigheid in de betrekkingen tussen naties.
Nadat hij zich in 1991 uit het officiële leven had teruggetrokken, werd pater Miguel pas uit zijn religieuze bediening namens de armen teruggetrokken toen hij werd verkozen tot hoofd van de Algemene Vergadering – als individu, niet als vertegenwoordiger van zijn regering.
Miguel nam die rol op zich, traditioneel beschouwd als een grotendeels ceremoniële positie als leider van een al te vaak gemarginaliseerd orgaan van het VN-systeem, en kwam vrijwel onmiddellijk naar voren als een invloedrijke mondiale stem die krachtig sprak ter ondersteuning van de Palestijnse rechten onder het internationaal recht. Hij verzette zich moedig tegen Israëls meedogenloze militaire operatie Cast Lead, en trotseerde daarmee de altijd aanwezige geopolitieke druk die Washington namens Israël uitoefende. In zijn verdediging van Palestina gedurende die weken van oorlog, en in zijn latere inzet om de VN te dwingen milieurechtvaardigheid serieus te nemen, streefde hij ernaar de Algemene Vergadering om te vormen tot een krachtige kracht voor mondiale gerechtigheid.
Hij gaf deze droom nooit op en verzamelde zijn gedachten in een wijd verspreid boekje met de titel De VN opnieuw uitvinden: een voorstel. De ondertitel was een transparante samenvatting van de tekst: “Hoe kunnen we van de VN een functionele organisatie maken die in staat is effectief om te gaan met de grote uitdagingen van de 21e eeuw waarmee Moeder Aarde en de mensheid worden geconfronteerd.”
Een stem voor Gaza – en het internationaal recht
Binnen enkele uren na de eerste luchtaanvallen op Gaza veroordeelde pater Miguel de acties van Israël als “moedwillige agressie door een zeer machtige staat tegen een gebied dat het illegaal bezet.” Hij benadrukte dat het tijd is dat de Algemene Vergadering “krachtige actie onderneemt als de Verenigde Naties niet terecht willen worden beschuldigd van medeplichtigheid door nalatigheid.”
De dagen erna heeft de VN-Veiligheidsraad, die volgens het VN-Handvest de primaire verantwoordelijkheid voor vredes- en veiligheidskwesties op zich moet nemen, gediscussieerd en gedebatteerd over de groeiende Gaza-crisis, maar bleef er consequent niet in slagen te reageren, vooral omdat de Verenigde Staten met hun veto’s hun veto’s uitoefenden. actief in blokkeeractie. Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice merkte midden in de slachting onder burgers van Gaza de beroemde opmerking op: “We hebben nog geen staakt-het-vuren nodig.”
Sommigen drongen er bij Miguel op aan te wachten, in de hoop dat de Veiligheidsraad uiteindelijk zou optreden en dat de Algemene Vergadering gedwee in de rij zou kunnen staan. Maar zo'n cynische suggestie maakte de priester woedend. Toen de luchtaanvallen uitmondden in een grootschalige grondinvasie, noemde hij de Israëlische oorlog ‘een wangedrocht’.
We werkten allebei samen met pater Miguel in die hectische tijd. Naarmate de dagen verstreken zonder initiatief van de Vergadering, nam zijn geduld af en vroeg hij om hulp bij het opstellen van een toespraak als reactie op het dringende moment. Daarna belegde hij een speciale zitting van de gehele Algemene Vergadering en hield een aangrijpende toespraak waarin hij de aanval veroordeelde, waarbij al meer dan duizend Palestijnen waren omgekomen – een derde van hen kinderen. “Als deze aanval in Gaza inderdaad een oorlog is,” zei hij, “is het een oorlog tegen een hulpeloze, weerloze, gevangengenomen bevolking.” Het kleine gebied ‘staat in brand’, klaagde hij. “Het is veranderd in een echte brandende hel.”
Als de “onwettige” maar internationaal erkende bezettingsmacht van Gaza, zo legde pater Miguel uit, was Israël de bevolking van Gaza bescherming verschuldigd – samen met “voedsel, water, onderwijs, vrijheid van godsdienst en meer.” In plaats daarvan “bevinden de burgers van Gaza zich opgesloten in een dodelijk oorlogsgebied achter een muur die hun dichtbevolkte gebied omringt.” Omdat ze worden aangevallen en ingesloten door een illegale Israëlische blokkade, “hebben ze geen mogelijkheid om te ontsnappen.”
In dergelijke omstandigheden, zo benadrukte de priester, ‘wordt het de verantwoordelijkheid van de internationale gemeenschap als geheel, hier vertegenwoordigd in de Verenigde Naties, om die bescherming te bieden.’ Toch beschuldigde hij ervan dat “enkele van de machtigste leden van de [Veiligheids]raad” – zoals de Verenigde Staten – erop uit waren “de militaire actie door te laten gaan” terwijl de façade van een diplomatiek proces zich ontvouwde. Dat paste, niet toevallig, “perfect bij het ondubbelzinnige doel van de bezettende macht.”
Daartoe drong pater Miguel aan op een compromisloze resolutie van de Algemene Vergadering, waarin werd opgeroepen tot zowel een onmiddellijk staakt-het-vuren als een einde aan de Israëlische blokkade. Opmerkelijk genoeg koppelde hij deze eisen niet alleen aan het internationaal recht, maar ook aan de internationale sociale bewegingen die waren ontstaan om dezelfde oproepen op grond daarvan te steunen:
Onze verplichting is duidelijk. Wij, de Verenigde Naties, moeten oproepen tot een onmiddellijk en onvoorwaardelijk staakt-het-vuren en onmiddellijke, ongehinderde toegang voor humanitaire hulp. Wij, de Verenigde Naties, moeten de mensen over de hele wereld steunen die oproepen en handelen om een einde te maken aan deze dood en vernietiging. We moeten achter de moedige Israëli's staan die naar buiten kwamen om tegen deze oorlog te protesteren, en we moeten achter degenen in de bange stad Sderot staan die opriepen tot een “andere stem” om de angst voor raketbeschietingen te beantwoorden met verzoening en niet met oorlog.
We moeten ons aansluiten bij de honderdduizenden mensen die de treinen hebben tegengehouden, een petitie hebben ingediend bij hun regeringen, over de hele wereld de straat op zijn gegaan en allemaal hebben opgeroepen tot een einde aan de oorlog. Dat is onze verplichting, onze verantwoordelijkheid, onze plicht, terwijl we werken en rouwen om zoveel doden, voor een onmiddellijk staakt-het-vuren.
Pater Miguel zal lang herinnerd worden en diep gemist worden door vrienden en de vele levens die hij voor altijd heeft beïnvloed. Hij was niet alleen een religieus figuur, maar een werkelijk spirituele aanwezigheid. Zo vaak werd ons bij de VN verteld dat pater Miguel geen politicus of diplomaat was, maar iets dat veel waardevoller en zeldzamer was bij de VN, een man met onbetwistbare integriteit en spiritualiteit die onbevreesd de waarheid sprak tegen de macht en tamelijk onschuldig verwachtte dat anderen dat ook zouden doen. hetzelfde.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Ik heb een aantal jaren in Nicaragua gewoond en had de gelegenheid om te luisteren naar en kennis te maken met pater. Miguel. Een van de beste dingen die ik over hem kan zeggen, is dat hij oprecht, benaderbaar en behoorlijk intelligent leek. O, dat vele anderen waren zoals hij!