Onderdeel van de Media Blackout-serie over ondergerapporteerde arbeidsverhalen Je zou het niet weten als je de ‘mainstream’ media leest, kijkt of luistert, maar veel van de grootste arbeidsorganisaties in de Verenigde Staten hebben resoluties aangenomen waarin wordt geëist dat Amerikaanse troepen worden ingezet thuiskomen uit Irak en de oorlog beëindigd worden. Op 19 juli publiceerde de ILCA een artikel over het onvermogen van de media om deze gang van zaken te verslaan.
Toen was het verhaal al enorm. In een omkering van de steun die de arbeidersbeweging traditioneel aan oorlogen heeft gegeven, hadden enkele van de grootste vakbonden, de SEIU en AFSCME, en de California Federation of Labor, onlangs resoluties aangenomen tegen de oorlog in Irak, waarbij ze zich aansloten bij vroege oppositieleiders, waaronder de Verenigde Staten. Elektrische, radio- en machinearbeiders, de United Farm Workers, UNITE, de IWW en de ILWU Hawaii Local 142 en ILWU San Francisco longshore local 10, later vergezeld door de ILWU International.
Dit verhaal is sinds juli dramatisch gegroeid, omdat de media-black-out onverminderd voortduurde. De Communications Workers of America (waarvan vele leden in de media werken), de Postal Workers (APWU), de Mail Handlers (een divisie van de Laborers' Union – LIUNA) en de Asian Pacific American Labour Alliance hebben zich bij de oppositie aangesloten. De lijst van staatsarbeidersfederaties die zich tegen de oorlog verzetten, omvat nu naast Californië ook Washington, Vermont, Wisconsin en Maryland. Minstens twintig districts- en regionale organen, ruim twintig centrale arbeidsraden en ruim twintig lokale vakbonden zijn hierbij betrokken, evenals tientallen ad-hoccomités en andere arbeidsorganisaties, waaronder de Coalition of Black Trade Unionists, de Labour Council for Latin American Advancement, the Coalition of Labour Women, en Pride At Work (allemaal geallieerde organisaties van de AFL-CIO). Voor een volledig overzicht, zie US Labour Against War.
Als we het lidmaatschap optellen van de vakbonden die tegen de oorlog zijn en waarvoor ik betrouwbare lidmaatschapscijfers heb, komen we op een totaal van 5,399,800 mensen. Als we hetzelfde doen voor regionale en staatsarbeidsorganisaties, komen we op een totaal van 4,165,000. Er is een onbekende mate van overlap tussen deze twee tellingen, aangezien sommige van de vakbonden die tegen de oorlog zijn lokale leden hebben die behoren tot staats- en regionale instanties die tegen de oorlog zijn. Maar er zijn ook een aantal vakbonden en regionale organisaties die zich tegen de oorlog verzetten en niet in de telling zijn opgenomen. Het lijkt veilig om te zeggen dat iets dat bijna de helft van de Amerikaanse arbeidersbeweging benadert, nu officieel voor vrede is. (Details van deze berekening zijn als voetnoot bij dit artikel op ILCAonline.org geplaatst.)
De resoluties die door deze organisaties zijn aangenomen zijn niet allemaal identiek, maar ze zijn allemaal tegen de oorlog en roepen heel duidelijk op tot onmiddellijke terugtrekking. Hier is een fragment uit de resolutie van de CWA (technisch gezien een amendement op een resolutie over nationale veiligheid, geïntroduceerd op de conferentie en met overweldigende meerderheid goedgekeurd):
“Die CWA eist dat de president afstand doet van zijn mislukte beleid (van preventieve oorlog) dat onze natie minder – en niet veiliger – heeft gemaakt, en dat hij onze troepen en hun families steunt door onze troepen nu veilig naar huis te brengen….”
Veel verslaggevers zijn lid van de CWA, die met overweldigende meerderheid de anti-oorlogsresolutie steunde. Ironisch genoeg is niemand er echter in geslaagd een verhaal te publiceren of uit te zenden over werkende mensen die zich tegen de oorlog organiseerden. Ongeacht of ze lid zijn van een vakbond, verslaggevers weten veel meer over de situatie in Irak dan ze met het grote publiek hebben gedeeld.
De afgelopen week is een e-mail die Wall Street Journal-correspondent Farnaz Fassihi naar vrienden stuurde behoorlijk populair geworden op internet, omdat deze eerlijke observaties bevat die nooit voorbij de eigenaren en redacteuren van de Wall Street Journal zouden zijn gekomen. Fassihi schreef gedeeltelijk:
“Irakezen zeggen dat ze dankzij Amerika vrijheid hebben gekregen in ruil voor onveiligheid. Raad eens? Ze zeggen dat ze elke dag veiligheid boven vrijheid zouden stellen, zelfs als dat betekent dat er een dictator aan de macht moet komen. Ondanks de rooskleurige inschattingen van president Bush blijft Irak een ramp. Was het onder Saddam nog een ‘potentiële’ dreiging, onder de Amerikanen is het getransformeerd in een ‘imminente en actieve dreiging’, een mislukking van het buitenlands beleid die de Verenigde Staten de komende decennia zal blijven achtervolgen.”
De oorlog in Irak is de afgelopen maanden het grootste verhaal in de media gebleven. En de congressen waarop de vakbonden hun resoluties hebben aangenomen, zijn in veel gevallen door de media besproken, omdat senator John Kerry daarop heeft gesproken. En toch blijft de oppositie van de arbeidersbeweging tegen de oorlog een verduisterd verhaal. De ILCA heeft veel belangrijke verhalen gerapporteerd waarover de media slecht of onvoldoende bericht hebben, maar deze blijft opvallen omdat er een vrijwel totale black-out is geweest.
Uitgebreid zoeken in de Nexis-database naar artikelen tussen 17 juli en 5 oktober 2004 leverde geen enkel artikel of transcript op over de oppositie van Amerikaanse arbeiders tegen de oorlog. Er was één column over dit onderwerp. Het werd op 5 september gepubliceerd in de Hartford Courant en geschreven door Steve Thornton, vice-president van de New England Health Care Employees Union, District 1199/SEIU. Er was ook een column in een universiteitskrant op Hawaï waarin liberalen belachelijk werden gemaakt omdat ze tegen de oorlog waren en vakbondsleden werden opgenomen in de groep die belachelijk gemaakt moest worden. En de Honolulu Advertiser plaatste in zijn agenda een arbeidsevenement dat verband hield met de oppositie tegen de oorlog, waarover blijkbaar niet werd gerapporteerd. (Details van Nexis-zoekopdrachten vindt u als voetnoot bij dit artikel op ILCAonline.org.)
Dat was alle berichtgeving die er was. Een zoektocht naar ‘Million Worker March’ leverde een paar artikelen op over een door de arbeiders georganiseerde mars die gepland was voor 17 oktober in Washington, DC, maar geen van hen noemde de oorlog als een kwestie die verband hield met de mars, hoewel oorlog prominent aanwezig is in een document in waarop de organisatoren hun ‘missie’ uiteenzetten, en op posters die de mars promoten, staan prominent de woorden ‘Labour Anti-War Contingent’.
Verslaggevers zouden ook nota moeten nemen van de nationale leiderschapsbijeenkomst van Labour Against the War op 4 december in Chicago.
Opgemerkt moet worden dat veel arbeidsorganisaties, waaronder de AFL-CIO, de mars niet hebben gesteund, en dat velen, waaronder de AFL-CIO, nog geen standpunt over de oorlog hebben ingenomen. Het tijdschrift van de AFL-CIO heeft nog niet in gedrukte vorm erkend dat er oorlog is. En de publicaties van enkele vakbonden die resoluties tegen de oorlog hebben aangenomen, waaronder de SEIU, hebben geen woord over dit onderwerp gepubliceerd. AFL-CIO-president John Sweeney heeft twee jaar geleden een brief naar het Congres gestuurd waarin hij de motieven van George W. Bush om zich in de oorlog te storten in twijfel trekt, en de gesprekspunten na het debat die door de AFL-CIO aan zijn leden zijn vrijgegeven na het eerste Kerry-Bush-debat bekritiseren , zo niet de oorlog, dan wel de manier waarop Bush met de oorlog omgaat:
“Bush slaagde er niet in een basisverdediging te bieden voor zijn besluit om onze natie Irak binnen te stormen zonder bondgenoten of een plan om te winnen. De beslissingen van Bush in Irak en Afghanistan hebben in feite het terrorisme VERHOOGD, waarbij de rekrutering van Al Qaeda enorm is gestegen als gevolg van onze aanwezigheid in Irak. Irak verkeert in chaos – zoals het leger van Bush en de CIA zeggen: de zaken worden erger, niet beter, en er is geen einde in zicht. Dat betekent dat er nog meer enorme uitgaven in het verschiet liggen, terwijl we hier in de VS nog steeds geen scholen, gezondheidszorg, wegen en bruggen financieren – laat staan de financiering van frontlinieverdediging zoals brandweerlieden.”
Wat nieuws is (of zou moeten zijn) is niet het onvermogen van de arbeidersbeweging om unanimiteit te bereiken in haar nieuwe oppositie tegen oorlog, maar de kracht en nieuwheid van die groeiende oppositie.
Michael Eisenscher, nationaal organisator van US Labour Against the War, had de volgende visie op waarom zijn organisatie niet bestaat voor de bedrijfsmedia:
“Behalve wanneer een vakbondsfunctionaris wordt aangeklaagd wegens corruptie, er sprake is van een staking of geweld, of een andere negatieve ontwikkeling waarbij de vakbonden betrokken zijn, volgen de commerciële media, zoals u weet, zelden de arbeidersbeweging. De uitzonderingen zijn meestal human interest-verhalen, maar zelfs deze zijn ongebruikelijk. Dat is de klasse- en bedrijfsvooroordeel van de media.
“In hetzelfde opzicht bieden de commerciële media tamelijk bevooroordeelde berichtgeving over de anti-oorlogsbeweging en de massale oppositie tegen het beleid van Bush. Tel die bij elkaar op en je krijgt een redelijk goede verklaring voor het onvermogen van de media om verslag te doen van de oppositie van de arbeidersbeweging tegen de oorlog. Dat massa's werkende mensen ('gewone mensen') in deze kwestie tegen de regering-Bush zouden zijn, is niet iets waar de media aandacht aan willen besteden. Het past beter bij hun belangen om anti-oorlogssentiment en degenen die het omarmen af te schilderen als een marginaal en gemarginaliseerd element dat niet serieus hoeft te worden genomen.”
David Bacon is een verslaggever die vaak schrijft voor ‘mainstream’ publicaties en voor arbeidskranten en andere ‘alternatieve’ media. Bacons artikel in de Dispatcher van de ILWU over de arbeidersstrijd in Irak zal op 12 november worden bekroond met de Max Steinbock Award, de meest prestigieuze onderscheiding in de jaarlijkse Labour Media Contest van de ILCA.
Bacon heeft misschien meer dan wie dan ook over de Amerikaanse arbeidersoppositie tegen de oorlog geschreven, en hij heeft er niets over gepubliceerd in de bedrijfsmedia. Gevraagd waarom niet, zei Bacon:
“Ten eerste is er vrijwel geen berichtgeving over arbeid en politiek in het algemeen, wat verontrustend is in een verkiezingsjaar. In sommige opzichten maakt dit verhaal deel uit van dat algemene verhaal, dus het wordt tot zwijgen gebracht als onderdeel van dit bredere gebrek aan berichtgeving. Ten tweede is er geen aandacht voor het perspectief van de arbeidersklasse op de oorlog. Het verhaal van de arbeiders en vakbonden in Irak (en dus de relatie met de vakbonden in de VS en de Amerikaanse arbeidersoppositie tegen de oorlog) is grotendeels aan het licht gekomen in de media, mainstream of progressief. Alleen de arbeiderspers en enkele progressieve media hebben dit verhaal aangeroerd.”
Er zijn zelfs verhalen over het verzet van Amerikaanse arbeiders tegen de oorlog op de ILCAonline.org-website van de ILCA, Press Associates Incorporated, AFSCME, USLAW, de Labour Educator, Labor Notes, Peacefile.org en David Bacon. Er zijn ook verhalen over de oppositie van de Amerikaanse arbeidersklasse en/of over de huidige strijd van de arbeiders in Irak in The Nation, The Progressive, Alternet, Wartimes, Foreign Policy in Focus, Labour News van de Contra Costa Central Labour Council, de Dispatcher van de ILWU, FrontPageMag .com, Zmag.org, Labour Standard, Counter Punch, People's Weekly World, Workday Minnesota, Socialist Worker, Workers' World, Under News, Anti-Imperialism en vele andere arbeids- en alternatieve publicaties, websites, discussielijsten en blogs. In het komende nummer van CWA News zal verslag worden gedaan van de resolutie van de CWA. The Progressive ontvangt een onderscheiding van Project Censored voor zijn berichtgeving over de Amerikaanse repressie van de vakbonden in Irak. Het verhaal van de Amerikaanse arbeidersoppositie tegen de oorlog heeft echter niet eens de lijst van Project Censored gehaald.
Opvallend afwezig in deze lijst zijn progressieve media als Democracy Now, Mother Jones, In These Times, the Village Voice, the American Prospect en LA Weekly en de rest van de ‘alternatieve’ weekbladen, die geen van allen hier iets meer aan hebben gedaan. verhaal dan wat Fox News heeft gedaan: vermijd het volledig.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren