Zou het niet aardig en genereus van ons zijn om de VS, de NAVO of een door de VN goedgekeurd leger naar Libië te sturen om op bloedeloze wijze de wrede slachting van massa's mensen door een werkelijk kwaadaardige gek te voorkomen?
Zou het?
In een onderzoek met de titel 'Why Civil Resistance Works' onderzochten Maria Stephan en Erica Chenoweth de belangrijkste vormen van geweld en geweldloosheid tegen tirannieke regeringen over de hele wereld tussen 1900 en 2006. Ze ontdekten dat geweld in 26 procent van de gevallen succesvol was. Ik denk dat ze het kortzichtig hielden, omdat de terugslag van geweld vaak uitgesteld wordt. Maar ze ontdekten dat geweldloosheid in 53 procent van de gevallen succes had, ruim twee keer zo vaak.
Ze ontdekten ook dat wanneer het regime dat wordt uitgedaagd geweld gebruikt, de kans op succes van een geweldloze verzetscampagne groter wordt, terwijl de kans groter wordt dat een gewelddadige campagne zal mislukken.
Laat ik dit herhalen: wanneer iemand als Ghadafi geweld gebruikt, wordt een gewelddadige campagne tegen hem uitgesteld, terwijl een geweldloze campagne tegen hem waarschijnlijker de overhand zou krijgen, en gemiddeld veel waarschijnlijker zou zijn dan een gewelddadige campagne.
Geweldloze campagnes zullen ook veel waarschijnlijker afvalligheid van het staatsleger opleveren, en degenen die dergelijke afvalligheid winnen zullen zeer waarschijnlijk slagen – een feit dat grote betekenis geeft aan de weigering van Libische piloten en soldaten om bevelen op te volgen, en aan nieuwsberichten. van hele eenheden die al overlopen.
Het idee om geweldloosheid te gebruiken is geen dromerige speculatie. De staat van dienst van de afgelopen eeuw is er één van groter succes dan het geweld heeft opgeleverd. Libië kan naar beide kanten kijken, naar Tunesië of naar Egypte, om de meest recente prestaties van de geweldloze actie te zien.
Als je daarentegen denkt dat de ‘humanitaire oorlog’ Bosnië heeft geholpen, kijk dan eens Die van George Kenney visie op die bewering.
Geweldloosheid werkt omdat het het verzet legitimiteit en respect geeft binnen een land en daarbuiten, en omdat het staatsgeweld averechts kan laten werken. Het leger van Ghadafi is, zoals ik heb gezien, niet bezig met het afslachten van burgers. Het richt zich op rebellentroepen, iets wat het niet zou kunnen doen als er geen rebellentroepen waren. Het zou zich kunnen richten op geweldloze verzetsstrijders, maar niet zonder meer afvalligheid binnen zijn gelederen. Een Ghadafi-soldaat die door rebellen gevangen werd gehouden, heeft aan PBS verteld dat hij ten onrechte was geïnformeerd dat hij tegen buitenlanders zou vechten of op wacht zou dienen, toen hij werd gestuurd om tegen Libiërs te vechten. Er wordt tegen deze troepen gelogen. Maar geen enkele leugen kan soldaten er gemakkelijk van overtuigen dat het aanvallen van hun ongewapende landgenoten rechtvaardig is.
Ghadafi richt zich op de media omdat hij de macht ervan erkent. Hij paradeert met gevangenen en kondigt de voortgang aan. Het gevangenzetten en misbruiken van geweldloze verzetsmensen zou zeer slechte media zijn, en Ghadafi zou dit weten.
Oké, zeg je, maar de Libiërs hebben gekozen voor geweld, ze zitten midden in de strijd, er is geen tijd om ze op een andere manier te trainen, en ze vragen om een no-fly zone.
Niets daarvan klopt precies. Een minderheid van de Libiërs heeft deze keuzes gemaakt. Er zijn andere opties beschikbaar. Amerikanen en anderen boden Egyptenaren training in geweldloos activisme aan. Egyptenaren en Tunesiërs kunnen het aan Libiërs verstrekken. Humanitaire hulp kan worden verleend zonder militaire tussenkomst. En de meerderheid van de Libiërs zou vrijwel zeker de betrokkenheid van Amerikaanse en Europese legers kwalijk nemen. Een no-fly zone wordt niet afgedwongen zonder dood en verderf. Een beperkte betrokkenheid, zelfs de beperkte betrokkenheid bij het doorsturen van wapens via Saoedi-Arabië, leidt doorgaans tot een grotere betrokkenheid en moet in de kiem worden gesmoord.
Volgens Reuters wil Al Qaeda nog meer Amerikaanse militaire betrokkenheid in Libië dan John Kerry of John McCain. Ondertussen waarschuwt senator Richard Lugar voor een Somalische ramp en adviseert hij wijselijk weg te blijven.
Meestal verdoezelt het Amerikaanse leger rampzalige bezettingen, zoals in Irak, door te doen alsof ze onschuldig in een burgeroorlog terecht zijn gekomen. Het zou rampzalig zijn om in een burgeroorlog terecht te komen, hoe duidelijk één partij meer schuld heeft. De rebellenkant in deze oorlog weigert samen te werken met Human Rights Watch om misdaden tegen haar eigen leiders te onderzoeken. Dat is het niveau van de Libische antipathie tegen buitenlandse inmenging. Britse troepen zijn gevangengenomen en verdreven door de strijdkrachten die ze daar moesten ‘helpen’. De reputatie van de Amerikaanse en westerse strijdkrachten is erger dan waardeloos, en terecht. Washington wil de macht in handen krijgen. Dat geldt ook voor de leiders van het anti-Ghadafi-geweld. Maar waarmee zullen ze hem vervangen na een succesvolle gewelddadige revolutie? Ze zullen geen basis hebben voor een representatieve regering. Een nieuwe tirannie zal een waarschijnlijke uitkomst zijn, evenals verder geweld op de weg.
Ghadafi zit in een hoek. Als hij door grotere militaire macht wordt getroffen, zal hij terugslaan met wat hij heeft. Hij zou olie- en gasinstallaties kunnen treffen met ongelooflijke gevolgen voor mensenlevens en het milieu. Als hij wordt getroffen door krachten van buitenaf, zal de publieke sympathie in zijn richting verschuiven. Als hij wordt getroffen door krachten van buitenaf zonder toestemming van de VN (en Rusland is daartegen), zal hij beweren het slachtoffer te zijn en zal hij dat ook zijn van een internationale misdaad. Dit zijn geen winnende strategieën.
Ghadafi moet in het nauw worden gedreven, ja, maar niet met loyale troepen die klaar staan om hem te verdedigen. Deze krachten moeten ertoe worden gebracht over te lopen en zich bij hun broeders en zusters aan te sluiten in hun oppositie tegen de dictatuur. Dat kan snel gebeuren, of het kan enige tijd duren, maar dat kan alleen met behulp van een instrument dat sterker is dan geweld, een instrument waar we onze toevlucht tot moeten nemen als het echt moeilijk wordt: geweldloos burgerlijk verzet.
David Swanson is de auteur van ‘War Is A Lie’ en van ‘Humanitarian War vs. Humanity’ – http://davidswanson.org/node/
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren