Colin Kaepernick knielde tegen racistisch politiegeweld. Teamgenoten sloten zich aan. Trump verwierp een niet-bestaand volkslied dat de betekenis van het protest wilde kapen. Teameigenaren hebben de carrière van Kaepernick beknot. Hoe kunnen demonstranten Trump, de eigenaren en de racistische politie verslaan?
Sommigen antwoorden dat winnen vereist dat je de tactiek van het knielen tijdens het volkslied vasthoudt, omdat dit de manier was waarop het protest voor het eerst de aandacht trok. Toch zeggen willekeurige fans, media-experts, sportmagnaten en Trump vrijwel allemaal dat ze er alleen tegen zijn om het volkslied te dissen. Sommigen vragen zich dus af: waarom halen we het volkslied er niet uit? Anderen antwoorden, omdat dat zou capituleren. Het momentum zou verdwijnen. Gehoorzaamheid zou weer de kop opsteken.
Maar wat als een NBA-, NFL-, WNBA-, NWSL- of MLB-team voor het volkslied stond en vervolgens ging zitten en twee minuten lang weigerde te spelen? Wat als er genoeg teamleden zaten, zodat het spel niet kon beginnen? Wat als de zittende burgers publiekelijk zouden eisen dat de burgemeester van hun stad bijeenkomsten zou sponsoren waarin politie- en buurtorganisatoren bijeenkomen om programmatische stappen te ondernemen om politiegeweld, racistische profilering, racistische veroordelingen en misdaad terug te dringen, en tegelijkertijd het toezicht van de gemeenschap op het politiewerk te vergroten? Wat als ze hieraan zouden toevoegen dat als de door hen gevraagde bijeenkomst niet binnen een week zou plaatsvinden, de duur van de sit-down vóór de wedstrijd zou verdubbelen tot vier minuten, en vervolgens weer zou verdubbelen voor elke nieuwe week van inactiviteit? Twee minuten, vier, acht, zestien... dus na vijf weken, misschien zes weken inactiviteit, zouden er geen wedstrijden meer zijn.
Stel dat de sit-down niet zou plaatsvinden zolang er bijeenkomsten werden gehouden en de protesterende spelers accepteerden dat de bijeenkomsten te goeder trouw plaatsvonden, maar dat de sit-down werd hervat zodra spelers het gevoel hadden dat de voortgang onoprecht was of werd onderbroken. Sterker nog, stel dat gemeenschapsgroepen de voortgang beoordeelden en dat protesterende spelers hun voorbeeld volgden.
Stel je groepen fans voor die buiten de wedstrijden marcheren, waarbij sommigen alleen maar klagen over de spelvertragingen, maar anderen zich verzetten tegen racisme. Stel je universiteitsatleten voor en vervolgens studentenverenigingen die ondersteuning bieden, en dan middelbare scholieren en dan middelbare scholieren in bredere zin – en dan ouders. Stel je voor dat teams in andere landen ook aan de slag gaan om de immense schade van institutioneel en persoonlijk racisme te bestrijden.
Met elke variant op het bovenstaande zou het moeilijk zijn om aan de slag te gaan, maar eenmaal in beweging zou de focus op patriottisme verdwijnen. De kosten van het negeren van spelers en gemeenschappen zouden duidelijk zijn. De kosten van aanhoudende onverzettelijkheid zouden gestaag toenemen. De sit-downs zouden discussie en echte verandering uitlokken. Hun leiderschap zou steeds meer komen van de meest getroffenen, terwijl steun en hulp van overal zou komen. Er zou winst worden geboekt op het gebied van de politie. Vervolgens komen gevangenis, huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg – alles.
We vieren allemaal de burgerrechtenbeweging van tientallen jaren geleden die opkwam tegen honden, knuppels, touwen en gevangenissen. En hoewel de impuls en het inzicht die ten grondslag liggen aan de strijd voor de burgerrechten van de zwarten kwamen, vochten veel blanken ook voor gerechtigheid. Kunnen we ons een soortgelijk engagement voorstellen als reactie op de problemen van onze tijd? Zwarte atleten naderen een dergelijk standpunt. Kunnen witte atleten ook hun weg vooruit zien? Hoe lang duurt het voordat we een internationale echo zien?
In mijn stad, Boston, heeft de plaatselijke voetbalheld Tom Brady al gezegd dat Kaepernick in dienst moet worden genomen. Als Brady ook vindt dat zwarten niet bang hoeven te zijn voor de politie, zou hij dat dan ook niet moeten zeggen? Moet hij niet gaan staan – misschien gaan zitten – om dit te helpen verwezenlijken? Moeten de spelersvakbonden dat niet doen? Zouden fans dat niet moeten doen?
Iedereen kan de macht uitoefenen om activisme aan te wakkeren. Enkele weken geleden hield een groep politieagenten uit New York een demo namens de aanstelling van Colin Kaepernick. Als de politie zich bij de campagne kan aansluiten, wat is dan het plafond voor acties? Misschien is er geen plafond. Willen jullie eigenaren de sit-downs stoppen? Stimuleer succesvolle gemeenschaps-/politiebijeenkomsten en de daaruit voortvloeiende veranderingen, en huur Kaepernick ook in als quarterback. Als je volhoudt met beweren dat Kaepernick niet op de zwarte lijst staat, maar door het vreemdste toeval, en tegen de mening van elke niet-eigenaar in, simpelweg niet langer in staat is om goed genoeg te spelen, oké, neem hem dan aan als de nieuwe commissaris van de NFL.
Ook Hollywood is plotseling in rep en roer. De opstand tegen seksuele predatie groeit als gevolg van de onthullingen van Harvey Weinstein. Vrouwen komen naar voren, en veel mannen zijn ook verontwaardigd. Stel je voor dat er duidelijke eisen naar voren komen. Stel je voor dat dit drukstudio's treft.
Tegelijkertijd wordt Puerto Rico vermoord. Stel je voor dat anti-racistisch activisme besluit dat ook dit druk verdient. En dat geldt ook voor het tegenhouden van anti-immigrantendeportaties. En stel je voor dat door vrouwen geleide Hollywood-bewegingen groeien en het over beide kwesties eens worden. Stel je voor dat elke campagne de eisen van de ander ondersteunt. Spelers nodigen potentiële gedeporteerden uit om stadionkamers te bezetten als toevluchtsoord en eisen dat rijke bedrijfseigenaars hun stadionsuites beschikbaar stellen. Acteurs nodigen potentiële gedeporteerden uit om ruimte te delen in herenhuizen in Hollywood en eisen dat studio's ook een toevluchtsoord bieden. Spelers protesteren tegen seksuele predatie. Acteurs protesteren tegen racistisch politiegeweld. Fans worden deelnemers. Wat is het activismeplafond als mensen weigeren een activismeplafond te accepteren?
Ongetwijfeld zullen atleten op het veld, studenten op hogescholen en middelbare scholen, vrouwen en mannen in tv-, film- en dramalessen, en activisten overal betere ideeën hebben om duurzame creativiteit en betrokkenheid te ontlokken dan de bovengenoemde. Wat hier wordt aangeboden, zijn tenslotte slechts woorden op papier. De details en de volledige diepte van de meningsverschillen die tot succesvolle campagnes kunnen leiden, kunnen alleen voortkomen uit mensen die in beweging zijn. Het punt hier is alleen maar om te suggereren dat er wegen voorwaarts zijn en dat obstakels wellicht meer te wijten zijn aan onze eigen aarzelingen dan aan de zinloze dreigementen en zelfs wrede clubs van mensen als Jerry Jones en Donald Trump.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Over die ‘internationale echo’: ‘Hertha Berlin toonde solidariteit met NFL-spelers in de Verenigde Staten door te knielen voor hun thuisduel met Schalke. De basisopstelling van de club koppelde de armen en nam een knie op het veld, terwijl de technische staf, officials en wisselspelers een knie eraf haalden.'https://www.theguardian.com/football/2017/oct/14/bayern-munich- freiburg-hertha-berlijn-bundesliga