Op de middelbare school, begin jaren zestig, begreep ik het nog steeds niet, ondanks dat ik al te veel films had gezien over de Tweede Wereldoorlog, nazi’s en ‘goede Duitsers’. Hoe konden zoveel typische, normale, zorgzame, met DNA-ingeschreven mensen actieve voorstanders worden van of hoogstens sedentaire critici van de opkomst van het fascisme en de inzet ervan tegen zoveel andere zorgzame mensen?
Sommige mensen die ik kende ontweken mijn vragen, terwijl anderen mijn verwarring belachelijk maakten. Het Reich was slechts een aberratie. Er is een schroef losgeraakt. Het was massale waanzin of misschien maffiahypnose. Zelfs toen ik nauwelijks meer dan een kind was en ongeveer evenveel ervaring had met de politieke/sociale/psychologische dynamiek als een eekhoorn, kon ik zien dat die verklaring voor de gaskamers en de wereldoorlog ons niet vertelde wat we moesten doen om het beter te doen. Het vertelde ons niet hoe we niet onze eigen ergste nachtmerrie konden worden.
Een paar jaar later ervoer ik een interessant ‘wat als’-moment. Stel dat iemand tijdens de Tweede Wereldoorlog ging slapen en in coma raakte. De persoon werd een decennium of twee later wakker. Toen ze pas wakker werd, onderzocht ze de wereld. Hier, daar en overal zag ze onderdanigheid, militarisme, verkrachting, hypocrisie, verrijking van enkelen en verarming van velen. Ze had alle anti-nazi-films gemist. Zou ze dus hebben afgeleid dat de vrijheid had gewonnen? Of zou ze hebben afgeleid dat de VS zich bij het Duitse team hadden aangesloten en dat het fascisme mondiaal was geworden?
Is dat te vervelend om over na te denken? Ik dacht van niet; mijn verwarring was thuisgekomen. Maar oké, overweeg in plaats daarvan nu onze eigen wereld. Kijk om je heen. Je kunt niet zien dat regeringen en media samenlevingen versnellen op een door fossiele brandstoffen aangedreven ecologische en economische glibberige helling richting een onberekenbare ontwrichting die misschien al het menselijk leven zal beëindigen. Je kunt niet zien hoe de kleinkinderen van de door de nazi’s gepleegde holocaust een reeks Israëlisch-Amerikaanse acties vieren die tot doel hebben de Palestijnen uit te roeien of hen op zijn minst etnisch uit ‘onze’ weg te zuiveren. En je kunt Trumpers niet zien, geslagen maar ongebogen, die zich voorbereiden om te regeren.
Mijn vraag over de middelbare school blijft bestaan. Hoe is dit niveau van zielvernietigende ongevoeligheid mogelijk? Hoe is dit niveau van maatschappijvernietigend geweld mogelijk? Hoe streven goede mensen – soms onze moeders of vaders, soms onze broers of zussen, soms wijzelf – winstgevende vervuiling na, zelfs tot aan de universele dood? Hoe streven goede mensen naar etnische zuiveringen en bloedige massamoorden om ‘hen’ te verbannen of te doden? Hoe worden goede mensen Trump-ers?
Waarom worden zoveel zorgzame burgers, nou ja, suïcidaal satanisch? Waarom schenden zoveel normale vrienden en buren hun eigen ethische en materiële behoeften en waarden? Waarom houden zovelen van ons zich aan de opwarming van de aarde, of vieren ze zelfs de opwarming ervan? Waarom blijven zovelen van ons het vernietigen van anderen en het ontmenselijken van onszelf vieren? Waarom glijden zelfs sommige doorgewinterde progressieven trouwens naar rechts? Is dit allemaal slechts een op hol geslagen verwarring? Is het gewoon een vals bewustzijn dat de leiding heeft? Slechte genen? Slechte jeugd? Hoe doen wij het beter?
Ik weet dat de meeste van mijn mede-linksen verontwaardigd zijn over onze verhalende, winstbejagde bedrijfsmedia, maar ondanks dat alles is de waarheid dat een goed, zorgzaam persoon redelijkerwijs niet kan geloven dat het verstandig is om fossiele brandstoffen te gebruiken, om Palestijnse vluchtelingen te verbranden. infrastructuur en het beëindigen van Palestijnse levens is gerechtvaardigd, en het steunen van Trump en Maga (of hun varianten in andere landen) is verstandig, tenzij iets anders dan bewijs hen ertoe aanzet te ontkennen wat verder voor de hand ligt. Zelfs de reguliere media tonen meer dan genoeg feiten om zulke nare loyaliteiten te weerleggen. Kunnen we daarom concluderen dat mensen die de olieaanbidding, de kolonialistische verovering en het fascisme vieren geen goede mensen zijn?
Ik denk het niet. Sterker nog, ik denk dat als linkse organisatoren de strijd tegen de apocalyps willen aangaan, en nog minder de bevrijding willen winnen, we zullen moeten begrijpen waarom zulke ‘aberraties’ gebeuren, zodat we ons kunnen organiseren onder degenen die ons nu afwijzen en zelfs onze eigen problemen kunnen voorkomen. bondgenoten niet wegdrijven?
De meest bekende verklaring voor waarom goede mensen ‘verschrikkelijke dingen’ tolereren of aanmoedigen, is massale mystificatie. Fossiele brandstof, bewapening, Maga-liefhebbende mensen kennen de feiten gewoon niet. Mijn vijand zijn immigranten, zeggen ze. Mijn vijand is de welvaart. Mijn vijand is de ander. De ‘horrible stuff’-ers geloven leugens. Ze denken dat de opwarming van de aarde oplichterij is. Ze denken dat de Palestijnen submenselijke, gewelddadige dieren zijn. Inperking is niet genoeg. Verbanning of uitroeiing is de enige oplossing. Ze denken dat de bereidheid van Trump om publiekelijk te tarten, te kleineren, te liegen, op te scheppen en de schuld te geven allemaal zijn verlangen bewijst om Amerika te helpen. Hij heeft het lef om het voor ons allemaal op te schudden.
Oké, ik geef toe dat de gedwongen mystificatie van de media deels de ondersteuning van “verschrikkelijke dingen” verklaart, en ik geef ook toe dat we natuurlijk de door desinformatie veroorzaakte verwarring moeten bestrijden. Voor zover mensen de verwoesting van fossiele brandstoffen, de vernietiging van de Palestijnen en de oranje getinte fascistische degradatie steunen of er zich zelfs niet tegen verzetten, moeten we zeker nauwkeurige feiten aandragen. Maar velen hebben dat juist heel goed gedaan. Dus waarom werkt onmiskenbaar bewijs niet beter?
Stel dat iemand je vertelt dat twee keer tien dertig is. Stel dat u zegt dat u het gelooft, en u negeert degenen die anders een overtuigend argument naar voren brengen. Is dat gewoon uw vrije cognitie op het werk? Of gelooft u zulke onzin omdat het geloven ervan, of op zijn minst zeggen dat u het gelooft, een ander doel vervult? Zou het kunnen dat voor u, of voor iemand anders, het accepteren van zelfs voor de hand liggende ware feiten en conclusies die in tegenspraak zijn met valse beweringen die u om de een of andere reden hebt aangenomen, wordt geblokkeerd, omdat u hierdoor iets zou verliezen waar u veel waarde aan hecht? Ontkennen we allemaal wel eens op agressieve wijze berichten die in tegenspraak zijn met onze verplichtingen, of weigeren we ze zelfs maar te horen? Zo ja, wat vermijden we dan om te verliezen? Is er een dergelijke dynamiek aan het werk voor voorstanders van ecologische vernietiging, een oorlog die alle rede te boven gaat, en Trump?
Mijn hypothese is dat het niet aanvallen van leugens en verachtelijk gedrag, of zelfs maar vieren ervan, onderdeel kan worden van onze identiteit. Aanvallen op dergelijke keuzes voelen dan als aanvallen op iets dat we niet willen opgeven. Is dit niet gebruikelijk in het leven? In het klein en in het groot? Zien we dit niet, en hebben we dit niet gedaan om een vriend of partner te verdedigen, om iets comfortabels te beschermen dat we leuk vinden of nodig hebben, zoals een relatie die liefde biedt, een baan die we anders zouden verachten, maar die ons laat eten, of zelfs een sportteam waar we voor pleiten, ook al weten we eigenlijk niets over iemand die daar deel van uitmaakt?
Mijn punt is: wat als een krachtige oorzaak van het ondersteunen van ‘vreselijke dingen’ niet feitelijk het karakter van de ‘dingen’ zelf is? Wat als dat de reden is waarom bewijsmateriaal over fossiele brandstoffen, of Israëlisch/Amerikaanse tactieken, of de feitelijke doelstellingen van het opkomende fascisme geen invloed hebben op de loyaliteit aan deze dingen en simpelweg worden afgewezen of ontkend? Wat als de loyaliteit aan ‘verschrikkelijke dingen’ vaak niet te danken is aan de eigenschappen van de dingen zelf, maar in plaats daarvan aan de wens om deel uit te maken van het team dat de dingen achtervolgt? Wat als degenen die de opwarming van de aarde ontkennen, die een barbaarse oorlog steunen, of die oranje-getinte idiotie aanmoedigen, dit niet doen omdat ze van vreselijke dingen houden, maar omdat ze willen vasthouden aan wat ze van hun ‘team’ krijgen? Wat als ze door het accepteren van de vreselijke dingen in dat team kunnen blijven? Wat als ze vasthouden aan een niveau van doeltreffendheid en kameraadschap, en aan het gevoel dat ze invloed hebben op de samenleving en belangrijk zijn dat het team hen heeft gegeven? Wat dan?
Wat als de trouw van veel mensen aan het suïcidale energiebeleid zo is dat ze bij team Amerika kunnen blijven, of als hun trouw aan het genocidale oorlogsbeleid zo is dat ze bij team Israël/VS kunnen blijven, of als hun trouw aan objectief walgelijk gedrag zo is dat ze dat kunnen doen? bij team Trump blijven? Wat als dit alles niet hoofdzakelijk over beleid, analyse en feiten gaat, maar in plaats daarvan over teamloyaliteit en het niet willen verliezen van wat teamlidmaatschap inhoudt? Moeten we in dat geval niet alleen de feiten onder ogen zien, maar ook waarom het deel uitmaken van zo’n team uiteindelijk slecht is voor het welzijn van de kinderen, slecht voor het welzijn van de kinderen, en letterlijk slecht tot op het bot, ook al voelt het als familie? , en inderdaad, ook al levert het elementen van familie op? En als dit allemaal waar is, betekent dit dan niet dat degenen die een einde willen maken aan “verschrikkelijke dingen” een team moeten oprichten dat een echt gevoel van doeltreffendheid, hoop, zingeving en loyaliteit uitstraalt, dat tegemoetkomt aan de legitieme behoeften van zijn land? deelnemers en zijn tegenstanders?
Rechtse loyaliteit biedt op veel terreinen zielig en zelfs belachelijk beleid voor iedereen anders dan de elites of hun werkelijk diep racistische, vrouwonvriendelijke, classistische bondgenoten. Maar als ik gelijk heb, dan zijn de redenen voor de meeste loyaliteit aan het rechtse team datgene wat we niet alleen moeten aanpakken met bewijsmateriaal en feiten, maar ook met visie, waarden, hoop en een praktijk die het niveau veel beter kan handhaven. van wederzijdse hulp, waardigheid en respect die nodig zijn voor duurzame betrokkenheid en loyaliteit. Programma is goed en nodig. Bewijs is goed en nodig. Maar programma en bewijsmateriaal zonder de lijm van de gemeenschap zullen de overwinning niet behalen. Met gemeenschap kunnen programma en bewijs echter beweging genereren die kan winnen.
Ironisch genoeg beschikt het Trumpisme niet alleen over geld en media, maar ook over een gemeenschap. We moeten daarom woorden en daden produceren die voldoende zijn om de gevoelens van teamloyaliteit van de rechtse mensen, maar ook hun geld en media, te ondermijnen. Het is een hele opgave. Maar het is ook een absolute noodzaak.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren