Michael Albert
Denk aan een
professioneel atletiekteam. Wat onderscheidt degenen die winnen van degenen die winnen?
verliezen? Talent en training natuurlijk. Maar laten we aannemen dat talent en training dat wel zijn
in wezen hetzelfde voor een aantal teams. Welke kenmerken dan
Onderscheid ze? Geluk zal natuurlijk een factor zijn, maar vaak is het de houding
dat zal het belangrijkste zijn. Degenen die denken dat ze kunnen winnen en die zelfverzekerd zijn
benader zelfs moeilijke uitdagingen, zoals heuvels om op te graven en te verwijderen, of om te gaan
rond, of om overheen te klimmen, hebben een grotere kans om te winnen. Degenen die daaraan twijfelen
zij kunnen winnen en die zelfs bescheiden uitdagingen als onbeweeglijke bergen benaderen
die hun weg voorwaarts onherstelbaar belemmeren, vrijwel geen kans hebben
slagen.
Stel je nu een voor
succesvolle professionele sportcoachbijeenkomst met haar/zijn team. Vorig weekend
ze verloren. Nu is het tijd om over de volgende game of de rest van de game te praten
seizoen. Beklaagt de coach zich over de grootte en sterkte van de tegenstanders? Doet
zij/hij praat eindeloos over het weer waarvoor het schema verschrikkelijk is
haar/zijn team? Maakt de coach een overzicht van de nadelen van het team en die van het andere team?
sterke punten alsof ze door een of andere atletische diët zijn ingesteld en onoverbrugbaar zijn
belemmeringen voor succes? Niet aannemelijk. In plaats daarvan besteedt de coach aandacht aan
realiteit, zeker, maar benadert elk nieuw spel vanuit het oogpunt van vragen
wat het team kan beïnvloeden. Hoe kan het team hun keuzes veranderen?
en gedrag om te winnen? Als de coach elke bijeenkomst besteedt aan het opsommen van de sterke punten
van tegenstanders zonder enige verduidelijking over hoe die sterke punten moeten zijn
overwonnen, de coach moet een nieuwe baan krijgen en het team kan net zo goed een baan nemen
vakantie.
Overweeg nu
links. We vinden het misschien niet leuk, maar ook wij moeten proberen te winnen
atletiekteams wel. Alleen goed spelen in het verbeteren van de maatschappij is niet genoeg.
Winnen maakt een einde aan oorlogen, voedt de hongerigen, geeft waardigheid aan de uitgebuitenen
vermindert hun ontberingen. Winnen kan zelfs zonder noodzaak een nieuwe wereld creëren
zulke strijd. Aan de andere kant gewoon lekker spelen of ‘vechten tegen het goede
vechten” maar zonder te winnen of zelfs maar te proberen te winnen, en in plaats daarvan te liegen
de kiem voor verdere verliezen – waar is dat goed voor?
Doet Links
een winnaarsmentaliteit hebben? Kunnen we met onze huidige mentaliteit een goed seizoen draaien? I
stelt dat het antwoord maar al te vaak nee is. Velen van ons kijken er maar al te vaak naar
het halfvolle of kwartvolle (bewegings)glas en we zien niet zomaar een glas
dat is voor de helft of driekwart leeg, wat waar is en ook zo moet zijn
natuurlijk erkend, maar we praten alleen over hoeveel er ontbreekt en de meeste
speciaal. dat doen we op tonen die suggereren dat het nooit vol kan zijn. Wij zelfs
zie lekken in het glas waar ze niet bestaan en de krachten van de tegenstander verdwijnen
de inhoud van het glas die niet echt is. Te weinigen van ons vragen zich af hoe we meer kunnen krijgen
in het glas, en hoe we degenen die we aantrekken kunnen behouden in plaats van ze te hebben
verdampen? Te vaak glijden we af door de omstandigheden verstandig te analyseren
die we tegenkomen tot en met het zeuren over dingen waar we geen invloed op hebben. Te vaak
we besteden weinig aandacht aan de dingen in onze aanpak waarvoor we zouden kunnen veranderen
hoe beter het is om obstakels te verwijderen, er omheen te gaan of over obstakels te klimmen, laat staan in kaart brengen
hiervoor agenda’s uit.
Het feit is,
of we het nu hebben over zaken als klasse, ras, geslacht, politieke macht,
ecologie, internationale betrekkingen of wat dan ook, onze bewegingen zijn dat niet
bijna zo groot als nodig is om hervormingen op de korte termijn of nieuwe hervormingen op de lange termijn te bewerkstelligen
instellingen.
Maar hoeveel
Linksen schrijven en spreken zonder begeleiding over wat er mis is met de samenleving
strategisch commentaar, zodat het, zelfs tegen onze bedoeling in, min of meer hetzelfde heeft
impact van het klagen over de grootte van de tegenstander van volgende week? Hoeveel, binnen
contrast, schrijf en spreek over waarom onze beweging niet sneller groeit of over
waarom verliest het leden en wat kunnen we doen om betere resultaten te behalen? Hoeveel van ons
schrijf of spreek over de onderdrukking of macht van de media of van de staat
of van bedrijven in vergelijking met het schrijven of spreken over de strategieën
nodig in onze bewegingen om zich te verzetten tegen de media, de staat en het bedrijfsleven
macht en onderdrukking, en over de potentiële macht van onze oppositie
hoe kan deze versterkt worden? En ik bedoel ‘schrijven en spreken’, niet alleen in
publicaties of op grote conferenties, maar in onze persoonlijke brieven en e-mail,
en vooral in onze face-to-face gesprekken.
Verlenging van de
boven sportanalogie, een team of coach die niet weet wat het wil
bereiken voor het seizoen zal eindigen waar het door de gebeurtenissen wordt geduwd, maar niet zo
kampioen. Succesvolle teams en hun coaches stellen dus duidelijke doelen in kaart. Als we zijn
niet klaar om te proberen dit jaar, dan volgend jaar, of het volgende te winnen. Zij stemmen af
hun dagelijkse, wekelijkse en seizoensagenda’s in lijn met hun langetermijndoelen.
Doet Links
doe dat? Hebben we doelen voor de economie, het staatsbestel, voor gezinnen en...
verwantschap, voor de cultuur, voor internationale betrekkingen, voor de ecologie? Doen we
Organiseer onze gedachten over wat we vandaag moeten doen, niet alleen in het licht van onze huidige situatie
sterke en zwakke punten en de directe omstandigheden waarmee we worden geconfronteerd en onze
onmiddellijke doelstellingen, maar ook in het licht van hoe dit alles zich verhoudt tot onze lange termijn
doelen?
De meeste
Links kleineert de professionele sport vanwege zijn commercie, seksisme, racisme,
klassenverhoudingen, enzovoort. Maar het zou helpen als we ook een beetje zouden leren.
Deze teams zijn de belangrijkste concurrenten ter wereld, en of we het nu leuk vinden of niet, wij zijn dat ook
in een competitie, een strijd, gebaseerd op klasse, geslacht, ras en politiek
relaties. Uit hun ervaring blijkt dat als je zeurt, je verliest. Op de andere
Als je echter een zelfverzekerde strategie hanteert, heb je een kans om te winnen. Evenzo, als
als je geen doelen hebt, kom je ergens terecht waar je liever niet bent. Op de andere
Als je doelen hebt, kun je ze bereiken. Dit is natuurlijk allemaal duidelijk
maar het is de moeite waard om het keer op keer te herhalen, te midden van pyrotechnische vertoningen
van mentale virtuositeit over discoursparadigma’s, maar ook binnen projecten
en bewegingen die kampen met een gebrek aan middelen en ernstige tijdsdruk
voor de hand liggend is vaak het eerste dat uit het bewustzijn verdwijnt.
Bijvoorbeeld
denk eens aan de Nader-campagne en de nasleep ervan. Tijdens de campagne kon dat wel
hebben veel verschillende opvattingen over wat er werd gedaan. Zeker, toespraken
er werden persconferenties gehouden, er werden bijeenkomsten gehouden, er werd informatie gegeven
verspreid, enzovoort. Maar met welk doel? Wat voor mij, als iemand, logisch was
buiten de campagne, maar die de campagne krachtig ondersteunde, bestond uit een veelvoudige reeks doelstellingen. De
campagne moet goede radicale ideeën breed in het discussiespectrum plaatsen.
Het moet de kracht van hard vooruitstrevend werk demonstreren en daartoe inspireren
anderen. Het zou de Groene Partij en derde partijen moeten helpen meer te organiseren
in het algemeen en lessen trekken om deze in de toekomst te verbeteren. Het zou moeten kloppen
grote aantallen stemmen als teken van een basis van toegewijde steun.
Maar waarom? Een
Het antwoord zou zijn om druk uit te oefenen op de Democratische Partij – en dat is alles. Een ander zou
zijn om de carrières of de zichtbaarheid en invloed van bepaalde individuen te bevorderen. En
je zou je andere onaantrekkelijke mogelijkheden kunnen voorstellen. Wat voor mij zinvol was,
Het was echter de bedoeling dat mensen de campagne zouden ondernemen en ondersteunen
Vergroot eerst de infrastructuur en het moreel en daarmee de macht van links
om onmiddellijke hervormingen af te dwingen, zowel onder de regering van Gore als onder de regering van Bush, en
ten tweede om de basis te leggen voor verdere winst in de toekomst.
Nou ja, wat was er
de campagne vlak na de verkiezingen? De campagne kreeg er ongeveer drie
miljoen stemmen. Het trok ongeveer tien miljoen mensen tot losse steun
Velen besloten uiteindelijk om op Gore te stemmen als het ‘kleinere kwaad’.
Er waren duizenden mensen die lang en hard voor de campagne werkten
werden versterkt door hun inspanningen, velen voor de eerste keer in hun leven, en
anderen voor het eerst in jaren. Er waren ook veel mensen in de
Democratische Partij en in aangesloten liberale organisaties en instellingen
bloedige moord schreeuwen over Nader als spoiler.
Dus wat zou moeten zijn
gedaan, na de verkiezingen? Welnu, als de agenda de macht van links ontwikkelt,
dan is het zeker de taak om (a) de activistische steun voor de campagne te versterken
om te zetten in voortdurende activiteiten, (b) de electorale steun te verstevigen tot blijvende steun
loyaliteit, (c) enorme sommen geld ophalen bij die brede basis van supporters om te financieren
nieuwe projecten om nog verder te reiken, (d) vraag wat de kenmerken zijn van de
campagne had die de steun verminderde, en wat we kunnen doen om deze te corrigeren
fouten, en (e) het versterken van de feitelijke progressieve infrastructuur in de vorm van
lokale, regionale en nationale organisatie, groen en anderszins.
Eén manier van werken
Deze winsten zouden het creëren van een schaduwregering kunnen zijn geweest die in staat was deze te genereren
niet alleen zichtbaarheid, maar ook allerlei soorten momentum voor bijbehorende outreach,
participatie, onderwijs en activisme. Het is nu een beetje laat om verder te bouwen
het electorale momentum, maar het kan nog steeds zeer positief zijn. Er zijn andere
Ik twijfel er niet aan dat er ook wenselijke paden zijn om te bewandelen.
Op de andere
Stel dat iemand denkt dat links geen serieuze speler is in de politiek
toekomst van onze samenleving, en dat het enige wat echt mogelijk is, aanpassingen zijn
bestaande relaties op deze manier en dat. Dan verandert de agenda behoorlijk. Een
moet iemands vermogen beoordelen om met elites te praten of liever mainstream te creëren
dan dissidente instellingen en andere soortgelijke variabelen, die grotendeels irrelevant zijn
een meer linkse invalshoek.
Waar is Nader
bij dit alles? We weten allemaal dat hij grotendeels onzichtbaar is. Hij zegt de media
let niet op. Als hij inderdaad regelmatig persconferenties hield,
demonstraties leiden en anderszins serieus nieuws brengen dat zou moeten zijn
gedekt, dit zou relevant zijn, moeilijk een beetje zeurderig. Maar ik denk dat hij dat niet doet
iets daarvan. Ik denk dat hij dat, afgezien van enkele spreekbeurten op de campus, wel heeft gedaan
hoofdzakelijk stil geweest. Ondertussen is het momentum dat door de campagne wordt gegenereerd,
inclusief zijn eigen fantastische inspanningen, verdampt.
In ieder geval
wat niet is gebeurd, is voor de enorme aantallen mensen die betrokken zijn bij de
campagne om nieuwe inzichten over wat er gedaan zou moeten worden te ontwikkelen en te bespreken
hen aan te dringen op positieve acties op elk niveau van de Groene Partij en bij Nader
en ook voor een open debat en discussie over agenda's, en voor
er wordt veel energie gestoken in toekomstgerichte projecten.
Dit is wat a
beweging die gelooft dat ze kan winnen en vooruitgang probeert te boeken
het begrijpen van zowel de voordelen als de noodzaak van verbetering zou voldoende moeten zijn. Heeft
Is er de afgelopen twintig jaar een betere tijd geweest voor optimisme? Zo ja, niet door
veel. Toch is onze beweging niet optimistisch en oefent ze niet op hetzelfde niveau uit
van de campagne, veel minder en nog energieker. Nader doet het ook niet
zijn de rest van ons. Dit is een schande gezien het potentiële wachten
gegalvaniseerd tot blijvende winst.
Kunnen we er komen
het – en met wij bedoel ik zowel Nader als de rest van ons? Schaduwregering? Massa
campagne voor electorale hervormingen en substantiële winsten op sociaal gebied
economisch leven? Een 30-urige werkweek? Wat dan ook, maar iets dat geworteld is in helder
doelen en aangespoord door de wens en het vertrouwen dat, zelfs als dat zo is
het kost veel moeite, na verloop van tijd kunnen we winnen. Z