Een belangrijke semantische ontwikkeling van het afgelopen decennium die nauw verband houdt met de dubbelzinnigheid van gematigdheid en extremisme is het nieuwe gebruik van het concept van ‘speciale belangen’.

De New York Times, 1917–2017

De Verenigde Staten overtreffen Rusland en zijn voorganger, de Sovjet-Unie, zowel wat betreft het aantal als de frequentie van hun toevlucht tot geweld bij hun interventies bij buitenlandse verkiezingen.

Het is treurig om te zien hoe de liberalen zich laten meeslepen door de golf van hysterie over de veronderstelde dreiging van de Russische informatieoorlog en de mogelijke invloed op of zelfs verovering van het presidentschap van Trump. Het is ook zeer gevaarlijk voor het menselijk welzijn, omdat het de macht van het militair-industriële complex helpt consolideren

Kortom, bij de presidentsverkiezingen van 2016 had de Amerikaanse burgerij geen effectieve keuze voor een kandidaat die zich zou afkeren van het permanente oorlogssysteem en de welvaartsstaat van het bedrijfsleven; dat wil zeggen, iemand die enige kans had om te winnen

wie gaat de Verenigde Staten in bedwang houden? Het Amerikaanse politieke systeem heeft zijn bevolking en de wereld in de steek gelaten en heeft de oorlogsmachine niet geremd

Sullivan beweert dat de NYT “blijvende aandacht heeft en moet blijven houden voor de ‘have nots’ van de samenleving.” Naar de oorlog tegen de arbeid en het verval van de vakbonden, waar ze al jaren weinig aandacht aan besteden?

De Verenigde Staten hebben sinds de Tweede Wereldoorlog vrijwel onafgebroken ingegrepen en oorlogen in het buitenland gevoerd. Dit bracht regelmatig agressie met zich mee, waarbij gebruik werd gemaakt van standaarddefinities van het woord, waarvan vele uiterst destructief waren. Maar deze kunnen in ons goed ontwikkelde propagandasysteem niet als “agressie” worden bestempeld

In deel 1 begon ik met een zaak waarin de New York Times te laat erkende dat het er niet in was geslaagd nieuws te publiceren dat, niet toevallig, in tegenspraak was met een partijthema dat de redactie vijf jaar eerder enthousiast en kritiekloos had gesteund.

De dagelijkse bewering op de voorpagina van de directie van de New York Times dat zij 'al het nieuws dat geschikt is om gedrukt te worden' leveren, is komisch in zijn gedurfde reikwijdte. ‘Alles’ bestrijkt ontzettend veel terrein, en als er druk op wordt uitgeoefend, zouden de redacteuren zelfs kunnen toegeven dat er iets ‘geschikt om te drukken’ zou kunnen voorkomen op plaatsen die niet door hun journalisten of correspondenten worden gedekt.