ឆ្ពោះទៅរកការបញ្ចប់នៃការធ្លាក់ចុះនៃមន្តអាគមរបស់គាត់ និងការដួលរលំនៃចក្រភពរ៉ូម (ភាគចុងក្រោយបានបញ្ចប់ក្នុងឆ្នាំ 1776) Edward Gibbon ផ្អាកដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងពីរបៀបដែលនៅសតវត្សទី 15 ជនជាតិក្រិច - អ្នកបង្កើតអរិយធម៌ទំនើប - បានចាប់ផ្តើមយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះប្រជាជាតិថ្មីៗ។ នៃអឺរ៉ុបខាងជើង ដែលពួកគេ «មិនអាចសន្មតថាជាម៉ាកយីហោជាមួយឈ្មោះមនុស្សព្រៃផ្សៃ»។ ដោយពឹងផ្អែកលើគណនីរបស់ពួកគេ គាត់បានគូសវាស "រូបភាពដ៏ឈ្លើយ" នៃ "ជីវិត និងចរិតលក្ខណៈ" នៃប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ បារាំង និងអង់គ្លេស។ ការចាប់អារម្មណ៍ជាពិសេសចំពោះ Gibbon ដែលជាជនជាតិអង់គ្លេសគឺជាកំណត់ហេតុរបស់អ្នកនិពន្ធជនជាតិក្រិច Byzantine ឈ្មោះ Demetrius Chalcondyles (1423-1511) នៃជីវិតនៅប្រទេសអង់គ្លេសក្នុងអំឡុងពេលរបស់គាត់។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យអង់គ្លេសខុសពីជនជាតិអឺរ៉ុបផ្សេងទៀត លោក Chalcondyles បានសរសេរថា ការមិនគោរពឯកវចនៈរបស់ពួកគេចំពោះកិត្តិយសអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬព្រហ្មចារីភាពស្ត្រី។ ជនជាតិអង់គ្លេសមានទម្លាប់បោះប្រពន្ធកូនស្រីរបស់ពួកគេទៅលើភ្ញៀវប្រុសដែលនឹងដេកជាមួយពួកគេជាសញ្ញានៃការស្វាគមន៍។ ហើយក្នុងចំណោមមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ ស្ត្រីត្រូវបាន«ខ្ចីគេដោយមិនខ្មាសអៀន»។ Gibbon ប៉ះពាល់ដល់ការមិនជឿគណនីនេះ ដោយតវ៉ាដោយឥតប្រយោជន៍ថា “ធានាចំពោះគុណធម៌របស់ម្តាយយើង យើងអាចនឹងញញឹមចំពោះភាពល្ងង់ខ្លៅ ឬអន់ចិត្តនឹងភាពអយុត្តិធម៌របស់ក្រិក”។ គណនីរបស់ Chalcondyles គាត់បានសរសេរថា "អាចបង្រៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ ដើម្បីមិនទុកចិត្តលើដំណើររឿងរបស់ជនបរទេស និងប្រទេសដាច់ស្រយាល ហើយបញ្ឈប់ជំនឿរបស់យើងចំពោះគ្រប់រឿងនិទានដែលខុសពីច្បាប់ធម្មជាតិ និងចរិតរបស់មនុស្ស"។
ជនរួមជាតិរបស់ Gibbon មិនដែលយកមេរៀននេះមកដាក់ក្នុងចិត្តទេ។ នៅកម្ពស់នៃជ័យជំនះរបស់ចក្រពត្តិនិយមរបស់ពួកគេ តែប៉ុន្មានទសវត្សរ៍បន្ទាប់ពីការសោយទិវង្គតរបស់ Gibbon ជនជាតិអង់គ្លេសស្ទើរតែបានបង្កើតការសរសេរការធ្វើដំណើរបែបទំនើបជាប្រភេទនៃទេសចរណ៍កោសល្យវិច្ច័យ។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះកម្លាំងជំរុញដំបូងត្រូវបានលើកតម្កើងជាពិសេសនៅសតវត្សទី 18 និងដើមសតវត្សទី 19 ។ គួរកត់សម្គាល់ថាការងារដែលផលិតដោយអ្នករុករកត្រូវបានបញ្ជូនទៅអាហ្វ្រិកខាងលិចដោយសមាគមសម្រាប់ការលើកកម្ពស់ការរកឃើញនៃមហាផ្ទៃនៃទ្វីបអាហ្រ្វិក (បង្កើតឡើងនៅទីក្រុងឡុងដ៍ក្នុងឆ្នាំ 1788) ដែលក្នុងនោះពន្លឺភ្លឺបំផុតគឺជាគណនីរបស់ Mungo Park ។ វិធីសាស្រ្តរបស់ Park - នៅពេលដែលបានមកដល់អាហ្វ្រិកខាងលិច នៅក្នុងតំបន់ដែល Gambia ទំនើបកាន់កាប់ គាត់ឆ្លៀតពេលដើម្បីរៀនភាសា Mandingo ក្នុងស្រុក ហើយបង្ហាញការគោរពសមរម្យចំពោះអធិបតេយ្យភាពអាហ្វ្រិក បង្ហាញពីការគោរពចំពោះមេ និងអ្នកល្បីល្បាញក្នុងតំបន់ និងគោរពសូម្បីតែទាសករ។ មនុស្សដែលមានឯកសិទ្ធិតិចជាង - ត្រូវបានលើកតម្កើងបើប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្វីដែលយើងធ្លាប់ស្គាល់ពីមុនមក ដែលវាប្រហែលជាគ្មានន័យទេក្នុងការប្រកាន់យកវាជាស្តង់ដារមាស។ ប៉ុន្តែវាសក្តិសមគួរកត់សម្គាល់សម្រាប់ហេតុផលនោះ។ ក្រោយមកនៅសតវត្សរ៍ទី 19 បានមកដល់អ្វីដែល Graham Greene បានចំអកថាជា "ការស្រមើស្រមៃពណ៌ស" ដែលជាផ្នែកមួយនៃអ្វីដែលថ្មី - ឧត្តមភាពរបស់អង់គ្លេស៖ វាជារយៈពេលនៃអ្វីដែលអ្នកប្រវត្តិវិទូ Philip Curtin បានហៅថា "ការរើសអើងជាតិសាសន៍តាមបែបវិទ្យាសាស្ត្រ" ។ ការលើកឧទាហរណ៍នេះគឺការវង្វេងរបស់ Richard Burton នៅអាហ្រ្វិកខាងលិច (បោះពុម្ភក្នុងឆ្នាំ 1863) និង W. Winwood Reade's Savage Africa (1864)៖ វោហារសាស្ត្រ និង voyeuristic ដែល Pan Africanist Edward Blyden បានពណ៌នាដោយអាស៊ីតក្នុងឆ្នាំ 1887 ជាការងារនៃ "ការចិញ្ចឹមចិត្ត និងគំនិតមិនទៀងទាត់"។ ពួកគេគឺជាបំណែកនៃសម័យកាល; ក្នុងទសវត្សរ៍ដែលនាំទៅដល់សង្គ្រាមលោកលើកទី 1936 ការសរសេរអំពីការធ្វើដំណើរផ្សេងៗគ្នាបានលេចចេញមក៖ ដំណើររបស់ Graham Greene's Journey without Maps (XNUMX) ដែលជាដំណើររឿងរបស់គាត់ពី Sierra Leone ឆ្លងកាត់ប្រទេស Liberia និង Geoffrey Gorer's African Dances កាលពីមួយឆ្នាំមុន គឺមានភាពម៉ត់ចត់ និងរសើប។ និងគណនីដ៏ស្មោះត្រង់ គ្មានមនោសញ្ចេតនាអំពីអាណាចក្រ និងការបំភ្លឺទ្វីបអាហ្រ្វិកតាមវិធីថ្មីដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ សៀវភៅទាំងនេះនៅតែជាកំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏សំខាន់។
នៅពេល VS Naipaul ដែលជាអ្នកនិពន្ធដ៏មានទេពកោសល្យម្នាក់ដែលបានឈ្នះរង្វាន់ណូបែលក្នុងឆ្នាំ 2001 បានធ្វើការវាយប្រហាររបស់គាត់ទៅកាន់ទ្វីបអាហ្រ្វិកដោយចាប់ផ្តើមនៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1960 ភាគច្រើននៃអ្វីដែលអាចត្រូវបាន 'រកឃើញ' នៅក្នុងទ្វីបអាហ្រ្វិកត្រូវបានសរសេរអំពី។ ស្ទើរតែមិនមានអ្វីដែលកម្រនិងអសកម្មអំពីទ្វីបដើម្បី 'រុករក' ។ Naipaul កើតនៅ Trinidad នៃបេតិកភណ្ឌឥណ្ឌា គឺជាផលិតផលនៃចក្រភព។ ប៉ុន្តែការតាំងទីលំនៅដ៏យូរ និងភាពជោគជ័យនៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសបានផ្លាស់ប្តូរគាត់ យ៉ាងហោចណាស់នៅក្នុងភ្នែករបស់គាត់ ទៅជាជនជាតិអង់គ្លេសនៃប្រភេទ Evelyn Waugh ដែលស្រូបក្លិននៅប្រទេសក្រោយអាណានិគម ជាមួយនឹងប្រភេទនៃការមើលងាយដែលមនុស្សងងឹតតិចជាងខ្លួនគាត់នឹងខ្មាស់អៀនក្នុងការតាំងពិព័រណ៍។ ក្រែងគេត្រូវគេចោទប្រកាន់ពីការរើសអើងជាតិសាសន៍។ ជាការពិតណាស់ Naipaul បានប្រឈមមុខនឹងការចោទប្រកាន់នេះ ដែលលេចធ្លោជាងគេពីសហសម័យរបស់គាត់មកពី Caribbean ដែលជាកវីដ៏អស្ចារ្យ Derek Walcott ។ ប៉ុន្តែដោយសារគាត់គឺជា "wog" ខ្លួនឯងយ៉ាងច្បាស់ដែលប្រាកដជាត្រូវប្រឈមមុខនឹងការរើសអើងជាតិសាសន៍នៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ការតិះដៀលបែបនេះគ្រាន់តែបន្ថែមទៅលើទេវកថារបស់គាត់ក្នុងនាមជាសិល្បករកំពូលម្នាក់ លើសពីនិយមន័យ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ Naipaul មានការប្រុងប្រយ័ត្នជាខ្លាំងក្នុងអំឡុងពេលជួបលើកដំបូងជាមួយទ្វីបនេះ៖ ក្នុងរយៈពេលប្រហែលប្រាំបួនខែដែលបានចំណាយនៅអាហ្វ្រិកខាងកើត ភាគច្រើននៅអ៊ូហ្គង់ដាក្នុងឆ្នាំ 1966 គាត់បានអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនគាត់ត្រឹមតែអត្ថបទទស្សនាវដ្តីស្តីពីរដ្ឋប្រហាររបស់ Idi Amin និងផ្នែកមួយ ទោះបីវែងបំផុតក៏ដោយ។ នៃប្រលោមលោករបស់គាត់នៅក្នុងរដ្ឋសេរី (1971) ។
ខ្ញុំបានអានសៀវភៅនេះជាលើកដំបូងនៅក្នុងផ្ទះរបស់មេធាវីជនជាតិអង់គ្លេសជនជាតិហ្សាម៉ាអ៊ីក ដែលដូចជាបញ្ញវន្តជនជាតិការាបៀនដទៃទៀតដែរ បានមើលងាយ Naipaul ប៉ុន្តែស្ទើរតែអានសៀវភៅរបស់គាត់ដោយបង្ខំ នៅទីក្រុងឡុងដ៍ក្នុងឆ្នាំ 1997។ នៅក្នុងប្រលោមលោកនោះ ដូចជារឿងប្រលោមលោកអាណានិគមផ្សេងទៀតដែលមានមុនវា (ជាពិសេស Greene's Heart of the Matter, set in the British-seerra Leone of the 1940s) អាហ្រ្វិកគឺគ្រាន់តែជាផ្ទៃខាងក្រោយ; តួអង្គសំខាន់ៗគឺជាជនបរទេសនៅអឺរ៉ុប៖ តាមពិតប្តីប្រពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសដ៏ចម្លែកមួយរូបដែលកំពុងបើកបរឆ្លងកាត់ប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដាដែលត្រូវបានរំខានក្រោមបម្រាមគោចរ ប្រឈមមុខនឹងអំពើហិង្សា ហើយបន្ទាប់មកស្វែងរកការជ្រកកោននៅក្នុងបរិវេណអឺរ៉ុប។ នេះគឺជាការពិតចំពោះចំណេះដឹងរបស់ Naipaul និងជាប្រាជ្ញារបស់គាត់។ ខ្ញុំត្រូវបានគេធ្វើពុតជាដោយការសរសេរដំបូង៖ ទោះបីជាខ្ញុំបានរកឃើញការនិទានរឿងអន់ជាង Greene's ក៏ដោយ ប្រយោគដ៏សាមញ្ញរបស់ Naipaul និងឈុតឆាកដ៏អស្ចារ្យរួមបញ្ចូលគ្នាដើម្បីបង្កើតការកម្សាន្តដ៏អស្ចារ្យ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រប់ពេលដែល Naipaul នៅតែបន្ដិចបន្ដួចលើតួអង្គអាហ្រ្វិក ភាពកំប្លុកកំប្លែងបានធ្វើឱ្យគេស្អប់ខ្ពើម។ នៅក្នុងទិដ្ឋភាពសណ្ឋាគារមួយ អ្នកតៀមស្រាជនជាតិអាហ្រ្វិកម្នាក់ទុកនៅពីក្រោយគាត់ “ក្លិនស្អុយតិចតួច”; ហើយអំពីជនជាតិអាហ្រ្វិកដែលមានការអប់រំដែលស្លៀកពាក់ល្អមួយចំនួន ប្រហែលជាអ្នកការទូត ឬអ្នកនយោបាយ ឬមន្ត្រីរាជការ អ្នកនិទានរឿងនិយាយដោយភ្លាត់មាត់ថា “ពួកគេមិនបានបង់ប្រាក់សម្រាប់ឈុតដែលពួកគេពាក់នោះទេ។ ក្នុងករណីខ្លះពួកគេត្រូវបានគេនិរទេសក្រណាត់មកវិញ»។ នេះគឺជាពេលដែល Idi Amin បានបណ្តេញជនជាតិឥណ្ឌានៅអ៊ូហ្គង់ដា និងរឹបអូសអាជីវកម្មរបស់ពួកគេ។ និង Naipaul ដែលអាណិតដល់ប្រជាជនឥណ្ឌា ឥឡូវនេះមានអារម្មណ៍ថា ជនជាតិអាហ្វ្រិកទាំងអស់នៅក្នុង Uganda មានភាពស្មុគស្មាញក្នុងការលួច។ នេះជាការក្រឡេកមើលដំបូងក្នុងចិត្តងងឹតរបស់ Naipaul។
វាគឺជាកំឡុងពេលដែលគាត់នៅ Uganda ដែល Naipaul បានជួបជាមួយ Paul Theroux ដែលជាអ្នកនិពន្ធជនជាតិអាមេរិកវ័យក្មេង ដែលក្នុងឆ្នាំ 1998 បានបោះពុម្ភដំណើររឿងដ៏រីករាយ និងគួរឱ្យអស់សំណើចអំពីមិត្តភាពដ៏យូរអង្វែងរបស់គាត់ជាមួយ Naipaul ដោយពណ៌នាគាត់ថាជាមនុស្សដែលអស់សង្ឃឹម និងជាមនុស្សវង្វេងស្មារតី។ ដែលបានរក្សាទុកប្រភេទពិសេសនៃភាពឃោរឃៅសម្រាប់មនុស្សទន់ខ្សោយ និងគ្មានការការពារ ហើយអាកប្បកិរិយារបស់ Naipaul ចំពោះជនជាតិអាហ្វ្រិកថាជាអ្នកប្រកាន់ពូជសាសន៍។ សៀវភៅនេះមិនបានធ្វើឱ្យនរណាម្នាក់ភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលបានធ្វើតាមការសរសេររបស់ Naipaul និងការបញ្ចេញមតិដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ ប៉ុន្តែ Theroux ត្រូវបានថ្កោលទោសដូចគ្នាដោយអ្នករិះគន់ជាច្រើនចំពោះការវាយបក - រហូតដល់នោះគឺជាការបោះពុម្ភជីវប្រវត្តិរបស់ Patrick French របស់ Naipaul, The World is What it is in 2008, ដែលបានចេញចេញពីការចោទប្រកាន់ទាំងនេះនៅក្នុងការលម្អិត excruciating.
នៅឆ្នាំ 1975 នៅលើការចាត់តាំងសម្រាប់ New York Review of Books Naipaul បានចំណាយពេលជាច្រើនសប្តាហ៍នៅក្នុង Zaire (ឥឡូវជាសាធារណៈរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោ) ដែលក្នុងនោះបានលេចចេញនូវអត្ថបទវែងមួយ "A New King for the Congo" នៅក្នុងទស្សនាវដ្តីនោះ និង ប្រលោមលោកមួយដែលបាននិយាយដោយអ្នកខ្លះថាជាស្នាដៃរបស់ Naipaul បំផុតគឺ A Bend in the River។ ការងារទាំងពីរនេះបង្កប់នូវអាកប្បកិរិយារបស់ Naipaul ចំពោះទ្វីបអាហ្រ្វិកល្អបំផុត ហើយពួកគេសមនឹងទទួលបានការអានយ៉ាងជិតស្និទ្ធ។ ស្នាដៃទាំងពីរនេះ គឺជាស្នាដៃដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមចំពោះ Joseph Conrad ដែលបានកំណត់ស្នាដៃសំខាន់ៗចំនួនបី - រឿងពីរគឺ 'Outpost of Progress' និងរឿងប្រលោមលោកដ៏ល្បីល្បាញ The Heart of Darkness; និង The Congo Journal – នៅក្នុងប្រទេស៖ ឥទ្ធិពលរបស់ Conrad លើ Naipaul គឺដូចជាចំណុចសំខាន់មួយនៅជុំវិញករបស់ Naipaul ដែលអាហ្វ្រិកមានការព្រួយបារម្ភ។ ហើយនេះមានឥទ្ធិពលទាំងភ្លើង និងកំណត់ការមើលឃើញរបស់គាត់អំពីទ្វីប។ វាច្បាស់ណាស់ពី Conrad ដែល Naipaul ទទួលបានចំណាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ជាពិសេសនៅក្នុងប្រទេសអាហ្វ្រិកកណ្តាលនោះ។
Naipaul បានមកដល់ Zaire ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធដ៏ល្បីរបស់ Mohamed Ali ជាមួយ Foreman៖ កន្លែងនេះគឺនៅតែជាព័ត៌មានសម្រាប់អ្នកអានជនជាតិអាមេរិកភាគច្រើនរបស់គាត់។ ចំណាប់អារម្មណ៍របស់ Naipaul លើនយោបាយ និងប្រវត្តិសាស្រ្តនៅទីនេះ ក៏ដូចជាកន្លែងផ្សេងទៀតនៅក្នុងសំណេរជាច្រើនរបស់គាត់គឺល្អឥតខ្ចោះ និងមិនចេះនិយាយ៖ តាមពិតគាត់មានសភាវគតិនយោបាយតិចតួចណាស់ ដែលគាត់មានមោទនភាព ហើយស្ទើរតែមិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការស៊ើបអង្កេតប្រវត្តិសាស្ត្រធ្ងន់ធ្ងរ ការវិនិច្ឆ័យដែលគាត់អាចប្រកួតប្រជែងបាន។ គាត់ហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍អំពីជនជាតិកុងហ្គោដែលមានការអប់រំដែលគាត់បានជួប រួមទាំងនិស្សិតសាកលវិទ្យាល័យដែលអាចនិយាយដោយឆ្លាតវៃអំពី Stendhal ។ គាត់បានរកឃើញក្នុងចំណោមពួកគេនូវប្រភេទនៃ 'កំហឹង' ដែលជាពាក្យសំណព្វរបស់គាត់ - ប្រភេទនៃ 'ការអាក់អន់ចិត្ត' ដែលគាត់មានអារម្មណ៍ថានឹង "នៅពេលណាមួយត្រូវបានបំប្លែងទៅជាបំណងប្រាថ្នាដើម្បីលុបចេញហើយមិនធ្វើវិញ, nihilism អាហ្រ្វិក, កំហឹងនៃ បុរសសម័យដើមមករកខ្លួនឯង ហើយរកឃើញថាគេបោកបញ្ឆោត និងប្រឈមមុខនឹងគេ»។ ការនិយាយអួតអាង, ឥតន័យ, ការនិយាយអួតអាង, ជាការពិតណាស់; ហើយម្តងហើយម្តងទៀតគាត់បានអំពាវនាវដល់ Conrad ដូចនៅក្នុងកថាខណ្ឌកំណត់នេះ៖ “ចំពោះ Joseph Conrad, Stanleyville… គឺជាបេះដូងនៃភាពងងឹត។ វាគឺនៅទីនោះនៅក្នុងរឿងរបស់ Conrad ដែល Kurtz បានសោយរាជ្យ ភ្នាក់ងារភ្លុកបានបន្ទាបបន្ថោកពីឧត្តមគតិទៅជាភាពសាហាវព្រៃផ្សៃ យកត្រឡប់ទៅសម័យដើមបំផុតរបស់មនុស្ស ដោយភាពរហោស្ថាន ភាពឯកោ និងអំណាច ផ្ទះរបស់គាត់ហ៊ុំព័ទ្ធដោយក្បាលមនុស្ស។ ចិតសិបឆ្នាំក្រោយមក នៅពត់នេះក្នុងទន្លេ [ការសង្កត់ធ្ងន់របស់ខ្ញុំ] អ្វីមួយដូចជាការស្រមើស្រមៃរបស់ Conrad បានកើតមានឡើង»។ គាត់កំពុងសំដៅទៅ Mobutu ដែលជាមេដឹកនាំពុករលួយដែលគ្មានសង្ឃឹមរបស់ Zaire ដែល - មិនដូច Kurtz - ត្រូវបាន "មិនសប្បាយចិត្តដោយទំនាក់ទំនងជាមួយទីរហោស្ថាននិងបុព្វកាលនិយមនោះទេប៉ុន្តែជាមួយនឹងអរិយធម៌ដែលបានបង្កើតឡើង" ដោយអ្នកចូលចិត្ត Kurtz ។
ប្រធានបទនេះ - នៃទ្វីបអាហ្រ្វិកនៃ nihilism និងគ្រោះថ្នាក់ដែលលាក់កំបាំងពីមនុស្សដែលមានសតិសម្បជញ្ញៈគួររត់គេច - ត្រូវបានសាច់ឈាមចេញនៅក្នុងប្រលោមលោកដែលបន្តបន្ទាប់ A Bend in the River (1979) នៅក្នុងវា Naipaul ឥឡូវនេះកាន់តែមានទំនុកចិត្ត និងពិតជាមានភាពក្រអឺតក្រទមជាងពេលដែលគាត់ បានសរសេរនៅក្នុងរដ្ឋសេរី គឺជាការផ្សងព្រេង។ អ្នកនិទានរឿងគឺជាពាណិជ្ជករឥណ្ឌាដែលផ្លាស់ទីលំនៅដែលកំពុងព្យាយាមស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិនៅក្នុងប្រទេសកុងហ្គោដែលកំពុងបែកបាក់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ កន្លែងនោះធ្លាប់មានសង្រ្គាមស៊ីវិល ហើយបុរសខ្លាំងម្នាក់បានលេចចេញមក ដែលប្រើទាហានស៊ីឈ្នួលអឺរ៉ុប និងកងទ័ពដ៏ឃោរឃៅរបស់គាត់ផ្ទាល់ ដើម្បីដាក់បទបញ្ជាមួយចំនួន។ បទបញ្ជានេះមានលក្ខណៈជាបុព្វបុរសទាំងស្រុង ប៉ុន្តែបុរសខ្លាំងមានស្ទីល៖ គាត់ថែមទាំងបង្ហាញនូវ 'មនោគមវិជ្ជា' ហើយបោះពុម្ពសៀវភៅរបស់គាត់ផ្ទាល់ ដែលគាត់យល់ថាឆ្លាតដូចម៉ៅ។ ចក្ខុវិស័យរបស់គាត់មានទំហំធំ៖ គាត់មានបំណងបង្កើត "បុរសថ្មី" នៅទ្វីបអាហ្រ្វិក ដែលអាចប្រឈមមុខនឹងពិភពលោក។ គាត់បង្កើតទីក្រុងថ្មីមួយឈ្មោះ Domain ប៉ុន្តែ Domain នេះគឺជាការបោកបញ្ឆោត។ វាជាស្នាដៃរបស់ជនជាតិអឺរ៉ុប ហើយពេលបន្សល់ទុកដល់ជនជាតិអាហ្រ្វិក ដែលវាគ្មានន័យ វានឹងត្រឡប់ទៅ 'ព្រៃ' វិញ។ នេះជាទិដ្ឋភាពរបស់ Naipaul ជាក់ស្តែងចំពោះអាហ្រ្វិកក្រោយអាណានិគម៖ អាហ្រ្វិកបានទៅជាគ្រាប់ពូជបន្ទាប់ពីអាណានិគមអឺរ៉ុបបានចាកចេញ វីឡាដែលពួកគេសាងសង់ ដូចជាវីឡាដែលជនជាតិរ៉ូមបានបន្សល់ទុកនៅអង់គ្លេស ឥឡូវនេះបានប្រែក្លាយទៅជាកន្លែងបោះជំរុំបុរាណ។ “វាលស្មៅ និងសួនច្បារធំៗបានត្រឡប់ទៅព្រៃវិញហើយ ផ្លូវបានបាត់; វល្លិ និងសត្វលូនវារដុះលើជញ្ជាំងបេតុង ឬឥដ្ឋប្រហោងដែលបាក់បែក។ នៅទីបញ្ចប់ មានភាពវឹកវរ និងអំពើហឹង្សាដែលជៀសមិនរួច; ហើយ Salim ស្ទើរតែរត់គេចខ្លួនជាមួយនឹងជីវិតរបស់គាត់ – ទៅទ្វីបអឺរ៉ុប ដែលជាបន្ទាយនៃភាពរឹងមាំ សន្តិសុខ និងអរិយធម៌ ដែលជាកន្លែងដែល Naipaul ហៅផ្ទះរបស់គាត់ជាយូរមកហើយ។
ចាប់តាំងពីអាហ្រ្វិកក្រោយអាណានិគម គឺជាការបរាជ័យទាំងបោកបញ្ឆោត និងគួរឱ្យសង្វេគ ត្រូវតែមានទ្វីបអាហ្រ្វិកដ៏សំខាន់មួយដែលបានរួចផុតពីភាពឃោរឃៅដ៏អស្ចារ្យទាំងអស់ ពាណិជ្ជកម្មទាសករ (ដែលប្រលោមលោកបង្កើតជាឯកសារយោង) ការឈ្លានពានអាណានិគម និងការរលាយក្រោយអាណានិគម។ Naipaul ផ្តល់តម្រុយនៅក្នុងប្រលោមលោកថាខ្លឹមសារនេះគឺជាសាសនា ភាពខាងវិញ្ញាណអាហ្រ្វិក៖ អ្វីមួយដែលបានរួចរស់ជីវិតពីការវាយលុករបស់បរទេសដ៏អស្ចារ្យ។ ដែលបានទប់ទល់សូម្បីតែសាសនាចក្រពត្តិដ៏អស្ចារ្យបំផុតទាំងពីរចាប់តាំងពីសម័យបុរាណ គ្រិស្តសាសនា និងសាសនាឥស្លាម ដែលកន្លែងផ្សេងទៀតបានបំផ្លាញសាសនាផ្សេងទៀតទាំងអស់ដែលពួកគេបានជួបប្រទះ។ គ្រិស្តសាសនាបានបំផ្លាញសាសនាមិនពិតរបស់រដ្ឋដ៏អស្ចារ្យនៃទីក្រុងរ៉ូម ហើយសាសនាអ៊ីស្លាមបានគ្របដណ្ដប់លើរដ្ឋ Zoroastrianism នៃចក្រភព Persian ដ៏អស្ចារ្យស្ទើរតែនៅពេលជួបប្រទះ។ តើអ្នកទាំងពីរបានបរាជ័យនៅអាហ្វ្រិកទេ? ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាសំណួរដែលចាប់អារម្មណ៍ Naipaul ដែលខ្លួនបានប្រកាសថាគ្មានសាសនានោះទេ។ "ខ្ញុំគិតថាអ្នកអាចនិយាយបាន" Indar ដែលជាតួអង្គផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងរបស់ Naipaul បាននិយាយនៅក្នុងប្រលោមលោកថា "មនុស្សមួយចំនួនត្រូវបាន depersonalized ដោយសាសនាទាំងនោះ [គ្រីស្ទសាសនានិងឥស្លាម] ដែលពួកគេមិនមានទំនាក់ទំនងជាមួយអាហ្វ្រិក" ។ តាមពិតនេះគឺជាការនិយាយឡើងវិញនៃរោគសាស្ត្រអឺរ៉ុបចាស់ដែលជនជាតិអាហ្វ្រិកសម័យទំនើបដែលមិនអាចចរចាបានពេញលេញពីឥទ្ធិពលបរទេសជាមួយនឹងវប្បធម៌មរតករបស់ពួកគេត្រូវបានជញ្ជក់ចូលទៅក្នុងប្រភេទ neurotic dualism ហើយបានបាត់បង់ទំនាក់ទំនងជាមួយអាហ្វ្រិកចាស់ដែលមានមនោសញ្ចេតនា។ Naipaul បាននាំយកគំនិតគួរឱ្យសង្ស័យនេះទៅជាមួយគាត់តាមរយៈ "ការធ្វើដំណើរលើប្រធានបទ" របស់គាត់នៅទ្វីបអាហ្វ្រិកសម្រាប់ The Masque of Africa: Glimpses of African Belief (2010) ដែលអាចត្រូវបាននិយាយថាជាស្នាដៃដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់នៅលើទ្វីប។
គាត់បានរកឃើញការគាំទ្រយ៉ាងពេញទំហឹងចំពោះគំនិតនេះពី Susan ដែលជា "កវីមានគុណធម៌ និងជាគ្រូបង្រៀនអក្សរសាស្ត្រ" នៅអ៊ូហ្គង់ដា៖ អន្ទះសារចង់ទាក់ទាញអ្នកទស្សនាដ៏ល្បីល្បាញរបស់គាត់ ដែលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដ៏មានសក្តានុពល ស៊ូសាន ប្រាប់ Naipaul នូវអ្វីដែលគាត់ចង់ឮយ៉ាងច្បាស់ថា "ប្រជាជនរបស់ខ្ញុំមាន អរិយធម៌… អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា … បានលាងខួរក្បាលយើង… នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ ឬពូជសាសន៍មកដាក់លើអ្នក នោះវាដកហូតអ្វីៗទាំងអស់ ហើយវាជារឿងដ៏អាក្រក់ដែលត្រូវធ្វើ។ នៅប្រទេសហ្គាបុង ជាកន្លែងដែល Naipaul ប្រារព្ធពិធីបុណ្យព្រៃដ៏ខៀវស្រងាត់ (គាត់រកឃើញភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ជនជាតិអាហ្វ្រិកនៅទីនោះ) ហើយបន្ទាប់មកបានសោកសៅចំពោះការពិតដែលថាជនជាតិចិន (ដែលគាត់អះអាងថាស្អប់ធម្មជាតិ) នឹងបដិសេធវាក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ បញ្ញាតារាម្នាក់ទៀតបានប្រាប់ Naipaul ថា "សាសនាថ្មី សាសនាឥស្លាម និងសាសនាគ្រឹស្ត គឺស្ថិតនៅលើកំពូល។ នៅខាងក្នុងយើងគឺជាព្រៃ។
វាគឺជាប្រធានបទដែល Naipaul បានស្វែងយល់ពីមុនមក ទោះបីជាមានភាពស្រើបស្រាលក៏ដោយ នៅក្នុងអត្ថបទមួយស្តីពីប្រទេសកូតឌីវ័រ ដែលបានបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងទស្សនាវដ្តី New Yorker ក្នុងឆ្នាំ 1984។ នៅក្នុងអត្ថបទ "The Crocodiles of Yamoussoukro" Naipaul បានបង្ហាញខ្លួនដើម្បីកោតសរសើរសមិទ្ធិផលដ៏អស្ចារ្យរបស់ប្រទេសនោះ។ នៅក្រោមមេដឹកនាំជើងចាស់របស់ខ្លួន Houphouët-Boigny ។ ពួកគេរាប់បញ្ចូលទាំងទីក្រុង Abidjan (រដ្ឋធានីរបស់ប្រទេស) ដែល "ចាប់ផ្តើមដោយឥតព្រៀងទុកនៅលើភក់ខ្មៅនៃបឹងដែលមានកូន" បានក្លាយទៅជាទីក្រុងពាណិជ្ជកម្មដ៏អស្ចារ្យ និងទំនើប។ ដូច្នេះ អាហ្រ្វិកក្រោយអាណានិគម បន្ទាប់ពីទាំងអស់ មិនមែនជាការបរាជ័យទាំងអស់ទេ? ដោយបានផ្ដល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភនេះ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ Naipaul បន្ទាប់មកបានរកឃើញ féticer ដែលល្បីល្បាញជាមួយអ្នកស្រុក។ ហើយបន្ទាប់មកគាត់នៅជុំវិញក្រពើក្នុងបឹងសិប្បនិម្មិតក្បែរវិមានប្រធានាធិបតី។ ទីបំផុត Naipaul ចាប់ផ្តើមងឿងឆ្ងល់ថាតើ Abidjan និង Yamoussoukro មិនបានឈរនៅលើខ្សាច់ទេ ដែលជាការបង្កើតវេទមន្តដែលអាចបំផ្លាញបាន។
សាសនាអាហ្រ្វិក តាមទស្សនៈរបស់ Naipaul គឺជាការគិតគូរពីមន្តអាគម។ ហើយ Naipaul ជឿថា 'សាសនានៅលើផែនដី' បែបនេះបញ្ជូនគំនិតត្រឡប់ទៅ "ការចាប់ផ្តើមនៃរឿង" ។ ជាការពិតណាស់គ្មាននរណាម្នាក់នឹងទៅ Naipaul សម្រាប់ការណែនាំអំពីសាសនាអាហ្រ្វិកដែលមានការសិក្សាល្អ ៗ ជាច្រើន។ មនុស្សម្នាក់អានគាត់សម្រាប់ប្រយោគដ៏ស្រស់ស្អាត និងដើម្បីទទួលបានរសជាតិនៃការរើសអើងចុងក្រោយរបស់គាត់។
នៅក្នុង The Masque of Africa Naipaul កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ចំពោះតួនាទីនៃសាសនានៅអ៊ូហ្គង់ដា ហ្គាណា នីហ្សេរីយ៉ា កូតឌីវ័រ ហ្គាបុង និងអាហ្រ្វិកខាងត្បូងក្នុងឆ្នាំ 2008-2009 ។ គាត់រកឃើញតួនាទីនេះនៅគ្រប់ទីកន្លែងលើសលប់។ ក្នុងការរំឭកពីរឿងប្រៀបប្រដូចដែលមនុស្សម្នាក់មិនគួរត្រឡប់ទៅកន្លែងចាស់ទៅកន្លែងដែលធ្លាប់មានពេលនៅក្មេងនោះ Naipaul ភ័យខ្លាចដោយ Uganda ដែលគាត់បានរកឃើញថាសម្បូរមនុស្សឃោរឃៅខ្លាំងដែលចោលសំរាមពាសពេញទីក្រុង និងស៊ីឆ្មា។ . គាត់ហាក់ដូចជាចូលចិត្តអាហ្រ្វិកខាងលិច ជាពិសេសប្រទេសហ្គាណា ប្រសើរជាង៖ គាត់រកឃើញទីក្រុង Accra ជាទីក្រុងដែលមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ស្អាត និងថែទាំបានល្អ។ ជាការពិតណាស់ ចំណាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ចំពោះប្រទេសហ្គាណា គឺត្រូវបានជួយដោយចិត្តសប្បុរសរបស់ម្ចាស់ផ្ទះហ្គាណាម្នាក់របស់គាត់ ដែលជួយសង្គ្រោះ Naipaul ដ៏ក្រអឺតក្រទមពីបញ្ហានៃការបង់ប្រាក់មួយចំនួន ប៉ុន្តែគាត់និយាយត្រូវអំពី Accra ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅតាមផ្នែកខ្លះនៃប្រទេសហ្គាណា គាត់មានការតក់ស្លុតចំពោះរឿងរ៉ាវរបស់មនុស្សដែលស៊ីសត្វឆ្មា។ គាត់មានភាពកក់ក្តៅចំពោះ JJ Rawlings ដែលជាអតីតប្រធានាធិបតីនៃប្រទេសហ្គាណាមួយផ្នែកដោយសារតែឆ្មានៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ដែល Naipaul ត្រូវបានកម្សាន្តហាក់ដូចជាសប្បាយរីករាយហើយប្រពន្ធរបស់ Rawlings គឺជាម្ចាស់ផ្ទះដែលមានមន្តស្នេហ៍។ គាត់ប្រមូលរឿងដ៏គួរឱ្យរន្ធត់នៃ "អំពើឃោរឃៅក្នុងផ្ទះបាយ" នៅក្នុងប្រទេសកូតឌីវ័រ៖ អ្នកស្រុកទោះបីជារស់នៅក្នុងទីក្រុងក៏ដោយ ក៏សម្លាប់សត្វឆ្មាយ៉ាងឃោរឃៅជាពិសេស ហើយស៊ីវាដែរ។ នៅក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចលើកមុន សមាជិកនៃឥស្សរជនដែលកំពុងកាន់អំណាចរបស់ប្រទេសបាននាំ Naipaul ទទួលទានអាហារពេលល្ងាច ហើយ Naipaul បានធ្វើអត្ថាធិប្បាយដោយកោតសរសើរអំពីភាពឆើតឆាយរបស់ប្រទេស (និងធ្វើសេចក្តីថ្លែងការណ៍មើលងាយអំពីប្រទេសហ្គាណា)។ លើកនេះ ឥស្សរជនកូតឌីវ័រ ដែលជាប់រវល់នឹងបញ្ហានយោបាយរបស់ពួកគេ មិនទាន់ដល់ដៃដើម្បីចែករំលែកក្រុមហ៊ុនពន្លឺរបស់ Naipaul នៅផ្ទះទេ ហើយកូតឌីវ័របានក្លាយទៅជាទឹកដីដ៏ឃោរឃៅ និងថយក្រោយ។ គាត់រកឃើញគំនរសំរាមគ្រប់ទីកន្លែងដែលគាត់ទៅ។ ពីការស្អប់ខ្លួនឯង Richmond ដែលជាអ្នកបំរើរបស់ម្ចាស់ផ្ទះ Ghanaian របស់គាត់ - ទាំងនេះគឺជាប្រភេទនៃមនុស្សដែល Naipaul ចូលចិត្ត ប្រភពសំខាន់របស់គាត់សម្រាប់សៀវភៅ - Naipaul ប្រមូលនិងនិយាយដោយល្ងង់ខ្លៅអំពីពាក្យចចាមអារ៉ាមដ៏អាក្រក់អំពី Houphouët-Boigny ដែលទទួលយកការលះបង់របស់មនុស្សជាការអនុវត្ត fetish ។ អ្នកនឹងមិនដឹងពីគណនីដ៏ឆោតល្ងង់នេះថា Houphouët-Boigny គឺជាកាតូលិកពេញមួយជីវិត ជាសមាជិកសភាបារាំង ហើយបានបម្រើការក្នុងមុខតំណែងរដ្ឋមន្ត្រីជាច្រើននៅក្នុងប្រទេសបារាំង មុនពេលដឹកនាំប្រទេសរបស់គាត់ទទួលបានឯករាជ្យនៅឆ្នាំ 1960 ជាមេដឹកនាំដែលគេកោតសរសើរជាសកល។ .
នៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ដំបូងឡើយគាត់ស្ទើរតែគ្របដណ្ដប់ដោយថាមពល និងភាពវឹកវរនៃទីក្រុង Lagos មុនពេលកោតសរសើរដល់ស្មារតីសហគ្រិនរបស់ខ្លួន។ គាត់ក៏ភ័យខ្លាចនឹងសំរាមនៅទីនោះដែរ។ ម៉ាយពីទីក្រុង Lagos គាត់ទទួលបានភាពរីករាយឥតស្រាកស្រាន្តពីព្រៃដ៏បរិសុទ្ធមួយដែលព័ទ្ធជុំវិញការប្រើប្រាស់ Yoruba ជាជម្រកសាសនា៖ នៅទីនេះម្តងទៀតគាត់ហាក់ដូចជារកឃើញខ្លឹមសារនៃវិញ្ញាណអាហ្រ្វិកនៅក្នុងព្រៃ។ នៅពេលដែលគាត់ទៅដល់ភាគខាងជើងប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ការមិនអាណិតអាសូរចាស់របស់ Naipaul ចំពោះសាសនាឥស្លាមត្រូវបានបង្ហាញ៖ គាត់ចាប់ផ្តើមឃើញសំរាមនៅក្រៅអាកាសយានដ្ឋានតូចមួយក្នុងទីក្រុងបុរាណ Kano ដែលគាត់ចំអក ហើយគាត់សោកស្ដាយចំពោះភាពក្រីក្រ និងអក្ខរកម្មដែលសន្មតថាបង្កើតដោយសាសនាអ៊ីស្លាមនៅក្នុង តំបន់។ គាត់រាយការណ៍ថាបានឃើញកុមារមូស្លីម "ជើងស្ដើងៗជាច្រើនរាប់មិនអស់" នៅក្នុងសម្លៀកបំពាក់តូចៗដែលពោរពេញដោយធូលី ដែលជាផលិតផលដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាននៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ច្រើនមុខ និងប្រពន្ធចុងជាច្រើន។ ទោះបីជានយោបាយមានទំហំធំណាស់នៅក្នុងប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ហើយទោះបីជា Boko Haram មានសកម្មភាពរួចហើយក៏ដោយ ក៏អ្នកមិនយល់អំពីរឿងនោះនៅក្នុងគណនីដ៏ស្ទាត់ជំនាញរបស់ Naipaul ប៉ុន្តែឆ្កួតៗនោះទេ។ អ្នកនឹងមិនដឹងថាប្រទេសនេះផលិតអ្នកនិពន្ធល្បីឈ្មោះ Chinua Achebe និង Wole Soyinka ដែលអ្នកទាំងពីរបានសរសេរជាមួយនឹងការជ្រៀតចូលដ៏អស្ចារ្យអំពីនយោបាយ និងសាសនានៅក្នុងប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា។ Naipaul បានធ្វើការកត់សម្គាល់មិនសមរម្យអំពីអ្នកនិពន្ធទាំងពីរ ហើយ Achebe បានច្រានចោល Naipaul ថាជា Conrad សម័យទំនើបដែលមិនសមហេតុសមផលដែលនិយាយពាក្យថា "សំរាមល្អ" អំពីអាហ្វ្រិក។ ផ្នែកនៅអាហ្រ្វិកខាងត្បូង ដែលជាផ្នែកទន់ខ្សោយបំផុតនៅក្នុងសៀវភៅដែលខ្សោយបំផុត មិនចេះចប់មិនចេះហើយ គឺជាសៀវភៅទីពីរ៖ Naipaul ពឹងផ្អែកលើការណែនាំរបស់អ្នកនិពន្ធជនជាតិអាហ្វ្រិកខាងត្បូងដ៏ចម្រូងចម្រាស Rian Malan ។ សូម្បីតែនៅចំពេលភាពទំនើប និងភាពស្មុគស្មាញដ៏អស្ចារ្យរបស់វា ("អគារខ្ពស់ៗនៃទីក្រុង Johannesburg មិនបានឈរនៅលើដីខ្សាច់ទេ" Naipaul និយាយដោយស្រពិចស្រពិល) Naipaul ឮអំពីមនុស្សដែលមានគ្រឿងសង្ហារិមដែលទាក់ទងនឹងផ្នែករាងកាយរបស់មនុស្សនៅទីក្រុង Johannesburg ។ គាត់ជួបជាមួយ Winnie Mandela ដែលបង្ហាញពីការខកចិត្តរបស់នាងជាមួយអាហ្វ្រិកខាងត្បូងថ្មី។ បន្ទាប់មក Naipaul ទទួលយកការឆ្លុះបញ្ចាំងបែបអសុរសធម្មតារបស់គាត់អំពីអតីតកាលរបស់ប្រទេស ហើយគាត់បានសន្និដ្ឋានថា "បន្ទាប់ពីការដោះស្រាយការរើសអើងជាតិសាសន៍មួយពិតជាមិនអាចទៅរួចទេរហូតដល់មនុស្សដែលចង់ដាក់ខ្លួនឯងនៅលើទ្វីបអាហ្រ្វិករំលោភលើផ្នែកសំខាន់មួយចំនួននៃភាពជារបស់ពួកគេ"។ នេះជាការពិតណាស់ Conradian ឆ្គង។ ហើយជាការពិតណាស់ វាមិនសមហេតុសមផលទេ។
បើដូច្នេះ តើគេអាចសង្ខេបការភ្ជាប់ពាក្យដ៏វែងអន្លាយរបស់ Naipaul ជាមួយទ្វីបអាហ្រ្វិក ដែលជាទ្វីបដែលគាត់ច្បាស់ជាមិនចូលចិត្តបានដោយរបៀបណា? Naipaul ស្ថិតក្នុងវ័យ 70 ឆ្នាំ ជាបុរសចំណាស់ដែលមានជំងឺហឺត និងធ្ងន់ដែលពិបាកដើរ នៅពេលដែលគាត់បានធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយសម្រាប់ The Masque of Anarchy៖ ជារឿយៗគាត់រអ៊ូរទាំអំពីភាពរអាក់រអួល បញ្ហាតិចតួច និងអំពីការស្នើសុំលុយសមហេតុផលពីអ្នកមើលការខុសត្រូវ ទ្រព្យសម្បត្តិ។ អ្នកប្រាប់ និងអ្នកដទៃសម្រាប់ពេលវេលារបស់ពួកគេ។ គាត់មានអារម្មណ៍ច្បាស់ថាគាត់មានអ្វីថ្មី និងសំខាន់ដើម្បីនិយាយអំពីទ្វីបអាហ្រ្វិក។ នៅក្នុងបទសម្ភាសន៍មួយបន្ទាប់ពីការបោះពុម្ភសៀវភៅនេះ Naipaul បាននិយាយអំពី 'ការអាណិតអាសូរ' សម្រាប់ទ្វីបអាហ្រ្វិកដែលបានបញ្ជូនគាត់ត្រឡប់ទៅទីនោះវិញក្នុងវ័យចាស់របស់គាត់ "ដើម្បីសរសេរអំពីទ្វីបអាហ្រ្វិកតាមវិធីមួយផ្សេងទៀត ... ខ្ញុំកំពុងស្វែងរកការបែកបាក់របស់មនុស្សដូចដែលវាមាន។ ខ្ញុំត្រូវតែពិសេសណាស់។ ខ្ញុំមិនចង់សរសេររឿងនយោបាយ ឬបញ្ហាផ្ទៃក្នុងមូលដ្ឋានទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់នៅជាមួយជំនឿជាមូលដ្ឋាន ប្រសិនបើខ្ញុំអាចរកឃើញពួកគេ”។
គំនិតនៃការអាណិតអាសូររបស់ Naipaul គឺអាថ៌កំបាំង និងគ្មានន័យដូចអាហ្វ្រិករបស់គាត់ដែរ។ ហើយតើការងាររបស់អ្នកមើលឆុត គ្រូទាយ ជាឧទាហរណ៍នៃការបំបែកមនុស្សឬ? តើវាជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿអាហ្រ្វិក ឬក៏ជាការខិតខំប្រឹងប្រែងរកលុយ ដែលទោះបីជាមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងការកំណត់ខ្លះក៏ដោយ - ពិតជាមានទំនោរទៅនឹងជំនឿរបស់អាហ្រ្វិក? ប្រាកដណាស់ សាសនាឥស្លាមនៅភាគខាងជើងនីហ្សេរីយ៉ាមានអាយុគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចាត់ទុកថាជាជនជាតិដើមនៅទីនោះ? វាជាការសមហេតុសមផលក្នុងការពិចារណាលើសាសនាធំៗពីរគឺ ឥស្លាម និងគ្រិស្តសាសនា ជាមួយនឹងការទាមទារខាងសីលធម៌ ទស្សនវិជ្ជា និងមនុស្សធម៌ដ៏ធំរបស់ពួកគេ បរទេសនៅក្នុងប្រទេសណាក៏ដោយដែលពួកគេអនុវត្តយ៉ាងទូលំទូលាយ។ មានតែមនុស្សធំល្ងង់ទេដែលអាចធ្វើការទាមទារបែបនេះ ហើយទោះបីជាអ្នកនិពន្ធដែលសម្រេចបាន និងជួនកាលមានការយល់ដឹងក៏ដោយ ក៏ Naipaul បានបង្ហាញខ្លួនឯងម្តងហើយម្តងទៀត ក្នុងនាមជាអ្នកធំដែលអាហ្វ្រិក និងប្រជាជនមានការព្រួយបារម្ភ។ គាត់មិនបានវិវត្តទេ (ពាក្យដែលគាត់ចូលចិត្ត) ។
ដូច្នេះ The Masque of Africa បរាជ័យ ហើយបរាជ័យយ៉ាងខ្លាំង។ ប្រហែលជាជនជាតិអាហ្រ្វិកគួរតែឈប់កត់សម្គាល់ពីអ្នកដំណើរដែលភ្លឹបភ្លែតៗបែបនេះ - ពួកគេត្រលប់ទៅសតវត្សមុនៗ ហើយអាហ្រ្វិក ទោះបីជាមានបញ្ហាបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ ក៏បន្តទៅមុខទៀត។
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ