Í gegnum WhatsApp skilaboð frá Portúgal bað vinkona mín Eunice Neves um að deila augnabliki með mér. Hún var með afgönskum hjónum, Frishta og Mohammad, og syni þeirra, Arsalan. Unga fjölskyldan hefur sest að í Mértola, lítilli borg í suðurhluta Portúgal. Þeir hlökkuðu til að halda upp á alþjóðlega flóttamannadaginn sem hluta af verkefni sem portúgölsk stjórnvöld hrósa sem fyrirmynd að búsetu flóttamanna.
Ég hitti Frishta fyrst árið 2015 þegar hún var sjálfboðaliði í Kabúl í Afganistan. Í skóla fyrir „götukrakka“ hjálpaði hún ungum barnaverkamönnum að öðlast læsi og stærðfræðikunnáttu, á sama tíma og hún lærði grunnhugmyndir um ofbeldisleysi. Börnin gátu verið rösk og hávær, en þegar Frishta kom inn í skólastofuna voru þau ákafur að þóknast hæfileikaríkum kennara sínum.
Ótrúmennska og kunnátta Frishta gerði hana að skotmarki fyrir ofsóknir þegar talibanar komust til valda. Eftir líflátshótanir á hendur henni og eiginmanni hennar flúðu hjónin heimili sitt rétt áður en talibanar tóku Kabúl yfir. Dögum síðar, 21. ágústst, 2021, Frishta fæddi Arsalan.
Að lokum, eftir erfiða og erfiða mánuði að leita skjóls í Pakistan, fann fjölskyldan griðastað í Portúgal. Alþjóðlegur hópur aðgerðasinna sem þekkir fyrrverandi sjálfboðaliðahópinn hjálpaði til við að móta fyrirmyndarverkefni fyrir endurbúsetu. Nú hafa 25 ungir Afganar verið sameinaðir í portúgölskum borgum.
Átta af ungmennunum hafa dvalið í 13 mánuði í Mértola og hjálpað til við að endurheimta þurrt land með sambyggðan búskap og permaculture. Saman stunduðu þeir áætlun sem ætlað er að samþætta þá að fullu í portúgölsku samfélagi.
Í samtalinu í dag skemmti Arsalan sér með garðslöngu með því að vökva blómin, veggina og sjálfan sig. „Sjáðu hvar hann er núna,“ sagði Eunice og færði símann til að sýna Arsalan, fullklæddan, skvetta ánægður í lítinn pott sem hann hafði fyllt að hluta af vatni. Frá bráðabirgðabátnum sínum gaf hann mér koss!
Öryggi Arsalans, öfugt við hættulegar aðstæður í kringum fæðingu hans, ætti að lýsa sögu hvers og eins viðkvæms flóttamanns sem leitar skjóls. Því miður, hörmulega og til skammar, á þessum alþjóðlega flóttamannadegi, verðum við að rifja upp allt of kunnuglega harmleik sem átti sér stað í síðustu viku. Í dýpstu hluta Miðjarðarhafsins hvolfdi skipi sem flutti að minnsta kosti 100 börn, á meðal hundruða annarra.
Írski rithöfundurinn Sally Hayden, sem í mörg ár hefur fylgt farandfólki sem hefur reynt að komast inn í Evrópu, skrifar:
„Hin látnu eru fórnarlömb misréttis heimsins. Þeir eru fórnarlömb þeirrar staðreyndar að forréttindi þessarar plánetu hafa ferðafrelsi einfaldlega vegna heppnarinnar þar sem þeir fæddust, á meðan stór hluti hinna verður að hætta lífi sínu í von um að fá aðgang að öruggu og virðulegu lífi….Þeir sem lifa þá ferð af með stórum áföllum – margir hafa sagt mér hvernig minningar um að horfa á fjölskyldumeðlimi eða vini drukkna á þeim; hvernig þeir báðu um hjálp, en neyðarköll þeirra voru hunsuð; hvernig, þegar vélar bátsins biluðu eða eldsneyti kláraðist og þeir runnu, voru þeir vissir um að þeir myndu deyja úr þorsta einn af öðrum.
Hugurinn gerir uppreisn og mun einfaldlega ekki samþykkja að ímynda sér skelfingu eins barns, og því síður hundrað eða svo sem drukknuðu og sökk í dýpstu dýpi hafsins inni í þeim bát síðasta miðvikudag. Myndir af bátnum áður en hann sökk sýndi efri þilfar fullkomlega troðfullum af tilvonandi farandfólki, sem þýðir að, skelfilega, voru neðri þilfar troðfull af farandfólki – þar á meðal flest börn – líka.
Talið er að 500 eða jafnvel 750 manns hafi verið um borð. Það voru aðeins 104 sem lifðu af, aðallega ungir, fullorðnir karlmenn með styrk til að loða tímunum saman við tiltækt flak. Það voru engir björgunarsveitir; löglegir fólksflutningar hefðu verið gerðir nánast ómögulegir.
Ed Horgan, baráttumaður fyrir hlutleysi Írlands, skrifar frá Írlandi og kallar þetta harmleik þar sem „hundruð farandverkamanna voru á flótta undan stríði og skelfilegri fátækt og mannréttindabrotum.
Hryllingur breiðist út um allt þegar hernaðarhyggja ríkir og vopnasala fjölgar, sem veldur landflótta og auknum fjölda fólks sem flýr ofbeldi.
Horgan heldur landamæra- og strandgæslustofnun Evrópusambandsins, FRONTEX, að hluta til ábyrga og bendir á að þeir og gríska strandgæslan hafi „fylgst með þessu skipi í allt að 12 klukkustundir fyrir hamfarirnar og ekki veitt neina hagnýta aðstoð fyrr en það var of seint."
Hér í Bandaríkjunum, þar sem ég bý, gerast svipaðar hörmungar. Ein af mínum nánustu, Laurie Hasbrook, hefur unnið að því að fylgja flóttamönnum sem koma til Chicago í meira en tvo áratugi. Um síðustu helgi var hún með tveimur öðrum sjálfboðaliðum næstum handtekinn fyrir að reyna að bera fram mat og útvega hlýjum fatnaði til skjálfandi og hungraðra farandverkamanna sem voru nýkomnir til Chicago. Bandarískir aðgerðarsinnar í suðvesturhlutanum eiga yfir höfði sér refsiákæru fyrir reyna að bjarga lífi farandfólks með því að skila vatni og matarbirgðum á leiðum þar sem þurfandi fólk gæti nálgast vistirnar.
Við höfum margt að læra af fólki í Portúgal sem hefur búið til fyrirmyndarverkefni byggð á gagnkvæmri virðingu og skapandi lausn á vandamálum þar sem þeir hafa tekið á móti ungum Afganum til að verða óaðskiljanlegir meðlimir portúgalsks samfélags.
Með því að halda uppi réttinum til öryggis ættum við að hætta að ausa peningum í sjóði herverktaka. Þessar kaupmenn dauðans leiða okkur niður á veg hernaðarhyggju og arðráns.
Í stað þess að vera leidd af vígi Evrópu eða NATO undir forystu NATO á öllu litrófinu, ættum við að finna öryggi með því að rétta fram hönd vináttu og leita gagnkvæmra, varanlegra áætlana um að endurheimta lönd og samfélög. Það er mikilvægt að fólk um allan heim sannfæri stjórnvöld um að stuðla að friði og réttlæti á heimsvísu í stað stríðs og hernaðaryfirráða sem óhjákvæmilega leiða til harmleikja eins og þann sem átti sér stað í síðustu viku í Miðjarðarhafinu.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Syndicated af PeaceVoice
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja