„Tækifærin margfaldast eftir því sem þau eru gripin. - Sun Tzu
Af hverju við skrifum
Í veislu nýlega var einn okkar kynntur sem skipuleggjandi að reyna að hleypa af stokkunum „nýjum“ Students for a Democratic Society (SDS). Maðurinn lyfti augabrúnunum. „Ég veit ekkert um nýja SDS,“ sagði hún, „en það fær mig til að hugsa um endurfundarferð Bítlanna með engum upprunalegu meðlimanna. Af hverju ætti ég að vilja sjá það?“
Við vorum líka efins um hugmyndina í fyrstu. Við vissum að við þyrftum að læra af hreyfingum og skipulagshefðum sem hafa komið á undan okkur, og róta okkur í sögunni sem hluti af því að halda áfram. En þurfum við virkilega hálfgerða endurfundarferð eða meiri sextugsdýrkun? Vissulega, héldum við, ættum við að byggja upp ný samtök, ekki að reyna að endurvekja gömul. Og hvers vegna ættum við að vilja endurræsa einn með eins brothætta sögu og SDS?
Nýja SDS fagnaði öðru afmæli sínu á Martin Luther King Jr. degi árið 2008. Nýju samtökin minna lítið á upprunalegu SDS. En að byggja an stofnun með sama athyglisverða nafni, vonir um skipulagningu milli kynslóða og rætur í valdi nemenda og þátttökulýðræði slógu á taug í Bandaríkjunum. Innan árs höfðum við hundruð deilda og þúsundir meðlima yfir þe land, langflestir þeirra eru nýir í skipulagningu. SDS varð fljótt það sem er líklega stærsta sjálfgreinda byltingarkennda ungmennasamtökin í landinu. Þetta hefur verið spennandi tími, sem hefur skapað mikinn áhuga og tækifæri, sem og mistök, deilur, gremju og ástarsorg. Tveimur árum síðar viljum við stíga til baka og skoða fæðingu SDS,[Ii] eima krafta vaxtar þess og draga einhvern lærdóm af þeim áskorunum sem við höfum staðið frammi fyrir. Meðan við höfum hvor um sig leikið dimismunandi hlutverkum innan stofnunarinnar, við höfum einnig hvert okkar gert okkar besta til að halda víðtækri sýn á landsstefnu hópsins okkar.
Meira en allt hefur SDS hingað til verið tæki til að kynna pólitíska skipulagningu fyrir ungu fólki víðs vegar um Bandaríkin. Þessi kynning gerist öðruvísi í mismunandi stöðum, og það er mikil fjölbreytni í SDS köflum á staðbundnum vettvangi. Við munum leitast við að kanna skipulagsvirkni National skipulagningu, en viðurkenna að þessi innlenda dýnamík hefur ekki endilega verið endurtekin í öllum staðbundnum deildum, né heldur það að fanga reynslu SDS um landið á samræmdan hátt.[Iii]
Von okkar til að hjálpa til við að koma SDS á markað var að það yrði meira en staður fyrir fólk til að deila hugmyndum og meira en sameiginlegur borða sem fólk gæti borið sig undir. Við vonuðum að það gæti verið vettvangur til að leggja sameiginlega mat á pólitíska augnablikið, setja stefnumótun um hvernig eigi að taka þátt í því á heildstæðan hátt og byggja upp grunn ungra skipuleggjenda í Bandaríkjunum sem hluti af stærri fjöldahreyfingu. Ef við gætum samræmt viðleitni okkar um allt land, ályktuðum við, að ungir róttæklingar myndu ekki lengur vera einangraðir, líða eins og þeir yrðu að finna upp hjólið aftur. Þátttökulýðræði, með aðferðum til að taka skjótar ákvarðanir og bregðast strax við breytingum á pólitísku landslagi okkar, gæti gert SDS að stofnun sem á áhrifaríkan hátt tekur á brýnum pólitískum vandamálum og leggur þýðingarmikið framlag til stærri hreyfinga sem ungt fólk. Þrátt fyrir árangur sinn hefur SDS staðið frammi fyrir alvarlegum skipulagslegum áskorunum og áföllum. Ef SDS getur ekki tekist á við þessar áskoranir er erfitt að ímynda sér að hjálpa til við að byggja upp þann fjöldagrunn sem við þurfum til að byggja upp nýtt samfélag.
SDS er á barmi þess sem gæti verið að gera eða brjóta ár. Við að kanna bæði möguleikana og áskoranirnar innan þessarar ungu stofnunar höfum við bent á fjölda forsendna um hvernig breytingar verða. Þó að margir meðlimir komu til SDS með að minnsta kosti einhverja greiningu á hvernig samfélagið virkar, SDS hefur tekið þátt í lítilli pólitískri fræðslu eða innri umræðu um hvað við teljum að þurfi til að byggja upp byltingarkennda hreyfingu. Flest SDS verkefni og ævintýri halda áfram að vera upplýst af blönduðum og oft misvísandi aðferðum, verkfærum og hlutdrægni sem streyma frá fjölda órannsakaðra forsendna.
Ef SDS á að sigrast á eigin mótsögnum þarf það að vera meira viljandi í því að byggja sameiginlega upp skilning á því hvernig fólk getur breytt samfélaginu. Við sjáum að félagslegar breytingar eigi sér stað í gegnum sameiginlegar skipulagðar aðgerðir milljóna manna. Til að ná þessu þurfum við skýrleika um hvert við erum að fara og um þá skuldbindingu sem þarf til að komast þangað. Þetta þýðir að fara í tafarlausar ákvarðanir sem skipuleggjendur verða að taka með auga að hagnýtum verkefnum sem felast í því að ná stærri markmiðum. Frekar en að lamast af einangruðum leitum að „hreinleika stjórnmála og ferli“ sem er aðskilin þörfum hreyfingaruppbyggingar verðum við að búa til skipulagsfarartæki sem geta knúið fjölda fólks til að halda áfram saman. SDS verður að einbeita sér að mikilvægum pólitískum málum samtímans og taka þau með afgerandi hætti ef það vill forðast að hrynja inn í jaðarnet aðgerðasinna sem vísar til sjálfs sín.
Hvar vorum við? Þjóðlegt og vinstri samhengi
Það er auðvelt að misskilja rökstudda vonbrigð og sinnuleysi. Í nú alræmdu New York Times ritgerð sem ber yfirskriftina „Generation Quiet,“ fullyrti Thomas Friedman að ungt fólk í dag fæli í sér sinnulausa nemendamenningu, sem hefur meiri áhuga á að blogga um félagslegar breytingar en að skapa þær í raun og veru. Prófessorar víðsvegar um þjóðina fordæma hversu óhlutdrægni þeir sjá hjá nemendum sínum.
Með því að setja SDS af stað héldum við að við gætum sannað að þeir hefðu rangt fyrir sér. Við trúðum því að tortryggni og vonbrigðum væri öðruvísi en sinnuleysi. Vonlausir efasemdarmenn skilja að það þarf að gera breytingar, þeir trúa því bara ekki að hægt sé að gera það. Þeir sem eru áhugalausir eru hins vegar bara alveg sama. Það er engin tilviljun að vinsælustu gerðir framsækinna fjölmiðla í Bandaríkjunum eru byggðar á kaldhæðni og gamanleik. The Onion, The Colbert Reportog The Daily Show eru vinsælar vegna þess að þær tala um rökstudda vonbrigðum okkar kynslóðar.
Ungt fólk þarf ekki að sannfærast um að samfélagið sé bilað. Það sem okkar kynslóð þarfnast er sjálfræði. Við þurfum að sýna hvert öðru að breytingar eru mögulegar, að það eru til leiðir til að endurskipuleggja samfélagið og að það séu hópar með áætlun um að láta þær gerast. Með því að festa rætur í hefð eldri samtakanna með sama nafni sló SDS þá taug meðal nemenda. Niðurstaðan var aðlaðandi afl fyrir fullt af nýju (framsæknu, aðallega hvítu) fólki, sem margir hverjir höfðu aldrei haft neina reynslu af félagslegum hreyfingum, sem og unga róttæka sem voru spenntir að finnast hluti af einhverju stóru í fyrsta skipti.
Á sama tíma var sífellt gagnsærra grimmdarverk Íraksstríðsins að pólitíska nemendur um allt land. SDS var að mestu leyti svar við pólitísku tómarúmi á bandarískum háskólasvæðum: það var engin þjóðleg, fjölþætt, róttæk stúdentamyndun. Íraksstríðið, ásamt árásum innanlands á borgaraleg frelsi og mannréttindi (sérstaklega í kjölfar fellibylsins Katrínar), var miðlægt afl í stjórnmálavæðingu ungmenna og námsmanna, en enginn var að tengja stríðsandstæðing stúdenta inn í landsramma með pólitíska breidd sem SDS virtist geta.
Fyrirliggjandi hópar sem voru gegn stríðinu völdu að tengjast sem SDS kaflar, og urðu skipulagsleg grundvöllur okkar. Í skóla Brians, Pace University, varð andstríðshópurinn að SDS kafla. Á Josh's Brandeis háskólasvæðinu tengdist hópurinn Radical Student Alliance einnig. Nafnið SDS gaf okkur þá tegund af sprungu sem við þurftum til að ná þjóðlegri athygli og til að tengjast öðrum um allt land sem tóku á sig nafnið og voru því hent saman til að byggja upp SDS.
Svo, hvað er SDS?
SDS byrjaði sem hugtak - meme[Iv] sem var sleppt meðal ungmenna í Bandaríkjunum. Innbyggt í hugmyndina var möguleikinn á landssamtökum ungmenna og stúdenta undir forystu sem gæti farið yfir hugmyndafræðilega flokkastefnu, borið beinlínis byltingarkennda pólitík og grundað sig í ungmennavaldi og þátttökulýðræði. Sú hugmynd hefur opnað dyr inn í hreyfingar fyrir félagslegt, umhverfislegt, kynþátta- og efnahagslegt réttlæti fyrir þúsundir ungs fólks í Bandaríkjunum.
Á fyrsta ári sínu leiddu deildir SDS útgönguleiðir nemenda fyrir réttindi innflytjenda á 1. maí, skipulögðu stóra ungmennasveitir við mótmæli gegn stríðinu, lokuðu með góðum árangri vopnasendingar frá höfnum, lokuðu herráðningarmiðstöðvum, börðust gegn niðurskurði á fjárlögum til menntamála, stunduðu málfrelsi. bardaga, steypt háskólaforseta frá völdum, byggðu stéttarfélög stúdenta, bauð sig fram í stjórnarsæti nemenda og æfðu samstöðu með herferðum sveitarfélaga. Sumir af fyrstu, sýnilegri köflum SDS réðu til liðs við sig með grípandi fjölmiðlaglæfrabragði, þrýstu mörkum ásættanlegra mótmæla til að kveikja umræður, deilur og æsa upp grunn nýpólitískrar ungmenna[V].
Hinar áberandi aðgerðir voru meðal annars borgaraleg óhlýðni í helstu ráðningarmiðstöðvum hersins í New York og Nýja Englandi, og lokun hafna í norðvestur- og suðvesturhlutanum til að stöðva sendingu stríðsbirgða og endursendingu hermanna. Við héldum handfylli af hröðum, mjög sýnilegum málfrelsisherferðum við Pace University, University of Central Florida og Ohio University. Samtökin kynntu aðgerðir háskólastjórnar á skipulagningu SDS, sem innihéldu handtökur, hótanir um brottvísun aktívista nemenda, bann við að SDS kaflar mynduðust sem skólaklúbbar og meina þeim að fljúga, leggja fram eða halda viðburði á háskólasvæðum.
Niðurstaðan var troðningur, nokkurs konar. Þúsundir lítilla hvítra SDS hnappa ratuðu í jakka ungs fólks um allt land. SDS skipuleggjendur tengslanet á ráðstefnum, haldnar ci
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja