Útgáfa tímaritsins Time 25. september sýnir hvernig bandarískir fréttamiðlar búa sig undir hernaðarárás á Íran. Fyrirsögnin yfir forsíðuviðtalinu við forseta Írans, Mahmoud Ahmadinejad, er ,,A Date With a Dangerous Mind.“ Stóra undirhausinn kallar hann ,,manninn sem vekur ótta við stríð við BANDARÍKIN,“ og segir í annarri málsgrein: ,,Þó myndir af Íransforseta sýni hann oft blikka friðarmerki, gætu gjörðir hans verið að leiða heiminn nær stríði.“
Þegar stærsta fréttavikublaði BandarÃkjanna ver fimm blöðum à að sýna sér loftstráð Bandaríkjanna gegn Íran, eins og Time gerði í sama blaði, er enn
enn eitt merki um að hjól stríðssnúningsvélar þjóðar okkar snúist hraðar í átt að enn einni tilefnislausri árás á annað land.
Ahmadinejad er kominn á toppinn á óvinalista Washington – og bandarískra fjölmiðla. Á síðustu 20 árum hefur þessi listi verið með
Manuel Noriega, Saddam Hussein og Slobodan Milosevic, voru allir fyrir víðtækum svívirðingum áður en Pentagon hóf
stórfelld hernaðarárás.
Í hvert sinn sem forseti Bandaríkjanna ákveður að hefja eða herða fjölmiðlafár gegn erlendum leiðtoga, eru almennar bandarískar fréttir
Útsölustaðir hafa áreiðanlega aukið desibel og hysteríu. En stjórnin getur líka aflýst stríðshundunum með því að þegja
illsku einhvers erlends harðstjóra.
Tökum sem dæmi einræðisherra Líbíu. Í meira en aldarþriðjung hefur Muammar al-Qaddafi ofursti verið herforingi sem hefur heildarmetið.
kúgun gerir það að verkum að Noriega eða Milosevic virðast tiltölulega umburðarlyndir gagnvart innlendum pólitískum óvinum. En allt frá því að Kaddafi gerði samning við Bush-stjórnina í desember 2003 hefur þögnin frá Washington um illsku Kaddafis verið athyglisverð.
Þegar Kaddafi fagnaði opinberlega 37 ára afmæli einræðisríkis síns fyrir nokkrum vikum lýsti hann því yfir í ræðu um ríkið.
Sjónvarpið: ,,Óvinir okkar hafa verið myrtir inni í Líbíu og þú verður að vera tilbúinn til að drepa þá ef þeir koma upp á ný.“ The New York Times benti á að stjórn Kaddafis ,,glæpavæðir stofnun stjórnarandstöðuflokka.“
Í dag, á meðan mannréttindaástandið í Íran er forkastanlegt, eru viðvarandi aðstæður mun verri undir mörgum ríkisstjórnum sem Washington hefur hylli. Hér heima ættu fjölmiðlar að leysa tvöfalt siðferði í stað þess að leggja þeim lið. En svo margir fréttamenn og sérfræðingar hafa innbyrðis landfræðilegar stefnur Washington að helstu stofnanir blaðamennsku halda áfram að rotna innan frá. Að rotnunin fer að mestu leyti óséð er vitnisburður um hvernig Orwellian “doublethink†hefur verið eðlileg.
Þetta eru ekki málefni fagmennsku frekar en áhyggjur af lýðheilsu eru málefni læknisfræði. Fréttamiðlar ættu að vera snemma
viðvörunarkerfi sem upplýsa okkur áður en atburðir líðandi stundar verða óumbreytanleg saga.
En þegar fjölmiðlakerfið grefur undan frjálsu upplýsingaflæði og kemur í veg fyrir víðtæka umræðu, þá er það sem gerist skopstæling á lýðræði. Ãað er Ã3⁄4að sem gerðist fyrir fjörum árum Ã3⁄4ar sem fjölmiðlauppbyggingin var fyrir innrásina à Írak.
Nú eru viðvörunarmerki mikil: Bush-stjórnin hefur Íran í sigtinu Pentagon. Og aksturinn í átt að stríði, knúinn af tvöföldu
staðla um kjarnorkuþróun og mannréttindi, fær mikla aukningu frá umfjöllun bandarískra fjölmiðla sem dregur fram forsetann sem tregan til að gera árás á Íran.
Tímaritið Time greinir frá því að „frá utanríkisráðuneytinu til Hvíta hússins til æðstu sviða herstjórnarinnar, það er vaxandi tilfinning að uppgjör við Íran … gæti verið ómögulegt að forðast.“
Sams konar útúrsnúningur í fjölmiðlum – að því gefnu að Bush hafi einlægan vilja til að forðast stríð – var mikil á mánuðum fyrir innrásina í Írak. Því meira sem fréttastofur segja slík ævintýri, því meira verða þeir hluti af stríðsvélinni.
______________________________
Kiljuútgáfa af nýjustu bók Norman Solomon, War Made Easy: How Presidents and Pundits Keep Spinning Us to Death, kom út í sumar. Fyrir upplýsingar, farðu á: www.warmadeeasy.com
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja