Stuðningsmenn ríkjandi stjórnar túlkuðu niðurstöður forsetakosninganna í mars sem sigur fyrir hina einu sinni íhaldssamu, tryggu héruð yfir höfuðborginni sem þjakaði mótmælendur. En sum svæði hafa gengið til liðs við Moskvu.
Astrakhan hefur leitt hópinn með því að halda hungurverkfall og mótmæla til stuðnings Oleg Shein, sem heldur því fram að sigri hans í borgarstjórakeppninni í mars hafi verið stolið í þágu frambjóðanda Sameinaðs Rússlands. En Yaroslavl, Kaluga og lýðveldið Bashkortostan hafa einnig bæst í baráttuna, þó í minna dramatískri mynd.
Stjórnarandstaðan er fagnandi, sannfærð um að héruðin hafi loksins vaknað og muni nú halda áfram þeirri vinnu sem hófst með fyrri mótmælum í helstu borgum landsins. En staðan er flóknari.
Yfirvöld hafa hamrað á þeim skilaboðum að ef stjórnarandstaðan kæmist til valda myndi það leiða til endurtekinnar umbóta nýfrjálshyggjunnar og hnignun menntamála, heilbrigðisþjónustu og annarrar félagsþjónustu. Til að bregðast við því, tóku leiðtogar stjórnarandstöðunnar nokkra vinstrisinnaða aðgerðarsinna inn í hreyfingu sína til að reyna að sýna fram á að þeir hefðu myndað „breiða lýðræðisblokk“.
Í ljósi slíks bakgrunns kemur ekki á óvart að jafnvel margir kjósendur sem gagnrýna kjörinn forseta. Vladimir PutinStefna hans kaus hann samt fram yfir hið óþekkta. En um leið og kosningunum lauk fóru ráðamenn aftur í sama farveg og hræddir höfðu kjósendur áður - eitthvað sem þeir höfðu eflaust ætlað að gera löngu áður en kosið var. Stóru mótmælin neyddu leiðtoga til að fresta því að hrinda einhverjum af óvinsælli aðgerðum sínum í framkvæmd, en íhaldssamir kjósendur, sem flestir óttast slíkar aðgerðir, hafa gert stjórnvöldum kleift að fylgja þeim eftir.
En þeir þurfa ekki að kenna sjálfum sér um þetta. Ef þeir hefðu kosið öðruvísi eða ef milljarðamæringur Mikhail Prokhorov eða jafnvel einhver úr götuandstöðunni hefði komist til valda, þá hefði niðurstaðan orðið nákvæmlega sú sama. Það kemur í ljós að tegund kapítalisma Rússlands getur ekki virkað eðlilega án þess að gera víðtæka árás á réttindi launafólks eða taka leifar félagslega öryggisnetsins í burtu til að „lækka útgjöld fyrirtækja“.
Ástandið batnar ekki þótt stjórnvöld standi við þær skuldbindingar sem þau lofuðu í kosningabaráttunni um félagslegar útgjöld. Afleiðingin á fjárveitingum sambands og sveitarfélaga mun aðeins neyða leiðtoga til að skera enn frekar niður í félagslegri þjónustu.
Nú þegar kosningum er lokið er árásin á menntakerfið aftur hafin af fullum krafti. Auk þess, Rússneska járnbrautir ætlar að hækka verðið og veitufyrirtækin sem eru undir stjórn ríkisins búa sig undir að hrífa Rússa meira fé en nokkru sinni fyrr.
Með því að vekja reiði lágstéttanna gegn frjálshyggjumönnum vonuðust yfirvöld til að nýta óánægju almennings í eigin þágu, án þess að nenna að hugsa um hvernig þau myndu beita henni síðar. Nú hafa þeir ekki hugmynd um hvernig á að setja andann aftur í flöskuna og geta ekki ímyndað sér hversu öflugur þessi kraftur er í raun.
Þessari óánægju mun óhjákvæmilega beinast gegn ríkisstjórninni sjálfri um leið og hún hrindir áætlunum sínum í framkvæmd. Að þessu sinni verða götumótmælendurnir hins vegar ekki menntaðir millistéttarborgarar sem bera iPad og snjallsíma, heldur allt öðruvísi hópur fólks.
Boris Kagarlitsky er forstjóri Stofnunar hnattvæðingarfræða.