Troch no, in protte fan 'e 370 miljoen Europeeske kiezers, regear amtners, en politike partijen binne gearing foar de folgjende Europeeske ferkiezings te hâlden tusken de 6th en 9th juny 2024.
Jeropeeske politisy - mei útsûndering fan it Feriene Keninkryk fanwegen Brexit en Bregret - konkurrearje foar de 720 sitten-sterk EU parlemint. It parlemint fan de EU is ferdield yn rûchwei sân ferskillende politike partijen of "groepen" sa't se wurde neamd:
- De Progressives:
Jeropeesk Feriene Lofts / Noardsk Grien Links (GUE / NGL) bestiet benammen út partijen mei sosjalistyske en kommunistyske eftergrûn. It ûntstie út Sweden en Denemarken. De GUE/NGL hat euroskeptyske trekken basearre op in anty-kapitalistysk perspektyf.
- De Centre-Progressives:
Dit binne de sosjaal-demokraten fan Europa (S&D) - mei in sintrum-progressive oriïntaasje dy't in ynklusive Europeeske maatskippij befoarderje basearre op gelikensens, solidariteit, sosjale gerjochtigheid, ferbettere libbens- en bettere arbeidsomstannichheden.
- De miljeukundigen:
De Europeeske alliânsje fan griene partijen rjochtet him op minskerjochten en it miljeu en ek sosjale gerjochtigheid.
- De kristlike konservativen:
Earst is der de European People's Party (EPP) mei in Kristen-demokratyske ideology. De EPP is de grutste groep. Yn 2021 stapte de rjochtse populist fan Hongarije - Viktor Orbán - út de groep nei ûnienichheid oer de ideologyske rjochting fan 'e groep.
- De neoliberalen:
De groep "Renew Europe" fan 'e Europeeske liberale-demokratyske partijen (ELDR) hat de Frânske presidint Emmanuel Macron as har meast foaroansteande lid.
- Sintrum-Rjochts:
De saneamde "Europeeske konservativen" binne yn 2009 (ûnder Brexit-politikus David Cameron) skieden fan 'e EPP. De groep is sosjaal konservatyf en stipet neoliberalisme. It hat ek in euroskeptyske eigenskip basearre op frije hannel.
- De neofascisten:
Jeropeeske neofascisten kamouflearje harsels ûnder de slogan: "identiteit & demokrasy" of I&D. Dizze groep befettet de Deenske Folkspartij, de Finske Partij, Dútske AfD, Italjaanske Lega, Belgyske Vlaams Belang, Frankryk's Rassemblement National, en de Nederlânske PVV.
Oer it algemien kinne dizze sân groepen gearstald wurde yn rûchwei trije ideologysk-politike groepen:
- De progressiven en miljeubestriders (nr. 1-3);
- De konservativen, reaktionären en illiberalen (nr. 4-6); en ta beslút,
- Jeropeeske neofascisten (nr. 7).
Finlân:
Behorend ta groep 1, Finlân syn progressive hopeful Li Andersson wol de twadde EU-sit foar har Finske partij winne. Foar Finlân syn konservative en skandaal-riden prime minister Petteri Orpo's National Rally Party (PS) en syn koälysjepartners fan 'e ekstreem-rjochtse partij De Finnen – de Kristendemokraten en de Sweedske Folkspartij (SFP) – de foarútsichten foar de kommende EU-ferkiezing binne nochal mingd. Orpo ferliest stadichoan mar stadichoan stipe by Fins.
De al te útsprutsen rasisme fan guon fan syn PS-ministers feroarsake in ynternasjonale furore yn 'e simmer fan 2023 - en anty-rasistyske demonstraasjes waarden hâlden yn tsientallen stêden yn Finlân.
Sûnt maitiid 2024 fjochtsje Finske fakbûnen werom tsjin it besunigingsbelied en de driging fan fiergeande beheiningen op de arbeidsmerk mei hieltyd yntinsivere weagen fan stakings. Meastentiids wurde sokke oanfallen op arbeiders en fakbûnen ferkocht as "herfoarmingen" (lês: pro-saaklike werregeling).
De koälysje fan Orpo hat al besunige wurkleazens en wenningútkearings. Dêrnjonken wol de oerheid it stakingsrjocht oanskerpe, it ûntslaan fan wurknimmers fasilitearje en plannen feroarjende leanregelingen en cao's yn it foardiel fan wurkjouwers. Dit sil de al besteande fergriemen machtsasymmetry tusken arbeid en kapitaal.
Dochs koene de Finske rjochtse partijen by de EU-parlemintsferkiezings fan juny ynfloed krije. Nei fjochtsje it uterste rjochts, safolle as 300,000 arbeiders, fan ûnderwizers oant elektriciens, stiene yn staking - lanlik - op 1st Febrewaris 2024.
Iroanysk genôch meitsje de plannen fan 'e regearing om it stakingsrjocht te beheinen ien fan' e meast wiidweidige stakingswellen yn resinte Finske skiednis. Mei oare wurden, it hjoeddeistige regear hat mear politike stakings útlokt as alle oare regearingen fan 1991 oant 2023 tegearre.
Sûnt heal maart 2024 binne mear dan 7,000 meiwurkers yn havens, logistykbedriuwen, stielfabriken en oaljeterminals ophâlden mei wurkjen. Ymport en eksport binne al bot fallen.
By guon tankstasjons is benzine min wurden. De wurkjouwers fan Finlân binne fan betinken dat in wike fan stakingen bedriuwsliezen feroarsaket fan maksimaal €260 miljoen ($267 miljoen).
Oant no ta, fierder wurk stoppings binne oankundige. Underwilens is in oerienkomst mei it reaktionêre regear net yn sicht, om't 58% fan 'e befolking fan Finlân yndustriële konflikten stipet.
De hurde en eigensinnige polityk fan de Finske regearing wurdt hieltyd faker moete mei publike ôfwizing. Pas koartlyn, minister fan Ekonomy Wille Rydman (PS) - dy't graach stjoere rasistyske tekst berjochten - hat in fakbûnsfoarsitter op "X" (twitter) beskreaun as de "mafia fan Hakaniemi“. Om Helsinki's Hakaniemiplein, tal fan haadkantoaren fan 'e wichtichste Finske fakbûnen lizze.
De ûnfrede oer de neoliberale werstrukturearring fan de Noardske fersoargingssteat sil nei alle gedachten ek ynfloed hawwe op de útslaggen fan de Europeeske ferkiezings. Underwilens hat Finlân by de útwreiding fan it EU-parlemint noch ien sit krigen. Dêrtroch komme der by de ferkiezings begjin juny 15 sitten te pakken.
De partij fan Orpo kin nettsjinsteande de krizen de sterkste krêft wurde en – noch slimmer – de ekstreem-rjochtse partij “Finnen” kin mooglik in plak winne. Underwilens hawwe twa hjoeddeistige Europarlemintariërs fan 'e PS-partij de ekstreem-rjochte groep "identiteit & demokrasy" (nr. 7 hjirboppe) yn it EU-parlemint ferlitten.
Se joined de groep fan Europeeske konservativen (nr. 4-6) yn in neofascist nei konservatisme move. De eftergrûn wie de stipe foar Putin ûnder de Finske neofascisten.
Neffens resinte peilings kinne de "sosjaal-demokraten" fan Finlân (nr. 2) ek har twa sitten ferdûbelje nei fjouwer. De miljeufreonliker “Grienen” (nr. 3) binne fiif jier lyn fier fan harren topresultaat fan 16% ôf. Klimaatbelied is op it stuit mar in marzjinaal probleem yn Finlân.
Foar it foarútstribjende "Linkse Alliânsje" (nr. 1) is in twadde sit in berikber, mar it bliuwt in nochal ambisjeus doel. Tsjintwurdich sit de partij op 9% yn de publike peiling. Dochs soe tusken 11% oant 12% nedich wêze foar in twadde sit yn it EU-parlemint. De haadkandidaat Li Andersson spilet dêr in wichtige rol yn.
De 36-jierrige kandidaat is populêr oer partijgrins. Har wierskynlike yngong yn it Europeesk Parlemint betsjut lykwols it ein as progressive lieder yn it politike lânskip fan Finlân. Oan 'e oare kant soe de ferhuzing fan Li Andersson nei Jeropa in wichtige winst wêze foar Jeropeeske progressiven.
Nederland
Underwilens sjocht it der somber út yn Nederlân dêr't de neofascist Geert Wilder syn ekstreem-rjochtse PVV en syn "tulp-fascisme” bliuwt de favoryt. Dochs is it feit dat der meikoarten in nij Europeesk Parlemint keazen wurdt yn Nederlân amper registrearre. Ferkiezingsposters en tv-kampanjes kinne omdôch socht wurde.
Ek fjouwer moanne nei de Nederlânske Twadde Keamerferkiezings is der noch gjin nij regear yn Nederlân as konservativen en neofascisten mei-inoar stride.
Mids maart, de ferkiezing winner -neofascist Geert Wilders – oankundige, nochal ynienen en ferrassend, dat er net mear minister-presidint wurde wol, dat is al lang syn útsprutsen doel. Simpelwei, hy mist de nedige stipe foar syn "safolle hope foar" reaksjeêre koälysje.
Dochs skeat de puinhoop dy't hy makke hat de populariteit fan 'e ekstreem-rjochtse en djip islamofobyske saneamde "Partij foar Frijheid“. Neffens resinte peilings koe ien op de fjouwer Nederlanners stimme op de PVV fan Wilders.Partij foar de Vrijheid] dy’t hoopje kinne op njoggen fan de 31 Nederlânske sitten yn it Europeesk Parlemint.
It wurdt dúdlik dat de ekstreem-rjochtse partij fan Wilders foarútgong sil meitsje. Dêrmei soe rjochtspopulisme noch mear ynfloed krije kinne yn it Europeesk parlemint. Yn de opkomst binne de rjochtseekstremisten fan Wilder “noch” net fertsjintwurdige yn Straatsburch – de lokaasje fan it EU-parlemint.
Oan 'e kant is syn partij lykwols wierskynlik de grutte winner fan' e kommende ferkiezings. Neffens resinte peiling wurdt de PVV fan Wilders folge troch it foarútstribjende alliânsje fan Arbeiderspartij PvdA en GrienLinks (GL) mei mooglik seis sitten en de Nederlânske konservativen of VVD (eks-Rutte) mei fiif sitten.
Hast alle Nederlânske partijen hearre ta ien fan de sân earderneamde Europeeske politike groepen. Mei tank oan rjochtspopulisme falle de njoggen sitten fan 'e neofascistyske PVV nei alle gedachten ta har eufemistysk bestimpele "Identiteit & Demokrasy" peloton - in mingsel fan rjochtse populisten, nasjonalisten en ekstreem-rjochtse partijen.
De foarútstribjende GL-PvdA-alliânsje wurdt ferwachte dat se har seis sitten ferdiele tusken twa Europeeske fraksjes basearre op eardere alliânsjes. Lykas yn 2019 soe GL trije sitten oerjaan oan de Grienen. Boppedat koe de foarútstribjende fraksje trije sitten krije fan de Nederlânske PvdA. Dêrtroch giet de PvdA-fraksje yn Europa ynkrimpen.
De konservative European People's Party (EPP) – op dit stuit de grutste fraksje yn it Europeesk parlemint – kin fiif sitten krije fan Nederlân. Yntusken kinne de progressiven mooglik twa ekstra sitten winne: ien fan de Dierenbescherming en ien fan de Sosjalistyske Partij.
Tagelyk bliuwt de belangstelling foar Nederlân foar de Europeeske ferkiezings nochal meager. Al by de ferkiezings fan 2019 waard mar 41% fan de Nederlanners oanlutsen ta de stimbus – ûnder it gemiddelde fan 50% fan Europa. Oan 'e parlemintsferkiezings fan 'e naasje yn novimber 77 diene lykwols sa'n 2023% fan 'e Nederlânske kiezers mei.
Eastenryk
Krekt as yn Nederlân en op oare plakken is de stipe foar rjochtspopulisme omheech. Net ferrassend, Eastenryk syn rjochtse populisten rinne in ferkiezingskampanje yn de styl fan de boulevard druk - de tabloids. Riden troch media kapitalisme, De politike partijen fan Eastenryk rjochtsje har op emosjonele problemen en sensasjonalisme – opknapt mei in rjochtse populistysk-propagandistyske oriïntaasje.
Lykas yn Nederlân steane Europeeske ferkiezings net boppe-oan de prioriteitenlist fan Eastenrykske partijen. Dochs sjogge guon yn it Eastenrykske partijhaadkantoar nei út it stimbriefke – wylst oaren dat mei wifkjen dogge.
De ferkiezing sil ommers in test wêze fan de stimming fan it lân. De ferkiezing kin wol in yndikaasje wêze fan wat der yn Eastenryk as gehiel ûntstiet - in markante ferskowing nei de rjochtse FPÖ.
Slimmer, de FPÖ sjocht himsels op it punt om macht oer te nimmen. De partij is fierwei foarop yn peilings mei sa'n 30%. Ien fan har rasistyske ferkiezingsslogans is, "it regear moat in krêft wêze tsjin migraasje". It wurdt allinnich mar slimmer.
In oar motto is, "wy steane net mear mei de EU" en ta beslút, "De waarmte fan 'e EU bringt ús yn gefaar". Dit is it soarte fan rjochtse retoryk dêr't de ekstreem-rjochtse FPÖ harsels mei promovearret.
Oan de oare kant is der de tradisjoneel konservative lieder fan it lytsboargerlike kamp fan Eastenryk, nammentlik de eartiids tradisjonalistyske ÖVP. Hjoed, de partij rint mei xenofobic catchphrases lykas, "Wa't ús libbenswize ôfwiist, moat fuortgean"En "tradysje ynstee fan multykulturalisme".
Krekt as yn Nederlân wurdt it hieltyd dúdliker dat Eastenryk syn rjochtse partijen meitsje kinne winst.
Under sensasjonalisme, de tabloidisaasje fan polityk, en rjochtspopulisme, op feiten basearre redenearring is net mear it ding yn ferkiezingskampanjes. De EU-ferkiezing is ûntaard yn in sideshow, dy't op syn bêst in kâns biedt om nasjonalistyske saken boppe de Europeeske kontekst te pleatsen.
Om't de fokus ferleget nei saken dy't in hege graad fan emosjonaliteit garandearje, is it nijsgjirrich om te sjen wêr't yn de ferkiezingskampanje "net" oer praat wurdt, d.w.s. Eastenryk syn neutraliteit, Eastenryk syn rol yn de EU, en, bygelyks, kapitalisme en hoe't it feroarsaket hege ynflaasje.
Ynstee fan klasse, kapitalisme en arbeid, nasjonalistyske problemen: ús lân, ús boaiem, ús boeren, ús feiligens, ús wite kultuer dominearje.
In ynhâldlike argumintaasje oer driuwende ûnderwerpen fynt net mear plak. Ek yn Eastenryk is d'r in dominânsje fan tabloids en tabloid-styl polityk dy't turbo-laden is mei rjochtse propaganda.
Demokrasy wurdt slimmer makke troch in mannichte fan negative kampanje mei in rjochts-populistyske twist. In protte is beheind ta berjochten dy't koptekst gripe dy't gjin serieuze ynhâld hawwe.
Wat de Finske, Nederlânske en Eastenrykske demokrasy oangiet, betsjut dit – faker as net – in trage patologisaasje – it werjaan fan wat om patologysk, ûnsûn en siik te wurden – en in ûnfermogen om demokratyske debatten te fieren. fan Rousseau volonté générale is manipulearre troch rjochts populisme yn gearhing mei bedriuw media.
In protte fan dit bart op 'e eftergrûn fan typysk Eastenrykske skandalen lykas de beruchte Ibiza Affair. Mei tank oan Eastenryk syn konservative en dominante tabloid media, it skandaal hie gjin bliuwende ynfloed op de opkomst fan rjochtse populisten. Dat wie fiif jier lyn.
It skandaal fan hjoed omringt in Eastenrykske spion dy't foar Ruslân spionearre hie ûnder de eagen fan "konservative” regearingsûndersikers foar hast in desennia. Der is ek in skandaal omhinne it fallisemint fan Signa dy't - de gewoane - "nauwe bannen" iepenbiere hat tusken polityk en bedriuw.
Uteinlik is d'r in heule oerfloed fan fernederingen om eks-kanselier hinne Sebastian Kurz - in konservatyf. Dizze rinne fan falske útspraken oan mediaferslach kocht mei steatjild.
Resinte peilings foarsizze dat de konservative ÖVP fan 'e Kurz nei sawat 20% kin falle - mei 14%. Underwilens stagnearje de miljeu-grienen fan Eastenryk en har sosjaal-demokratyske SPÖ. Dochs, wat de hjoeddeistige EU-ferkiezingskampanje sa spesjaal makket en wat de leauwensweardigens fan 'e konservative ÖVP ûndermynt, binne de folgjende fjouwer wichtige problemen:
- de partij syn veto tsjin Roemeenje syn oansluting ta it Schengengebiet,
- swiere besunigings yn migraasje,
- syn isolemintistyske tendinzen, en, noch slimmer,
- de pandering nei de fier-rjochte FPÖ.
Nettsjinsteande it nochal ûnsinnige "horseshoe teory”, wat wy sjogge is krekt it tsjinoerstelde yn Finlân, Nederlân en Eastenryk. Der is gjin gearkomst fan reaksjeariërs en progressiven oan 'e oare kant fan' e hoefijzer.
Ynstee dêrfan, wat der barre sil yn 'e kommende EU-parlemintsferkiezings is de fierdere marginalisaasje fan' e progressiven as reaktionären, de ekstreem-rjochtse, rjochte neofascisten, en konservativen dy't de hannen gearwurkje om de polityk yn Finlân, Nederlân en Eastenryk te dominearjen - miskien sels yn it parlemint fan de EU.
Foar it grutste part ynsteld troch corporate massa media, in protte Europeanen face in soarte fan "Coke-vs.-Pepsi" kar tusken neoliberalisme mei of sûnder opkruid wurde troch rjochtspopulisme. Hieltyd mear, wat Noam Chomsky sei oer de FS, jildt ek foar Jeropa,
de FS is in ienpartijsysteem - de saaklike partij
mei twa fraksjes: Demokraten en Republikeinen.
Ek yn Jeropa skriuwe frijwol alle konkurrearjende politike partijen de unbestriden masterideology fan neoliberalisme itsij progressive, konservative, of regelmjittich neofascist. De kommende EU-parlemintsferkiezings sille - nochris - de dominânsje fan neoliberalisme. As de Amerikaanske skriuwer Mark Twain ienris sei, as it stimmen in ferskil makke, soene se ús it net dwaan litte. Miskien noch mear oan it punt:
"As it stimmen wat feroaret, soene se it yllegaal meitsje"
Emma Goldman (1869-1940).
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes