An 01 de la gauche, on arrête tout, on réfléchit

 Paru dans le Monde diplomatique, Aut 2007

Ingliz tiliga tarjima qilinadi

La défaite subie par la gauche française lors de l'élection présidentielle et, à un moindre degré, lors des élections législatives du printemps 2007 a sanctionné son absence de vision, de proyekt va dastur. Sababini to'kib tashlang: le modele keynésien, sotsial-demokratiyani ilhomlantirmang, ekspluatatsiyani qayta tiklash. La decolonisation ayant rendu ce mode de développement obsolète, l'Europe doit modifier de fond en comble ses rapports avec le Sud.

Jan Brimont nomidan

La catastrophe des élections de 2007 a dissipé les illusions engendrées par la victoire du « non » au référendum de 2005 and a dévoilé la profondeur de la crise de la gauche profondeur de la crise de la gauche profondeur de la crise, quitrocheuche française, quitrochedan de quitrocheuc. g'alaba de 1981. Ayant dû tourner le dos à son dasturi, après deux ans de gouvernement, la gauche n'a plus rien eu à proposer en matière de politiques socio-economiques. Elle a fait, au mieux, du néolibéralisme sans enthousiasme, et son discours est devenu purement moralisateur, mettant en avant des « valeurs » irqchilikka qarshi, feministlar, antifashistlar va boshqalar.

Sur le plan pratique, la principale tashabbusi de la gauche va été de se lancer dans la « europeenne qurilish ». Laquelle a eu pour principal effet de rendre imkonsiz toute alternative au néolibéralisme. Les socialistes et les Verts, en stimulant cette building au nom de leurs « valeurs », principalement l'antinationalisme, ont mis en place un dispositif institutnel visant à les prémunir contre leurs propres audaces, ou plutôt de cellesleur. L'idée étant d'isoler le processus politique de l'fluence des citoyens, en confiant un maksimal de décisions à une byurokratie non élue et ouverte à l'influence de tous les groupes depression privés. Les élections peuvent continuer à avoir lieu, elles n'ont que peu d'importance : aucune alternative politique sérieuse ne peut être proposée, aucun « Yangi kelishuv », aucune « réforme de struktur », aucun « programmegau» " voie italienne vers le socialisme ".

Il n’est pas étonnant qu’à ce jeu-là la droite la plus dure l’emporte. Elle possède son propre discours sur les « valeurs », la disiplin, l’ordre, la national, va hokazo, qui est bien plus populaire que celui de la gauche sur les minorités. Après tout, les discours sur les valeurs ont le plus souvent pour fonction de permettre à ceux qui les tiennent de se donner bonne vicdan à bon marché, sans se poser trop de question sur la nature réelle des rapports de forces dansle. Et, pour la plupart des gens, il est plus facile de se dire qu'on est un «bon Français » plutôt qu'un « bon antiraciste ». Au demeurant, la politique économique de la droite est en parfait accord avec celle des structures européennes mises en place par la gauche et les Verts. Sur les deux plans – l’Europe et les valeurs –, c'est la droite qui gagne, mais c'est en grande partye la gauche qui a choisi ces terrains de bataille, sur lesquels elle ne pouvait que perdre.

Tous les mouvements politiques couronnés de succès sont ceux qui croient à ce qu'ils disent. A droite, ce ne sont pas les conservateurs « mouillés », comme les appelait Mme Margaret Thatcher, ceux qui étaient plus ou moins keynésiens, qui ont gagné, mais bien les avocats d'une droite pure et dure. Dans la mesure où la gauche ne fait que plaider pour une politique de droite modérée, elle n’a aucune chance de l’emporter. Pour changer cela, il faut commencer par revenir à ce qui est la racine du conflit entre la gauche et la droite – et qui ne porte pas sur les « valeurs », et surtout pas sur le féminisme ou l'antiracisme, que ladroite, que ladroite. est parfaitement prête à accepter –, la question fondamentale du contrôle de l'économie.

Les penseurs libéraux du XVIIIe siècle envisageaient une société de petits producteurs indépendants et, dans ce contexte, la tushunchasi de « marché libre », ainsi que l’hostilité au pouvoir de l’Etat férite, parietal de l’Etat férite, par. Mais, avec le développement de la grande entreprise, la production est devenue de plus en plus socialisée, ce qui a rendu caduque la justification du caractère privé de la propriété des moyens de cette ishlab chiqarish. L'idée fondamentale du socialisme est qu'à partir du moment où le processus de production est de fait socialisé, son contrôle doit l'être aussi, si du moins on veut réaliser les espoirs d'émancipation exprimés par le classiqueralisme.

Si les moyens de production et, comme cela s'est produit au XXe siècle, les moyens d'information sont entre les mains de quelques-uns, ceux-ci possèdent alors un pouvoir énorme sur le reste de la population, qui n'est. pas très différent du pouvoir de la féodalité. Les véritables successeurs actuels des libéraux classiques sont en fait les partisans du socialisme, et ceux qui se disent « libéraux » en France aujourd'hui sont simplement les adeptes d'une forme particulière de tyrannie, patrons, celletrs, etrs, souvent, d'une forme violente d'étatisme, à savoir la domination militaire américaine sur le reste du monde.

Le socialisme, au sens utilisé ici, est une réponse tellement naturelle aux problèmes liés au développement du capitalisme que le fait qu'il ne soit pratiquement plus disuté explicitement témoigne de l'efficacitè dusédoenciquements d'efficacité dusédoenciquements développement s « ta'lim » va « ma'lumot ».

La question du socialisme n’a rien à voir avec celle des crises du kapitalizm ou de la halokat (réelle ou supposée) de la tabiat, ou de l’embourjuaziya (réel ou supposé) de la classe ouvrière. Au contraire, précisément parce que le contrôle sur sa propre existence est une aspiration fondamentale de l'être humain, cette question ne disparaît pas avec l'élévation du niveau de vie et ne nécessite aucune catastrophe (comme po lesguerresevreulêes) . Fait, plus nos besoins biologiques, de survie, sont satisfaits, plus nos besoins besoins proprement mains, d'autonomie va de liberté, exigent de l'être.

Par ailleurs, c'est une erreur de croire que le socialisme n'intéresse plus personne. Au contraire, s'il y a une position de gauche qui reste populaire, c'est bien la défense des services publics et des droits des travailleurs, qui sont les principaux moyens de lutte existants aujourd'hui contre le pouvoirs de pouvoirs. En fait, tout le program implicite de la building européenne est d'arriver à détruire, en sauvant les apparences démocratiques, le « paradis social-démocrate » fait de sécurité sociale, d'enseignement généraliséne, de public sociét, forme embryonnaire de socialisme et qui demeure extrêmement populaire.

Que la perspective du socialisme ait pratiquement disparu du discours politique change malheureusement beaucoup de choses dans les luttes concrètes : il y a une grande différence entre protester contre les « abus » d'un pouvoir dont onélugits onélugits, pouvoir dont onélugits, sud terme », contre un pouvoir patronal considéré comme fondamentalement illégitime. C'est toute la différence qui a existé dans le passé entre la réforme de l'esclavage et son bekor qilish, entre la monarchie éclairée va la république, entre la gestion des colonies par des collaborateurséurs. autochteurs.

Dekolonizatsiya, transformatsion kuch

En faisant remarquer que la transition vers le socialisme ne s'est pas produite comme prévu dans les pays capitalistes développés, les penseurs « libéraux » ne se privent pas de tanqidchi Karl Marks. Un élément de réponse, c'est que notre système n'est pas seulement kapitaliste, mais aussi impérialiste. L'Europe ne s'est développée que gâce à un immense hinterland. Pour le comprendre, imaginons un instant que l'Europe soit la seule terre émergee du Monde, et que tout le reste, l'Afrique, l'Asie, l'Amérique, soit remplacé par des okéans. Il n'y aurait alors pas eu de traite des Noirs, pas d'or d'Amérique latine, pas d'emigratsiya va Shimoliy Amerika. Et que seraient nos sociétés sans un flux constant de matières premières, de travail bon marché, sous forme d'immigratsiya yoki import venant de pays à bas salaires, sans une fuite des cerveaux du Sud vers le Nord, suppdrémentl' croissant de nos systèmes d'enseignement ? Sans tout cela, nous devriions économiser drastiquement l'énergie, le rapport de forces entre les travailleurs va le patronat serait radikalement différent, va la « société de loisirs » mumkin emas.

Si le socialisme ne s'est pas réalisé au XXe siècle, c'est en grande partie parce que les pays où le capitalisme avait engendré un ma'lum rivojlanish madaniyati et économique, où existaient des éléments de démocratie, parce démocratie, parce economique, kapitalizm était à la fois iloji et nécessaire, étaient aussi les pays dominateurs dans le système impérialiste. Yoki l’impérialisme a un double effet : économique d’une part, parce qu’il permet aux pays dominants de transférer sur la « périphérie » une partie des hardés qui surgiraient si celle-ci n’existait pas ; un effet de division des travailleurs au niveau mondial d'autre qismi, parce que les travailleurs occidentaux, ayant toujours eu des condition d'existence bien meilleures que celles qui règnent dans les acquiè suquiép sent au niveau sustabil, barqaror iser le système.

C'est pourquoi la transformation majeure du XXe siècle va été la decolonization. Elle a tout d'abord permis à des centaines de millions de personnes en Asie et en Afrique d'échapper à une forme partculièrement irqchilik hukmronligi. Bundan tashqari, cette transformation prolongera sans doute ses effets au XXIe siècle, et mettra definitivement fin à l'époque historique commencée lors de la « découverte » de l'Amérique. Cette fin aura des répercussions importantes pour nos sociétés, qui devront revoir leur fonctionnement lorsqu'elles seront sevrées des bénéfices liés à leur position privilégiée dans le système impérial. Pour le dire brutalement, aujourd'hui les Chinois doivent vendre des millions de chemises pour acheter un Airbus. Airbusni qanday qilib tuzatmoqchimisiz?

De nouvelles revisions déchirantes

On peut par conséquent s'attendre à une agravation du conflit entre ceux qui, grâce à leur contrôle sur le capital, ont la possibilité d'exploiter la force de travail en Asia et qui sont les " gagnants " de la, immense majorité de la population occidentale qui n'a pas cette possibilité. Vivant ici, elle est obligée de vendre sa force de travail à un prix qui n'est plus compétitif sur le marché mondial. Ce qui implique plus d'« istisnolar », une crise croissante de l'Etat-providence, mais aussi un retour, sous une forme très nouvelle, de la lutte des classes.

Avtonomlashtirish du Sud aussi sur d'autres rejalarini davom ettiring : les Etats-Unis sont embourbés en Irak dans une guerre qu'ils ne peuvent pas gagner, mais dont ils ne peuvent pas non plus sortir aisément, à moins de renoncerbitions impériales. Sur le dossier du nucléaire iranien, les pays occidentaux devront en rabattre ou se lancer dans une guerre catastrophique. Sur un plan plus symbolique, mais muhim, Isroil a été vaincu militairement en 2006, pour la seconde fois, par le Hizbulloh. Les victoires politiques and militaires du Hamas indiquent que la voie de la collabororation de certaines élites palestiniennes avec Israël, institute lors des accords d'Oslo, a échoué. Tous ces événements imprévus provoquent une crise de confiance grave dans les milieux dirigeants à l'échelle mondiale.

Le problème principal de notre temps, en Europe, est de nous adapter à notre déclin, non pas à celui, imaginaire, par rapport aux Etats-Unis, mais à celui, bien réel, par rapport aux pays du Sud. La classe dirigeante américaine essaie de maintenir l'hégémonie par la force, mais son échec ne fait qu'accentuer la crise de l'Empire, tandis que la droite européenne imagine encore qu'imiter les Etats.proèblés. La gauche « radicale » e'tibor bermaslik en umumiy savol du déclin va défend en fait, au-delà de sa rhétorique, une siyosat sotsial-demokratik va keynésienne classique, que la mondialisation a redue fficilement applic.

Dans l'immédiat, il faut éviter à tout prix que les populations occidentales ne versent dans les fantasmes américano-israéliens de guerre « à la terreur » ou à l'« islamo-fascisme   », sui-i-slom-fascisme », va hokazo. trop grande partie de la gauche feministe, républicaine ou laïque, qui s'inscrit ainsi dans une longue an'anasi d'incompréhension de la gauche occidentale par rapport aux luttes de la périphérie.

Pourtant, c'est souvent de là que proviennent les changements. 1917 yil oktabrdagi inqilob mukofoti par l'URSS dans la victoire sur les puissances de l'Axe ont eu un énorme effects sur la decolonisation et sur la possibilité de créer ici adisrate lemo "-d". La victoire des peuples colonisés a favorisé nombre de transformations progressistes des années 1960 va Evropada. A shart de la comprendre et d'en tenir compte, la révolte actuelle en Amérique latine et au Proche-Orient fournira peut-être aux dominants l'occasion de nouvelles revisions déchirantes. Et aux autres, des lendemains qui pleurent un peu moins ?


Prezidentlik va qonunchilik saylovlarida frantsuz chaplarining mag'lubiyati uning qarashlari yo'qligi uchun adolatli jazo edi. Ijtimoiy demokratiya hali ham uchinchi dunyoning ekspluatatsiyasiga asoslanadi, Evropa endi ular bilan yangi munosabatlarni yaratishi kerak.

 

Frantsiyadagi bu yilgi fojiali saylov natijalari 2005 yilgi Yevropa Ittifoqi konstitutsiyasi bo'yicha referendum paytida "yo'q" kampaniyasining g'alabasi natijasida paydo bo'lgan barcha illyuziyalarni yo'q qildi. Frantsuz so'lining hozirgi inqirozining kelib chiqishini uning 1981 yilgi saylovlarda o'z zimmasiga olgan majburiyatlarini bajarmaganligi bilan bog'lash mumkin. G'alabadan so'ng ikki yil ichida yangi sotsialistik hukumat o'z dasturidan voz kechdi va hech qanday ijtimoiy va iqtisodiy siyosatsiz, g'ayratsiz neoliberalizmga murojaat qildi. Uning nutqi irqchilikka qarshi, feministik va antifashistik qadriyatlarni taklif qilib, o'ngdan ajralib turish uchun sof axloqiy xarakterga ega bo'ldi.

 

Amaliy darajada, so'lning asosiy tashabbusi Evropa qurilishi bo'lib, asosiy ta'sir neoliberalizmga har qanday muqobillikni istisno qilish edi. Sotsialistlar va Yashillar qadriyatlar nomidan, ayniqsa millatchilikka qarshi, bu jarayonni rag'batlantirish orqali ularni o'zlarining jasoratlaridan va o'z saflaridagilarning jasoratidan himoya qilish uchun yaratilgan institutsional mexanizmni yaratdilar. Siyosiy jarayonni xalq ta'siridan izolyatsiya qilish uchun ular imkon qadar ko'proq qarorlar uchun mas'uliyatni xususiy lobbi guruhlari ta'siriga ochiq bo'lgan saylanmagan byurokratiyaga topshirdilar. Saylovlar davom etar edi, lekin ular unchalik ahamiyatga ega bo'lmaydi. Va hech qanday jiddiy siyosiy alternativa taklif qilinmaydi: na yangi kelishuv, na tarkibiy islohot, na chap qanotning umumiy dasturi, na sotsializmga italyan yo'li.

 

Ajablanarlisi shundaki, benefitsiar juda boshqacha qadriyatlari - intizom, qonun va tartib, millat - ozchiliklarni yanada kuchliroq jalb qiladigan qattiq huquq edi. Qadriyatlarga asoslangan dasturlar ularni qo'llab-quvvatlovchilarga toza vijdon bilan uxlash va dunyodagi haqiqiy kuch muvozanati haqidagi savollarni unutish uchun mo'ljallangan. (Ko'pchilik odamlarga o'zlarini yaxshi irqchilikka qarshi kurashchilardan ko'ra yaxshi fuqarolar deb ta'riflash osonroq deb hisoblaydi.) O'ngning iqtisodiy siyosati chap va Yashillar tomonidan o'rnatilgan Yevropa tuzilmalariga to'liq mos keladi. Evropa va qadriyatlar masalasida o'nglar, asosan, chaplar tanlagan, lekin chap tomon mag'lub bo'lishi kerak bo'lgan jang maydonlarida g'alaba qozondi.

 

Muvaffaqiyatga erishish uchun siyosiy harakatlar o'z aytganlariga ishonishi kerak. O'ng tarafdagi g'oliblar Keynschi, konservativ nam (Margaret Tetcher ularni shunday atagan) emas, balki qattiqqo'l tarafdorlar edi. Chaplar mo''tadil o'ng siyosatdan yaxshiroq narsani o'ylab topmaguncha, g'alaba qozonish imkoniyati yo'q. Buni o'zgartirish uchun u chap va o'ng o'rtasidagi ziddiyatning ildizlariga qaytishi kerak. U feminizm yoki irqchilikka qarshi kurash kabi qadriyatlardan tashqarida ko'rishi kerak, zamonaviy huquq ularni qabul qilishdan mamnun. U asosiy savolga javob berishi kerak: iqtisodiyotni kim nazorat qiladi?

 

Sotsializmga e'tiqod

 

18-asr liberal mutafakkirlari kichik mustaqil ishlab chiqaruvchilar jamiyatini nazarda tutganlarida, erkin bozor va feodal davlat va cherkov hokimiyatiga dushmanlik gʻoyasi mantiqiy boʻldi. Ammo yirik biznesning paydo bo'lishi ishlab chiqarishning ijtimoiylashuvining kuchayishiga olib keldi va bu ishlab chiqarish vositalariga xususiy mulkchilik masalasini ko'tardi. Sotsializmning asosiy printsipi shundan iboratki, agar biz klassik liberalizm tomonidan ifodalangan erkinlik umidlarini ro'yobga chiqarmoqchi bo'lsak, ishlab chiqarish jarayoni samarali ijtimoiylashtirilgandan so'ng, uning nazorati ham ijtimoiylashtirilishi kerak.

 

20-asrda paydo bo'lgan ishlab chiqarish vositalari va axborot vositalari shaxsiy qo'llarda bo'lganda, aniq shaxslar aholining qolgan qismi ustidan keng, deyarli feodal hokimiyatga ega. Bugungi kunda klassik liberallarning haqiqiy vorislari sotsializm tarafdorlaridir; Hozirda o'zlarini liberallar deb ta'riflayotganlar esa, zulmning ma'lum bir shakli, ya'ni ish beruvchilar - va ko'pincha AQShning sayyoramizning qolgan qismidagi harbiy hukmronligi orqali davlat nazoratining zo'ravonlik shakli tarafdorlari.

 

Sotsializm, men bu erda tasvirlaganimdek, kapitalizmning rivojlanishi bilan bog'liq muammolarga tabiiy javobdir. Uning kamdan-kam muhokama qilinayotgani jamiyatimizda ta'lim va axborot sifatida mashhur bo'lgan maqsadli targ'ibot tizimlarining samaradorligidan dalolat beradi. Sotsializm masalasining kapitalizm inqirozi, tabiatning vayron bo'lishi (haqiqiy yoki xayoliy) yoki ishchilar sinfining go'yo burjuaziyalanishi bilan hech qanday aloqasi yo'q. O‘z borlig‘ini nazorat qilish insonning asosiy intilishi bo‘lganligi sababli, turmush darajasi oshgani sayin bu savol o‘z-o‘zidan yo‘qolmaydi va uni birinchi o‘ringa olib chiqish uchun falokat kerak emas. Bizning omon qolish bilan bog'liq biologik ehtiyojlarimiz qanchalik ko'p qondirilsa, avtonomiya va erkinlikka bo'lgan qat'iy insoniy ehtiyojlarimiz shunchalik ko'p qondiriladi.

 

Endi hech kim sotsializm haqida qayg'urmaydi, deb o'ylash xato. O'zining mashhurligini saqlab qolgan so'l pozitsiyalardan biri bu davlat xizmatlari va ishchilar huquqlarini himoya qilish, hozirda kapital hokimiyatiga qarshi kurashning asosiy yo'nalishlari. Evropa qurilishining butun maqsadi ijtimoiy Adanni - ijtimoiy xavfsizlik, ommaviy ta'lim va sog'liqni saqlashni yo'q qilishda demokratiya ko'rinishini saqlab qolishdir, bu esa mashhur bo'lib qolayotgan sotsializmning embrion shaklidir.

 

Afsuski, sotsialistik nuqtai nazarning siyosiy nutqdan deyarli yo'qolishi kundalik kurashning ko'p jihatlariga ta'sir qiladi: qonuniyligini tan olgan hokimiyat tomonidan sodir etilgan suiiste'mollarga qarshi norozilik va ish beruvchilar hokimiyatiga qarshi qisqa muddatli maqsadlar uchun kurashish o'rtasida katta farq bor. tubdan noqonuniy sifatida. O'tmishdagi qullikni isloh qilish va bekor qilish, ma'rifatparvar monarxiya va respublikachilik yoki mahalliy hamkorlar tomonidan boshqariladigan mustamlakalar va milliy mustaqillik o'rtasidagi farq aynan mana shu.

 

Katta o'zgarish

 

Liberal mutafakkirlar Marksni masxara qilishadi, chunki rivojlangan kapitalistik mamlakatlarda kutilgan sotsializmga o'tish amalga oshmadi. Javoblardan biri shundaki, biz yashayotgan tizim nafaqat kapitalistik, balki imperialistikdir. Evropa o'zining rivojlanishi uchun ulkan hinterlandning mavjudligiga qarzdor. Tasavvur qiling-a, Evropa sayyoradagi yagona quruqlik edi va boshqa barcha qit'alar hech qachon okeanlardan ko'tarilmagan. Qul savdosi, Janubiy Amerika oltinlari, Shimoliy Amerikaga emigratsiya bo'lmagan bo'lardi. Doimiy xom ashyo, arzon immigratsion ishchi kuchi, past daromadli iqtisodlar importi va rivojlanayotgan mamlakatlardan ma'lumotli odamlarning ta'minoti bo'lmasa, biz qanday jamiyatlarni qurgan bo'lardik? Biz energiyani keskin tejashimiz kerak edi, ishchilar va ish beruvchilar o'rtasidagi kuchlar muvozanati tubdan farq qiladi va dam olish jamiyati mavjud bo'lmaydi.

 

20-asrda sotsializm barbod boʻldi, chunki kapitalizm maʼlum darajada madaniy va iqtisodiy taraqqiyotga erishgan, demokratiya elementlari mavjud boʻlgan va shu sababli kapitalizmdan tashqariga chiqish mumkin boʻlgan va zarur boʻlgan davlatlar ham imperatorlik davrida hukmron davlatlar boʻlgan. tizimi. Imperializmning ikkita oqibati bor. Iqtisodiy jihatdan bu hukmron davlatlarga muammolarni chekka hududlarga joylashtirishga imkon beradi. Strategik jihatdan bu "bo'l va hukmronlik" ta'siriga ega: g'arb ishchilari doimo rivojlanayotgan mamlakatlardagi ekvivalentlariga qaraganda yaxshiroq yashash sharoitlariga ega bo'lgan va tizimni barqarorlashtirishga yordam beradigan ustunlik tuyg'usiga ega bo'lgan.

 

Shuning uchun dekolonizatsiya 20-asrning eng muhim o'zgarishi edi. U Osiyo va Afrikadagi yuz millionlab odamlarni irqchilik hukmronligidan ozod qildi. Uning ta'siri bu asrda davom etadi va Amerikaning kashf etilishi bilan boshlangan tarixiy davrni aniq yakunlaydi. Yevropaliklar bizning imperiya tizimidagi imtiyozli mavqeimiz bilan bog'liq imtiyozlarni yo'qotishga moslashishlari kerak. Ayni paytda xitoyliklar Airbus sotib olish uchun bizga millionlab ko'ylaklarni sotishlari kerak; lekin ular o'zlarining aerobuslarini qura olsalar, bizning ko'ylaklarimizni kim yasaydi?

 

Globallashuvning asosiy benefitsiarlari – kapital nazorati Osiyodagi ishchi kuchini ekspluatatsiya qilishga imkon beradiganlar – va G‘arbdagi bunday omadga ega bo‘lmagan aholining katta qismi o‘rtasida ziddiyat yuzaga kelishi mumkin. Rivojlangan dunyoda yashagani uchun bu aholi o'z ishchi kuchini jahon bozorida raqobatbardosh bo'lmagan narxda sotishga majbur bo'ladi. Bu ijtimoiy davlat uchun ko'proq istisno va inqirozni nazarda tutadi; lekin bu sinfiy kurashning yangi shaklda tiklanishini ham anglatishi mumkin.

 

 Qulaylikka moslashish

 

Rivojlanayotgan dunyo boshqa jihatlarda ko‘proq avtonom bo‘lib bormoqda. Qo'shma Shtatlar Iroqda botqoq bo'lib qoldi, agar u imperatorlik ambitsiyalaridan voz kechmasa, g'alaba qozonib bo'lmaydigan urushdan qutula olmaydi. Eronning yadroviy dasturi G'arbni orqaga chekinish yoki halokatli urushga kirishish tanlovi oldida turibdi. Ramziyroq, ammo ahamiyatli darajada Isroil 2006 yilda Hizbulloh tomonidan ikkinchi harbiy mag'lubiyatga uchradi. Hamasning siyosiy va harbiy g'alabalari Falastin elitasining ayrim a'zolari tomonidan qabul qilingan Isroil bilan hamkorlik siyosati muvaffaqiyatsizlikka uchraganidan dalolat beradi. Oslo kelishuvlaridan keyin. Bu kutilmagan hodisalarning barchasi jahon yetakchilarida jiddiy ishonch inqirozini keltirib chiqardi.

 

Yevropa oldida turgan asosiy muammo bizning tanazzulga moslashishdir: AQShga nisbatan xayoliy pasayish emas, balki rivojlanayotgan dunyo bilan solishtirganda haqiqiy pasayish. AQShning hukmron sinfi o'z gegemonligini kuch bilan saqlab qolishga harakat qilmoqda; uning muvaffaqiyatsizligi imperiya inqirozini yanada kuchaytirishi mumkin, yevropalik o'ng esa AQShga taqlid qilib, muammolarimizni hal qilishimiz mumkin, deb xayol qilmoqda. Radikal chap odatda pasayish masalasini e'tiborsiz qoldiradi; ritorika ortida globallashuv jiddiy putur yetkazgan sotsial-demokratik, Keynscha siyosatni himoya qilishda davom etmoqda.

 

Mutlaq ustuvor vazifa g'arb aholisining AQSh-Isroilning terror va islom-fashizmga qarshi urush haqidagi fantaziyalariga tushishiga yo'l qo'ymaslikdir (bu fransuz chaplarining xavfli katta qismi allaqachon taslim bo'lgan). Bu g'arbiy so'lning uzoq davom etgan periferik mojarolarni tushunmaslik an'anasining alomatidir.

 

Tarixiy jihatdan, o'zgarishlar ko'pincha chetdan kelgan. 1917 yil oktyabr inqilobi va Sovet Ittifoqining eksa kuchlari ustidan g'alaba qozonishdagi roli dekolonizatsiyaga va Evropada sotsial-demokratik Adan yaratish imkoniyatiga katta ta'sir ko'rsatdi. Mustamlaka qilingan xalqlarning g'alabasi 1960-yillarda Evropada bir qator progressiv o'zgarishlarga olib keldi. Agar biz buni tushunishga va hisobga olishga harakat qilsak, Lotin Amerikasi va Yaqin Sharqdagi hozirgi isyonlar hukmron kuchlarni tubdan o'zgartirishga majbur qilishi mumkin. Bu qolganlarimiz uchun kamroq tushkun kelajakni anglatishi mumkin. ______________________________________________________

 

Jan Brikmont - Luven universiteti (Belgiya) nazariy fizika professori, Gumanitar imperializm (Nyu-York universiteti nashriyoti, 2007) muallifi va Chomskiydan Juli Frank bilan hamkorlikda muharrir (Herne, Parij, 2007)

 

 

 

Donald Xounam tomonidan tarjima qilingan

Jan Brimont.


ZNetwork faqat o'z o'quvchilarining saxiyligi orqali moliyalashtiriladi.

hadya etmoq
hadya etmoq

Fransè de souche

 


 

 

 

Leave a Reply Javob Bekor qilish

obuna

Z dan eng so'nggi yangiliklar to'g'ridan-to'g'ri pochta qutingizga.

Ijtimoiy va madaniy aloqalar instituti, Inc. 501(c)3 notijorat tashkilotidir.

Bizning EIN # # 22-2959506. Sizning xayriyangiz qonun tomonidan ruxsat etilgan darajada soliqqa tortiladi.

Biz reklama yoki korporativ homiylardan mablag'ni qabul qilmaymiz. Ishimizni bajarishda siz kabi donorlarga tayanamiz.

ZNetwork: Chap yangiliklar, tahlillar, qarashlar va strategiya

obuna

Z dan eng so'nggi yangiliklar to'g'ridan-to'g'ri pochta qutingizga.

obuna

Z hamjamiyatiga qo'shiling - tadbirlarga taklifnomalar, e'lonlar, haftalik dayjest va ishtirok etish imkoniyatlarini oling.

Mobil versiyadan chiqish