Ang una kong pinuntahan, pagkatapos manirahan sa loob ng 22 taon sa isang refugee camp sa Gaza, ay ang lungsod ng Seattle, isang kaaya-aya, luntiang lungsod, kung saan umiinom ang mga tao ng sobrang kape upang makayanan ang mahaba, malamig, kulay-abo na taglamig. Doon, sa unang pagkakataon, tumayo ako sa harap ng madla sa labas ng Palestine, upang magsalita tungkol sa Palestine.

Dito, nalaman ko rin, ang mga limitasyong ipinataw sa karapatang magsalita ng Palestinian, kung ano ang maaari o hindi ko dapat sabihin. Ang mga plataporma para sa isang walang kinikilingan na diskurso ng Palestinian ay napakakitid sa simula, at kapag mayroon man, halos hindi na pumagitna ang mga Palestinian.

Ito ay nakakaantig, gayunpaman. Ang mga ordinaryong Amerikano, karamihan ay mula sa makakaliwa at sosyalistang mga grupo ay nagtanggol sa mga karapatan ng Palestinian, ay nagsagawa ng mga pagbabantay kasunod ng bawat Israeli massacre at namigay ng mga polyeto sa mga interesado o walang pakialam na mga pedestrian.

Gayunpaman, pagkatapos gumugol ng halos dalawang dekada sa paninirahan sa US, Europa, Asia, Gitnang Silangan at paglalakbay sa buong mundo upang magsalita tungkol sa mga karapatang pantao – simula sa mga karapatan, kasaysayan at pakikibaka ng Palestinian – sinimulan kong maunawaan ang kabigatan ng isang hindi mapag-aalinlanganang kalakaran: kung saan ang Palestinian narrative ay marginalized at sa panimula ay hindi nauunawaan.

Noong araw, kasama ang mga karaniwang katwiran: walang sapat na mga intelektuwal na Palestinian sa paligid upang magsalita para sa kanilang sarili; o na ang mga mabait na makakaliwa na namamahala sa kuwento ng Palestinian ay gumugol ng isang linggo sa Ramallah at isa pa sa Jerusalem, kaya sila ay may kakayahang ipahayag ang karanasan ng Palestinian; o na ang pakikibaka ng Palestine ay bahagi ng isang mas malaking labanan laban sa imperyalismo, kaya maaaring banggitin ng isang sosyalistang tagapagsalita ang Palestine, kasama ang Cuba, Angola at Indochina sa isang talata na sumasaklaw sa lahat; o na ang mga nagsasalita ng Hudyo ay mas kapani-paniwala, dahil mas malapit sila sa kamalayan ng mga Amerikano at kanlurang mga madla; at iba pa.

Kaya hindi karaniwan na makita ang isang buong dalawang araw na kumperensya sa Palestine na nahahati sa ilang mga sesyon at maraming mga workshop na walang kahit isang Palestinian sa podium.

Ang mga bagay ay nagsimulang magbago sa mga nakaraang taon, bagaman, lalo na kasunod ng napakalaking pagbabago na naidulot ng internet at social media. Gayunpaman, ang frame ng isip na nagpabaya o umiwas sa Palestinian narrative ay hindi pa ganap na natalo.

Ang problema ay hindi isang bagay ng pagdaragdag ng isang Mohammed, isang Elias o isang Fatima sa listahan ng mga tagapagsalita bilang isang tanda upang ipakita na ang mga Palestinian ay isinama sa isang talakayan na mahalagang tungkol sa kanila, sa kanilang nakaraan at hinaharap. Ito ay, sa halip, ang kabiguan na pahalagahan ang pagiging tunay ng Palestinian narrative sa sentral na diskurso ng 'Palestine-Israel conflict' sa bawat magagamit na plataporma, ito man ay pampulitika, akademiko, kultural, masining o sa media.

Salamat sa mga pagsisikap ng libu-libong tao sa buong mundo, nagkaroon ng matibay na pagtulak upang dalhin ang Palestinian sa unahan; sayang, ito ay hindi sapat, dahil ang hamon ay multi-pronged.

Mayroong isang generational gap, kung saan ang mga tao ng mga nakaraang henerasyon ay nag-iisip na ang pinakamatalinong paraan ng pag-abot sa puso at isipan ng kanilang mga kababayan ay sa pamamagitan ng pagkukubli sa tunay na Palestinian, na ang wika, makasaysayang mga sanggunian, mga priyoridad at mga inaasahan ay maaaring masyadong dayuhan, sabihin, isang American audience. Pinakamainam, naniniwala sila, na magkaroon ng mga nakikiramay na tinig, 'mula sa kabilang panig', upang tugunan ang mga hinaing ng Palestinian.

Ang katumbas nito ay ang pagkakaroon ng nakikiramay na British, Afrikaans o Germans na tumugon sa mga makasaysayang kalagayan ng mga Indian, South Africa o Hudyo at iba pang mga biktima ng mga kalupitan ng Nazi. Hindi lamang ito katanggap-tanggap, ito rin ay nakatakdang mabigo.

Maging ang Palestinian mismo, na nagmula sa isang henerasyon na hindi kailanman tumayo, o nabigyan ng pagkakataong tumayo sa isang podium, ay hindi pa rin kayang pahalagahan ang halaga ng isang tunay na kuwentong Palestinian, na sumasalamin sa wika ng fellahin, ng mga refugee at ng lumalaban na kababaihan at mga lalaki sa buong Palestine at sa rehiyon. Sinisikap nilang sabihin ang kanilang mga kuwento sa pamamagitan ng mga apologist, 'soft-Zionist' at kalahating pusong mga tagasuporta dahil sila ay natalo sa sikolohikal, na nabulag sa kanilang sarili ng mga elitistang propaganda na ipinupukol sa mga henerasyon. Sa huli, ito ay mapanganib dahil pinapalabnaw nito ang katotohanan ng pakikibaka ng Palestinian, at binabaluktot ang tunay na kasaysayan.

Ang mga pagkakaiba sa media ay higit na malinaw. Ang krisis sa moral sa mainstream na western media sa paksa ng Palestine ay nangangailangan ng mga volume, at marami na talagang naisulat tungkol dito. Ang mga intelektuwal na Palestinian sa larangang iyon ay alinman sa iba't ibang 'katutubong impormante', gaya ng inilarawan ni Edward Said, o ginagamit din at inaabuso, gaya ng personal na inatake dahil sa paghawak ng mga pananaw na ginagawa nila. Sa alinmang paraan, ang mainstream na media ay lubos na nabigo na magdulot ng anumang masusukat na pagbabago sa kinikilingang saloobin nito sa Palestine at sa mga taong may mahabang pagtitiis.

Ang pakikibaka sa Palestine ay nangangailangan – sa katunayan, hinihingi – ang pandaigdigang pagkakaisa, isang kritikal na masa ng isang base ng suporta na sapat na upang ibalik ang takbo laban sa marahas na pananakop ng Israel, na kinabibilangan ng mga gobyerno at kumpanya na kasalukuyang sumusuporta, nagsusuporta at nagtustos sa araw-araw na mga krimen ng Israel laban sa mga Palestinian .

Minsan at para sa lahat, kailangang magkaroon ng mapagpasyang pag-recast ng mga tungkulin hinggil sa kung ano talaga ang ibig sabihin ng pagkakaisa, at kung paano nababagay ang mga Palestinian bilang mga bida ng kanilang sariling kuwento. Ang unang hakbang ay dapat nating matutunan na huwag pagsamahin ang pagitan ng pagkakaisa at pag-aako sa papel ng Palestinian mismo.

Ang kasaysayan ng Palestinian, mula sa pananaw ng Palestinian, ay nananatiling palaisipan sa isipan ng napakaraming tagasuporta ng Palestinian. Ang bersyon na iyon ng Palestinian narrative, gaya ng sinabi ng mga taong nabuhay, nakaranas at may kakayahang tumpak at malinaw na naglalarawan ng kanilang sariling realidad ay natatabunan ng mga alternatibong paglalarawan ng parehong katotohanan.

Halimbawa, nakita ng ilan na ang salaysay ng media ng pahayagang Israeli, 'Haaretz', ay sapat na, sa kabila ng katotohanan na ito ay pinamamahalaan ng mga lalaking Israeli, Zionist na Ashkenazi na kumakatawan sa isang natatanging ideya ng Israel tungkol sa 'kaliwa' na, siyempre, ay mayroon. maliit na kinalaman sa kaliwa sa labas ng Israel. Para sa ilang mga mambabasa, kung gayon, ang magkabilang panig ng mga salaysay ng media ay aktwal na tinutugunan ng dalawang grupo ng mga Israelis, ang kanan at kaliwa, na, sa katunayan ay nagkakasundo hinggil sa karamihan ng mga trahedyang sinapit ng mga Palestinian, simula sa Nakba.

Minsan pa, isipin na ang dating kolonisadong India, Apartheid South Africa at Nazi Germany ang paksa ng talakayang ito upang maunawaan ang intelektwal na kabiguan na pahalagahan ang sentralidad ng Palestinian sa Palestinian na salaysay, sadyang binastos man o hindi.

Dahil ang mga Palestinian ay muling nagrerebelde laban sa pananakop ng Israel, dapat din nating harapin ang mga nakaraang maling akala at pagkakamali. Nabubuhay tayo sa panahon kung saan ang isang henerasyon ng mga edukado at matalinong Palestinian ay malawak na naroroon sa daan-daang nangungunang unibersidad, kumpanya ng media, kabilang ang teatro, pelikula at lahat ng iba pang aspetong pang-edukasyon at kultura sa buong Gitnang Silangan at mundo. Ang Palestine, mismo, ay punung-puno ng maraming mamamahayag at matatalinong babae at lalaki, na kayang gumawa ng katarungan ng Palestinian account.

Panahon na para ibigay sa kanila ang mikropono, hayaan silang magsalita, at makinig tayong lahat. Mayroon kaming 67 taon ng paghabol upang gawin.