เราคืออนาธิปไตย

คำแถลงสั้นๆ ต่อไปนี้ถูกอ่านโดยกลุ่มผู้นิยมอนาธิปไตย พร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและธงสีแดงและดำในมือ ที่การประชุมสมัชชาใหญ่ (GA) ในวันพฤหัสบดีที่ 13 ตุลาคม 2011 ที่การยึดครองในฟิลาเดลเฟีย โดยใช้ เทคนิค “โทรแล้วพูดซ้ำ” ของไมค์คน ผู้ริเริ่มอนาธิปไตยหลายคน - ผู้ซึ่งเหมือนกับคนอื่น ๆ หลายร้อยคนที่โน้มน้าวใจทางการเมืองที่หลากหลายได้มีส่วนร่วมในวิธีการที่ยอดเยี่ยมมากมายในการยึดครองฟิลาเดลเฟียที่ทำเอง - ได้ใช้ผู้ประทับจิตเพื่อสร้างข้อความนี้ คำพูดดังกล่าวได้รับแรงบันดาลใจจากการโจมตีทางอิเล็กทรอนิกส์ที่สร้างความเสื่อมเสียต่อผู้นิยมอนาธิปไตย รวมถึงผู้นิยมอนาธิปไตยเฉพาะเจาะจงตามชื่อ ในวันเดียวกันนั้น ส่วนใหญ่ริเริ่มโดยบุคคลหนึ่งที่มีสิทธิ์ของผู้ดูแลระบบบนเว็บไซต์ Occupy Philly หน้า Facebook และบัญชี Twitter และบูตโดยพื้นฐานแล้ว ออกจากผู้ดูแลระบบคนอื่นๆ ทั้งหมด โชคดีที่ทั้งทางออนไลน์และโดยเฉพาะอย่างยิ่งด้วยตนเอง กลยุทธ์การแบ่งแยกและพิชิตไม่เพียงแต่ล้มเหลว แต่ยังกลับส่งผลกลับคืนมาอีกด้วย คนส่วนใหญ่ในอาชีพนี้ยืนหยัดอย่างมั่นคงเบื้องหลังผู้นิยมอนาธิปไตยและอยู่เบื้องหลังประชาธิปไตยโดยตรงที่เราได้สร้างขึ้นร่วมกัน หากมีสิ่งใด การจู่โจมดูเหมือนจะทำให้ผู้คนมารวมตัวกันมากขึ้น และหลายคนบอกว่ามันทำให้พวกเขาอยากรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับอนาธิปไตย! อย่างไรก็ตาม ผู้นิยมอนาธิปไตยจำนวนมากในการยึดครองของฟิลาเดลเฟียยังรู้สึกถึงความจำเป็นที่ต้องนำเสนอต่อสาธารณะอย่างภาคภูมิใจ เสียงดัง เยี่ยมยอด และสนับสนุนอย่างเต็มที่ว่าวัยรุ่น นี่คือข้อความที่คัดมาจากบันทึกที่เขียนด้วยลายมือ ดังนั้นถึงแม้จะไม่ใช่ข้อความที่พูดไปเสียทีเดียว แต่ก็เป็นการประมาณที่ใกล้เคียงกัน รู้สึกอิสระที่จะแบ่งปัน (อนิจจา วิดีโอสตรีมสดของ GA ของเราและการอ่านนี้ถูกกล่าวหาว่าสูญหายไปโดยบังเอิญ หากใครก็ตามบันทึกเทปการอ่านนี้ โปรดอัปโหลดและโพสต์ในวงกว้าง รวมถึงบนเว็บไซต์: http://radoccupyphilly.wordpress.com/)

เราเป็นพวกอนาธิปไตย เราไม่พูดเพื่อใครนอกจากตัวเราเอง

คุณถูก. เรามีวาระการประชุม:

• เสรีภาพ
• ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน
• ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
• ประชาธิปไตยทางตรง

เราก็คนเหมือนคุณ เราเป็นพ่อแม่ ครู เราพาสุนัขของคุณไปเดินเล่น เราเสิร์ฟกาแฟให้คุณ (ฯลฯ)

เราไม่รุนแรง ที่จริงแล้ว เราวิพากษ์วิจารณ์ผู้ที่ใช้ความรุนแรงมากที่สุดที่นี่ นั่นก็คือ ตำรวจ

กลยุทธ์สร้างความแตกแยกแบบสร้างความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นในวันนี้ผ่านข่าวลือ จะปิดสิ่งที่พวกเราทุกคนกำลังทำอยู่! กลุ่มต่างๆ จะถูกกำหนดเป้าหมายว่าเป็นคนเลวและผู้ครอบครองที่ดี โดยพิจารณาจากอุดมการณ์ เชื้อชาติ และอื่นๆ

โดยธรรมชาติแล้วลัทธิอนาธิปไตยต่อต้านการครอบงำทุกรูปแบบ ดังนั้น เราจะไม่แย่งชิงขบวนการ Occupy Philly

เรากำลังพูดถึงและพยายามฝึกฝนความหมายของการต่อต้านการเหยียดเชื้อชาติ ต่อต้านการเหยียดเพศ สนับสนุนการใช้แรงงาน เป็นมิตรกับเควียร์ ต่อต้านการแบ่งแยกชนชั้น ต่อต้านความสามารถ ต่อต้านวัย และอื่นๆ

เราอยู่ที่นี่กับคนอื่นๆ ฝึกฝนการใช้อำนาจโดยไม่ใช้อำนาจเหนือ

และสุดท้ายนี้ เราเคารพกระบวนการประชาธิปไตยโดยตรงจริงๆ เราใช้การตัดสินใจโดยอาศัยความเห็นพ้องต้องกันในพื้นที่และโครงการของเราเองหลายๆ แห่ง (หากไม่ใช่ทั้งหมด)

* * * * * * * * * * * *

ขณะนี้มีเต็นท์ 225 หลัง, ตู้โชว์ฟักทอง, ห้องน้ำเคลื่อนที่ที่ได้รับความอนุเคราะห์จากสหภาพท้องถิ่น, นักเล่นสเก็ตบอร์ด, พื้นที่สักการะ, ภาพยนตร์กลางแจ้ง, Mischief Brew ที่จะถ่ายทอดสดในคืนพรุ่งนี้, “สถานีที่เป็นไปได้” ทีมงานวิศวกรรมที่ต้องการปรึกษาเกี่ยวกับโครงสร้างสภาพอากาศ เต็นท์สำหรับรวบรวมความคิดดีๆ สำหรับอาชีพของเรา โซฟาตัวที่สองและเก้าอี้เท้าแขนหลายตัว คณะทำงานที่ต้องการเชื่อมต่อกับอาชีพอื่นๆ การอภิปรายทางการเมืองที่ง่ายและมีชีวิตชีวามากขึ้น ชั้นเรียนที่เพิ่มมากขึ้น และคอลเลกชันห้องสมุดที่เพิ่มมากขึ้น และความสนิทสนมกันที่เพิ่มมากขึ้น มิตรภาพที่เพิ่มมากขึ้น! แถมยังมีเสียงหัวเราะอีกมาก อย่างน้อยในคืนวันเสาร์นี้ ในสิ่งที่กลายเป็นสถานที่ที่ผู้คนพูดถึงแล้วว่าไม่อยากออกไปไหนเลย
ในความคิดของฉัน มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างหนทางและจุดสิ้นสุดมากกว่า เรากำลังฝึกฝน "จุดจบ" (เสรีภาพ ความสามัคคี การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ประชาธิปไตยทางตรง) โดยใช้วิธีเดียวกัน แต่เป็นเพียงการประมาณเท่านั้น ในขณะที่เราสะดุดและสะดุดในกระบวนการเรียนรู้เรื่องการไม่เข้าสังคม และนั่นคือการเมืองด้วย และอย่างช้าๆ แต่แน่นอน ทุกอย่างกำลังกลายเป็นแนวคิดหัวรุนแรงมากขึ้น ในแง่ที่ว่าเรากำลังพูดถึง ถกเถียง และเจาะลึกถึงต้นตอของปัญหา และฝึกฝนทางเลือกที่เป็นไปได้มากขึ้นเรื่อยๆ ฉันได้ยินคนพูดอยู่เสมอว่า “เมื่อไหร่เราจะไปหาอะไรบางอย่างหรือเรียกร้องให้รวมพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน?” แม้ว่าเราจะเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันมากขึ้นในความมุ่งมั่นของเราต่อสถานที่ที่เราร่วมกันสร้างนี้ และการสร้างสรรค์ก็เป็นแบบอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ ในบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งเป็นความต้องการของเรา นั่นคือ การตระหนักถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ซึ่งเราอาจกำลังทำอยู่แล้ว

เช่นเดียวกับอาชีพอื่นๆ นั่นหมายถึงการต่อสู้กับใครและสิ่งที่เราอยู่ตรงหน้าเรา ตั้งแต่ศตวรรษก่อนไปจนถึงผู้คนจำนวนมากที่ไม่มีบ้านในปัจจุบัน ในรูปแบบที่ไม่เกี่ยวกับการพลัดถิ่น แย่งชิง หรือควบคุม นั่นเป็นหนึ่งในความสมดุลที่ยากกว่า แต่ฉันคิดว่าผู้คนก็ค่อยๆ เข้าใจเช่นกัน นี่ไม่ใช่กระดานชนวนว่างเปล่า (มีคน "ยึดครอง" ที่นี่ก่อนเรา) แม้ว่าในบางวิธี มันก็เป็น กระดานชนวนว่างเปล่า (เรากำลังสร้างพื้นที่ใกล้เคียงที่แท้จริงที่นำเสนอชุมชนที่แท้จริงมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่ต้องการถูกแทนที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันมีท่าทางต่อแนวคิดของ "การแทนที่" สำหรับโครงสร้างลำดับชั้นต่างๆ มากขึ้น)

คืนนี้ระหว่างการประชุมใหญ่ของเรา นั่งบนพื้น หลายๆ คนเอาแต่คุยกันเรื่องต่างๆ เช่น “บางทีเราน่าจะอยู่อาคารใกล้ๆ เพื่อเป็นความอบอุ่นในฤดูหนาว?” หรือ “มาเริ่มรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่และโครงการจัดระเบียบหัวรุนแรงที่น่าทึ่งรอบๆ ฟิลาเดลเฟีย และหาวิธีต่างๆ (พิมพ์ พิมพ์ ด้วยตนเอง ฯลฯ) เพื่อเชื่อมโยงผู้คนเข้ากับพวกเขาและกันและกัน และสร้างจากสิ่งที่เรากำลังทำอยู่” หรือ “ทำไมเราไม่คิดถึงการทำงานเพื่อการชุมนุมในละแวกบ้าน?” หรือ “เหตุใดเราจึงไม่วางกลยุทธ์เกี่ยวกับการเป็นสหพันธรัฐ/ประสานงานกับอาชีพอื่นๆ ในระดับภูมิภาค ทวีป หรือแม้กระทั่งระดับนานาชาติ เพื่อทำการเปลี่ยนแปลงทางสังคมอย่างแท้จริง” หรืออย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งพูดระหว่าง GA ของเราว่า “นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทั้งระบบ เราไม่จำเป็นต้องร่วมมือกับเมือง พวกเราส่วนใหญ่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีอยู่แล้ว พวกเราส่วนใหญ่เคารพซึ่งกันและกันอยู่แล้ว”

เรากำลังเริ่มทำมัน สิ่งที่รัฐและทุนนิยมไม่ต้องการให้เราทำ ทำให้รายได้และเป้าหมายของเราสัมพันธ์กันในลักษณะที่เปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ทางสังคมและการจัดองค์กรทางสังคมของเราในแบบที่ผู้คนและโลกเป็นศูนย์กลาง โดยรอบๆ เรามีการแบ่งปันกันด้วย ความต้องการและความปรารถนาส่วนบุคคล ในฐานะเพื่อนร่วมบ้านคนหนึ่งของฉันที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอาชีพนี้มากเกินไป อาจจะมากกว่าฉันด้วยซ้ำ กล่าวคืนนี้ขณะที่เขากำลังปรุงผัดสำหรับมื้อเย็นอีกอย่างหนึ่งซึ่งบวกกับเที่ยงคืนว่า “แต่ละวันมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ” ซึ่งหมายความว่าผู้คน เริ่มมองเห็นรากเหง้าของปัญหาสังคมอย่างเป็นระบบ และเริ่ม “เป็นเจ้าของ” อำนาจแนวราบของตนเอง คำถามสำคัญสำหรับฉัน—โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับวิธีการตำรวจที่ละเอียดอ่อนมากขึ้นเรื่อยๆ ที่จะแยกเราออกจากกัน—ก็คือ เราจะมีเวลาวันเพียงพอหรือไม่ ศัตรูของเราคือตำรวจแน่นอน แต่มันก็เป็นเพียงเวลาที่แท้จริงเช่นกัน ความสัมพันธ์ระหว่างวิถีทางกับจุดจบ การทำให้รุนแรงขึ้นและการเมือง ล้วนเป็นเรื่องของเวลา หรือที่พ่อเคยพูดตลกไว้ว่า มีคนหยุดแท็กซี่ในนิวยอร์คแล้วถามว่า “คุณไปคาร์เนกีฮอลล์ได้อย่างไร” คนขับตอบว่า “ด้วยการฝึกฝน ฝึกฝน ฝึกฝน และฝึกฝนให้มากขึ้น”

---