Na takonte ne të përballeshim me Trumpët e botës dhe policinë e tyre. Dhe ne po bëjmë pikërisht këtë.
George Orwell ka lindur në vitin 1903. Në vitin 1922, në moshën 19-vjeçare, ai iu bashkua Policisë Perandorake Indiane dhe u dërgua nga britanikët në Burma (tani Mianmar). Ai shkruan. “Teorikisht – dhe fshehurazi, sigurisht – unë isha për burmezët dhe të gjithë kundër shtypësve të tyre, britanikëve. Për sa i përket punës që bëja, e urreja më shumë se sa mund ta bëja të qartë…. të gjitha këto më shtypën me një ndjenjë të patolerueshme faji. Por nuk mund të merrja asgjë në perspektivë. Isha i ri dhe i keqarsimuar…” [“Esetë e mbledhura, Gazetaria dhe letrat e George Orwell”, vëll. 1, fq. 236].
Unë mendoj se një pakicë e policëve të botës e urrejnë ashpër punën e tyre dhe janë të shtypur me një ndjenjë faji.
Po shumica? Përgjigja u dha nga Rudolf Diels, ndoshta personi më i ditur në botë për këtë çështje; krijuesi i Gestapos së Hitlerit. Ja dëshmia e tij: “Shkaktimi i ndëshkimit fizik nuk është punë e çdo njeriu. Dhe, natyrisht, ne [në Gestapo] ishim shumë të lumtur që rekrutuam burra që ishin të përgatitur të mos tregonin skandal në këtë detyrë. Fatkeqësisht, ne nuk dinim asgjë për anën frojdiane të biznesit dhe ishte pas një sërë rastesh të fshikullimit të panevojshëm dhe mizorisë së pakuptimtë që unë rashë në faktin se organizata ime kishte tërhequr të gjithë sadistët në Gjermani dhe Austri… Kishte gjithashtu ka tërhequr sadistë të pavetëdijshëm, d.m.th. burra që nuk e kanë ditur vetë se kanë prirje sadiste derisa kanë marrë pjesë në fshikullim. Dhe më në fund ajo kishte krijuar në të vërtetë sadistët. [Eric Larson, ‘In the Garden of the Beasts’, Random House, 2011, f.370].
Disa vite më parë në Athinë, Greqi, gratë që punonin në pastrimin e ndërtesave publike po bënin grevë duke kërkuar të drejtat e tyre. Ato përfunduan të ulura në trotuar përpara një ndërtese qeveritare afër Sheshit Sintagma, një shesh i njohur për miliona njerëz. turistë amerikanë. Në një moment shkova në ulje dhe pata një bisedë të shkurtër me gratë. Disa ditë më vonë në lajme, veçanërisht në televizion, u bë e ditur se policët sulmuan gratë. Vura re se policët kishin shpikur një mënyrë të re për t'u shkaktuar dhimbje grave. Ata qëndruan para tyre duke mbajtur mburojën e tyre plastike të ngritur deri në fytyrën e grave dhe befas nën pjesën e poshtme të mburojës ata goditën këmbët e grave me gjithë forcën e tyre. Të nesërmen vizitova gratë në trotuar. Një nga gratë ishte në një karrocë me rrota me këmbët në gjendje të keqe. Kështu ndodhi që pas pak grave u afruan nga Terence Quik (!), një gazetar grek iu drejtua një politikani dhe më pas një deputeti të Parlamentit grek. U prezantova dhe i shpjegova mënyrën e re për të sulmuar gratë duke i goditur këmbët. Duket se ai e kuptoi se çfarë po ndodhte. Pas kësaj goditja u ndal.
Si një grek, në fillim të viteve të nëntëdhjeta, në atë kohë, mund të hamendësoja burimin e romanit dhe mënyrën shumë "efektive" të çaktivizimit të kundërshtareve të rrezikshme femra. Burimi: një gomar kodër që i ishte bashkuar policisë.
Tani duke vëzhguar skenën e vrasjes së Xhorxhit dhe të një rasti tjetër të një mënyre të ngjashme duke përdorur gjurin për të asfiksuar një zezak, mendova se kjo është një praktikë e mësuar nga trajnerët e policëve amerikanë, ndoshta pas këshillës së një mjeku. ose mjekët.
Që kjo mund të ndodhë në një vend të përparuar shkencërisht si Shtetet e Bashkuara, nuk është e kotë. Përsëri kjo pjesë e mjekëve është një pakicë ekstreme, shumica dërrmuese e mjekëve janë njerëz normalë. Sigurisht që ka një vend po aq të avancuar sa në Shtetet e Bashkuara. Gjermanët. Merrni profesorin Klaus Schilling nga Gjermania, të cilit i ishte dhënë mbështetje financiare nga Fondacioni Rockefeller. Ai u ekzekutua në gjyqin e torturuesve të Dachaut. Ai ishte shtatëdhjetë e katër vjeç. [Dachau, Historia zyrtare 1933 – 1945, nga Paul Berben]
Aty ishte edhe Sigmund Rascher, ‘ylli’ mjekësor i Dachaut, i cili po asfiksonte të burgosurit deri në vdekje. Një përbindësh. Këtu është një letër jashtëzakonisht interesante dhe e rrallë e Ninit, gruas së dashur të Rascher Hitlerit:
Shumë i nderuar, i dashur, Reichsfuerer [Hitler]
Ju përsëri na keni dhënë kënaqësi të madhe! Shumë gjëra të mira!
Qullja e fëmijëve do të pasurohet tani për një kohë të gjatë.
….. Burri im është shumë i dhënë pas çokollatës dhe ka marrë pak
kampin e përqendrimit. [të Dachaut].
Menduam se do t'i lejonit vetes pak qetësi dhe
qetësi pas kaq shumë javësh të vështira, por ju duhej të largoheshit
sërish sot.
.................. ..
Burri im është shumë i kënaqur me interesin që keni treguar
eksperimentet e tij për të cilat do të kishte treguar edhe Dr. Romberg
shumë përmbajtje dhe dhembshuri në vetvete…….
Me urimet më të sinqerta për mirëqenien tuaj mbetem
Gjithmonë me mirënjohje e juaja
Nini Rascher
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj