“Perëndia i dha Noeut Shenjën e Ylberit
Jo më ujë, zjarri herën tjetër.”
-James Baldwin
Shumë kohë më parë pati një kryengritje në Çikago. Kryetari i atëhershëm i bashkisë, Richard Daily, u raportua të thoshte se qëlloni grabitësit për të vrarë. Mendova, a e thotë vërtet këtë? A do që ai të jetë ligji i vendit? A dëshiron ai që ne të qëllojmë sekserët, tregtarët e armëve, gërmuesit e naftës, pronarët e korporatave, përkrahësit politikë? A do që ne të pushkatojmë të gjithë ata që marrin pasuri nga të tjerët për t'u pasuruar? Vdekje shpurëve të dhimbjes? Vdekje tregtarëve të vdekjes? Do të qëndrojmë mbi varret e tyre derisa të sigurohemi se ata kanë vdekur?
Ajo ka një unazë provokuese, si "varni të gjithë avokatët", vetëm më shumë. Me sa duket, ajo madje ka një urdhër ligjor. "Vrasja e justifikueshme" zbatohet kur i vrari ishte një kërcënim i menjëhershëm për jetët e tjera. Dikush që kërkon të rrëmbejë ushqim minimal përmes një dritareje të thyer? Jo aq shumë. Zotëruesit e korporatave dhe miqtë e tyre politikanë që rrëmbejnë miliarda e miliarda? Pikërisht. Në të vërtetë, korporatat dhe sunduesit politikë egoistë të shoqërisë tani kërcënojnë me vdekje të afërt jo vetëm për disa. Jo vetëm për shumë. Për të gjithë. Ata zhvillojnë ndeshjet. Ne digjemi. Zjarri këtë herë.
Natyrisht, fakti që Musk, Bezos dhe vëllezërit Koch, për të mos folur për përkrahësit e tyre politikë, për të mos folur për manjatë të medias, për të mos folur për frikacakë filozofë, po vrasin narcisistët për të cilët zbatohet një vrasje e justifikueshme nëse vlen për këdo. nuk do të thotë se gjuajtja ndaj tyre do të ishte e mençur. Përkundrazi, vetëm për shkak se diçka është e garantuar me ligj - Manchin, dikush? - nuk e bën atë një gjë të mirë. Pasojat kanë rëndësi.
Deri më tani, kaq e qartë. Kohët tona bien drejt fundit. Oligarkët në detyrë. Miliarderët në dhomat e këshillit. Ata shfaqin bukurinë e tyre më të mirë të pasurisë. Ata tundin bizhuteritë e tyre më të lëmuara të statusit. Ata kryejnë një marshim ekologjik vetëvrasës. Shfaqet një pyetje serioze. Si mund ta shpëtojmë dhe më pas të çlirojmë njerëzimin?
Më mbrapa, më kujtohen disa njerëz jashtëzakonisht të guximshëm që kërkuan të ndalonin makinën e luftës amerikane nga bombardimi i mëtejshëm i Vietnamit. Ata publikisht napalizuan veten deri në vdekje. Mbaj mend që mendova se vetë-djegjet e tyre të guximshme përfunduan një aktivizëm potencial pesëdhjetëvjeçar për të shfaqur tridhjetë sekonda djegie të tmerrshme. Pak fituar. Kaq shumë të humbur.
Mbaj mend gjithashtu miqtë që mbytën mendjet e tyre në paranojë dhe varrosnin trupat e tyre në akte dhune të palidhura me qarqe më të gjera mospajtimi dhe ndërtimi. Pak fituar. Kaq shumë të humbur.
Po tani? Shumë nxehtësi. Shumë pak ushqim. Arsyeja tërhiqet. Vdekja cenon. Uji i lartë ngrihet më lart. Rrëshqitja e vetëvrasjes së shoqërisë. Bej dicka. Cfare te bej?
Bota po qan. Bota po vdes. Mister Moneybags feston.
Por edhe z. Moneybags duhet të jetë në gjendje të shohë se ata dhe familjet e tyre jetojnë në të njëjtën botë që po vdes si ne. Apo janë aq të drejtë dhe të izoluar sa mendojnë se vdekja nga denigrimi është për të tjerët? Vdekja nga mohimi nuk është për ta? A i mendojnë ata pallatet e tyre të pathyeshme ndërsa ndjekin pa u lodhur vdekjen fitimprurëse për ne?
Vendimmarrësit në dhomat e bordit, legjislaturat dhe sallat e gjyqit ndjekin marrëzinë afatgjatë për të shmangur - çfarë? Disonancë politike afatshkurtër? Papëlqimi mediatik? Fitimet e pakësuara? Fuqia e reduktuar?
Pra, çfarë mund të bëjmë? Cfare duhet te bejme? Po, e di, revolucioni është zgjidhja e vetme. E vërtetë. Në fund të fundit. Por në fund të fundit nuk do të vijë në kohë për të frenuar makthin ekologjik. Pra, në rrugën drejt transformimit rrënjësor të institucioneve në të gjithë shoqërinë, pyetja jonë urgjente duhet të jetë çfarë mund të bëjmë tani për t'i detyruar zotërinjtë tanë me interesa personale, moralisht malinje të ndalojnë vetëvrasjen shoqërore?
Nga njëra anë, është e qartë. Ne duhet të ngremë kosto të mjaftueshme për zotërinjtë tanë që ata të përdorin duart e tyre në pincë të shoqërisë për të përmbushur kërkesat tona. Por çfarë mund të bëjmë për të rritur kostot e tyre kaq të larta? Për të ngritur kërcënime ndaj tyre kaq lart? Aq lart sa edhe ata do të dorëzohen?
Këtu bëhet më e vështirë. Nga njëra anë, përsëri, është e qartë. Njerëzit në lëvizje. Njerëzit që kërkojnë ndryshim. Njerëz në numër të madh që kërcënojnë të bëhen më të mëdhenj, më të përkushtuar, më militantë pa kufi. Njerëz me kërkesa serioze që kërcënojnë të bëhen më seriozë, më të plotë, më themelorë, pa kufi. Kjo është logjika e fitimit të ndryshimit. Rritja e kostove sociale dhe kërcënimet për më shumë kosto që do të vijnë nëse nuk plotësojnë kërkesat tona aq të larta sa portierët më në fund dorëzohen. Jo vetëdjegia. Organizimi kolektiv.
Por, më duhet ta pranoj, kohët e fundit pyes veten nëse gangsterët e ngulitur, të mbështjellë, në komandë mund të perceptojnë mjaftueshëm për të ditur se kur lëvizjet tona po rriten aq shumë sa që për të pasur një shans për të mbijetuar ata duhet të dorëzohen. Dhe kur pyes veten për këtë, mendimi im se çfarë të bëj, që është çështja e kohës sonë, ndoshta del pak nga binarët.
Sepse unë pyes veten nëse vendimmarrësit e shthurur duhet të shohin masat militante jo vetëm në sheshet e qytetit, por në lëndinat e tyre të papërlyera. Ne shkelim kopshtet e tyre. Ne bërtasim nëpër dritaret e tyre. Pyes veten nëse ata duhet t'i frikësohen personalisht numrave tanë në rritje, jo thjesht për shkak të dallimit të së ardhmes që parashikojnë numrat tanë - sepse për të dalluar se e ardhmja mund të jetë përtej zhurmës së tyre të bizhuterive, që u takon vetvetja - por për t'u frikësuar visceralisht, drejtpërdrejt, personalisht nga numri ynë në rritje.
Nëse kjo është e drejtë, rezistimi ndaj vetëvrasjes globale nënkupton që ne jo vetëm të rrisim mbështetjen tonë, të thellojmë angazhimin e saj dhe të zgjerojmë fokusin e saj, por edhe ta shfaqim atë jo vetëm në lagjet tona, por edhe në ato të tyre. Ne pengojmë jo vetëm legjislaturat, gjykatat, kishat, qendrat e lajmeve dhe sallat e këshillave të korporatave, por edhe në pragun e shefave. Më shumë, kur ata dalin jashtë, ne jemi këtu. Në restorantet e tyre të shijshme dhe në ngjarjet e tyre vetë-promovuese, ne jemi këtu. Kudo që ata shkojnë, ne shkojmë. Militantizmi ynë ngrihet menjëherë në fytyrat e tyre. Ne ofrojmë një ofertë edhe ata e shohin se është më mirë të mos refuzojnë.
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj