Foto nga Kues/Shutterstock.com
SARS-Co-2 ose COVID-19 lëviz me shpejtësi në të gjithë planetin, duke mos lënë asnjë rajon të paprekur. Është një virus i fuqishëm, me një periudhë mjaft të gjatë inkubacioni për të fshehur simptomat dhe për rrjedhojë për të mbledhur gjithnjë e më shumë njerëz në krahët e tij vdekjeprurëse.
Dalëngadalë, bota po mbyllet, frika po na pushton. Por frika nuk është një opsion. Virusi është vdekjeprurës, por nuk është vetëm virusi që shkakton frikë. Pjesa më e madhe e botës ka frikë sepse njerëzit e kuptojnë se ne jetojmë në shkretëtirë institucionale, se udhëheqësit tanë të zgjedhur janë kryesisht të paaftë dhe se motivi i fitimit ka fokusuar aq shumë potencialin njerëzor tek paratë dhe jo tek njerëzimi. Vetmia e thellë që ka rënë si qefin mbi botën vjen nga ai realizim po aq sa nga izolimi social i detyruar. Shumica e krerëve të qeverive të botës mbështeten në frikën për të hutuar popullsinë e tyre; ata lulëzojnë nga paniku i një lloji apo tjetër. Ata thjesht nuk kanë fibrat morale për të na udhëhequr ndërsa kjo pandemi po kalon nëpër jetët tona.
Në një vend të pamundur, Financial Times, redaktori i Afrikës, David Pilling, shkruan për katastrofën e shkaktuar nga kalimi nga shëndeti publik në atë privat. Ekziston, shkruan ai, “tundimi për ta parë shëndetin përmes lenteve personale”, pasi sëmundjet jo të transmetueshme si kanceri, hipertensioni dhe diabeti eklipsin sëmundje të tjera; antidoti i këtyre sëmundjeve është parë si personal (një regjim fitnesi) dhe privat (sigurim i shtrenjtë mjekësor). Ndërsa kolegjet private mjekësore, spitalet private dhe kompanitë private farmaceutike janë rritur, sistemi publik është tharë. Ky zhvillim, vëren Pilling, “injoron dy fakte. Njëra është se ndërhyrjet shëndetësore më efektive, nga uji i pastër te antibiotikët dhe vaksinat, kanë qenë të gjitha kolektive. E dyta është se sëmundjet infektive nuk janë mposhtur. Ata, në rastin më të mirë, janë mbajtur larg.” Nuk ka asnjë zëvendësim, ndërsa kjo katastrofë shpaloset, për të transferuar prioritetet nga privatizimi në krijimin e një sektori publik të fuqishëm, të paktën për shëndetin.
Edhe në sistemet shëndetësore më të fije, të kanibalizuara nga masat shtrënguese, janë infermierët dhe mjekët, mjekët e ambulancës dhe portierët, ata që kanë qenë heroikë në punën e tyre; mjekët dhe infermierët po thirren nga pensioni, tani punojnë me orë të tëra pa kohë për të pushuar. Ata po punojnë përtej rraskapitjes për të frenuar valën kundër virusit. Në këtë botë të gjymtuar, ata që na mbajnë të bashkuar me lidhjet e dashurisë dhe miqësisë janë heronjtë tanë, njerëz të mrekullueshëm që janë të gatshëm të vënë veten në rrezik për të mbrojtur njerëzit e tjerë. Kujdestarët – qofshin në familje apo në institucione – nuk marrin kurrë merita të mjaftueshme për barrën e madhe që kanë marrë përsipër pasi politikanët kanë rrënuar shtetin dhe shoqërinë. Do të preferoja një planet infermierësh sesa një planet bankierësh.
Lajmet nga Italia janë befasuese, por janë një prelud i asaj që mund të ndodhë nëse virusi hyn plotësisht në favelat dhe bastis të botës. Dihet pak se gripi spanjoll i viteve 1918-1919 pati ndikimin e tij më të keq në Indinë Perëndimore; nga ata miliona që vdiqën në atë pandemi, 60 përqind ishin nga kjo pjesë e Indisë; dhe ata që vdiqën ishin dobësuar tashmë nga kequshqyerja e zbatuar nga politika koloniale britanike. Sot, të uriturit jetojnë në këto breza lagjesh të varfëra që deri më tani nuk janë goditur në mënyrë dramatike nga virusi. Nëse vdekja fillon të ndjekë ato zona, ku kujdesi mjekësor është varfëruar rëndë, numri i atyre që do të vdesin do të jetë befasues, mjerimi i strukturës së klasës i dukshëm në morg.
Poetja Margaret Randall, kujtimet e së cilës nuk u largova nga shtëpia sapo janë botuar, na ka dërguar një poezi që krijon humorin për këtë periudhë:
Njerëzit janë përballur për shekuj me një pikëllim të madh vdekjen kataklizmike pak të kuptuar, murtaja dhe kolera janë më të dukshmet. Kur ndodhin katastrofat, shpesh janë gratë – si infermiere, si nëna dhe si motra – ato që e kanë mbajtur shoqërinë të bashkuar. Shpjegimet misterioze dhe mistike kanë pasur plot. Shkenca na ka ndihmuar të thyejmë fatalizmin e thellë që ka hutuar njerëzit; tani kërkojmë shpjegime në renditjen e gjeneve dhe në krijimin e vaksinave. Është besimi në arsye, shkencë dhe solidaritet që i dërgoi mjekët dhe infermierët kinezë në skajet e vendit të tyre, si në malet Altai, për të shëruar njerëzit dhe për të mbajtur nën kontroll këtë virus shumë të rrezikshëm që na ka përfshirë në ankth dhe vdekje; Është kjo që i dërgoi ata, së bashku me mjekët kubanë, në Iran, Irak dhe Itali për të ndihmuar vendet në vështirësi. Ardhja e tyre na kujton një histori shekullore mjekësh dhe infermierësh socialistë që janë hedhur në solidaritet ndërkombëtar për hir të njerëzimit. Këta janë njerëz që ndajnë një peizazh etik me mjekët komunistë indianë dhe poliklinikat e njerëzve të tyre për të cilët kemi shkruar në Dosjen nr. 25 (shkurt 2020). Kjo është tradita socialiste.
Dhe pastaj është tradita imperialiste. Ndërsa COVID-19 përhapet, dhe ndërsa Irani u godit rëndë, një përgjigje humanitare nga Shtetet e Bashkuara do të kishte qenë përfundimi i të gjitha sanksioneve vrastare dhe lejimi i Iranit të importonte pajisje dhe furnizime mjekësore. E njëjta gjë vlen edhe për Venezuelën, ku COVID-19 tani ka filluar marshimin e tij. Paola Estrada e Asamblesë Popullore Ndërkombëtare dhe unë folëm me Ministrin e Jashtëm të Venezuelës, Jorge Arreaza, i cili na tha se vendi i tij po përballet me "vështirësi për blerjen në kohë të ilaçeve". Por Venezuela, si Irani, është ndihmuar nga kinezët, kubanezët dhe Organizata Botërore e Shëndetësisë. Ata janë të vendosur të thyejnë embargon e imperializmit dhe të thyejnë zinxhirin e transmetimit viral. "Sanksionet janë një krim," thonë ata në Venezuelë. Sanksionet e njëanshme të SHBA-së marrin një rëndësi të veçantë kriminale në mes të kësaj pandemie.
Po aq kriminal është se rrethimi i Gazës (Palestinë) vazhdon, me dy milionë njerëz të bllokuar nga bllokada izraelite në një zonë shumë të mbingarkuar. Infermierët, mjekët dhe stafi mbështetës mjekësor palestinez, si dhe mësuesit dhe punonjësit socialë që kanë mbajtur së bashku shoqërinë e tyre të brishtë për dekada nuk marrin aq shumë merita për mbajtjen e shoqërisë palestineze të gjallë dhe elastike. Njëri prej tyre ishte Razan al-Najjar, një mjeke 21-vjeçare që po kujdesej për protestuesit e paarmatosur në Marshin e Madh të Kthimit; ata po qëlloheshin nga snajperët izraelitë. Një snajper e drejtoi pushkën e tij drejt saj dhe e vrau me dashje më 1 qershor 2018. Ka mijëra infermierë, mjekë dhe punonjës mjekësorë si Razan al-Najjar që po punojnë shumë për të mbajtur shoqërinë në kolaps në Jemen, ku—për shkak të Lufta Saudite/Emirati—më shumë se gjysmës së popullsisë i mungon kujdesi shëndetësor dhe ushqimi bazë. Imagjinoni çfarë do të bëjë plaga e COVID-19 në Gaza dhe në Jemen? Ajo bllokadë, kjo luftë duhet të marrë fund.
Foto nga Ryan Rodrick Beiler/Shutterstock.com
Organizata Botërore e Shëndetësisë ka punuar shumë, pavarësisht fondeve të parëndësishme, për të parandaluar përhapjen e virusit. Nëse jeni në gjendje të dhuroni disa para, ju lutemi bëjeni këtë në Fondin e Reagimit të Solidaritetit të OBSH-së. Ngrihuni për të mbrojtur këtë botë të gjymtuar duke ndihmuar kujdestarët, puna e të cilëve është shërimi për të na parë në anën tjetër të kësaj rrënimi. Z
Publikimi i Origjinës për këtë artikull është Tricontinental.org.