ਨਗੁਏਨ ਵੈਨ ਟੂ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਗੰਭੀਰ ਹਾਂ। ਕੀ ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ - ਵਿਅਤਨਾਮੀਆਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ ਲਈ ਜੋ ਮੇਕਾਂਗ ਡੈਲਟਾ ਦੇ ਇਸ ਪੇਂਡੂ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ? ਲਗਭਗ 40 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਗੁਰੀਲਾ ਲੜਾਕਿਆਂ ਨੇ ਅਮਰੀਕੀ ਫੌਜੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਾਹਤ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ - 1968 ਦੇ ਟੈਟ ਓਫੈਂਸਿਵ ਦੌਰਾਨ - ਅਸੀਂ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਫਰਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਕੜ ਅਤੇ ਛੱਤ ਨਾਲ ਬਣੇ ਉਸਦੇ ਪੇਂਡੂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਦੋ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਸ਼ਕਤੀ: ਅਗਿਆਨਤਾ ਅਤੇ ਜਵਾਬਦੇਹੀ ਦੀ ਘਾਟ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਜੀਬ ਚੂਚੀਆਂ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਤੋਂ ਲੰਘਦੀਆਂ ਹਨ, ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਦੁਖਦਾਈ ਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ, ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇਰਾਕੀ ਅਤੇ ਅਫਗਾਨ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਣ ਲਈ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ। ਅਮਰੀਕੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੀਆਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਹੀ ਯਾਦਾਂ। ਹਵਾਈ ਹਮਲਿਆਂ ਅਤੇ ਤੋਪਖਾਨੇ ਦੀ ਬੰਬਾਰੀ ਦੇ ਸਮਾਨ ਖਾਤੇ। ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ "ਅਮਰੀਕਾ" ਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਭਿਆਨਕ ਗਿਆਨ।
"ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ," ਨਗੁਏਨ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਥੇ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨੁਕਸਾਨਾਂ ਅਤੇ ਦੁੱਖਾਂ ਬਾਰੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕਰਦੇ ਹੋ?" ਮੈਂ ਇਸ ਚੰਗੇ ਮੌਸਮ ਵਾਲੇ 60 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤਿੰਨ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਤੀਜੀ ਵਾਰ ਵੀਅਤਨਾਮ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੋ ਕੁਝ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਨ ਦਾ ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ਇਰਾਦਾ ਹੈ - ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਤੋਪਖਾਨੇ ਦੇ ਗੋਲੇਬਾਰੀ ਦੀਆਂ ਦਹਾਕਿਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ, ਲਗਭਗ ਲਗਾਤਾਰ ਹਵਾਈ ਹਮਲਿਆਂ ਦੀਆਂ, ਕਿਸਾਨ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਲਗਾਤਾਰ ਬੰਬਾਰੀ ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਏ ਕਿਸਾਨ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀਆਂ, ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਬੰਬਾਂ ਨਾਲ ਮਾਰੇ ਗਏ ਬੱਚੇ, ਭੁੱਖੇ ਰਹਿਣ ਕਾਰਨ ਅਮਰੀਕੀ ਫੌਜਾਂ ਅਤੇ ਸਹਿਯੋਗੀ ਦੱਖਣੀ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਫੌਜਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚੌਲ ਜ਼ਬਤ ਕਰ ਲਏ, ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਇਹ ਗੁਰੀਲਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਣ।
ਉਸ ਨੇ ਸਹਿਣ ਕੀਤੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਭਿਆਨਕਤਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ ਜਿਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਇੱਥੇ ਅਮਰੀਕੀ ਯੁੱਧ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰੇਗਾ, ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਕਿਸਾਨ, ਜਿਸਨੂੰ ਯੁੱਧ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ "ਸਲਾਹਕਾਰ" ਭੂਮਿਕਾ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਾਂ ਉਸ ਦਾ ਪਿਤਾ ਜੋ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਬਾਗ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ, ਜਦੋਂ ਇੱਕ M-79 ਰਾਉਂਡ - ਇੱਕ ਸਿੰਗਲ ਸ਼ਾਟ ਗ੍ਰਨੇਡ ਲਾਂਚਰ ਤੋਂ 40 ਐਮਐਮ ਦਾ ਗੋਲਾ - ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਦੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਫਟ ਗਿਆ। ਜਾਂ 1971 ਦੀ ਉਸ ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਤੋਪਖਾਨੇ ਨੂੰ ਗੋਲੀਬਾਰੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ "ਗੋਲੇਬਾਜੀ, ਗੋਲਾਬਾਰੀ!" ਚੀਕਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਬੰਕਰ ਵੱਲ ਭੱਜਣ ਦੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਬਣਾਇਆ। ਉਸਨੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। 105 ਮਿਲੀਮੀਟਰ ਦੇ ਤੋਪਖਾਨੇ ਦੇ ਗੋਲੇ ਨੇ ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਉਤਰਿਆ, ਉਸ ਦੀ ਸੱਜੀ ਲੱਤ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਹਿੱਸਾ ਪਾੜ ਦਿੱਤਾ।
ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦੁਖਾਂਤ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਲਿਆ।
"ਜੰਗ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਘਾਟ ਸੀ," ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। "ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ."
ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਬੇਨਤੀ
ਮੇਕਾਂਗ ਡੈਲਟਾ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਹੋਰ, ਫਾਮ ਵੈਨ ਚੈਪ, ਜੈੱਟ ਕਾਲੇ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲਾ 52 ਸਾਲ ਦਾ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਜਿਸ 'ਤੇ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਮਰੀਕੀ ਆਰਡੀਨੈਂਸ ਦੁਆਰਾ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਡਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। "ਦਸ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਗੰਭੀਰ ਬੰਬਾਰੀ ਅਤੇ ਗੋਲਾਬਾਰੀ ਹੋਈ ਸੀ - ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਦੋ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਵਾਰ," ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠਾ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਬੁੱਕਲੀ ਸੈਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕਲਮਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਇੱਕ ਇੱਕ ਮੰਜ਼ਿਲਾ ਘਰ। ਡੈਲਟਾ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੇ. "ਇੰਨੇ ਘਰ ਅਤੇ ਦਰੱਖਤ ਤਬਾਹ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਇੱਥੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੰਬ ਕ੍ਰੇਟਰ ਸਨ।"
ਜਨਵਰੀ 1973 ਵਿੱਚ, ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਮਹੀਨੇ ਅਮਰੀਕੀ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੇ ਵੀਅਤਨਾਮ ਵਿੱਚ ਲੜਾਈ ਕੀਤੀ, ਫਾਮ ਨੇ ਤੋਪਖਾਨੇ ਦੀ ਸਰਵ ਵਿਆਪਕ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵੱਲ ਭੱਜਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਇੱਕ 105 ਮਿਲੀਮੀਟਰ ਦਾ ਸ਼ੈੱਲ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਚਾਰ ਮੀਟਰ ਧਰਤੀ ਵਿੱਚ ਟਕਰਾਇਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਰੇਜ਼ਰ-ਤਿੱਖੀ ਸ਼ੇਪਨੇਲ ਦੋਵਾਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਜਾਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਇਕ ਲੱਤ ਪੱਟ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਤੱਕ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ। ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ 40 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ 1990 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਤੱਕ ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਨਕਲੀ ਲੱਤ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ। ਉਸਦੀ ਨ੍ਯੂ ਬਦਲਣਾ ਹੁਣ ਅੱਠ ਸਾਲ ਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉੱਨਤ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹੈ, ਕੰਪਿਊਟਰਾਈਜ਼ਡ ਪ੍ਰੋਸਥੇਟਿਕਸ ਅਤੇ ਕਾਰਬਨ ਫਾਈਬਰ ਅਤੇ ਧਾਤੂ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀਆਂ ਨਵੀਨਤਮ ਜੰਗਾਂ ਦੇ ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਬਕਾ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਖਮੀ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਨਕਲੀ ਲੱਤਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਸਦੀ ਲੱਕੜ ਦੀ ਨਕਲੀ ਟੇਬਲ ਦੀ ਲੱਤ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਖੁਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। "ਮੇਰੀ ਲੱਤ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ," ਉਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਹਨ ਜੋ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਜੋ ਉਹ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਤੁਰੰਤ ਜਵਾਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ-ਦਰਦ ਲਈ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਮੰਗਦਾ। ਨਾ ਹੀ ਇੱਕ ਲੱਤ ਦੇ ਬਗੈਰ ਉਸ ਦੀ ਬਾਲਗ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਉਣ ਲਈ ਮੁਆਵਜ਼ੇ ਲਈ. ਨਾ ਹੀ ਬਦਲਾ, ਜੋ ਕਿ ਸਾਰੇ-ਅਮਰੀਕੀ ਤਾਕੀਦ, ਵਿੱਚ ਸ਼ਬਦ ਜਾਰਜ ਡਬਲਯੂ. ਬੁਸ਼ ਦਾ "ਕੁਝ ਗਧੇ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰਨਾ." ਮਾਫੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੰਗੀ। ਉਸ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਜਬ ਹੈ। ਉਹ ਬਸ ਨਵੀਂ ਲੱਤ ਮੰਗਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ.
ਅਗਿਆਨਤਾ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਦੇ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮਾਫ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ
ਮੈਂ ਨਗੁਏਨ ਵੈਨ ਟੂ ਨੂੰ ਉਹੀ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ. ਅਤੇ ਇਹ ਪਤਾ ਚਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਹੈ: "ਅਮਰੀਕਨਾਂ ਨੇ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਲਈ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਝੱਲੇ, ਕੀ ਅਮਰੀਕੀ ਹੁਣ ਪਛਤਾਵਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ?" ਕਾਸ਼ ਮੈਂ "ਹਾਂ" ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਮਰੀਕੀ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਣਜਾਣ ਹਨ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਛੋਟੇ, ਸਥਾਨਕ ਆਲੂਆਂ ਦੇ ਢੇਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਮਾਰੇ ਗਏ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਆਪਕ ਅਮਰੀਕੀ ਉਦਾਸੀਨਤਾ ਬਾਰੇ, ਅਪੰਗ, ਜਾਂ ਇਰਾਕ ਅਤੇ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਪੀੜਤ।
ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਅੰਗ ਨਹੀਂ ਗੁਆਇਆ - ਜਾਂ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਜ਼ - ਅਮਰੀਕੀ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ, ਸੋਗ ਅਤੇ ਦਹਿਸ਼ਤ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਗਿਰਾਵਟ ਅਜੇ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ. ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਸ ਦਾ ਘਰ ਅੱਗ ਲਗਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬੰਬ ਨਾਲ ਤਬਾਹ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਪੂਰੀ ਤਬਾਹੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ - ਗੋਲਾਬਾਰੀ ਅਤੇ ਬੰਬਾਰੀ ਦੁਆਰਾ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤੇ ਗਏ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ, ਰਸਾਇਣਕ ਵਿਗਾੜਾਂ ਦੁਆਰਾ ਤਬਾਹ ਕੀਤੇ ਬਾਗਾਂ ਅਤੇ ਬਾਗਾਂ ਦੀ। ਬੁੱਢੀ ਔਰਤ, ਜੋ ਘਬਰਾਹਟ ਦੇ ਨਾਲ, ਇੱਕ ਘਰ ਵਿੱਚ ਝਾਤੀ ਮਾਰਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ - ਉਸਨੇ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਕਾਕੇਸ਼ੀਅਨ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਹੈ - ਅਤੇ ਉਹ ਯਾਦਾਂ ਤੋਂ ਬੇਚੈਨ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜੋੜਦਾ ਹਾਂ। ਇਕ ਹੋਰ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਕੰਬਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਦੁਬਾਰਾ ਆ ਗਏ ਹਨ, ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਖੋਹ ਲਿਆ ਜਾਵੇਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਲਗਭਗ 40 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ। ਭਾਰੀ ਹਥਿਆਰਾਂ ਨਾਲ ਲੈਸ ਅਮਰੀਕੀ ਗਸ਼ਤ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਲੋਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਵਾਕੰਸ਼ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਸਾਰੇ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ: "VC, VC" — ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਸ਼ਬਦ "Viet Cong" ਲਈ ਗਾਲੀ-ਗਲੋਚ; ਅਤੇ ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਉਸ ਯੁੱਗ ਦੇ ਅਮਰੀਕੀ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੇ ਮਾਡਲ ਨਾਮਾਂ ਅਤੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਅਹੁਦਿਆਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ - ਬੰਬਾਂ ਤੋਂ ਰਾਈਫਲਾਂ ਤੱਕ - ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅੱਜ ਅਮਰੀਕਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਅਤੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਸਤੀਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਨਗੁਏਨ ਵੈਨ ਟੂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਸਕਾਂ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਮਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਯੁੱਧ ਦੌਰਾਨ ਉਸਦੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਤਸੀਹੇ ਅਤੇ ਤਸੀਹੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਪਤਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਸਕਾਂ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਮਰੀਕੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੀ ਇੱਛਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸ ਸਕਾਂ ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਆਪਣੇ ਨਾਮ 'ਤੇ ਵਿਅਤਨਾਮੀਆਂ 'ਤੇ ਆਏ ਆਤੰਕ ਲਈ ਸੱਚਾ ਪਛਤਾਵਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਾਂ ਇਹ ਕਿ ਮੁਆਫੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਹੈ। ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਨਾਲ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਦੇ ਬਿਹਤਰ ਹਿੱਸੇ ਲਈ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ ਕਿ ਅਮਰੀਕਨ ਇੰਨੇ ਅਣਜਾਣ ਜਾਂ ਕਠੋਰ ਦਿਲ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਦੂਜੀਆਂ ਕੌਮਾਂ 'ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਛੱਡ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਪਰਿਵਾਰਾਂ, ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਅਤੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਵਿਧੀਪੂਰਵਕ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ:
"ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਕਹਿਣੀਆਂ ਹਨ। ਪਹਿਲੀ, ਯੁੱਧ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨਤੀਜੇ ਨਿਕਲੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਵੀਅਤਨਾਮੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਸਦੇ ਕਾਰਨ ਬਹੁਤ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ - ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਹ ਸਾਰਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਵਿਅਤਨਾਮ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਦੂਜਾ, ਇਹ ਇੰਟਰਵਿਊ ਪ੍ਰੈਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲੇਖ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
ਮੈਂ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਉੱਥੇ ਬੈਠਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਬਕਾ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ, ਪਰਵਾਹ ਛੱਡੋ, ਇਸ ਨੂੰ ਵਾਪਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ। ਪਰ ਬਾਅਦ ਦੇ ਲਈ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ।
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇੰਟਰਵਿਊ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ Nguyen Van Tu ਧੰਨਵਾਦ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਫੜਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਛੁਪੀ ਹੋਈ, ਜੇ ਮਨ੍ਹਾ ਨਹੀਂ, ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਜੋ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜੋ 1960 ਅਤੇ 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੌਰਾਨ ਵੀਅਤਨਾਮ, ਕੰਬੋਡੀਆ ਅਤੇ ਲਾਓਸ ਵਿੱਚ ਖੂਨ ਨਾਲ ਲਿਖੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਅਤੇ ਇਰਾਕ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਲਿਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਨਵੇਂ ਐਪੀਸੋਡ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਫੌਜਾਂ ਬਖਤਰਬੰਦ ਵਾਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ 'ਤੇ ਉਤਾਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਮਾਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਹਮਲੇ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ 'ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਨਗੁਏਨ ਵੈਨ ਟੂ ਦੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ਵਾਪਸ ਫਿਲਟਰ ਕਰਨ ਲਈ ਲਗਭਗ 40 ਸਾਲ ਲੱਗ ਗਏ। ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਹੋਰ ਅਮਰੀਕੀ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਪਛਤਾਵਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਗੇ। ਪਰ ਇਸ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣ ਲਈ ਅੱਗੇ ਕੌਣ ਆਵੇਗਾ? ਅਤੇ ਫਾਮ ਵੈਨ ਚੈਪ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਲੱਤ ਕੌਣ ਦੇਵੇਗਾ?
ਨਿਕ ਟਰਸ Tomdispatch.com ਦੇ ਐਸੋਸੀਏਟ ਸੰਪਾਦਕ ਅਤੇ ਖੋਜ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਹਨ। ਲਈ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਲਾਸ ਏੰਜਿਲਸ ਟਾਈਮਜ਼, ਸੈਨ ਫਰਾਂਸਿਸਕੋ ਕ੍ਰੋਨਿਕਲ, ਦ ਨੇਸ਼ਨ, ਦਿ ਵਿਲੇਜ ਵਾਇਸ, ਅਤੇ ਨਿਯਮਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ Tomdispatch.com ਲਈ। ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਿਤਾਬ, ਕੰਪਲੈਕਸ, ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਮਿਲਟਰੀ-ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਕੰਪਲੈਕਸ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹੈ ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਮਰਾਜ ਪਰੋਜੈਕਟ ਮਾਰਚ 2008 ਵਿੱਚ ਮੈਟਰੋਪੋਲੀਟਨ ਬੁੱਕਸ ਦੁਆਰਾ ਲੜੀ।
ਟੈਮ ਟਰਸ ਇੱਕ ਫ੍ਰੀਲਾਂਸ ਹੈ ਫੋਟੋ ਜਰਨਲਿਸਟ ਨਿਊਯਾਰਕ ਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਦਿ ਪ੍ਰੋਗਰੈਸਿਵ ਵਿੱਚ ਅਤੇ TomDispatch.com ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਜਿਸ ਲਈ ਉਹ ਅਧਿਕਾਰਤ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫਰ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਇੰਟਰਵਿਊਆਂ ਤੋਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਫੋਟੋਆਂ ਦੁਆਰਾ ਦੇਖੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਇੱਥੇ ਕਲਿੱਕ.
[ਇਹ ਲੇਖ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ ਸੀ Tomdispatch.com, ਨੇਸ਼ਨ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਦਾ ਇੱਕ ਵੈਬਲਾਗ, ਜੋ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸੰਪਾਦਕ ਟੌਮ ਐਂਗਲਹਾਰਡ ਤੋਂ ਵਿਕਲਪਿਕ ਸਰੋਤਾਂ, ਖਬਰਾਂ ਅਤੇ ਰਾਏ ਦਾ ਇੱਕ ਸਥਿਰ ਪ੍ਰਵਾਹ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਦੇ ਸਹਿ-ਸੰਸਥਾਪਕ ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਮਰਾਜ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਜਿੱਤ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਅੰਤ (ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆਫ ਮੈਸੇਚਿਉਸੇਟਸ ਪ੍ਰੈਸ), ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣੇ ਹੀ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ ਐਡੀਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਪਡੇਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਇਰਾਕ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਕਰੈਸ਼-ਐਂਡ-ਬਰਨ ਸੀਕਵਲ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ।]
ZNetwork ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਸਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਦੁਆਰਾ ਫੰਡ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਾਨ