ਸਾਊਥ ਐਂਡ ਪ੍ਰੈੱਸ: ਖੱਬੇਪੱਖੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਿਹੜੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਮੀਦ ਦਿੱਤੀ ਹੈ?
ਅਲਬਰਟ: ਸਾਮੰਤਵਾਦ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ, ਗੁਲਾਮੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ, ਕਿਰਤ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ, ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਮਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ, ਜਿਮ ਕ੍ਰੋ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ, 1950 ਅਤੇ 1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸਮਲਿੰਗੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਮੁਕਤੀ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਪਿਤਾ-ਪੁਰਖੀ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨਾ। ਨੀਤੀ ਅਤੇ ਅਭਿਆਸ, ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਨਕਸ਼ੇ 'ਤੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਨੂੰ ਪਾਉਣਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਰ. ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ, ਹਾਲਾਂਕਿ - ਮੇਰੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਜੋ ਕਿ ਪਿਛਲੇ 30 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ ਅਤੇ ਲਗਭਗ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ - ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਔਸਤ ਤੋਂ ਘੱਟ ਢਾਂਚਾਗਤ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਿਆ ਹੈ ਹਾਲਾਂਕਿ ਔਸਤ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ।
ਕੀ ਮਤਲਬ ਤੁਹਾਡਾ?
ਖੈਰ, ਅਸੀਂ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰਾਂ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਨਾਟਕੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ-ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤੁਲਨਾਤਮਕ ਸਮੇਂ ਦੀ ਮਿਆਦ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਂ ਵੱਧ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ ਹੈ।
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਦੀ ਕੋਈ ਉਦਾਹਰਣ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹੋ?
There has been remarkable opposition to attacking Iraq despite the fear-mongering that Hussein will put Anthrax in our baby food, and this is the fabled Vietnam Syndrome at work. But where is the massive peace organization that embodies and furthers this ideological change? Where are the new laws bearing on this issue? Or look at typical mainstream culture. There is a tremendous change in people’s understanding of what’s wrong and in the ideas and attitudes that are afoot, but nothing comparable in the form of laws protecting folks or empowering them, or institutions that correct ills or continually fight for gains.
ਇਸ ਲਈ, ਮੇਰੇ ਲਈ, ਖੱਬੇਪੱਖੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਰਵੱਈਏ, ਉਮੀਦਾਂ, ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਆਦਤਾਂ ਹਨ ਜੋ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਜਿਨਸੀ ਸਬੰਧਾਂ, ਲਿੰਗ ਸਬੰਧਾਂ, ਨਸਲ, ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਅਧਿਕਾਰ, ਵਾਤਾਵਰਣ ਅਤੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਵਰਗੇ ਵਿਆਪਕ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਫੈਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਰਿਸ਼ਤੇ ਔਸਤ ਜਨਤਕ ਚੇਤਨਾ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਹੁਣ ਅਤੇ 30 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਪਹਿਲੂਆਂ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ "ਚੇਤਨਾ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਿਆਨਵਾਨ ਖੇਤਰ" ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਤਬਦੀਲੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਜਿੱਤ ਵੀ ਹੈ। ਕਮਜ਼ੋਰ ਕੜੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਢਾਂਚਾਗਤ ਲਾਭ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਹੋਰ ਖੇਤਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੇਤਨਾ ਲਾਭ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅਸਲ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬਦਲਣਾ, ਇਹ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਰੁਕਾਵਟ ਵਾਂਗ ਜਾਪਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ, ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਨਕੀ ਹਨ, ਉਦਾਸੀਨ ਹੋਣਾ ਆਸਾਨ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ?
ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਇਸਦੇ ਲਈ ਕੁਝ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣੀ ਪਵੇਗੀ। 30 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੁਖੀ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦੇ ਵਿਆਪਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਕਾਰਨਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਚੇਤਨਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਮਾੜੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਟੀਚਿਆਂ ਬਾਰੇ, ਤਬਦੀਲੀ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਬਾਰੇ, ਜਿੱਤ ਦੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਚੇਤਨਾ ਕਿੱਥੇ ਸੀ? ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਸੂਝ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ, ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਦੇ ਪੈਮਾਨੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਪ੍ਰਤੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਨਕੀਵਾਦ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਾਡੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਹੈ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਕਾਰਨਾਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਸੁਝਾਅ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਨਾਲ ਹੀ, ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਅਤੇ ਰਣਨੀਤੀ ਵੱਲ, ਅਤੇ ਸੰਗਠਨਾਤਮਕ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਦਾਸੀ ਤੋਂ ਬਚਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।
I remember in the early New Left there was this particular speech that Carl Oglesby gave. In it, he railed at liberals and named imperialism, not just bad policy, as the real culprit in Vietnam. This kind of systemic “revelation” (and others about gender and race and poverty and so on) was very powerful then, because it was so new and eye opening for almost everyone. Now, 30 years later, revelations from the left about how bad the society’s institutions are rarely go beyond what people already take for granted. Our negative critical messages don’t generate anger and action, but only pile up more evidence of the power of the state into the mountain of belief that the enemy is beyond reach that already weighs so heavily on people. What is needed is desire, hope, and vision. But what almost everyone spends their time on is enumerating ills.
ਇਸੇ?
ਮੈਂ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ. ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਬੁਲਾਰੇ, ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਰਪਿਤ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਨਾ ਕਿ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਾਂ? ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਣਾਦਾਇਕ ਦੀ ਬਜਾਏ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਅਤੇ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ.
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਆਦਤ ਹੈ ਜਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਜੋ ਹੋਰ ਕੰਮਾਂ ਵੱਲ ਵਧਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੰਤੁਲਨ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸੰਪਰਦਾਇਕਤਾ ਅਤੇ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਬਾਰੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਇਜ਼ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸੋਚਣ ਵਿੱਚ ਉਲਝਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰਣਨੀਤੀ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਤੇ ਜਨਤਕ ਜਾਇਦਾਦ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ.
ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਰਤਾਰਾ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਨਕੀ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਨਜਿੱਠਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅਕਸਰ ਇਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਖੁਆਉਂਦੇ ਜਾਪਦੇ ਹਾਂ। ਟੌਮ ਹੇਡਨ - ਜੋ ਆਪਣੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਕੈਰੀਅਰ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੂਝਵਾਨ ਹੈ, ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ - ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਜਿੱਤ ਦੇ ਜਬਾੜੇ ਤੋਂ ਹਾਰ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਸੋਚ ਹੈ (ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਸ਼ਨ ਅਤੇ ਉਮੀਦ ਦੇ ਕਾਰਨ ਨੂੰ ਅਟੱਲ ਗਿਰਾਵਟ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਨੁਕਸਾਨ). ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਦੋ ਸਬੰਧਤ ਗੱਲਾਂ ਸਨ। ਪਹਿਲਾਂ, ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਇਸ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਵਿੱਚ ਫਸ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਕਿੰਨੀ ਭਿਆਨਕ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ ਕਿ ਇੱਥੇ ਚੰਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੀ ਹਨ। ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਤਰੱਕੀ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਣਾ, ਜਾਂ ਤਰੱਕੀ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ, ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੀ ਆਲੋਚਨਾ ਨੂੰ ਨਕਾਰਨਾ ਹੈ। ਕਿੰਨੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਧਾਰਨਾ.
ਹੇਡਨ ਇਹ ਵੀ ਉਜਾਗਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਖੱਬੀ ਧਿਰ ਕੁਝ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਯੁੱਧ ਦਾ ਅੰਤ ਜਾਂ ਹਾਂ-ਪੱਖੀ ਕਾਰਵਾਈ ਜਾਂ ਉੱਚ ਤਨਖਾਹ, ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ, ਲਾਭ, ਬੇਸ਼ਕ, ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਬਿੱਲ 'ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਯੁੱਧ ਜਾਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਖਤਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਇਸਦਾ ਸਿਹਰਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਖੱਬੇਪੱਖੀ ਨੂੰ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਬਦਨਾਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਿਰਿਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਸਿਰਫ ਇਕ ਤੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਰੁਕਾਵਟ ਸੀ। ਖੱਬੀ ਧਿਰ ਅਕਸਰ ਇਸ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਵਾਲੀ ਸਪਿਨ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁਲੀਨ ਵਰਗ ਨੂੰ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸਫਲਤਾ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਖਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਬੇਤੁਕਾ ਸਹਿਯੋਗ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਜਿੱਤ ਦੇ ਜਬਾੜੇ ਤੋਂ ਹਾਰ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ।
ਪਰ ਯਕੀਨਨ ਸਹਿਯੋਗ ਅਤੇ ਸਮਝੌਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਸਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਹਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਦੇਖਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਢਾਂਚੇ ਸਾਡੇ 'ਤੇ ਮਾਰਕੀਟ ਤਰਕ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਧੱਕ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਜੋ ਸਹਿਯੋਗ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਸਰੋਤ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨਾਲ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਲੜਾਈ ਜਿੱਤਣਾ ਹੈ ਨੁਕਸਾਨ ਜੇ ਟੀਵੀ 'ਤੇ ਬੁਰੇ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ "ਸਾਡੇ ਬਾਵਜੂਦ" ਤਬਦੀਲੀ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ, ਬੇਸ਼ਕ, ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਪਿਨ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।
ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜਿੱਤ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕੀ ਨਹੀਂ? ਮੈਂ ਇੱਕ ਇਨਕਲਾਬੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਲਈ ਲੜਾਈਆਂ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲਈ ਦੋ ਕੇਂਦਰੀ ਮਾਪਦੰਡ ਹਨ. ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਸੁਧਾਰਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਇਨਕਲਾਬ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਰ ਕੋਈ ਬਿਹਤਰ ਹੋਵੇਗਾ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੈਤਿਕ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣ ਲਈ ਹੁਣ ਬਿਹਤਰ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਦੂਜਾ, ਇਹ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ ਕਿ ਲਾਭ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਹੋਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਨ। ਸੰਘਰਸ਼ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੰਘਰਸ਼ ਹੈ। ਦੂਸਰਾ ਪੱਖ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਘੱਟ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਵਾਪਸ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਦੇਣਾ ਪਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਲਾਭ ਜਿੱਤੇ ਜਾਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਬਚਾਅ ਅਤੇ ਵਧਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ. ਅਤੀਤ ਦੀਆਂ ਬੁਰਾਈਆਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਲਈ, ਲਾਭਾਂ ਨੂੰ ਅਸਮਰੱਥ ਹਲਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤਬਦੀਲੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਲਈ ਅਜੇ ਵੀ ਵੱਡੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।
ਆਂਦਰੇ ਗੋਰਜ਼ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਜਿੱਤਣਾ ਸੀ ਉਹ "ਗੈਰ-ਸੁਧਾਰਵਾਦੀ ਸੁਧਾਰ" ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਗੈਰ-ਸੁਧਾਰਵਾਦੀ ਸੁਧਾਰ, ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰਹਿਣ-ਸਹਿਣ, ਕਾਨੂੰਨਾਂ, ਢਾਂਚੇ, ਚੇਤਨਾ, ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ ਲਾਭ ਹਨ, ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਵੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਤੋਂ ਹੋਰ ਸੁਧਾਰਾਂ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਗੈਰ-ਸੁਧਾਰਵਾਦੀ ਸੁਧਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ - ਤੁਸੀਂ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਬੱਸ ਇਹ ਹੀ ਹੈ - ਪਰ ਇਹ ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਜਾਂ ਅੰਦੋਲਨ ਜਾਂ ਮੁਹਿੰਮ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਰਥਕ ਰਹੀ ਹੈ: ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸੁਧਾਰ ਅਤੇ ਨਵਾਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਢਾਂਚਾ ਅਤੇ ਨਵੀਂ ਚੇਤਨਾ ਜਾਂ ਸੰਗਠਨਾਤਮਕ ਸਥਿਤੀਆਂ ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਲਈ ਅਨੁਕੂਲ ਹਨ।
ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਲਾਭਾਂ ਦੇ ਪੈਮਾਨੇ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਔਸਤ 1998 20-ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਨੂੰ 1960 ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਆਮ ਸਮਾਜਿਕ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰ ਅਸਹਿਣਯੋਗ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਤੀਬੰਧਿਤ ਹੋਣਗੇ ਅਤੇ ਉਸ ਲਈ ਨਿਯਮਿਤ ਹੋਣਗੇ। ਇਹ ਇੱਕ ਗੰਭੀਰ ਜਿੱਤ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਪਹਿਲੂ ਹਨ ਜੋ ਨਸਲ, ਲਿੰਗ, ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਨ, ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੁਤੰਤਰ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀ ਹੋਣ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ। ਦੂਸਰਾ ਵੱਡਾ ਲਾਭ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਭੁਲੇਖੇ ਵਿੱਚ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀ ਨਾਗਰਿਕ ਕਿਸ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਬਾਰੇ।
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਇਹ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਵਰਗਾਂ ਅਤੇ ਨਸਲਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ? ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਹੁਣ ਰੰਗ ਦੀ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਔਰਤ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰਾ ਸਲੂਕ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.
ਖੈਰ, ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ ਕਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛੋ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਜਿਮ ਕ੍ਰੋ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਕਿ ਜਵਾਬ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਲਝਣ ਹੋਵੇਗੀ. ਹਾਂ, 1960 ਅਤੇ 1998 ਵਿੱਚ ਕਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਜੋ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਕਾਲੇ ਅਤੇ ਲੈਟਿਨੋ ਨੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਝੂਠਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ. ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਹੋਰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ... ਜੋ ਕਿ ਬਿਹਤਰ ਹੋਵੇਗਾ ਜੇਕਰ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਅਰਥ ਅਤੇ ਮੁੱਲ ਹੈ. ਤੀਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਗ਼ਰੀਬ ਵਿਅਕਤੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਗਰੀਬ ਹੈ, ਗੋਰਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਇੱਕ ਕਾਲਾ ਪੀੜਿਤ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਾਲਾ ਸੀ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕੁੱਟਿਆ ਅਤੇ ਕੁਚਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਔਰਤ ਹੈ - ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੁਣ. ਪਰ 30 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਪੀੜਤ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਦੁੱਖ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿੱਜੀ ਸੀ। ਇਹ ਉਸਦੀਆਂ ਕਮੀਆਂ ਜਾਂ ਮਾੜੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਨਾਗਰਿਕ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੇ ਕਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗੋਰੇ ਨਸਲਵਾਦ ਨਾਲ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿੱਚ ਲਿਆਂਦਾ। ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਸਮਾਜਿਕ ਜਮਹੂਰੀ ਹਿੱਸੇ ਨੇ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਨਿੱਜੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸਮਾਜਿਕ ਵਜੋਂ "ਖੋਜਿਆ"। ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਇੱਕ ਦੁਆਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਦੀ ਸਰਵ-ਵਿਆਪਕਤਾ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਲਿਆਇਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਇਹ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਸਿਆਸੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਨਵੀਂ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿਤਾ-ਪ੍ਰਧਾਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ ਜ਼ੁਲਮ ਕੀ ਹਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਉਣਾ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਜ਼ੁਲਮ ਇੱਕ ਨੂੰ ਅਯੋਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨੂੰ ਇਹ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਵੱਲ ਧੱਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ. ਪਰ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਇੱਕ ਸਮੁੰਦਰੀ ਬਦਲਾਅ ਆਇਆ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ, ਹੁਣ ਦਿਲੋਂ, ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮੁੱਖ ਸਮੱਸਿਆ ਸਿਆਸੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਬਾਹਰੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਥੋਪਣਾ ਹੈ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਹੁਣ ਸੰਗਠਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਇਹ ਲੈਂਡਸਕੇਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਤਬਦੀਲੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਹੈ। ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਅਤੇ ਚੇਤਨਾ ਦੇ ਉਭਾਰ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ ਜਿੱਤ ਹੈ।
ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲਤਾ ਵਿੱਚ ਇਹ ਤਬਦੀਲੀ ਸਮਾਜਿਕ ਤਬਦੀਲੀ ਦੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਦੀ ਹੈ?
ਸ਼ਿਫਟ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਆਯੋਜਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਕਿ - ਨਿੱਜੀ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ - ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ। ਜਥੇਬੰਦ ਕਰਨ ਦਾ ਇਹ ਸਾਰਾ ਥਕਾਵਟ ਵਾਲਾ ਪਿਛੋਕੜ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣਾ ਹੈ ਕਿ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਠੀਕ ਹੋਣ ਲਈ, ਹੁਣੇ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਹਰ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਹੈ (ਅਰਥਚਾਰੀ ਦੇ ਕੁਝ ਤੱਤਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਅਫਸੋਸ ਨਾਲ)। ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਤਬਦੀਲੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਇਹ ਖੁਲਾਸਾ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਦਾ ਕੁਝ ਸੰਸਥਾਗਤ ਕਾਰਨ ਸੀ (ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਅਯੋਗਤਾ ਨਹੀਂ) ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੱਸਾ ਅਤੇ ਊਰਜਾ ਅਤੇ ਅੰਦੋਲਨ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸੀ। ਸੱਠਵਿਆਂ ਦੀ ਗਤੀ ਦੇ ਨਿਰਮਾਣ ਦਾ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦੌਰ ਇਹੀ ਸੀ। ਖੁਲਾਸੇ ਕਿ ਇਕੱਲਤਾ, ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ, ਗਰੀਬੀ, ਅਤੇ ਸਰੀਰਕ ਨੁਕਸਾਨ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਝੱਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੰਗਠਿਤ ਨਸਲਵਾਦ, ਲਿੰਗਵਾਦ, ਅਤੇ (ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਆਖਰੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ) ਵਰਗਵਾਦ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਸੀ, ਗੁੱਸਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੋਸ਼ਨ. ਪਰ ਹੁਣ ਇਹ ਪੁਰਾਣੀ ਟੋਪੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਬਿਹਤਰ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਕਾਇਮ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਿੱਤਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਿਟੀ ਹਾਲ ਨਾਲ ਲੜ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਜਿੱਤ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਜਿੱਤੋਗੇ ਉਹ ਪੁਰਾਣੀ ਬਕਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦੀ ਕੀਮਤ ਹੋਵੇਗੀ। ਪਰ ਇਸ ਤਬਦੀਲੀ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕਿ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ ਅਤੇ ਕੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਵੇਗਾ, ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਖੱਬੇਪੱਖੀ ਅਜੇ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ "ਪ੍ਰਣਾਲੀ" ਅਤੇ ਇਸਦੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਨਤਾ ਇਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਹੈ, ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਤੱਕ.
ਹੁਣ ਕੰਮ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਵਿਕਲਪਾਂ ਦੀ ਇੱਛਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ, ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਕੀ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਇਸ 'ਤੇ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ? ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਬਰਾਬਰੀ ਅਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, ਉਹ ਆਦਰਸ਼ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ; ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਉਹ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਭਿੰਨ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਗੜਬੜ ਵਾਲੀ, ਵਿਵਾਦਗ੍ਰਸਤ ਹਕੀਕਤ ਨਾਲ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮੇਲ ਖਾਂਦੇ ਹੋ?
ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਮੱਸਿਆ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੋ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੋਚਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਗੰਭੀਰ ਬਹਿਸ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਇਸ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਲਈ ਹੋ, ਅਸਪਸ਼ਟ, ਅਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਸਾਧਾਰਨਤਾਵਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ। ਮੈਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੇ ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਸਪੱਸ਼ਟ ਅਤੇ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਤਾਂ ਇਸ 'ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਹਿਮਤੀ ਹੋਵੇਗੀ - ਅਤੇ ਬੇਸ਼ੱਕ ਕੁਝ ਅਸਹਿਮਤੀ ਵੀ। ਚੇਤਨਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਸੰਗਠਿਤ ਕਰਨਾ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਅਤੇ ਅਸਹਿਮਤੀ, ਜੇ ਇਹ ਸਾਰਥਕ ਬਣ ਗਈ ਅਤੇ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲਿਆ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਅਸਲ ਅੰਤਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਰੋਤ, ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਮਝ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਸੰਭਵ ਹੈ, ਤਾਂ ਦਿਲਚਸਪੀ ਵਿੱਚ ਅਸਲ ਅੰਤਰ ਹੋਣਗੇ।
ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਡੋਮੇਨਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਅਤੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦੇ ਤੰਗ ਸੰਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਅਰਥ ਸ਼ਾਸਤਰ ਲਈ ਵੀ ਇਹੀ ਧਾਰਨਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਖੱਬੇਪੱਖੀਆਂ ਦੇ ਕੁਲੀਨ ਬੌਧਿਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਦਿਖਾਵੇ ਨੂੰ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਿੱਖਿਅਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਦਲੀਲ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਕੁਝ ਆਰਥਿਕ ਹਕੀਕਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਅਤੇ ਕਿਰਤ ਦੇ ਲੜੀਵਾਰ ਵੰਡਾਂ ਬਾਰੇ ਉਲਝਣਾਂ ਵਿੱਚ ਟਿਕੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਸਭ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੰਦਰੁਸਤ ਅਤੇ ਮੁਕਤ ਜਿਨਸੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜੀਕਰਨ ਅਤੇ ਵਿਦਿਅਕ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪਰਸਪਰ ਪ੍ਰਭਾਵ। ਅਤੇ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤੇ ਅਮਰੀਕੀ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਮਾੜੇ ਲੋਕ ਵੀ, ਮੌਜੂਦਾ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਸਥਾਈ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਰਫੋਂ ਬਹਿਸ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਉਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਇੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਵਿਰੋਧੀ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਜੋ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਸਾਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ।
ਤੁਸੀਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਕਲਾਸ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਲਾਭ ਨਸਲ ਅਤੇ ਲਿੰਗ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲਾਭਾਂ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕਿਉਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਹੈ?
There has been no excavation of the form and substance of classist belief and behavior, no subjecting of classism itself, nor of its supporting institutions, to serious critique. We haven’t had a clear espousal of positive class-related aims. We haven’t recognized class structures and attitudes and behaviors inside our own movements and committed ourselves to rectifying these. Our movements have dues structures that are often less progressive than U.S. tax codes. They have decision-making hierarchies and allocations of labor that are structurally little different than those of General Motors. In society at large, markets are now celebrated voraciously, after 30 years of struggle, even in many parts of the left. To me it is as if society and large parts of the left were in 1998 overtly celebrating old style marriage say, or Jim Crow laws.
ਜਮਾਤ ਪ੍ਰਤੀ ਸਾਡੀ ਇਹ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਕਿਉਂ ਹੈ? ਖੱਬੇ ਪੱਖੀਆਂ ਨੇ ਪਿਛਲੇ ਤੀਹ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਤ, ਲਿੰਗ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵਰਗ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਬਦਤਰ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਕੁਝ ਇਸਨੂੰ ਬਾਅਦ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਦਾ ਨੁਕਸ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਵਰਗ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣਾ ਪਿਆ ਹੈ, ਅਜਿਹੇ ਟਿੱਪਣੀਕਾਰ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਨਸਲ, ਲਿੰਗ ਅਤੇ ਲਿੰਗ ਵਰਗੀਆਂ ਹੋਰ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵੱਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਦੀ ਭਟਕਣਾ ਕਾਰਨ। ਪਰ ਇਹ ਕਾਰਨ ਲਈ ਨਤੀਜਾ ਗਲਤ ਹੈ. ਜੇਕਰ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਫੋਕਸ ਦਾ ਉਭਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਤਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਸਨ, ਤਾਂ ਲਿੰਗ ਸੰਬੰਧੀ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਨਸਲ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜਾਂ ਇਸਦੇ ਉਲਟ? ਜਾਂ ਲਿੰਗਕਤਾ ਜਾਂ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਲਿੰਗ ਜਾਂ ਨਸਲ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਜਾਂ ਇਸਦੇ ਉਲਟ? ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਜਮਾਤ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਰੂਪਾਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਕਰਕੇ ਕਲਾਸ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ ਘਟ ਗਿਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅਸੀਂ 30 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਕਲਾਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪਹਿਲੂ ਸਨ, ਜ਼ਾਹਰ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਜਿਸ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਦੇ ਘੱਟ ਯੋਗ ਬਣਾਇਆ, ਇਸਦੇ ਟੀਚੇ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਘੱਟ ਗੰਭੀਰ ਹੋਣ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣਾਇਆ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਗਿਰਾਵਟ।
ਤਾਂ ਫਿਰ ਇਹ ਕਿਹੜੀਆਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਲਾਸ ਅਤੇ ਅਰਥ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਜੇ ਤੁਸੀਂ 1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਉਚਾਈ ਵੱਲ ਮੁੜਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਮਾਰਕਸਵਾਦ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪੀ ਸੀ। ਕੀ ਇਸ ਨਾਲ ਜਮਾਤ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਜਮਾਤ ਦੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਵਧਦੀ ਸੀ, ਨਾ ਕਿ ਲਗਾਤਾਰ ਘੱਟ?
ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਖੱਬੇ-ਪੱਖੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਜਾਂ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਖੱਬੇ-ਪੱਖੀਆਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਚੰਗੀ ਜਮਾਤੀ ਚੇਤਨਾ ਅਤੇ ਜਮਾਤੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਾਰਕਸਵਾਦ ਅਜਿਹਾ ਸਰੋਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸ ਤੋਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੁਤੰਤਰ ਜਮਾਤੀ ਚੇਤਨਾ ਅਤੇ ਜਮਾਤੀ ਫੋਕਸ ਉਭਰਿਆ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ, ਕਲਾਸ ਬਾਰੇ ਰਵੱਈਏ ਦਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਿਸ਼ਰਤ ਬੈਗ ਸੀ.
ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਪੂੰਜੀਵਾਦੀ ਜਮਾਤ ਹੈ ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਇਸ ਦਾਅਵੇ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਵੀ ਭਰਮ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਹਰ ਕੋਈ ਉਸ ਜਮਾਤ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਲਗਭਗ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਅਪਵਾਦ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਮਾਲਕੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਪੂੰਜੀਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਅਲੋਪ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮਜ਼ਦੂਰ ਵਰਗ ਵੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਹਰ ਕੋਈ ਇਹ ਵੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ. ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਲਈ ਹਨ ਅਤੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਸਦੀ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਕੱਦ ਵਧੇ। ਪਰ ਵਕੀਲਾਂ, ਡਾਕਟਰਾਂ ਅਤੇ ਇੰਜੀਨੀਅਰਾਂ ਅਤੇ ਉੱਚ ਪੱਧਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਸ਼ਾਸਤਰੀਆਂ ਅਤੇ ਪੌਦੇ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਬਾਰੇ ਕੀ? ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਬਾਰੇ ਕੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਰਥਿਕਤਾ ਵਿੱਚ ਫੈਸਲੇ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਲੀਵਰਾਂ 'ਤੇ ਵਰਚੁਅਲ ਏਕਾਧਿਕਾਰ ਹੈ, ਜੋ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਬੌਧਿਕ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪਰਿਭਾਸ਼ਤ ਜਾਂ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਹੋਰ ਆਮ ਕਾਮੇ ਸਹਿਣ ਕਰਦੇ ਹਨ? ਇਹ ਲੋਕ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹਨ, ਦੋਵੇਂ ਨਫ਼ਰਤ ਭਰੇ ਹੰਕਾਰੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵਜੋਂ, ਅਤੇ, ਅਫ਼ਸੋਸ ਅਤੇ ਵਿਅੰਗਾਤਮਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਧੀਆਂ ਬਣਨ, ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸਮਾਜ ਦੀ ਪੌੜੀ ਚੜ੍ਹਨ ਲਈ। ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ ਲੋਕ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਖੱਬੇਪੱਖੀਆਂ ਦੇ ਸੰਕਲਪਿਕ ਢਾਂਚੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਹੱਦ ਤੱਕ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਹਨ। ਇਹ ਅਰਥਵਿਵਸਥਾ ਦੇ ਮੁੱਖਧਾਰਾ ਦੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਕਾਂ ਵਾਂਗ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਵਿੱਚ ਸੰਕਲਪ ਨਿਗਮ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ, ਅਜਿਹਾ ਕਰਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੇ ਉਲਟ ਹੈ।
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੀ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਲਗਭਗ 20 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਨਾ ਤਾਂ ਪੂੰਜੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਰਤ ਹੈ, ਪਰ "ਕੋਆਰਡੀਨੇਟਰ ਕਲਾਸ" ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਆਰਥਿਕ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੁਨਰਾਂ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਦੇ ਏਕਾਧਿਕਾਰ ਵਾਲੇ ਲੀਵਰਾਂ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਖੱਬਾ, ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ, ਅਕਸਰ ਉਸ ਮੱਧਵਰਗੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਖਾਸ ਵਿਚਾਰਾਂ, ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਅਤੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਛਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਵੱਲ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿੰਨਾ ਕਿ ਇਹ ਕਿਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਜਾਂ ਬੋਲਣ ਜਾਂ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੈਨਿਨਵਾਦ ਇਸ ਕੋਆਰਡੀਨੇਟਰ ਜਮਾਤ ਦੀ ਰਣਨੀਤੀ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਆਰਥਿਕ ਰੁਤਬੇ ਤੱਕ, ਪੂੰਜੀ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ, ਸਗੋਂ ਕਿਰਤ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਵੀ ਉੱਚਾ ਚੁੱਕਣਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ 1960 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵੱਲ ਮੁੜ ਕੇ, ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨੌਜਵਾਨ ਲੋਕ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਪਿਛੋਕੜ, ਆਦਤਾਂ ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਭਿਲਾਸ਼ਾ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਕੋਆਰਡੀਨੇਟਰ ਕਲਾਸ (ਪੇਸ਼ੇਵਰਾਂ, ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ, ਆਦਿ) ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੂੰਜੀਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ ਮੋਹਰੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਅੰਦੋਲਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ 'ਤੇ ਨਿਆਂ ਲਈ ਨੈਤਿਕ ਅਤੇ ਵਚਨਬੱਧ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਇਹ ਲੋਕ ਇਸ ਜਮਾਤੀ ਬੁਝਾਰਤ ਨੂੰ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸਨ।
ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਭਾਵਨਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਜਾਤੀ ਅਤੇ ਲਿੰਗ ਸੂਝ ਦਾ ਉਭਾਰ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਕਲਾਸ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਘੱਟਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ। ਭਾਵ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਨਵੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨਸਲੀ ਅਤੇ ਲਿੰਗਕ ਅੱਤਿਆਚਾਰਾਂ ਦੇ ਤਰਕ ਨੂੰ ਖੋਜਣ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਚੇਤਨਾ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਗੰਭੀਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ, ਤਾਂ ਦੂਜੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਕੋਆਰਡੀਨੇਟਰਾਂ ਅਤੇ ਵਰਕਰਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇੰਟਰਫੇਸ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਵਰਗ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਨਿਊ ਲੈਫਟ ਅਤੇ ਸਿਵਲ ਰਾਈਟਸ ਅੰਦੋਲਨ ਦੇ ਲੋਕਾਚਾਰ ਅਤੇ ਆਦਤਾਂ ਸਨ ਜੋ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਿੰਗਵਾਦ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸੰਗਠਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਧੱਕਾ/ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਲਟਾ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ। ਜੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜਮਾਤ ਇੱਕ ਨਾਜ਼ੁਕ ਫੋਕਸ ਬਣੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਵਿਕਾਸਸ਼ੀਲ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਨਸਲਵਾਦੀ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਲਮੇਲ ਜਮਾਤੀ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਦੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ ਅੰਤਰ-ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਦੇ ਵੇਰਵਿਆਂ ਵੱਲ ਨਵੇਂ ਲੱਭੇ ਗਏ ਧਿਆਨ ਦੁਆਰਾ ਧੱਕਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਅਤੇ ਏਜੰਡੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦੀਆਂ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਅਤੇ ਏਜੰਡਿਆਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਨ। ਕੋਆਰਡੀਨੇਟਰ ਵਰਗ ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਦੇ ਇਸ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ, ਕਲਾਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨੀਵਾਂ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ ਜਾਂ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਰੱਖਿਆ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਇੱਕ ਮੂਰਖ ਸੰਪਰਦਾ ਵਿੱਚ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਨਸਲਵਾਦੀ ਵਿਰੋਧੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਨਵੀਨਤਮ ਢੰਗਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਇਨਸੂਲੇਟ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਅੰਦੋਲਨ
ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਲਾਸ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਇੱਕ ਆਜ਼ਾਦ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਕੀ ਹੈ, ਇਹ ਖੋਜਣ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਹ ਖੋਜਣ ਲਈ ਕੰਮ ਹੈ ਕਿ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦੇ ਮੁੱਖੀ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਕਿਹੜੀਆਂ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹੜੇ ਢਾਂਚੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਹ ਖੋਜਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਆਜ਼ਾਦ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਕੀ ਹੈ, ਕਲਾਸ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਸਨੂੰ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਲਈ। ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਵਾਪਰਦਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਨਸਲ ਅਤੇ ਲਿੰਗ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜੋ ਜਮਾਤ ਦੇ ਪੱਖੋਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹਨ, ਜੋ ਜਮਾਤ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਕੁਝ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਾਂ ਉਹ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਦਮਨਕਾਰੀ ਜਮਾਤੀ ਉਦੇਸ਼ ਵੀ ਹਨ।
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਖੱਬੇ ਪੱਖੀ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਾਜਨੀਤੀਕਰਨ ਅਤੇ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਦੇ ਆਪਣੇ ਅਨੁਭਵ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ? ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਿਵੇਂ ਬਦਲਿਆ ਹੈ?
ਖੈਰ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵਜੋਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਧਾਂਤਕ ਭੌਤਿਕ ਵਿਗਿਆਨੀ ਬਣਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ MIT ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ, ਬੌਬ ਡਾਇਲਨ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ, ਵਿਆਪਕ ਸਮਾਜਿਕ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਅਤੇ ਭਾਵਨਾ ਦੇ ਮਾਰਗ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ। ਦੂਰੀ 'ਤੇ, ਨਾਗਰਿਕ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਧੱਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਜੰਗ-ਵਿਰੋਧੀ ਲਹਿਰ, ਅਤੇ MIT ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ, ਇਸਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਢਾਂਚੇ ਦੇ ਨਾਲ, ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਨਾਰੇ ਉੱਤੇ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਡੁੱਬ ਗਿਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬਦਲ ਗਈ, ਕਈ ਵਾਰ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ।
The Boston movement was a little different from that in many other places. A lot was similar, of course—we had our sects and Weathermen, our hippies and youth culture, our conflicts and struggles, successes and failures—but there was a tone and there were elements that were different, and the scale was bigger than many other places, as well. Partly it was the influence of some active older folks. For me, this was mostly Chomsky and another MIT faculty person, Louis Kampf. For others, for example, it was Howard Zinn at Boston University. Partly I think some of the difference was attributes of Boston itself, the city’s political culture. And partly it may have been due to some of us young folks in the movement and our own special contributions at the time. A key factor was certainly the political women in the city who created an organization called Bread and Roses. Anyhow, whatever it was, early on many of us evolved a stance that focused on what we called “the totality of oppression” taking into account all sides of life, not solely the war. We became critical of economistic approaches and of hierarchy in all its forms. Most of my changes since have been elaborations on that.
ਜਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅਗਲੀ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਫਰਕ ਦੇਖਦੇ ਹੋ?
ਅੱਜ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਚਿੰਤਾ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਘਟਾ ਰਹੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ 30 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਰਿਭਾਸ਼ਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਮੇਰੀ ਚਿੰਤਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਤੋਂ ਸਿੱਖ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁਝ ਵੱਖਰਾ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹਨ, ਅਕਸਰ ਉਹ ਸਾਡੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਤੁਹਾਡਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ?
We moved left and saw everyone else who was lagging behind as manipulated, or ignorant, or sucked into consumption, and so on. So do today’s youth. We became disdainful of many facets of U.S. daily life—sports, TV, movies, the way people dress, what they eat—so have today’s youth. We lost track of why people do the things they do, of the courage and insight that is often involved, and so have today’s youth. It is troubling, but certainly not young people’s fault. Rather, my generation hasn’t done a good job of being self critical about our sectarianism, our arrogance, our isolating ourselves from other folks by denigrating their experiences, all things that are recurring today, I think.
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਅੰਦੋਲਨ ਬਣਾਇਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਜੋ ਨਿਊਯਾਰਕ ਟਾਈਮਜ਼ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਇੱਕ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਵਾਲਾ ਮੂਰਖ ਹੈ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੱਡੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਤੋਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਖਰੀਦਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਜੋ ਕੰਪਿਊਟਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਜੋ ਸਰੀਰ ਕਲਾ ਜਾਂ ਮੂਰਤੀ ਪਹਿਨਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਸਿਗਰਟ ਪੀਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਮੂਰਖ ਹੈ? ਅਤੇ ਮੰਨ ਲਓ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਮਝ ਦੇ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹਨ ਜੋ ਮੇਰੀ ਨਵੀਂ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਬੇਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰਬਾਜ਼ੀ ਦੁਆਰਾ ਇਸ ਵਿੱਚ ਫਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਾਂ ਇਹ ਕਿ ਉਹ ਮੁਨਾਫੇ ਦੀ ਮੰਗ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਆਦਿ, ਪਰ ਇਹ ਕਿ ਮੁਸ਼ਕਲ ਅਤੇ ਸੀਮਤ ਸੈਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਚੋਣਾਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਅਰਥ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਗੂੰਗਾ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਇਹ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਅੰਦੋਲਨ ਨਾਲ ਸਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ.
Okay, so instead we create movements that say that people who consume from KMart, or watch TV sitcoms, or who eat foods we don’t advocate much less Burger King, or enjoy professional sports, are manipulated morons. Or our movements imply as much by their manner, tone, and deeds—and we wonder why folks aren’t flocking to join these movements. We call people the salt of the earth, and then can’t spend even an hour to comprehend their circumstances and choices to see that they are just as sensible as our reading the New York Times, arguably more so. I think class has a lot to do with this asymmetry. If they have to be hostile to something, why are so many young people more hostile to country music than to classical, to enjoying professional sports than to enjoying highbrow movies? It reminds me of Marxist Leninist organizations in the U.S. saying in the 1960s that the working class will lead us and then saying the working class was demented and deluded in its opposition to the Soviet system. If the first part wasn’t largely rhetoric, it might have occurred to folks that perhaps working people had good reasons to fear and hate “the Soviet model.” But the first part was largely rhetoric. The Marxist movements weren’t sincere or insightful about their working class allegiance. Similarly, if the first part of many leftist’s contemporary allegiance to “the people” wasn’t rhetoric, maybe more leftists would look more closely at “the people’s” life choices and respect them.
ਕੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸਿਸਟਮ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਬਦਲਣ ਲਈ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਦੂਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ? ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹੋਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਵਿਰੋਧੀ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਬਾਹਰ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧੀ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਅੰਦਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਗਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ? ਪਾਗਲ ਹੋਣ ਦੇ ਬਗੈਰ, ਜੋ ਕਿ ਹੈ.
ਖੈਰ, ਸਿਸਟਮ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਬਦਲਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਸ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹਾਂ। ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਤਲਾਕ ਅਤੇ ਖਾਰਜ ਕਿਉਂ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਮੈਂ ਕਈ ਸਾਲ ਬਿਤਾਏ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ, ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਆਮ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਖਰੇ ਮੁੱਲਾਂ, ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਢਾਂਚੇ ਵਾਲੀ ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਦੇ ਕਾਰਜ ਸਥਾਨਾਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬਣਾਇਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸੱਟਾ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜੋ ਆਮ ਨੌਕਰੀਆਂ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਆਪਣੀ ਕਿਰਤ ਸ਼ਕਤੀ ਵੇਚਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਵੈਰ ਨਹੀਂ ਬਣਾਉਂਦਾ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਪਿਤਾ-ਪੁਰਖੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿ ਉਹ ਹੋਰ ਲੋਕ ਗੂੰਗੇ, ਜਾਂ ਹੇਰਾਫੇਰੀ, ਜਾਂ ਵੇਚ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਏਕਤਾ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਵੀ ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਹ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਤਰੀਕਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਖਪਤ ਦੇ ਮੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਵਿਕਲਪਾਂ, ਜਾਂ ਭੋਜਨ ਮੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਵਿਕਲਪਾਂ, ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਮਨੋਰੰਜਨ ਲਈ ਕੀ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰੰਟੀਡ ਆਲੋਚਨਾ ਹੋਵੇ, ਪ੍ਰਣਾਲੀਗਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੱਖਰਾ ਕਿਉਂ ਹੈ? ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਥੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਅਤੇ ਖਪਤ ਅਤੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਭੋਜਨ ਬਾਰੇ ਵੀ ਚੋਣ ਹਨ ਜੋ ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਸਮਾਜ ਲਈ ਢੁਕਵੇਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਵਿਕਲਪ ਹਨ ਜੋ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਅਰਥ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੀ ਸਮੱਗਰੀ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਠੀਕ ਹੈ, ਕੀ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਨਿਰਾਦਰ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਬਦਨਾਮ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਸੀਮਤ ਵਿਕਲਪਾਂ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਕਸਰ ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਮਾਣ ਨਾਲ? ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦਾ ਕਿਉਂ। ਜੇਕਰ ਮੈਨੂੰ ਖੇਡਾਂ ਦਾ ਵਪਾਰੀਕਰਨ, ਦਰਜਾਬੰਦੀ, ਜਾਂ ਲਿੰਗਵਾਦ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਕੀ ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਖੇਡਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ? ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਕਲਾ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਲਈ ਖੇਡਾਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਮਾਜ ਲਈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਜੋ ਕਿ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਲੱਭਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ? ਕੀ ਮੈਂ ਖੁਦ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ? ਇੱਕ ਖੱਬੇਪੱਖੀ ਲਈ ਇੱਕ ਸਿਮਫਨੀ ਸੁਣਨਾ ਜਾਂ ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਜਾਣਾ ਠੀਕ ਕਿਉਂ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਔਸਤ ਵਿਅਕਤੀ ਕੇਨ ਗ੍ਰਿਫੀ ਜੂਨੀਅਰ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ? ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਮਾਤੀ ਮਤਭੇਦ ਅਤੇ ਰਵੱਈਏ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਹਨ।
1960 ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਜਾਣਾ: ਅਸੀਂ ਬਗਾਵਤ ਕੀਤੀ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਗੱਦੇ ਲੈ ਕੇ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਵਾਲ ਵਧਾਏ। ਅਸੀਂ ਫਟੇ ਜੀਨਸ ਪਹਿਨੀ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਵਾਂ ਅਤੇ ਵੱਖਰਾ ਸੰਗੀਤ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ-ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮਝਦਾਰ ਅਤੇ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਤਰਕ ਸੀ-ਕੀ ਅਸੀਂ ਇੱਕੋ ਸਮੇਂ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹੀ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ? ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਕਿਉਂ ਪਈ? ਜੇ ਦੂਸਰੇ ਸਾਡੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਪਹਿਲੂਆਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਸੀ, ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ, ਭਾਵੇਂ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਤਰਕ ਸਾਡੇ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਂਦਾ। ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੀ ਹੈ?
ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਯੁੱਧ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਯੁੱਧ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਬੁਰਜੂਆ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਕਲਪਾਂ ਦੀ ਮੁੜ ਜਾਂਚ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। , ਅਤੇ ਫਿਰ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਜਵਾਨ ਬਣਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਇਸਲਈ ਅਸੀਂ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ-ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਅੰਦੋਲਨ ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਮਾਰੋ, ਜਾਂ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਭਰਤੀ ਪਛੜ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਤਿਕਥਨੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ. ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਅਸੁਰੱਖਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਉੱਤਮ ਹੋਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ, ਜੋ ਇਹਨਾਂ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਖੁਆਉਂਦੀ ਸੀ. ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਡਰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਕਾਰਨਾਂ ਬਾਰੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਦਿਖਾਈ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਦੇ ਵਿਕਲਪਾਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਚਿਪਕਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਤਮ-ਹੱਤਿਆ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਨਾ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਨ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵਿਰੋਧ ਗੁਆਉਣਾ ਪਏਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਸੰਭਾਵਨਾ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਪਿਆ - ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਦੇ ਲੋਕ ਅਕਸਰ ਓਨੇ ਹੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਿੰਨਾ ਉਹ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟਾਂ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅੰਦਰ ਚੂਸਣ ਦਾ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਆਮ ਵਰਕਰ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਸਾਊਥ ਐਂਡ ਪ੍ਰੈਸ ਵਿੱਚ ਸੰਤੁਲਿਤ ਨੌਕਰੀਆਂ ਅਤੇ ਬਰਾਬਰ ਆਮਦਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿਓਗੇ। ਹਾਸੋਹੀਣਾ. ਜਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਬਣਤਰ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦੂਰੀ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਫਿਰ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣਾ ਪਏਗਾ।
ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ, ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਗਤੀਸ਼ੀਲਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਜੋ ਵੀ ਯੋਗ ਸਬਕ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਮਾਨ ਮਾਰਗਾਂ 'ਤੇ ਸਫ਼ਰ ਕਰ ਰਹੇ ਨਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਜਤਨ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ।
ਕਿਹੜੇ ਕੁਝ ਹੋਨਹਾਰ ਖੇਤਰ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਕਲਪਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਵਧੀਆਂ ਹਨ? ਕਿਹੜੇ ਖੇਤਰਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਬਾਕੀ ਹੈ?
ਖੈਰ, ਮੇਰਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ "ਵਿਕਲਪਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ" ਦੁਆਰਾ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ। ਜੇ ਵਿਕਲਪਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਉਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਨਵੇਂ ਮੁਕਤ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਜਾਣੇ-ਪਛਾਣੇ ਟੀਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਨਵੀਆਂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜੋ ਸਾਡੀਆਂ ਆਲੋਚਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸਾਡੀਆਂ ਰਣਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦੇਣ ਲਈ ਮਾਡਲ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਸਲੀ ਅਤੇ ਜਿਨਸੀ ਅਤੇ ਲਿੰਗ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਵਰਗ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਲੜੀ, ਸਾਡੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਨ ਦੇ ਵਿਕਲਪ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬੇਸ਼ੱਕ, ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ SEP ਇਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯਤਨ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਆਰਬੀਟਰ ਰਿੰਗ ਪ੍ਰੈਸ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਵਿਨੀਪੈਗ ਮੋਨਡ੍ਰੈਗਨ ਸਹੂਲਤ ਜਿਸਦਾ ਇਹ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਹੋਰ ਉਦਾਹਰਣ ਹੈ। ਕੁਝ ਕੋ-ਓਪਸ—ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤਾਂ ਉਦਾਹਰਣ ਹਨ। ਵਿਆਹ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਅਤੇ ਰਹਿਣ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਅਤੇ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ. ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਯਤਨਾਂ ਦੀ ਹੋਰ ਲੋੜ ਹੈ। ਅਤੇ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਸਵੈ-ਸਚੇਤ ਅਤੇ ਜਨਤਕ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਰਥਿਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਖਾਸ ਏਜੰਡਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਮੇਰੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਗਤੀਵਿਧੀ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਹੈ।
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਏਜੰਡੇ ਦਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਵਰਣਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ?
ਖੈਰ, ਮੇਰੇ ਸਹਿ-ਲੇਖਕ ਰੌਬਿਨ ਹੈਨਲ ਦੇ ਨਾਲ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਆਰਥਿਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਇਆ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਅਰਥ ਸ਼ਾਸਤਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ ਨੂੰ ਨਿਆਂ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਦੇ ਵਿਰੋਧੀ ਵਜੋਂ ਰੱਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਹੋਰ ਅਸਫਲਤਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਸਮੇਤ "ਪੁਰਾਣੇ ਮਾਡਲਾਂ" ਅਤੇ "ਮਾਰਕੀਟ ਸਮਾਜਵਾਦ" ਅਤੇ "ਕੇਂਦਰੀ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਸਮਾਜਵਾਦ" ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਰਥਵਿਵਸਥਾਵਾਂ ਹਨ ਜੋ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਅਤੇ ਯੋਜਨਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਚੁੱਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਅਤੇ ਬੌਧਿਕ ਕਾਮੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਸਥਿਤੀ ਲਈ। ਇਹ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਮਿਹਨਤਾਨੇ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਸ਼ਕਤੀ ਜਾਂ ਜਾਇਦਾਦ ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਸਮਾਜਿਕ ਉਤਪਾਦ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)। ਇਹ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਰਥਿਕ ਅਦਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਿਰਫ਼ ਆਮਦਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ, ਸਗੋਂ ਹਾਲਾਤ ਵੀ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਇਹ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਰਥਿਕ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਭਰੀਆਂ ਗਈਆਂ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਧੇਰੇ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਹਨ (ਅਤੇ ਜੋ ਆਰਥਿਕਤਾ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦੇ ਹਨ) ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨਿਭਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਘੱਟ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਹਨ (ਅਤੇ ਘੱਟ ਜਾਂ ਕੋਈ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ) ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਵਿਲੱਖਣ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਕਾਰਜਾਂ ਦੇ ਮਿਸ਼ਰਣ ਨਾਲ ਬਣੀਆਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਪਰ ਔਸਤਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਗੁਣਵੱਤਾ ਅਤੇ ਸਸ਼ਕਤੀਕਰਨ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਰਥਵਿਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹਨ। ਇਹ ਕੌਂਸਲ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਵਿਰਾਸਤ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ, ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਜਾਂ ਕੇਂਦਰੀ ਯੋਜਨਾਬੰਦੀ ਜਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਸੁਮੇਲ ਦੀ ਬਜਾਏ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਯੋਜਨਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ।
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਰਥ ਸ਼ਾਸਤਰ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਲਈ ਇਹ ਸੰਕੇਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਇਕੱਲਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਪੱਖੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਆਧਾਰ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖੱਬੇ ਪੱਖ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜੋੜਿਆ ਹੈ? (ਜਾਂ ਇਹ ਇੱਕ ਤਰਜੀਹ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ?)
ਸਾਡੀ ਪਹੁੰਚ ਦੀ ਘਾਟ ਦੇ ਹੱਲ ਵਿੱਚ, ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਕੁਝ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ, ਸਾਡੇ ਵਿਕਾਸਸ਼ੀਲ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਖੱਬੇ ਮਾਸ ਮੀਡੀਆ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੋਗੇ. ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਅਜੀਬ ਅਤੇ ਅਣਚਾਹੇ ਘੁਸਪੈਠ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਕਾਫ਼ੀ ਦਿਸਣਯੋਗ ਖੱਬੇ ਸੰਚਾਰ ਦੇ ਸੁਮੇਲ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕਿ ਜਮਾਂਦਰੂ ਅਤੇ ਸਮਝਣ ਯੋਗ ਅਤੇ ਉਪਯੋਗੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਇਸਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲਿਆ ਜਾ ਸਕੇ। ਇਹ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਾਂ, ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਅਤੇ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਪੁੱਛਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੀ ਸਾਡੀ ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਨਿੱਜੀ ਸ਼ੈਲੀ ਨਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਧਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੁਆਗਤ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦੀ ਹੈ-ਜਾਂ ਇਹ ਹੈਰਾਨ ਕਰਦੀ ਹੈ? ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕਰਨਾ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਆਉਣ ਜਾਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਚਿਪਕਣ ਤੋਂ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰੋਕਦਾ ਹੈ?
ਪਰ ਕੀ ਸਮਾਜਕ ਤਬਦੀਲੀ ਕਰਨਾ, ਬਹੁਤ ਵਾਰ, ਸਿਰਫ ਬੋਰਿੰਗ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਇਸ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਕਿਵੇਂ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਕੀ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਕੁਝ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ?
ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਵਜੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਬੋਰਿੰਗ ਹੋਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ. ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਣਗੀਆਂ. ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੋਵਾਂਗੇ. ਪਰ ਇਸ ਦਾ ਇਹ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਸੰਗਠਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਤੰਗੀ ਅਤੇ ਦਰਦ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਜੋ ਮੱਥਾ ਮਾਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਹਾਇਕ ਹੋਣ। ਇਹ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਅਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਲੋਕ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕੋਈ ਖੱਬੇਪੱਖੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਨੈਤਿਕ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਅਸੀਂ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਘੱਟ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅਤੇ ਘੱਟ ਆਪਸੀ ਸਹਿਯੋਗੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਵਧੇਰੇ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ 30 ਸਾਲਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਮਨੁੱਖੀ ਅਤੇ ਬਰਾਬਰੀ ਦੀਆਂ ਅਕਾਂਖਿਆਵਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਸੋਮਾ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ, ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਅੱਗੇ ਕੁਝ ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਦੀ ਇੱਛਾ ਵੱਲ ਲਗਾਤਾਰ ਧੱਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਇੱਕ ਖੱਬਾ ਵੀ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਇਸਦੇ ਸਰੋਤ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨਾ ਸਿਰਫ ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਸੰਚਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਸਦੀਆਂ ਚਰਿੱਤਰ ਸੀਮਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਅਕਸਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਦੂਰ ਧੱਕਦਾ ਹੈ. ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।
