Amerika was vroeger een land dat bouwde aan de toekomst. Soms bouwde de overheid rechtstreeks: publieke projecten, van het Eriekanaal tot het Interstate Highway System, vormden de ruggengraat voor economische groei. Soms zorgde het voor prikkels voor de particuliere sector, zoals landtoelagen om de aanleg van spoorwegen te stimuleren. Hoe dan ook, er was brede steun voor uitgaven die ons rijker zouden maken.

Maar tegenwoordig willen we simpelweg niet meer investeren, ook al is de noodzaak duidelijk en kan de timing niet beter. En vertel me niet dat het probleem “politiek disfunctioneren” is, of een andere flauwe zin die de schuld verspreidt. Ons onvermogen om te investeren weerspiegelt niet dat er iets mis is met “Washington”; het weerspiegelt de destructieve ideologie die de Republikeinse Partij heeft overgenomen.

Wat achtergrondinformatie: er zijn meer dan zeven jaar verstreken sinds de huizenzeepbel barstte, en sindsdien is Amerika overspoeld met spaargelden – of beter gezegd: gewenste spaargelden – en kan men nergens heen. Het lenen om huizen te kopen is enigszins hersteld, maar blijft laag. Bedrijven maken enorme winsten, maar zijn terughoudend in het investeren als gevolg van de zwakke consumentenvraag. Daarom verzamelen ze geld of kopen ze hun eigen aandelen terug. Banken houden bijna 2.7 biljoen dollar aan Overschotten – fondsen die ze zouden kunnen uitlenen, maar die ze liever inactief laten.

En de discrepantie tussen gewenste besparingen en de bereidheid om te investeren heeft de economie depressief gehouden. Vergeet niet dat jouw uitgaven mijn inkomen zijn en mijn uitgaven jouw inkomen. Dus als iedereen tegelijkertijd minder probeert uit te geven, daalt ieders inkomen.

Er bestaat een voor de hand liggend beleidsantwoord op deze situatie: overheidsinvesteringen. We hebben enorme infrastructuurbehoeften, vooral op het gebied van water en transport, en de federale overheid kan ongelooflijk goedkoop lenen – sterker nog, de rente op tegen inflatie beschermde obligaties zijn het grootste deel van de tijd negatief geweest (momenteel slechts 0.4 procent). Dus lenen om wegen aan te leggen, riolen te repareren en meer lijkt een no-brainer. Maar wat feitelijk is gebeurd, is het omgekeerde. Na een korte stijging nadat de Obama-stimulans van kracht werd,overheidsuitgaven voor de bouw is gestort. Waarom?

In directe zin weerspiegelt een groot deel van de daling van de overheidsinvesteringen de begrotingsproblemen van de staats- en lokale overheden, die het grootste deel van de overheidsinvesteringen voor hun rekening nemen.

Deze regeringen moeten doorgaans bij wet hun begrotingen in evenwicht brengen, maar in een depressieve economie zagen zij de inkomsten dalen en sommige uitgaven stijgen. Daarom hebben ze veel bouwwerkzaamheden uitgesteld of geannuleerd om geld te besparen.

Toch hoefde dit niet te gebeuren. De federale overheid had de staten gemakkelijk hulp kunnen bieden om hen te helpen bij hun uitgaven; in feite omvatte de stimuleringswet dergelijke hulp, wat een van de belangrijkste redenen was waarom de overheidsinvesteringen kortstondig toenamen. Maar toen de Republikeinse Partij de controle over het Huis van Afgevaardigden overnam, verdween elke kans op meer geld voor infrastructuur. Af en toe spraken de Republikeinen erover dat ze meer wilden uitgeven, maar ze blokkeerden elk initiatief van de regering-Obama.

En het draait allemaal om ideologie, een overweldigende vijandigheid tegenover welke overheidsuitgaven dan ook. Deze vijandigheid begon als een aanval op sociale programma's, vooral op de programma's die de armen helpen, maar heeft zich in de loop van de tijd uitgebreid tot verzet tegen elke vorm van uitgaven, ongeacht hoe noodzakelijk en ongeacht de toestand van de economie.

U kunt een idee krijgen van deze ideologie aan het werk in enkele documenten die zijn geproduceerd door de Republikeinen van het Huis van Afgevaardigden onder leiding van Paul Ryan, de voorzitter van de Begrotingscommissie. Een manifest uit 2011 met de titel “Geef minder uit, ben minder schuldig, laat de economie groeien' riep op tot scherpe bezuinigingen, zelfs in het licht van de hoge werkloosheid, en deed het idee af als 'keynesiaans' dat 'het verminderen van de overheidsuitgaven voor infrastructuur de overheidsinvesteringen vermindert'. (Ik dacht dat dat alleen maar rekenkunde was, maar wat weet ik?) Of neem een ​​redactioneel artikel uit de Wall Street Journal uit hetzelfde jaar met de titel “De grote misallocators”, waarbij wordt beweerd dat al het geld dat de overheid uitgeeft, middelen wegleidt van de particuliere sector, die deze middelen altijd beter zou kunnen gebruiken.

Het doet er niet toe dat de economische modellen die ten grondslag liggen aan dergelijke beweringen in de praktijk dramatisch hebben gefaald, dat de mensen die zulke dingen zeggen jaar na jaar een op hol geslagen inflatie en stijgende rentetarieven hebben voorspeld en het bij het verkeerde eind hebben; Dit zijn niet het soort mensen die hun standpunten heroverwegen in het licht van bewijsmateriaal. Laat staan ​​het voor de hand liggende punt dat de particuliere sector niet in de meeste soorten infrastructuur voorziet, van lokale wegen tot rioleringen; dergelijke verschillen zijn verloren gegaan te midden van de kreten van het goede van de particuliere sector en het slechte van de overheid.

En het resultaat is, zoals ik al zei, dat Amerika zijn eigen geschiedenis de rug heeft toegekeerd. We hebben publieke investeringen nodig; in een tijd van zeer lage rentetarieven zouden we ons dit gemakkelijk kunnen veroorloven. Maar bouwen doen we niet.

---